pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Wrzesień
A.D. 2023

Któż jak Bóg

Drodzy Wierni, w końcu września będziemy obchodzić święto Michała Archanioła, które jest rocznicą konsekracji kościoła ku jego czci. To dobra okazja, by powiedzieć o kilku ważnych rzeczach. Znana jest nam historia św. Michała, czystego ducha, a zwłaszcza jego walka z Lucyferem, duchem upadłym. Z dawien dawna, chrześcijanie widzą w Michale przywódcę walczących o sprawy Boże. Dlatego uciekają się do niego jako orędownika w swej walce. W świecie najczęściej nie chce się dziś słyszeć o jakiejkolwiek walce, a zwłaszcza o walce duchowej z błędami zagrażającymi prawdzie i z pokusami godzącymi w moralność. Dziś dominuje pacyfizm, będący wyrazem opatrznej, fałszywej troski o pokój. Ponadto pod terminem „pokój” często dziś kryje się zwyczajne samolubne pragnie spokoju jedynie dla siebie, pragnienie własnej wygody, beztroski, nawet kosztem innych. W imię owego pokoju, niezakłóconych niczym relacji między ludźmi, społecznościami czy organizacjami, odrzuca się wszystko to, co ma wymiar obiektywny, a za klucz do szczęścia uznaje się subiektywne pojmowanie wszelkich zagadnień. Jedność między ludźmi nie ma już mieć oparcia w obiektywnym porządku prawdy, ale w różnorodności stawiającej na tym samym poziomie wszelkie subiektywne stanowiska. Cierpi na tym oczywiście prawda jako taka, a wraz z nią także prawo naturalne i prawo Boże. Pisząc w skrócie, świat dotychczas chrześcijański po prostu poganieje, a świat pogański w swym pogaństwie się utwierdza. W tym smutnym kontekście święto Michała Archanioła nabiera szczególnej wagi! A właściwie nie tyle nawet samo święto, ile postać św. Michała Archanioła. Bowiem to on, czysty duch, na samym początku dzieła stworzenia duchów anielskich, postawił opór wobec duchowej rebelii godzącej w ustanowiony przez Boga ład. Święty Michał Archanioł nie tylko stawił opór siłom rebelii, ale w tej walce, poprzez przylgniecie do prawdy w duchu zależności od Boga, odniósł zwycięstwo! Do walki wyruszył z zawołaniem, będącym także jego imieniem: „Któż jak Bóg!”. To zawołanie jest też dla nas bardzo ważne. Zawiera bowiem w sobie program dla nas. Jeśli chcemy podjąć walkę o chrześcijański ład w duszach, rodzinach, większych społecznościach, w naszym państwie i jeśli nasza walka ma zakończyć się zwycięstwem, to ten program należy przyjąć i realizować.

Zwycięstwo jest zawsze miłe, ale czy chcemy walkę o nie podjąć? Czy nie ulegamy złudzeniu, że zwycięstwo nadejdzie bez konieczności wysiłku z naszej strony? Realia są jednak takie, że aby to zwycięstwo było możliwe, musimy, na przekór pacyfistycznej, ugodowej atmosferze naszych czasów, uznać konieczność walki! Pamiętając, że należy zawsze błądzących i grzeszących miłować, mimo to musimy mieć nieprzejednaną wrogość do błędu i grzechu! Nie możemy dać się zwieść tezą, że walka nie jest już konieczna w naszych czasach, że wrogów już nie ma, że wystarczy z innymi dialogować, szukając tego co nas z nimi łączy a nie dzieli… Kto lekceważy konieczność walki duchowej w obronie Bożej prawdy i katolickiego porządku doczesnego, ten sam siebie czyni rozbrojonym, bezbronnym wobec wrogów ładu Bożego na ziemi i zbawienia dusz w niebie. By nie stać się łupem sił antychrześcijańskiej destrukcji, potrzebujemy wzoru, potrzebujemy natchnienia, potrzebujemy duchowego oręża. A wszystko to, czego potrzebujemy niesie ze sobą właśnie św. Michał Archanioł. Uznajmy więc jego zawołanie „Któż jak Bóg!” za własne, a żaden zły duch, czy człowiek pozostający na służbie złych mocy, nie zatrzyma nas w drodze do nieba!

Apostołowie Chrystusa Pana wielokrotnie mówili o konieczności podjęcia duchowej walki z siłami zła. Święty Piotr, książę apostołów, naucza w swym liście: „przeciwnik wasz diabeł, jako lew ryczący, krąży wokół, szukając kogo by pożreć, sprzeciwiajcie się mu mocni w wierze”.

Święty Paweł zaś naucza w Liście do Efezjan: „Obleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw zwierzchnościom, przeciw władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich. Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko. Stańcie więc [do walki] przepasawszy biodra wasze prawdą i oblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość a obuwszy nogi w gotowość [głoszenia] dobrej nowiny o pokoju. W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski złego. Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże, wśród wszelakiej modlitwy i błagania”.

Diabeł będąc inteligentnym stworzeniem, nie zdołał pokonać św. Michała Archanioła, ale za to pragnie odnieść zwycięstwo w walce o nasze dusze. Jego pierwszym i wielkim sukcesem jest to, że rozpowszechnił na świecie niechęć do wszelkiej duchowej walki o to, co Boże. Zatarł w umysłach wielu ludzi przekonanie o istnieniu błędu poznawczego i zła moralnego, a co za tym idzie, o potrzebie nawrócenia heretyków, pogan i ludzi moralnie zagubionych. Kiedy ludzie światowi liczą swe pieniądze, to nie tolerują żadnego błędu, ale kiedy zasiadają do uprawiania filozofii, to wszelkie (nawet najbardziej absurdalne) opcje mają równe prawa i są akceptowane. Kiedy ludzie światowi mogą sami stać się czyjąś ofiarą, to nie tolerują wówczas żadnego zła moralnego, ale kiedy sami chcą kosztować rozkoszy, odczuć przyjemność lub dać upust swoim niskim żądzom, to wszelkie wynaturzenia obyczajowe stają się nagle czymś normalnym. Kto zaś dziś mówi o podeptanej cnocie, o triumfującym grzechu, o konieczności nawrócenia, pokuty, żalu, ten naraża się na ostracyzm z ich strony i wywołuje kpiny, szyderstwa, a nawet nienawiść ze strony świata. My jednak, będąc członkami Kościoła wojującego, powinniśmy sposobić się do walki tak, jak nas zachęcają do tego apostołowie, czyli „mocni w wierze”!

Tak więc pierwszą ważną nauką udzieloną nam przez św. Michała Archanioła jest przekonanie o konieczności podjęcia walki w obronie spraw Bożych, chrześcijańskiego ładu w państwie, we wspólnocie narodu, w rodzinach, we własnej duszy… To jest pierwszy, ale nie jedyny warunek odniesienia zwycięstwa. Pamiętać należy, że naszej walki nie możemy toczyć bez troski o należyty dobór środków. To nie jest obojętne jakim orężem się posłużymy. Cel walki znamy, ale nawet najświętszy (najszczytniejszy) cel nie uświęca środków! Nie możemy do realizacji dobrych celów, używać złych środków. Zawsze obowiązuje nas zasada zawarta w Liście do Rzymian: „nie czynimy zła, aby z tego wynikło dobro”. Nie da się zła zwyciężyć złem. Skuteczny sposób wojowania jest inny. Znajdujemy go w przekazanej nam przez św. Pawła nauce Chrystusa Pana: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!”.

Właśnie tę metodę zastosował św. Michał Archanioł i dlatego tak ważnym dla nas jest jego przykład i jego zawołanie „Któż jak Bóg!”. Co wynika z tego zawołania dla nas? Jaki program zawarty jest w tych paru słowach?

Po pierwsze, potrzeba uznania prawdy; nie jakieś abstrakcji, czegoś dla nas dalekiego, nie mającego dla nas znaczenia, lecz prawdy, dla objawienia której Chrystus Pan przyszedł na świat. Mówił o tym wyraźnie przed Piłatem: „Jam na to przeszedł na świat, aby świadectwo dać prawdzie (…) każdy który jest z prawdy słucha głosu mego!”. Dlatego poznanie prawdy, zrozumienie kim jesteśmy, jaki jest cel naszego życia, co zawdzięczamy Bogu; co tak naprawdę jest istotne, ważne dla nas; na czym polega szczęście i gdzie należy go szukać – to są dla każdego człowieka kwestie ważniejsze niż loty na Marsa, globalna sieć informatyczna, fizyka kwantowa, technologie półprzewodnikowe, sztuczna inteligencja czy cokolwiek innego, podobnego… Wynalazki techniczne, obok dawania korzyści, mogą wymknąć się człowiekowi z rąk i go skrzywdzić. Natomiast znajomość Chrystusa Pana i celu swego życia wyzwala. To jasne i łagodne światło, które nigdy nie oślepi, a zawsze wskaże, nawet w największym labiryncie, właściwą drogę. Któż jak nie Bóg jest Panem; któż jak nie Bóg stworzył mnie, dając mi wszystko, całą moją naturę i wszystkie talenty; któż jak nie Bóg powinien być dla nas w życiu najważniejszy! Możliwe najgłębsze poznanie wielkości Boga i poznanie własnej znikomości w porównaniu z Nim – to są zasadnicze treści, które powinniśmy poznać, jeśli chcemy odnieść zwycięstwo i osiągnąć jego laur. Tylko prawda może nas wyzwolić – powiedział Chrystus – prawda o tym kim jesteśmy, dokąd zmierzamy, kto jest źródłem naszego prawdziwego, bo trwałego, szczęścia i spełnienia! A jest nim dobry Bóg!

Dlatego często powtarzajmy wezwanie św. Michała Archanioła „Któż jak Bóg!”. Niech ono przypomina nam tę pierwszą prawdę. A wtedy będziemy mogli żyć w prawdzie i stawiać skutecznie opór pokusom Lucyfera i jego sług. Najbardziej siłom zła zależy na tym, byśmy pogrążyli się w fałszu; byśmy zaczęli szukać szczęścia tam, gdzie go nie ma, czyli bez Boga i wbrew Bogu. Końcem życia w kłamstwie, które nie uznaje tej oczywistości, że Bóg jest Panem, jest otchłań piekielna.

Drugim punktem programu św. Michała dla nas jest uznanie swej zależności od Boga. Jest to konsekwencja wcześniejszego uznania prawdy. Bo skoro Bóg jest najwyższym dobrem i najważniejszą prawdą, to należy żyć w posłuszeństwie i zależności od Boga. Tym, co sprzeciwia się Bogu jest grzech – największe zło. A grzech objawia się w buncie i nieposłuszeństwie wobec Bożych praw i Bożej woli.

Chcąc zwyciężyć, jak św. Michał, musimy uznać naszą zależność od Boga. Nie własną wolę uważać za coś najważniejszego, ale wolę Bożą! To nie Ty czy ja jesteśmy suwerenami, to nie lud jest suwerenem, a tym bardziej nie jakiś parlament, kongres czy jakaś korporacja lub loża! To Bóg jest suwerenem! Kto to uznaje, ten jest na dobrej drodze. Kto powtarza z przekonaniem hasło: „Któż jak Bóg!”, ten jest na dobrej drodze. Nie należy nigdy zapominać, że to nie my, lecz Bóg odnosi zwycięstwo. My zaś, dzięki wierze w Niego, dzięki posłuszeństwu objawionej Prawdzie, możemy mieć w tym zwycięstwie udział. W Modlitwie do św. Michała Archanioła wyrażamy tę prawdę prosząc Michała, aby strącał Lucyfera do piekła, ale nie własną tylko Bożą mocą. Na końcu tej, tak znanej i pięknej modlitwy prosimy św. Michała: „a Ty, Wodzu niebieskich zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła”. Święty Michał sprzeciwił się Lucyferowi aktem własnej woli, ale walczył i zwyciężył mocą Bożą. Tak było na początku stworzenia i tak jest dzisiaj.

Dlatego gorliwie postępujmy śladami św. Michała Archanioła. Pamiętajmy, że to Bóg jest naszym nadrzędnym celem i jedynie w Nim możemy osiągnąć szczęście, nie tylko na tym świecie, lecz również w wieczności.

Oddalając się od tych prawd, które niczym gwiazdy sklepienie nieba, oświetlają życie ludzkie, zmierzamy na manowce i w przepaść. Bez prawdy Bożej i bez uznania zależności od Boga nie ma zwycięstwa. Zatem fałszywa wolność religii staje się najpewniejszą drogą do utraty wiary, fałszywy kolegializm osłabia wszelką zdrową strukturę, fałszywy ekumenizm staje się pustym dialogowaniem, a chęć niezależności od Boga (w jakiejkolwiek dziedzinie) jest po prostu przejściem do obozu wroga. Lucyfer myślał, że może być szczęśliwy bez Boga, niezależnie od Niego. Istotą LIBERALIZMU jest ów DUCH NIEZALEŻNOŚCI wobec Boga, wobec Dekalogu, wobec prawa naturalnego, którym zależność jesteśmy ze wszech miar winni. Żadna destrukcyjna doktryna nie ma tak wielkiej siły nęcącej, uwodzicielskiej jak ów liberalny duch niezależności. Dlatego to właśnie liberalizm jest dla zbawienia dusz najgroźniejszy. Inne zatrute ideologie (komunizm, narodowy socjalizm, dziś genderyzm etc.) były lub są albo jego młodszymi siostrami, albo córkami. W tej rodzinie nie zawsze panuje zgoda, ale spory dotyczą tylko metod destrukcji. Co do samego celu, jakim jest zniszczenie chrześcijańskiego porządku na świecie, zgoda między nimi jest niepodważalna. Święty Michał ma swe zawołanie, Lucyfer też. Ten ostatni, raz zwyciężony przez św. Michała, do dnia sądu ostatecznego nie pogodzi się ze swą klęską i wykorzysta każdą okazję, by szkodzić duszom. Zawołanie Lucyfera brzmi: non serviam – „nie będę służył” i będzie dla wierzących groźne do końca świata. W tym piekielnym zawołaniu zawiera się cały jad, cała trucizna ideologii liberalnej. Chcąc odnieść zwycięstwo musimy, naszym codziennym, katolickim życiem, udzielać konsekwentnie Michałowej odpowiedzi: „Któż jak Bóg!”.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Spotkanie wiernych – piknik Tradycji

W sobotę 2 września, po Mszy św. o godz. 10.30 zorganizujemy dla ogółu wiernych kolejne spotkanie integracyjne. Rozpocznie się ono około godz. 11.30 w „Chatce Gołębiewo” i potrwa do godz. 15.30.

Gołębiewo 1, 81-598 Gdynia. Serdecznie wszystkich zapraszamy!

* Zmiana niedzielnego porządku nabożeństw

“Od pierwszej niedzieli września (3 IX) zmianie ulegnie porządek niedzielny nabożeństw. Będzie wyglądał następująco:

06.50 – Możliwość spowiedzi

07.00 – Msza święta czytana (recytowana*)

08.00 – Możliwość spowiedzi

08.15 – Msza święta śpiewana

09.30 – Godzinki (możliwość spowiedzi)

10.00 – Msza święta śpiewana (suma)

11.20 – Katecheza (dla dorosłych w kościele, dla dzieci w salach wykładowych)

17.30 – Możliwość spowiedzi

18.00 – Msza święta czytana (recytowana*)
* Wierni odpowiadają wraz z ministrantami modlitwy u stopni ołtarza oraz części stałe Mszy.

* IX Pielgrzymka Tradycji Katolickiej do Gietrzwałdu

9 września będzie miała miejsca pielgrzymka do Gietrzwałdu z Olsztyna. Początek pielgrzymki jest w miejscu Olsztyn: parking miejski przy ul Lotniczej, godz. 8:00. Oto plan samej pielgrzymki:
– Msza św. o godz. 8.15
– wyjście o godz. 10.00
– w drodze trzy postoje po 20 min. z naukami duchowymi
– wejście do Gietrzwałdu ok. godz. 15.00–16.00
– wspólna modlitwa w sanktuarium Matki Bożej Gietrzwałdzkiej
– zakończenie i poczęstunek na parkingu w Gietrzwałdzie
– przewiezienie kierowców do samochodów zostawionych na parkingu w Olsztynie (w cenie 10 zł)

* Nauki stanowe, katechezy oraz pogadanki apologetyczne

Po okresie wakacyjnym ponownie będą głoszone w naszym przeoracie nauki stanowe, katechezy niedzielne oraz odbywane spotkania apologetyczne.

– Kolejne spotkanie apologetyczne dla młodzieży odbędzie się we wtorek 12 września. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

– Kolejne zaś nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (21 IX) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (28 IX) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– Po sumie w niedziele będą też wznowione katechezy dla dorosłych i dzieci. Pierwsza katecheza będzie miała miejsce 10 września.

– W niedziele 24 września, w miejsce katechezy dla dorosłych będzie comiesięczna konferencja poświęcona duchowości chrześcijańskiej.

* Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej

Po przerwie wakacyjnej wracają też spotkania Krucjaty Eucharystycznej dzieci. Spotkanie zaplanowane jest na sobotę 23 września. Spotkanie rozpoczyna się Msza świętą o godzinie 9.00.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Jakie jeszcze powody przemawiają za używaniem łaciny?

Dalszymi powodami używania łaciny są:
1. jej niezmienność;
2. jej używanie w liturgii przez dwa tysiące lat;
3. to, że jest ona symbolem jedności Kościoła.

Ad 1. Ponieważ łacina jest językiem martwym, nie zmienia się – co ma duże znaczenie dla utrzymania czystości wiary. W językach żywych niektóre słowa zmieniają z biegiem czasu swe znaczenie, nawet dość istotnie. W ten sposób przez używanie języka narodowego łatwo mogą się wśliznąć do tekstów liturgicznych błędy, podczas gdy w łacinie nie ma problemów ze zrozumieniem nawet bardzo starych tekstów.

Ad 2. Łacina była używana w liturgii przez ponad dwa tysiące lat i przez to stała się w pewnej mierze językiem uświęconym. Jest czymś wzniosłym fakt, że możemy dzisiaj odmawiać te same modlitwy, jakie od stuleci odmawiali wszyscy księża i mnisi. Tutaj czujemy powie wieczności…

Ad 3. Jedność Kościoła znajduje w piękny sposób swój wyraz w łacinie. Przed Soborem wszędzie na świecie odprawiano katolicką Mszę św. w tym samym języku, a wierni odnajdywali swą ojczyznę nawet w dalekich krajach. Natomiast dzisiaj ten symbol jedności jest rozdarty. Nie ma już jedności w liturgii – ani w języku, ani w obrządkach, a kto jest obecny na Mszy odprawianej w niezrozumiałym dla siebie języku, ten ma dzisiaj trudności ze śledzeniem choćby zasadniczych jej części.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na wrzesień A.D. 2023

* * *

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Lipiec – sierpień
A.D. 2023

Odpoczynek koniecznością

Drodzy Wierni, ten numer naszego biuletynu obejmował będzie miesiące wakacyjne, czyli lipiec i sierpień, stąd pozwolę sobie poruszyć kwestie nie wprost religijne, lecz bardzo ważne dla prawdziwej pobożności. Mianowice chciałbym przypomnieć jeszcze raz tekst o konieczności odpoczynku jaki już kilka lat temu publikowany był w biuletynie. Dobrze przypomnieć sobie, co to jest odpoczynek i po co on jest, abyśmy okres wakacyjny i urlopowy wykorzystali we właściwy sposób.

Nasze czasy są pełne zamieszania w wielu dziedzinach życia. Pewien chaos istnieje również w naszym życiu codziennym. Wszystko to sprawia, że wielu ludzi już nie umie nawet odpoczywać. Umieją, i to doskonale, marnować czas, ale nie odpoczywać.

Inni, może pracoholicy, może skrupulanci, każdy wypoczynek utożsamiają albo ze stratą okazji do zarobkowania, albo z lenistwem stanowiącym naruszenie woli Bożej. Ale jedni i drudzy racji nie mają. Na odpoczynek pozwala Bóg i odpoczynku domaga się natura. Problem pojawia się dopiero wówczas, gdy przekraczamy właściwą miarę. Jeśli odpoczywamy za mało, to rujnujemy zdrowie; jeśli za dużo, to popadamy w lenistwo, które jest jednym z grzechów głównych.

Dlatego najpierw powiedzmy czym jest odpoczynek. Jaki jest jego cel? Nasze życie często dzielimy na obowiązki i czas wolny. Zasadniczo słusznie, ale pamiętać trzeba, że czas wolny nie oznacza całkowitej swobody w dysponowaniu samym sobą. Właśnie w czasie wolnym od pracy zawodowej i obowiązków rodzinnych mamy do spełnienia pewne obowiązki wobec samych siebie, a dokładnie wobec rozwoju naszego życia duchowego. Kiedy nie musimy myśleć o innych, powinniśmy pomyśleć o pogłębieniu swej wiary i kształceniu charakteru tak, by mniej było w nim wad, a więcej cnót. Również takie zajęcia powinniśmy planować i wykonywać. A można to czynić tylko w czasie wolnym od obowiązków zawodowych i rodzinnych.

Etymologiczna definicja odpoczynku, za słownikiem języka polskiego, brzmi: 1. „przerwa w jakimś wysiłku dla nabrania sił” i 2. „czas poświęcony na pozbywanie się zmęczenia, zwykle poprzez robienie tego, co sprawia przyjemność”. Jest to bardzo trafny opis odpoczynku jako czasu wolnego od pracy i obowiązków; czasu, który ma na celu nabranie sił. Wynika z tego, że odpoczynek nie może być rozpatrywany bez bezpośredniego związku z pracą. Nabieramy sił poprzez odpoczynek, by móc lepiej pracować. Celem odpoczynku jest efektywniejsza praca po nabraniu sił. Należy odpoczywać ze względu na ten cel. Jeśli co innego chcemy osiągnąć, to nie ma mowy o odpoczynku, gdyż to cel określa czynność. Czynność odpoczynku jest czymś bardzo pozytywnym, koniecznym i niezbędnym.

Często, szczególnie osoby o aktywnym usposobieniu, się uważa, że odpoczynek jest marnowaniem czasu. Jednak, gdy dobrze odpoczywamy, jest dokładnie odwrotnie. Dzięki dobremu odpoczynkowi możemy lepiej i dokładniej wypełniać nasze przyszłe obowiązki, bowiem odzyskujemy równowagę i spokój. Brak właściwego odpoczynku prowadzi do zachwiania naszej stabilności, co źle wpływa na wykonywanie obowiązków.

W Ewangeliach Jezus tylko raz zachęca uczniów do odpoczynku: „Idźcie sami na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco” (Mk 6, 31). Niezwykle ważny jest jednak kontekst tych słów Zbawiciela. Kiedy je wypowiedział? Gdy apostołowie wrócili z pierwszej misji apostolskiej otrzymanej od Jezusa. Byli uradowani sukcesem, pełni wrażeń, ale także zmęczeni. Chrystus im wówczas powiedział: „wypocznijcie”. Inaczej mówiąc: byście mogli w przyszłości znowu sumiennie i wytrwale pracować dla Królestwa niebieskiego, teraz idźcie na miejsce pustynne, wyciszyć się i odpocząć. To nie było pozwolenie na próżniactwo, ale wyraz rozumienia konieczności wypoczynku.

Współcześnie nieumiejętność odpoczynku rozumianego jako zatrzymanie się, wyciszenie, zaczerpnięcie oddechu to jeden z największych problemów ludzi, także osób wierzących, a nawet duchownych. W codziennym życiu mówimy raczej o relaksie niż o odpoczynku. „Relaks” to słowo sugerujące, że są jakieś napięcia i trzeba je rozładować. Rzeczywiście, nasz świat powoduje wiele napięć. Często musimy borykać się z różnymi obawami czy wręcz lękami. „Stres” to dziś jedno z najmodniejszych słów, podobne pod tym względem do słowa „relaks”. Nasze czasy wystawiają nas na wiele czynników stresogennych, które wprowadzają napięcia w naszej psychice, a także w naszym ciele. Stres powstaje z hałasu, który nas otacza; z niezdrowego trybu życia, który prowadzimy; z lawiny niepomyślnych informacji polityczno-społeczno-gospodarczych, którymi epatują media; z ciągłego zagrożenia utratą pracy, z niebezpieczeństwa wybuchu konfliktów małżeńskich czy wniknięcia do głów naszych dzieci liberalnej mentalności; z lęku czy wystarczy pieniędzy… Z powodu stresu potrzebujemy relaksu, odprężenia napiętych myśli i mięśni.

To prawda, ale relaks to nie jest jeszcze odpoczynek. Jezusowi nie chodzi o relaks, lecz o zaczerpnięcie oddechu – o nowe przyjęcie ducha. Odpoczynek przychodzi, gdy staramy się o zrównoważenie sił odciskających swe ślady na naszym życiu; gdy uwzględniamy potrzeby psychiki, umysłu, nerwów, mięśni, a także naszej społecznej natury, a więc gdy uwzględniamy potrzebę harmonijnych relacji z Bogiem, z innymi ludźmi, z przyrodą… Nabranie sił, by móc gorliwie wypełniać swoje obowiązki – na tym polega odpoczynek. Dlaczego to takie ważne? Gdyż żyjemy pod presją. Bądź to zewnętrzną (materialną), bądź to wewnętrzną (psychiczną). Obie obciążają nasze myślenie i działanie. Musimy się przed tym ciężarem bronić, regenerować siły. Bezustanna produktywność nie jest możliwa. Jak każdy telefon czy laptop trzeba raz na jakiś czas wyłączyć, tak też każdy człowiek potrzebuje regularnego ładowania baterii. Osoba, która odpoczywa ma więcej motywacji do działań; widzi nie tylko cel, ale i nagrody, które czekają na nią po pracowitym dniu. Kto wie, że wkrótce odpocznie, łatwiej się skupia na tym, aby lepiej radzić sobie z listą swoich zadań. Odpoczynek, podobnie jak praca, powinien być zaplanowany. Zaplanuj odpoczynek! Zachowanie tej rady niesie ze sobą wiele korzyści. Praca bez planu skutkuje bałaganem, odpoczynek bez planu jest marnowaniem czasu.

Jeżeli chodzi o ciało zacząć należy od zadbania o odpowiedni czas snu. Oczywiście każdy potrzebuje innej ilości snu, ale człowiek niewyspany nie pracuje dobrze, jest bardzo podatny na gniew i niecierpliwość. Najczęściej odbija się to na domownikach, gdyż wobec osób obcych łatwiej nam się opanować. Dla osób pracujących przy biurku korzystne są spacery, jazda na rowerze itp.

Inną wartościową formą odpoczynku jest spędzenie wolnego czasu z rodziną. Wyłączyć telefon, odłożyć komputer czy telewizor i cieszyć się bliskością tych, których kochamy, za których jesteśmy odpowiedzialni – oto źródło pokoju i sił. Wspólny posiłek czy wspólna wycieczka, gra czy zabawa pomagają podtrzymywać wzajemną wieź i zaspokajać potrzebę relacji rodzinnych, których nie zastąpi pisanie esemesów czy wiadomości na wyświetlaczu. Wypoczywając z rodziną wypełniamy wolę Jezusa: „Idźcie sami na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco”. Zauważmy, że Zbawiciel wysyła apostołów wspólnie (razem) na miejsce pustynne, a nie każdego z osobna.

Odpoczynek jest sam w sobie zajęciem czysto naturalnym, przyrodzonym. Ktoś może się dziwić, że kapłan pisze o takich sprawach, ale sprawy doczesne są związane z duchowymi. Łaska buduje bowiem na naturze. Aby duchowo się rozwijać i móc przyjąć łaskę nadprzyrodzoną, potrzebujemy odpowiedniej dyspozycji naszej natury. Co to oznacza? Oznacza to, że łaska do owocowania potrzebuje natury, jak ziarno ziemi. Łaska ma swe źródło w Bogu, ale jej odbiorcą jest konkretna ludzka natura. Im silniejsza ta natura, im zdrowsza, tym łatwiej jest jej z łaską nadprzyrodzoną współpracować i się jej wpływowi poddawać. Pewnym odbiciem tej prawdy jest zawołanie: „W zdrowym ciele, zdrowy duch”.

Konkretnie, w odniesieniu do odpoczynku lub jego braku, widzimy jasno, że gdy jesteśmy fizycznie lub psychicznie zmęczeni, to trudniej jest nam się skupić na nie tylko na pracy zawodowej, ale także i na modlitwie. Każdy z nas wie, jak drażliwym się staje, gdy jest niewyspany. Zmęczeni o wiele łatwiej tracą cierpliwość i wybuchają niż wypoczęci. W takich wypadkach łaska nie znajduje w naszej zmęczonej naturze odpowiedniej dyspozycji i nie może w niej owocować. Brak właściwej równowagi i dbania o własne siły powoduje, że nie jesteśmy zdolni do dobrej i skutecznej pracy. Nie spełniamy tak, jak powinniśmy naszych obowiązków, zadowalając się tylko bylejakością.

Chcąc być zatem sumiennymi w obowiązkach zawodowych, rodzinnych czy też względem Boga, powinniśmy dbać o regenerację sił. A czynimy to właśnie przez odpowiednio stosowany odpoczynek. Zawróćmy uwagę na postępowanie Kościoła – naszej dobrej Matki. Kościół, znając kondycję naszej natury, uwzględnia i przewiduje konieczność odpoczynku. Zachowywanie niedzielnego i świątecznego spoczynku ma nam pomóc w zachowaniu zdolności do pełnienia obowiązków stanu. Jeszcze wyraźniej widać mądrość Kościoła, w treści reguł zakonnych. Nawet najbardziej surowe z nich, wymagające zamknięcia przed światem i prowadzenia życia kontemplacyjnego, przewidują konieczność rekreacji, wolnego czasu dla mnichów i mniszek. Dlaczego Kościół tak postępuje? Bo lepiej niż cała psychologia zna kondycję natury ludzkiej, która jest duchowo-cielesną. Nie można traktować człowieka ani wyłącznie jak bezcielesnego anioła, ani jedynie jak biologicznego organizmu. Trzeba uwzględniać realia takiej natury jaką dał nam Bóg! Dusza działa przez ciało, które ma być jej narzędziem. Ciało nie może być przemęczone, bo staje się mało użyteczne. Kościół, pochylając się nad człowiekiem, wykorzystuje swoje ogromne doświadczenie zgromadzone przez dwa tysiąclecia. Wynika z niego konieczność odpoczynku, bez którego nie ma mowy o dobrym wypełnianiu swych obowiązków duchowych i cielesnych. Czasem trudno jest dobrze wyznaczyć granicę między koniecznością odpoczynku a lenistwem i próżniactwem. Przypomnijmy więc sobie dwie podstawowe w tej kwestii zasady.

1. Odpoczynek nigdy nie powinien być oderwany od swego celu. Cechą działania istoty rozumnej jest działanie ze względu na cel. Najpierw go trzeba rozpoznać, a następnie do niego wytrwale dążyć. Wiemy, że są cele pośrednie i jest cel ostateczny, któremu te pierwsze winny być podporządkowane. To rozróżnienie ma swoje zastosowanie również, gdy chodzi o odpoczynek. Działając jako istoty rozumne, potrzebujemy celu, jaki dana czynność ma, co wynika z jej poznania. Celem na przykład modlitwy jest wielbienie Pana Boga. Jeśli oderwiemy modlitwę od jej celu, to traci ona sens, staje się bezużyteczna. Podobnie ma się rzecz z odpoczynkiem. Celem odpoczywania, jak już wspomniałem, jest nabranie sił do dobrego wypełnienia swoich obowiązków. Gdy ten cel nie jest osiągnięty, to znaczy, że albo źle odpoczywaliśmy, albo dobrze tylko w niewłaściwej mierze.

2. Odpoczynek zawsze powinien mieć właściwą miarę. Odpoczywać należy w stopniu proporcjonalnym do wielkości wcześniejszego wysiłku. Jeśli po znacznym wysiłku odpoczywamy za mało, to źle. Jeśli po niewielkim wysiłku odpoczywamy za dużo, to też źle. W naszych czasach, częściej zdarza się nam ta druga ewentualność niż pierwsza. Łatwiej jest bowiem sięgać po to, co przyjemniejsze. Odpoczywać więc należy tylko tyle, ile potrzeba do odnowienia sił, podobnie jak przyjmować pokarmy i napoje należy zasadniczo tylko w takiej ilości, jakiej wymaga zaspokojenie głodu i pragnienia.

Mniejsze znaczenie ma rodzaj odpoczynku, ważne by odpoczywać z zachowaniem stosownej miary. Oczywiście nie mówimy tu o rzeczach grzesznych, lecz o godziwym spędzaniu czasu wolnego. Nawet oglądanie filmów czy korzystanie z internetu, a tym bardziej czytanie książek lub uprawianie sportu, może być dobre i pożyteczne, o ile robimy to z umiarem i mądrze. W każdej sytuacji potrzebujemy cnoty umiarkowania, zachowania właściwej miary. Zapomnienie o tej zasadzie oddala nas od celu danej czynności, a to z kolei oznacza wypaczenie naszego zachowania. Grzech najczęściej nie polega na samej czynności tylko na przekroczeniu w danej czynności stosownej miary. Zilustrujmy tą przykładem. Ktoś lubi odpoczywać przy słuchaniu muzyki czy czytaniu książek, ale oddaje się tym czynnościom do późnych godzin nocnych. W jakim stanie wstanie rano? Czy wypoczęty? Oczywiście nie! Taki zły odpoczynek przy muzyce czy lekturze będzie skutkował powierzchowną modlitwą poranną, a w ciągu dnia trudnościami w koncentracji podczas pracy czy nauki. Nie jest to odpoczynek tylko marnowanie czasu, które dodatkowo ma wymierne negatywne skutki. Korzystajmy więc z wolnego czasu właściwie, byśmy mogli wzrastać w łasce i wierności Bogu.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Nauki stanowe, katechezy oraz pogadanki apologetyczne

W okresie wakacyjnym (lipiec-sierpień) nie będzie nauk stanowych, katechez i pogadanek apologetycznych, również nie będzie niedzielnej katechezy. Te formy apostolstwa zostaną wznowione we wrześniu.

* Prymicja ks. Michała Freja

23 lipca w niedzielę będziemy gościli w naszym przeoracie neoprezbitera ks. Michała Freja. Prymicjant odprawi sumę (godz. 10.30) i będzie udzielał błogosławieństwa prymicyjnego po każdej porannej Mszy świętej.

* Wieczysta adoracja Bractwa

W czwartek 31 sierpnia naszemu przeoratowi przypada zaszczyt odbycia adoracji Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie w ramach wieczystej adoracji Bractwa. Począwszy od 1989 r., na polecenie Przełożonego Generalnego, Bractwo św. Piusa X organizuje wieczystą adorację Najświętszego Sakramentu. Każdego dnia roku w jednym z przeoratów Bractwa na całym świecie trwa adoracja, dzięki czemu ma ona charakter ciągły. Ma też stałe intencje, które są następujące:

● triumf nad wewnętrznymi i zewnętrznymi nieprzyjaciółmi Kościoła,

● nawrócenie Rzymu oraz biskupów,

● uświęcenie kapłanów oraz kandydatów do kapłaństwa,

● wzbudzenie licznych powołań kapłańskich i zakonnych.

U nas wystawienie Najświętszego Sakramentu nastąpi po porannej Mszy św. o 7.00. Najświętszy Sakrament będzie wystawiony przez cały dzień, do Mszy wieczornej o godz. 18.00.

* Spotkanie wiernych – piknik Tradycji

W sobotę 2 września, po Mszy św. o godz. 10.30 zorganizujemy dla ogółu wiernych kolejne spotkanie integracyjne. Rozpocznie się ono około godz. 11.30 w „Chatce Gołębiewo”. Oto dokładny adres tego miejsca:
Gołębiewo 1, 81-598 Gdynia. Serdecznie wszystkich zapraszamy!

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy Mszę świętą należy odprawiać po łacinie?

W najwyższej mierze przystoi odprawiać świętą liturgię w języku wyjętym z codziennego użytku, gdyż język używany na ulicy nie odpowiada świętej czynności. Od stuleci tym językiem w Kościele zachodnim jest łacina. Ale także w innych częściach Kościoła, a nawet w wielu religiach niechrześcijańskich istnieje specjalny język na użytek kultu.

I tak prawosławni Grecy celebrują swą liturgię po starogrecku, a Rosjanie i Rusini po starocerkiewnosłowiańsku. Już w czasach Chrystusa żydzi używali w celach liturgicznych niezrozumiałego dla ludu języka starohebrajskiego, czego ani Chrystus, ani Apostołowie nie krytykowali. Również mahometanom nie jest obca ta praktyka, w swych modlitwach używają oni bowiem języka staroarabskiego.

Czy wierni nie rozumieją lepiej Mszy świętej w języku narodowym?

We Mszy św. mają miejsce misteria, jakich żaden człowiek nie jest w stanie doskonale zrozumieć. Ten tajemniczy charakter Mszy św. znajduje swój wyraz w tajemniczym języku. Niezrozumiała powszechnie mowa ma właśnie za cel wskazywać na to, że mamy do czynienia z misterium. (Temu samemu celowi służą także cicho wypowiadane części Mszy św.)

Język narodowy sprawia złudzenie zrozumiałości, jaka w ogóle nie istnieje. Ludzie sądzą dzisiaj, że wiedzą, czym jest Msza św., ponieważ jest ona celebrowana w języku narodowym. W rzeczywistości jednak najczęściej nie pojmują oni w ogóle nic z istoty Mszy św.

Oczywiście, tajemniczy charakter nie powinien iść tak daleko, iżby wierni nie rozumieli w ogóle nic z tego, co dzieje się na ołtarzu. Dlatego Sobór Trydencki zobowiązał księży do częstego głoszenia kazań o Mszy św. i wyjaśniania wiernym jej obrzędów. Do tego mamy dzisiaj mszalik rzymski, w którym łacińskie modlitwy są przetłumaczone, przez co wszystkim wiernym otwarty jest dostęp do pięknych modlitw liturgicznych, przy czym zalety łaciny są zachowane.

* * *

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Czerwiec
A.D. 2023

Ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a Krew moja prawdziwie jest napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim.

Drodzy Wierni, na początku czerwca obchodzimy wspaniałą uroczystość Bożego Ciała. Kościół święty – nasza Matka stawia nam przed oczyma najwspanialszą, największą tajemnicę naszej wiary, boską Obecność Chrystusa Pana pod postaciami eucharystycznymi. Chrystus opuszczając świat, gotując się na mękę był w pełni świadomy tego, co miało na Niego przyjść. Tak o tym napisał uczeń, który w czasie ostatniej wieczerzy spoczął na sercu Zbawiciela: „Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował”.

W tej uroczystej chwili, nie mogąc się jakby rozstać z uczniami, Pan mówi do nich: „Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał”. To pragnienie było tak wielkie, że Boża mądrość, Boża wszechmoc znalazła sposób, aby Pan jednak pozostał ze swymi uczniami; aby oni nie zostali sierotami. Boża obecność na ziemi trwa więc nadal, nieprzerwanie do dziś, a dzieje się tak dzięki Przenajświętszemu Sakramentowi Ołtarza. Nazywamy ów sakrament „najświętszym”, gdyż zawiera nie tylko łaski Boże, jak to ma miejsce w przypadku innych sakramentów, lecz zawiera samo źródło łask, samego dawcę łask – Jezusa Chrystusa.

Ta cudowna, boska Obecność jest tajemnicą naszej wiary, jak wyrażają to słowa wypowiadane w związku z konsekracją. Kapłan wówczas mówi: misterium fidei – „tajemnica wiary”. Cóż to za tajemnica? Tajemnicą jest fakt, że to co widzimy nie jest tym, co widzimy lecz czymś innym. Nasze zmysły (wzrok, smak, węch) stwierdzają że jest to kawałek chleba i odrobina wina, tymczasem to jest Ciało i Krew Pana Jezusa.

Tę tajemnicę nazywamy tajemnicą wiary, gdyż tylko wiara daje nam przystęp do jej treści, tylko dzięki wierze możemy poznać prawdę o obecności Pana Jezusa pod postaciami eucharystycznymi. A wierzymy w tę prawdę dlatego, że Pan Jezus sam to objawił i sam to powiedział; sam pierwszy dokonał tej cudownej Przemiany w czasie ostatniej wieczerzy. Ewangelie synoptyczne świętych Marka, Mateusza i Łukasza zawierają opis ustanowienia Najświętszego Sakramentu, zaś św. Jan bardzo dokładnie przytacza mowę zapowiadająca ustanowienie Eucharystii. Także św. Paweł mówi wyraźnie o Eucharystii w Pierwszym liście do Koryntian. Ten natchniony tekst jest pięknym wyrazem wiary pierwszych chrześcijan w tę prawdę.

Niestety, w minionych wiekach często zdarzali się niedowiarkowie, którzy nie chcieli uwierzyć boskiemu Mistrzowi gdy mówił o Eucharystii. Zamiast Mu uwierzyć, woleli Go opuścić. Twierdzili, że „trudna jest Jego mowa” i pytali „któż może jej słuchać?”. Tak jak na przestrzeni minionych stuleci znajdowali się heretycy odrzucający naukę naszego Pana, również i dzisiaj wielu ludzi nie uznaje katolickiej nauki o Sakramencie Boskiej Miłości. Można im tylko współczuć, bo nie ma większej wartości tu na ziemi jak właśnie Sakrament Boskiej Miłości! Ktoś zapytany kiedyś, dlaczego nie został luteraninem, odpowiedział: „jest wiele przyczyn, ale najważniejsza z nich brzmi tak: bo wasze zbory są puste, w waszych zborach są pieśni, kazania, czytania psalmów, ale nie ma żywego i prawdziwego Boga, nie ma Najświętszego Sakramentu, nie ma wiecznej lampki”.

To właśnie wiara poucza nas, że nasz Pan jest obecny w Eucharystii prawdziwie, realnie, substancjalnie, ze swoim Ciałem, swoją Krwią, Duszą i swoim Bóstwem. Te trzy podkreślone przymiotniki są niezmiernie ważne, aby bez błędu wyznawać katolicką prawdę dotyczącą Eucharystii.

Pan Jezus jest prawdziwie (vere) obecny pod postaciami chleba i wina. To nie jest jakaś legenda, nie jest to opinia paru pobożnych osób, nie jest to bajka, ani jakiś mit, ale fakt prawdziwy. Słowo vere właśnie to ma podkreślić, podobnie jak to ma miejsce w przypadku Zmartwychwstania. Mówimy: „Chrystus zmartwychwstał” i odpowiadamy na to: „prawdziwie (vere) zmartwychwstał”. Czynimy tak właśnie po to, aby podkreślić prawdziwość tego faktu.

Następnie Chrystus jest realnie obecny. To znaczy ze obecność naszego Pana w Eucharystii nie jest obecnością symboliczną. Hostia Przenajświętsza nie jest jakąś pamiątką pozostałą po Jezusie czy znakiem Jezusa, mającym niczym fotografia przypominać nam o Nim. Obecność naszego Pana i Zbawiciela w Eucharystii jest realna, rzeczywista, tak samo rzeczywista jak moja czy wasza obecność w aktualnie zajmowanym miejscu. Dlatego klękamy przed tabernakulum, dlatego oddajemy Hostii Przenajświętszej cześć, hołd; zachowujemy się wobec niej tak, jak wobec żywej osoby Jezusa, bo On w Eucharystii jest obecny żywy realnie.

Na końcu mówimy za Soborem Trydenckim, że nasz Boski Mistrz jest substancjalnie obecny w Eucharystii. Przymiotnik ten mówi nam o sposobie obecności naszego Pana. Nie jest On obecny ze wszystkimi przymiotami i cechami, jak to nazywa filozofia – z akcydensami, lecz według swej substancji. Inaczej mówiąc, Pan Jezus jest obecny, ale bez tych wszystkich przymiotów swej osoby, które mogłyby być poznane przez ludzkie zmysły. Dlatego nie widzimy Chrystusa, nie czujemy Go. Przyjmując Hostię widzimy biały opłatek, czujemy smak kawałka chleba. Bóg pod przypadłościami chleba i wina ukrył w Eucharystii swoją substancję, swoją naturę, istotę. Przeistoczenie polega właśnie na tym, że przy niezmienionych przypadłościach chleba i wina, zmienia się substancja chleba w substancję Ciała Pańskiego i substancja wina w substancję Krwi Pańskiej. Dlatego właśnie teologia nazywa Przeistoczenie transsubstancjacją, czyli zamianą jednej substancji w inną, przy zachowaniu przypadłości substancji pierwszej. Metafizycy, za Arystotelesem i św. Tomaszem z Akwinu, rozróżniają w bycie substancję i przypadłości. Wiedza o tym rozróżnieniu stanowi dla wiary katolickiej istotną pomoc. Teologia protestancka, a tym bardziej materialiści i sceptycy wszelkich odcieni, gwałtownie atakowała filozoficzny termin „transubstancjacja” gdy tymczasem dzięki niemu katolicy mogą umacniać swą wiarę w eucharystyczną obecność swego Zbawiciela.

To z powodu obecności Zbawiciela w Najświętszym Sakramencie, cywilizacja łacińska wznosiła piękne kościoły romańskie i gotyckie katedry, od kiedy tylko ustały rzymskie prześladowania i ustabilizowała się sytuacja polityczna w Europie. Podziwiamy te budowle dziś jako ślady wzniosłych wieków, w których wiara chrześcijańska przenikała wszystkie dziedziny życia jednostek i społeczności. To z powodu Eucharystii w kościołach i kaplicach znajdują się piękne tabernakula, szlachetne ozdoby, drogocenne kielichy, kosztowne paramenty… Na te skarby sztuki sakralnej ofiarowywali swe datki ludzie często o wiele mniej zasobni niż my. Te wszystkie rzeczy były wyrazem wiary ludu chrześcijańskiego właśnie w obecność naszego Pana w Sakramencie Ołtarza; wiary w to, że Msza św. jest odnowieniem, uobecnieniem ofiary kalwaryjskiej naszego Zbawiciela. Jakie piękne i wspaniałe jest to świadectwo!

Warto o tym pamiętać zwiedzając piękne zabytkowe kościoły. Nie wolno nam traktować ich jak muzeów, galerii czy magazynów, gdzie przechowuje się dzieła sztuki. Te świątynie zostały wybudowane dla Boga, by On mógł w nich zstępować z nieba podczas każdej Mszy św. i aby mógł przebywać w nich pod postaciami chleba i wina w Eucharystii. Stąd też powinna wynikać nasza troska, aby nasze kaplice były pomimo ich skromności, coraz piękniejsze, coraz wspanialsze. To są domy Boże! W nich mieszka Bóg pod postacią chleba! W ich centrum stoi ołtarz, na którym sprawowana jest Msza św. będąca odnowieniem, uobecnieniem ofiary naszego Pana Jezusa Chrystusa. To są święte miejsca, najświętsze na ziemi!

Nasz Zbawiciel jest więc obecny w Najświętszym Sakramencie i przybywa w nim między nami. Nie zechciał przebywać pod postacią jakiegoś drogocennego kamienia czy złota, lecz skrył się pod postacią zwyczajnego chleba. Dlaczego? Czyż nie byłoby bardziej odpowiednie dla Pana Wszechrzeczy przebywanie w jakimś szlachetnym kamieniu? Człowiek pewnie zawsze odpowie na to pytanie twierdząco, ale Bóg zechciał inaczej. Pan ustanowił Najświętszy Sakrament angażując swoją wszechmoc, ale także tak skromną, tak prostą, tak codzienną, powszechnie dostępną materię jaką jest chleb i wino. A wszystko po to, by ułatwić nam zjednoczenie ze sobą. Mówi do nas: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim”. Trwanie w Nim, zjednoczenie z Nim jest celem przyjęcia Komunii świętej. Słowo „Komunia” pochodzi od łacińskiego communio – „jedność”. Powtórzę, aby umożliwić wszystkim łatwe, proste zjednoczenie ze sobą, Bóg wybrał postać chleba i wina. W ten sposób spełnienie woli Chrystusa: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście” stało się bardzo łatwe.

Aby jednak dobroć naszego Pana nie była zachętą do niegodnego przyjmowania Ciała Pańskiego, pamiętajmy o słowach św. Pawła: „Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije”. Dlatego klękając przy balaskach, starajmy się o czystość duszy i serca.

Niegodna Komunia św. to nic innego, jak przyjęcie Ciała Chrystusa tylko materialnie, tylko do ust, podczas gdy dusza człowieka trwa pogrążona w grzechu raniącym i obrażającym Chrystusa. Nie wolno łączyć się w Komunii św. z Bogiem jeśli wcześniej zerwało się z Nim jedność przez trwający, nierozgrzeszony grzech. Komunia tylko wtedy jest owocna, kiedy przyjmujemy ją w stanie łaski uświęcającej, to znaczy wolni od grzechów śmiertelnych. Częste i godne przyjmowanie Komunii św. pomaga nam zachowywać jedność z naszym Panem i ją pogłębiać. Dlatego powinniśmy do Stołu Pańskiego przystępować możliwie często, jeśli tylko pozwala nam na to stan naszej duszy. A jeżeli stan naszej duszy nam na to nie pozwala, to jak najszybciej należy skorzystać ze spowiedzi, uzyskać rozgrzeszenie, aby móc pożywać ten Chleb, który z nieba zstąpił i który jest nieba zadatkiem.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Co miesięczne terminy

– Kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (15 VI) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (22 VI) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci zaplanowane jest na sobotę 17 czerwca. Spotkanie rozpoczyna się Mszą świętą o godzinie 09.00.

– Konferencja duchowa w miejsce katechezy dla dorosłych, będzie wygłoszona 25 czerwca w niedzielę.

* Święcenia diakonatu i prezbiteratu w Zaitzkofen

W tym roku w bawarskim seminarium Bractwa święcenia na dwa wyższe stopnie kapłaństwa udzielane będą 24 czerwca. Wśród kandydatów jest nasz rodak, do święceń kapłańskich przygotowuje się ks. diakon Michał Frej. Zarówno jego jak i pozostałych kandydatów polecam Waszej modlitwie: „Panie daj nam wielu świętych kapłanów!”

* * *

Czytanie z brewiarza rzymskiego, na dzień 8 czerwca (Boże Ciało). Homilia świętego Augustyna, Biskupa

„Jak ludzie przez pokarm i napój osiągają to, iż nie łakną ani pragną, tak też prawdziwie udziela tego tylko ten pokarm i napój, który pożywających czyni nieśmiertelnymi i nieskazitelnymi. Tak powstaje owa wspólnota świętych, gdzie będzie pokój i jedność pełna i doskonała. Dlatego więc, jak to już przed nami pojmowali ludzie Boży, Pan nasz Jezus Chrystus Ciało swoje i Krew swoją w tych rzeczach ukazał, które z wielu do czegoś jednego się sprowadzają. Chleb bowiem powstaje z wielu ziaren, wino zaś z wielu gron winnych w jedno spływa. Wreszcie już wyjaśnia, jak się stanie to, co mówi; co to znaczy „pożywać Jego Ciało i pić Jego Krew”.

Kto pożywa moje Ciało i pije moją Krew, we Mnie mieszka, a Ja w nim. Przeto spożywanie pokarmu i picie napoju oznacza pozostawać w Chrystusie i Tego, który pozostaje, mieć w sobie. Toteż kto nie pozostaje w Chrystusie i w którym Chrystus nie pozostaje, niewątpliwie nie pożywa duchowo Ciała Jego i nie pije Krwi Jego chociaż cieleśnie i widzialnie dotyka zębami Sakramentu Ciała i Krwi Chrystusa, lecz raczej tak doniosły Sakrament na potępienie sobie spożywa i pije bo odważa się, będąc nieczystym, przystąpić do Sakramentów Chrystusa, które niegodnie przyjmuje, jeśli nie jest czysty. O takich powiedziano: Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.

Jako Mię – mówi – posłał żyjący Ojciec – i Ja żyję dla Ojca, a kto pożywa Mnie, i on żyć będzie dla Mnie. Jakby chciał przez to powiedzieć: „To, abym żył dla Ojca, znaczy, abym jako do większego zwrócił życie moje po wyniszczeniu, na które On Mnie posłał; to zaś, aby kto żył dla Mnie, sprawia udział ze Mną, bo Mnie spożywa. Ja więc żyję upokorzony dla Ojca, wierny zaś żyje dla Mnie w swoim wyniesieniu”. Jeśli jednak w tym znaczeniu powiedziano: Żyję dla Ojca, ponieważ Syn jest z Ojca, a nie Ojciec z Syna, to równość Ojca i Syna nie została naruszona. Mówiąc jednak: A kto pożywa Mnie i on żyć będzie dla Mnie, nie zaznaczył swej równości z nami, ale wskazał łaskę, jakiej udziela, będąc Pośrednikiem.”

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Jakie są następstwa Komunii św. na rękę?

Przynajmniej częściowym następstwem Komunii św. na rękę i na stojąco jest utrata przez wielu wiernych wiary w rzeczywistą obecność Chrystusa w sakramencie Eucharystii. Kto poważnie wierzy, że w Komunii św. otrzymuje Boga-Człowieka, ten nie może doń przystępować bez oznak szacunku. Komunia św. na rękę doprowadziła wpierw do oziębłości i obojętności, a w końcu do utraty wiary w ogóle.

Oczywiście, także inne czynniki odgrywają tutaj swą rolę, przede wszystkim zła katechizacja i złe kazania, gdzie często dzisiaj ogranicza się obecność Chrystusa do obecności symbolicznej i zaprzecza się prawdziwemu przeistoczeniu chleba w Ciało Chrystusa. Komunia św. na rękę przygotowała jednak wiernych do przyjęcia tych błędnych nauk, gdyż jeżeli Hostia jest tylko symbolem Chrystusa, to nie dziwi, że Komunię św. przyjmuje się bez szczególnych oznak szacunku.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na czerwiec A.D. 2023

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Maj
A.D. 2023

Duch Święty: Dar Boga najwyższego

Drodzy Wierni, miesiąc maj w tym roku, jest wyjątkowo bogaty w uroczystości liturgiczne. Obchodzimy bowiem w tym miesiącu uroczystości głównych patronów naszej ojczyzny: Matki Bożej Królowej Polski oraz św. Stanisława biskupa i męczennika. Obchodzimy również cały szereg świąt kończących okres Wielkanocy: Wniebowstąpienie Pańskie, a dziesięć dni później Zesłanie Ducha Świętego. Ze wszystkim co dotyczy Chrystusa Pana, jest nierozerwalnie złączona Matka Boża.

Zesłanie Ducha Świętego jest pełnią darów Bożych dla ludzi. Duch Święty, ze swym działaniem w nas, jest niejako klamrą czy udoskonaleniem wszystkich dobrodziejstw Bożych udzielanych nam w naszym życiu. Rok liturgiczny jest z kolei tych dobrodziejstw pamiątką i przypomnieniem. W Bożym Narodzeniu Bóg daje swego jednorodzonego Syna, Chrystusa Jezusa, Pośrednika, Pomost, który łączy ludzkość z Bóstwem. W Wielkim Tygodniu Jezus, przez swoją mękę, oddaje się nam cały aż do śmierci na krzyżu, obmywa nas, oczyszcza, uświęca swoją krwią. Na Wielkanoc Chrystus zmartwychwstaje a Jego zmartwychwstanie podobnie jak wniebowstąpienie jest zadatkiem tego, co ma się stać i naszym udziałem. On nas po prostu wyprzedza idąc do domu Ojca, aby przygotować nam miejsce, albowiem w Nim należymy do Trójcy Przenajświętszej, przez Niego staliśmy się dziećmi Bożymi, przeznaczonymi do szczęścia wiecznego. To wszystko możliwe jest dzięki zasługom naszego Pana i wyłącznie dzięki nim.

Dary Boże poznajemy na ziemi, ale ich zwieńczenie dokonuje się w wieczności. Jezus bowiem, wstąpiwszy do nieba, wraz ze swym Ojcem posyłają nam swego Ducha, Ducha Świętego. Ojciec i Duch Święty umiłowali nas tak, że dali nam Słowo we Wcieleniu; Ojciec i Słowo zaś umiłowali nas ta, że dali nam Ducha Świętego. Cała Trójca Święta daje się człowiekowi, skłania się ku nam – biednym nędzarzom, aby nas podnieść z grzechu, uświęcić i doprowadzić do jedności ze Sobą. Bóg bowiem nie tylko usuwa nasz grzech, lecz wzywa nas do zażyłej relacji ze Sobą.

Oto jest ta, przekraczająca wszelką miarę, miłość Boga do człowieka. Dar Boży dla naszych dusz uwieńczony zostaje właśnie przez Ducha Świętego, który jest Darem w całym tego słowa znaczeniu: Domum Dei altissimi – „Dar Boga najwyższego”. Duch Święty, węzeł i zadatek wzajemnej miłości Ojca i Syna, przyjmuje, realizuje i wieńczy Ich wzajemne oddanie się, a przez nieskończone zasługi Jezusa zostaje dany duszom naszym, aby dzieło naszego uświęcenia mogło być doprowadzone do końca.

Duch Święty zstępując na Apostołów pod postacią ognistych języków, mówi nam, że On, Duch miłości, jest nam dany na to, aby nas przekształcić przez swoją miłość i w ten sposób przyprowadzić z powrotem do Boga. Dlatego to właśnie trzeciej Osobie Boskiej przypisujemy dzieło uświęcenia, czyli naszego powrotu do Boga, które możliwe jest dzięki łaskom jakie otrzymujemy w Kościele, szczególnie przez sakramenty, ale również dzięki łaskom uczynkowym. Takimi to przedziwnymi drogami Bóg prowadzi nas, abyśmy zjednoczyli się z Nim! A to zjednoczenie osiąga swoją pełnię w wiecznym oglądaniu Boga twarzą w twarz w niebie.

Duch Święty nie jest darem przejściowym, lecz stałym. Istotnie, dla duszy żyjącej w miłości jest On słodkim Gościem, który mieszka w niej. „Jeśli mnie kto miłuje – czytamy w Ewangelii dzisiejszej Mszy św. – przyjdziemy do niego i przebywać u niego będziemy” (J 14, 23-31). To są słowa Zbawiciela. Jednak przebywanie Trójcy, a zatem i Ducha Świętego, w duszy żyjącej w stanie łaski uświęcającej, jest darem, który może i powinien wzrastać, jest darem nieustającym, o ile tylko sama dusza nie zboczy z właściwej drogi.

Po raz pierwszy Bóg oddał się nam w dniu naszego chrztu. Potem potwierdził to w szczególny sposób przez bierzmowanie. Sakrament bierzmowania (umocnienia) jest w zstąpieniem Ducha Świętego do bierzmowanej, chrześcijańskiej duszy. Z każdym wzrostem miłości, ten dar odnawia się, a Duch Święty razem z Ojcem i Synem oddaje się duszy coraz pełniej, coraz głębiej, coraz ściślej…

Dzieje się tak także ilekroć, odpowiadając na natchnienie Boże, spełniamy wielkodusznie akty miłości. Trzecia Osoba Trójcy Przenajświętszej odnawia w nas swoją obecność, rozlewa nową łaskę i tchnie nową miłością. W ten sposób nasze życie nadprzyrodzone rozwija się dzięki działaniu Ducha Świętego; zostaje całkowicie objęte ożywiającym i uszlachetniającym wpływem Jego miłości. Wiedząc to, łatwiej nam pojąć prawdę, że święto Zesłania Ducha Świętego – o ile przeżywamy je gorliwie i pobożnie, będzie niczym innym w naszych duszach jak nowym wylaniem darów Ducha Świętego. On zstąpi do naszych dusz i napełni je swoimi darami zgodnie ze słowami przepięknego hymnu: Veni Creator Spiritus – mentes tuorum visita, imple superna gratia – quae tu creasti pectora, które znaczą: „O Stworzycielu Duchu, przyjdź, nawiedź dusz wiernych Tobie krąg, niebieską łaskę zesłać racz, sercom co dziełem są Twych rąk”.

Zielone Świątki powinny być okazją, aby przypomnieć sobie o trzeciej Osobie Boskiej, która niestety bardzo często jest przez nas zapominana. O ile codziennie modlimy się do Boga Ojca, o ile codziennie myślimy o naszym Panu Jezusie Chrystusie – Wcielonym Synu Bożym, to o Duchu Świętym myślimy rzadko, sporadycznie, jeżeli w ogóle. A przecież jest On tak samo Bogiem, jak Ojciec i jak Syn. Pięknie o tym napisano w wyznaniu wiary św. Atanazego: „Jaki Ojciec, taki Syn, taki Duch Święty. Niestworzony Ojciec, niestworzony Syn, niestworzony Duch Święty. Niezmierzony Ojciec, niezmierzony Syn, niezmierzony Duch Święty. Wiekuisty Ojciec, wiekuisty Syn, wiekuisty Duch Święty (…) Tak Ojciec Bogiem, Syn Bogiem, Duch Święty Bogiem. A przecie nie trzej bogowie, lecz jeden jest Bóg”.

Nie zaniedbujmy więc modlitwy do Ducha Świętego. Także Jemu oddawajmy chwałę należną Trójcy Przenajświętszej, szczególnie pamiętając, że to trzeciej Osobie Boskiej przypisujemy dzieło naszego uświęcenia, czyli dzieło prowadzenia nas do zbawienia.

Pamięć o Zesłaniu Ducha Świętego na apostołów, stanowi dla nas wielką zachętę, aby pozwolić Bogu działać w całym naszym życiu, nawet w najbardziej prozaicznych zajęciach czy trudnych okolicznościach, a więc w każdej naszej chwili życia. Kto nie chce pobłądzić, ten powinien uznać w Duchu Świętym swego przewodnika. Niech Duch Święty wybiera dla nas drogi, niech On wskazuje kierunek i wyznacza czas marszu oraz czas spoczynku. Niech On wybiera dla nas miejsce, okoliczności, a przede wszystkim ludzi, z którymi się spotkamy. Nie upierajmy się przy swoich własnych planach tylko ponawiajmy akt poddania się pod przewodnictwo Ducha Świętego. Tu nie ma miejsca na emocje, wrażenia, uczucia. Tu po prostu trzeba decyzji, że z pokojem serca, uległością i wewnętrzną zgodą przyjmiemy wszystko to, co Duch Święty dla nas przygotuje lub w naszym życiu dopuści. Trzecia Osoba Trójcy Przenajświętszej nie oczekuje od nas jakiś charyzmatycznych uniesień czy emocjonalnych zachowań tylko spokojnej gotowości pełnienia woli Bożej w każdej chwili. W dzisiejszych czasach wielu ludzi uważa błędnie, że działanie Ducha Świętego w duszy polega na wzbudzeniu tam jakichś wyjątkowych doznań. To się czasem zdarza w biografiach świętych, wielkich mistyków, ale rzadko. Sami święci czy mistycy byli takimi doznaniami jakby onieśmieleni, jakby skrępowani, tym bardziej gdy wydarzenia miały miejsce w obecności innych ludzi. Nie oczekujmy więc od Ducha Świętego czegoś nadzwyczajnego, wyjątkowego. Natomiast prośmy Go o łaskę, która w ciszy naszych dusz będzie je przemieniała, uświęcała i prowadziła do zbawienia. Szczególnie w naszych czasach ludzie są spragnieni zewnętrznego pobudzenia, czegoś widowiskowego, ale takie stany raczej odgradzają duszę od Ducha Świętego niż do Niego zbliżają. On przychodzi nie w pomruku burzy czy huku piorunów tylko w ciszy z jaką poranna rosa opada na ziemię. Uświęcenie nasze polega na współdziałaniu z natchnieniami Bożymi, które Bóg mieszkający w naszej duszy w nas sprawia. My zaś te natchnienia tylko w ciszy i skupieniu możemy usłyszeć. Zewnętrzna widowiskowość może tylko być przeszkodą. Ducha Świętego nie trzeba w swej duszy czuć, wystarczy w Niego wierzyć, oddawać Mu chwałę i być Mu uległym, a to wszystko w pokoju serca i niezmąconej niczym jasności myśli. Ważne by o tym pamiętać.

Pozwólmy więc Panu Bogu działać w nas tak, jak On chce; tak jak pisał prorok Eliasz: „A oto Pan przechodził. Gwałtowna wichura rozwalająca góry i druzgocąca skały [szła] przed Panem; ale Pana nie było w wichurze. A po wichurze – trzęsienie ziemi: Pana nie było w trzęsieniu ziemi. Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pana nie było w ogniu. A po tym ogniu – szmer łagodnego powiewu. Kiedy tylko Eliasz go usłyszał, zasłoniwszy twarz płaszczem”. (1 Krl 19, 11 – 13).

Prośmy Matkę Bożą, Oblubienicę Ducha Świętego, abyśmy za Jej przykładem, wierni byli natchnieniom Bożym i ulegli woli Bożej. To jedyna droga, aby dzieło naszego uświęcenia wydawało swe owoce.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Spotkanie wiernych – majowy piknik Tradycji

W pierwszą sobotę maja (6 V), po Mszy śpiewanej o godz. 10.30, odbędzie się kolejne spotkanie dla wszystkich wiernych. Część integracyjna spotkania odbędzie w „Chatce Gołębiewo” około od godz. 12.00. Dokładny adres: Gołębiewo 1, 81-598 Gdynia. Serdecznie wszystkich zapraszamy!

* Pielgrzymka do Matemblewa

27 maja, w sobotę, organizujemy pieszą pielgrzymkę z przeoratu w Gdyni do Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Gdańsku-Matemblewie. Jedną z intencji tej pielgrzymki będzie wynagrodzenie Bogu za grzechy dzieciobójstwa dokonanego w łonie matek.

Przewidywany porządek tego dnia:

– 08.00 – Msza św. w przeoracie w Gdyni

– po Mszy św. – śniadanie w sali wykładowej przeoratu (jedzenie należy przygotować we własnym zakresie)

– o godz. 9.30 – wyjście z przeoratu

∙ Odwiedzimy Źródło Maryi w Wielkim Kacku.

∙ Będziemy iść około 4,5 godzin (ok. 22 km) przez Trójmiejski Park Krajobrazowy.

∙ W sanktuarium – modlitwa.

* Co miesięczne terminy

– Kolejne spotkanie apologetyczne dla młodzieży odbędzie się we wtorek 9 maja. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

– Z kolei kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (18 V) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (25 V) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci zaplanowane jest na sobotę 20 maja. Spotkanie rozpoczyna się Mszą świętą o godzinie 09.00.

– Konferencja duchowa w miejsce katechezy dla dorosłych, będzie wygłoszona 21 maja w niedziele.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy Komunia św. na rękę jest godną formą?

Komunia św. na rękę w pozbawionej szacunku formie, w jakiej obecnie jest praktykowana, jest nie do pogodzenia z wiarą w rzeczywistą obecność Chrystusa w Komunii św. i dlatego należy ją odrzucić. W tej formie nigdy nie istniała ona w Kościele.

W niektórych częściach starożytnego Kościoła istniała wprawdzie Komunia św. na rękę, jednak z opisów i rysunków wiemy, że była zupełnie inaczej praktykowana niż to się dzieje obecnie. Komunikujący podchodził w pochylonej postawie, przy czym dłoń musiała być przynajmniej w niektórych miejscach owinięta chustą. Kapłan kładł mu Hostię na prawą rękę, a wiemy przyjmował ją wtedy ustami, nie chwytając jej dłonią. Natomiast zwyczajne dzisiaj na Zachodzie chwytanie Hostii prawą ręką stanowi w odniesieniu do Ciała Pańskiego nieprzystojny gest wzięcia w posiadanie. Św. Cyryl Jerozolimski wzywa wiernych do ostrożności, aby żadna cząsteczka nie spadła na ziemię: „Uważaj, aby nic z tego nie spadło na ziemię. Czemu pozwoliłeś spaść, jest jakby stratą twych własnych członków. Powiedzże mi: Gdyby ci ktoś dał złoty pył, czy nie podniósłbyś go sumiennie, aby nic się nie zmarnowało i abyś ty żadnej nie poniósł szkody? Czyż nie powinieneś więc daleko więcej uważać, aby nie zmarnowała się żadna drobina tego chleba, co droższy jest nad złoto i szlachetne kamienie?”. Tutaj wszystko oddycha uszanowaniem. Gdzie słychać dzisiaj podobne wezwania? Przez zwyczaj Komunii św. na rękę spada na ziemię wiele cząstek, którym nie poświęca się najmniejszej uwagi. To jest obiektywny brak szacunku wobec Chrystusa!

Ponadto prawdziwym postępem było zniesienie przez Kościół Komunii św. na rękę i wprowadzenie obowiązkowej dla wszystkich Komunii św. do ust. Duch Święty prowadzi Kościół przez stulecia. Jeśli się sądzi, że uczynione w ciągu wieków zmiany są złe i trzeba wrócić do początków, to tym samym zaprzecza się przewodnictwu Kościoła przez Ducha Świętego.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na maj A.D. 2023

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Kwiecień
A.D. 2023

Zmartwychwstanie fundament naszej wiary

Drodzy Wierni, apostoł Paweł naucza: „A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także nasza wiara i aż dotąd pozostajecie w swoich grzechach” (1 Kor 15, 14-17). Dlaczego św. Paweł wypowiada tak stanowcze słowa? Jakie znaczenie ma zmartwychwstanie Jezusa? To wydarzenie, które nazywamy Zmartwychwstaniem Pańskim, jest rdzeniem, jest fundamentem naszej wiary. Tym dla ścian i stropów fundament, czym dla naszej wiary zmartwychwstanie Chrystusa. Bez fundamentu ściany, a tym bardziej stropy budowli, uległyby zawaleniu. I podobnie, gdyby ktoś udowodnił, że nasz Pan nie zmartwychwstał to nasza wiara straciłaby rację swojego istnienia. Wiara zaś jest naszym największym skarbem, owocująca dobrymi uczynkami stanowi przepustkę do nieba. „Bez wiary zaś nie podobna jest podobać się Bogu” (Hbr 11, 6). I właśnie dlatego prawda o zmartwychwstaniu Chrystusa dla nas ma kluczowe znaczenie, a dla wrogów Kościoła jest solą w oku. Ta prawda była, jest i będzie zacięcie atakowana już nie tylko przez zadeklarowanych ateistów, ale i przez różnego rodzaju modernistów i „mistrzów” liberalnej egzegezy biblijnej.

Negowanie cielesnego zmartwychwstania Chrystusa jest jednoznaczne z negacją Jego Bóstwa. Jeżeli zaś Chrystus nie jest Bogiem, to przez swą śmierć nie mógł pojednać nas ze swym Ojcem. A skoro tak, to cała ludzkość nadal trwa w grzechach, które nie mogą być nikomu odpuszczone. Pośrednik musi posiadać cechy stron, między którymi pośredniczy. Inaczej nie będzie w stanie zrealizować misji pośrednictwa. Tłumacz musi znać minimum dwa języki. W rozważanym wypadku mamy z jednej strony obrażonego ludzkimi grzechami miłującego Boga, a z drugiej strony upadłą ludzkość, która przez grzech dokonała Bożej obrazy. Aby nastąpiło pojednanie musi znaleźć się ktoś bliski zarówno Bogu jak i ludzkości. Tym kimś jest Nasz Pan Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek. On jest doskonałym pośrednikiem między grzeszną ludzkością a Bogiem Ojcem. Chrystus odbudowuje niejako między Bogiem a ludzkością zerwany przez grzech pierworodny most. Dlatego też nazywamy Naszego Pana z łaciny pontifex czyli dosłownie tłumacząc, budowniczym mostów łączących dwa brzegi rzeki, dwa bieguny, dwa przeciwieństwa. Takim mostem łączącym nas z Bogiem jest Chrystus, prawdziwy człowiek oraz prawdziwy Bóg. Negując Bóstwo Zbawiciela odrzucalibyśmy Jego pośrednictwo i owoce Jego męki. Powtórzmy raz jeszcze arcyważne słowa św. Pawła: „A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie próżna jest także nasza wiara i aż dotąd pozostajecie w swoich grzechach”.

Skoro tak się sprawy mają, to nasza reakcja na fakt zmartwychwstania Pańskiego może być tylko jedna: wiara w nie i radość z jego powodu! Radujmy się więc Zmartwychwstaniem Pańskim i niezachwianie w nie wierzmy. To jest udokumentowany fakt! To jest dokonane w rzeczywistości wydarzenie, a nie jakaś legenda czy wytwór ludzkiej wyobraźni! Pan zmartwychwstał, Pan prawdziwie zmartwychwstał!

Słowo „prawdziwie” wyłącza fakt zmartwychwstania z kręgu nieprawdziwych pogłosek, nieodpowiedzialnych twierdzeń i domysłów, z kręgu pobożnych życzeń, a czyni z niego fundamentalną prawdę, na której Piotr i uczniowie oparli swą apostolską misję. Zmartwychwstanie Pańskie jest podstawą naszej wiary. Bez fizycznego zmartwychwstania Chrystusa, ofiara Pana złożona na krzyżu nie miałaby zbawczej mocy, a bez takiej Chrystusowej ofiary nie ma zbawienia.

Jednakże nie ma zmartwychwstania bez uprzedniej śmierci fizycznej. Chrystus na krzyżu nie zemdlał, nie zasnął! On na krzyżu prawdziwie umarł! Żołnierze byli pewni śmierci Jezusa i dlatego nie łamali Mu nóg, jak uczynili to pozostałym skazańcom. Poganie, a nie wyznawcy Chrystusa, stwierdzili w ten sposób Jego śmierć. Jeszcze bardziej upewnili się w tym względzie przebijając Jego bok włócznią. Pan cierpiał, umierał, a potem wisiał martwy na krzyżu na oczach wielu, wielu ludzi.

Po śmierci Jezusa złożono w grobie. O pogrzebie Pana wiemy więcej niż o pogrzebie jakiejkolwiek innej postaci świata starożytnego. Jego ciało zostało zdjęte z krzyża i owinięte w lniane płótno. Józef z Arymatei, człowiek bogaty i skryty zwolennik Jezusa, odważył się prosić Piłata o ciało Pana. Po otrzymaniu zgody, zdjął ciało Pańskie z krzyża i owinął je w czyste płótna (Mt 12, 59). Nikodem zaś przyniósł kosztowną mieszankę mirry i aloesu do nasączania tego płótna. Tak nakazywał żydowski obyczaj grzebania zmarłych. Ciało Jezusa zostało umieszczone w grobowcu Józefa znajdującym się w pobliskim ogrodzie. Po pogrzebie, u wejścia do grobowca umieszczono wielki kamień zabezpieczony pieczęcią. Ktokolwiek chciałby odsunąć ten kamień od wejścia do grobu, musiałby naruszyć rzymską pieczęć i stałby się w świetle surowego prawa rzymskiego przestępcą.

Wobec pustego grobu Jezusa stawiano liczne zarzuty. Jednym z nich, było kłamstwo jakoby uczniowie wykradli ciało Jezusa. Zarzut ten jest nie do utrzymania, gdyż arcykapłani bojąc się takiego przebiegu wydarzeń poprosili Piłata, aby zabezpieczył grób. Żydom chodziło właśnie o to, by uczniowie Jezusa nie mogli Jego ciała z grobu wynieść skrycie, pochować gdzieś na uboczu, a potem twierdzić, że On zmartwychwstał. Wejście do grobu zastawili więc dużym kamieniem, którego odsunięcie wymagało siły kilku mężczyzn. Ale sam kamień to za mało. Opieczętowano go i postawiono przed wejściem do Jezusowego grobu rzymską straż. Składała się z co najmniej czterech żołnierzy. Oni mogli na warcie robić różne rzeczy, ale na pewno nie spać. Historycy wojskowości, wyliczając kary jakie stosowano wobec legionistów, wymieniają karę śmierci za spanie na warcie. Rzeczą niemożliwą więc jest by wszyscy strażnicy na raz spali i nie ponieśli za to kary śmierci. Wszystko to jasno ukazuje, że uczniowie nie mogli skrycie wykraść ciała Jezusa z grobu, bo grób był dobrze pilnowany, a oni sami duchowo rozbici i w rozpaczy.

A czy są argumenty potwierdzające fakt zmartwychwstania Pańskiego? Tak. Wiara w zmartwychwstanie naszego Pana opiera się na przekazie historycznym. Głównym źródłem tego przekazu są Ewangelie. Wprawdzie różnią się one w szczegółach i w sposobie opisu, kto pierwszy poszedł do grobu i odkrył, że jest on pusty, ale co do faktu, że był on pusty są one zgodne. Gdyby ktoś 10 lub 20 lat po śmieci kogoś znanego napisał nieprawdziwą historię o życiu tej osoby, to na pewno powstałby wielki szum i wielu znajomych, świadków życia zmarłego protestowałoby wobec dokonanego fałszerstwa. Natomiast wobec relacji Ewangelii protestowali jedyni ci, którzy zaprowadzili Go na krzyż. Jedynie kapłani żydowscy rozgłaszali fałszywe wieści jakoby ciało Jezusa zostało wykradzione z grobu. Aby uwiarygodnić swe kłamstwo, przekupili strażników, aby ci mówili: „gdyśmy spali przyszli uczniowi Jego i wykradli Go”. Święty Augustyn w komentarzu do tego fragmentu Ewangelii zadał żydom ironiczne, retoryczne pytanie: „na śpiących świadków się powołujecie? Skoro spali, to jak mogli widzieć co się stało!?”.

Największym potwierdzeniem prawdziwości wydarzenia wielkanocnego jest postawa samych apostołów, którzy spotkali się z zmartwychwstałym Jezusem. Wszyscy, z wyjątkiem św. Jana, który zmarł śmiercią naturalną, ponieśli śmierć męczeńską i nie wyparli się głoszonej prawdy o Chrystusie. Gdyby zmartwychwstanie było fikcją lub kłamstwem nikt z nich nie byłby skłonny z tego powodu poświęcać swego życia, a już na pewno nie wszyscy.

Zmartwychwstanie jest wydarzeniem całkowicie wyjątkowym w dziejach całej ludzkości. Żaden założyciel fałszywej religii, a było ich niemało, nie zapowiedział swojej śmierci męczeńskiej i swojego zmartwychwstania. Siddharta Gautama, założyciel buddyzmu, nie ukazywał się swoim wyznawcom po śmierci. Istnieje grób Mahometa, do którego po dzień dzisiejszy pielgrzymują muzułmanie z całego świata. Z innymi było podobnie. Jedynie Chrystus zapowiedział, że musi podjąć mękę i umrzeć, żeby zmartwychwstać. Uczniowie tych zapowiedzi nie rozumieli, tak bardzo wydawały im się niesamowite. Zrozumieli je dopiero pod presją dokonanych faktów, czyli po śmierci i zmartwychwstaniu swego Mistrza.

Pismo św. podkreśla fakt zmartwychwstania cielesnego Chrystusa nie tylko w Ewangeliach. Łukasz wyraźnie o tym mówi w Dziejach apostolskich. Podkreśla, że Jezus po swojej męce objawił się jako żyjący i dał liczne tego dowody, ukazując się uczniom przez 40 dni. Uczniowie rozmawiali ze Zbawicielem. On zachęcał ich, ażeby Go dotykali i przekonali się o Jego fizycznej obecności, o realności Jego ciała, a także by stwierdzili Jego tożsamość. Dotykali Go więc, chodzili z Nim, jedli razem, wnikliwie Go obserwowali. Wszystko to przekonało uczniów, że kolejne pojawienia się Jezusa nie należą do dziedziny jakichś halucynacji, lecz są wyrazem fizycznej obecności.

Apostołowie nie byli jedynymi świadkami tej cudownie dokonanej, ale istniejącej realnie, rzeczywistości. Cielesne zmartwychwstanie Jezusa było faktem stwierdzonym przez setki naocznych świadków. Jego ciało było podobne, a jednocześnie, pod pewnymi względami, niepodobne do tego przybitego do krzyża. Było tak podobne by bez wątpliwości móc stwierdzić tych ciał (tego z krzyża i tego po zmartwychwstaniu) tożsamość. Maria Magdalena pomyliła Pana z ogrodnikiem, ale Jezus w tamtym momencie nie chciał być poznany. Wystarczyło jednak by przemówił, a natychmiast „łuski” spadły z oczu kobiety. Pan jadł, rozmawiał, poruszał się… Jego ciało różniło się jednak od ciał zwykłych ludzi. I nie chodzi tu o cechy zewnętrzne. Tu różnice są oczywiste. Zmartwychwstały Pan mógł przechodzić przez zamknięte drzwi lub w jednej chwili znikać. Jeśli jadł to nie z konieczności, tylko by umocnić wiarę uczniów. Ciało Jezusa było jednocześnie fizyczne i duchowe, podczas gdy ciała zwykłych ludzi są jedynie fizyczne. Świadkowie złożyli świadectwa, których nie sposób podważać mając umysł i serce szczerze szukające prawdy. Zapisano te świadectwa w wielu miejscach Pisma świętego. O tak, nasza wiara w cielesne zmartwychwstanie Chrystusa ma oparcie w większej ilości wiarygodnych źródeł historycznych niż jakiekolwiek inne wydarzenie z historii starożytnej!

Dodajmy, że są to źródła nie tylko chrześcijańskie. Nie tylko chrześcijanie pisali o zmartwychwstaniu Pana. Wzmianki na ten temat znajdujemy także w pismach pogan Flawiusza i Pliniusza Mniejszego. Nie byli to zwolennicy nowego ruchu religijnego, jakim w tamtych czasach było chrześcijaństwo. Dlatego ich wypowiedzi w szczególny sposób potwierdzają doniesienia zawarte w Ewangeliach.

Niech w naszych intelektach i sercach rozlegną się gromkie i radosne słowa: Chrystus zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał! Nie jest więc daremne nasze nauczanie! Nie jest także próżna nasza wiara, o ile tylko staramy się żyć w stanie łaski uświęcającej! Radujmy się i weselmy, gdyż Chrystus zwyciężył śmierć, piekło i szatana!

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Porządek TRIDUUM PASCHALNEGO

WIELKI CZWARTEK (6 IV)

18.20 – możliwość spowiedzi

19.00 – uroczysta Msza św. Ostatniej Wieczerzy

(przeniesienie Najświętszego Sakramentu, obnażenie ołtarza, adoracja Chrystusa Pana w ciemnicy)

WIELKI PIĄTEK (7 IV)

17.30 – możliwość spowiedzi

18.00 – Droga Krzyżowa/możliwość spowiedzi

19.00 – UROCZYSTA LITURGIA ku czci męki i śmierci Pańskiej z adoracją Krzyża św. i Komunią św.

(przeniesienie Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie do grobu, adoracja ze śpiewem Gorzkich żali, możliwość spowiedzi)

WIELKA SOBOTA (8 IV)

12.00 – poświęcenie pokarmów

18.45 – możliwość spowiedzi

19.15 – poświęcenie pokarmów

19.30 – WIGILIA WIELKANOCNA

WIELKANOC (9 IV)

07.00 – Rezurekcja i Msza św. śpiewana

09.15 – Msza św. czytana (z kazaniem)

10.00 – możliwość spowiedzi

10.30 – Msza św. czytana (z kazaniem)

(nie ma Mszy św. wieczorem)

PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY (10 IV)

07.00 – możliwość spowiedzi

07.15 – Msza św. czytana

08.00 – możliwość spowiedzi

08.30 – Msza św. śpiewana

09.30 – Różaniec, możliwość spowiedzi

10.30 – Msza św. śpiewana

(nie ma Mszy św. wieczorem)

* Spowiedź w Wielkim Tygodniu

Podczas obchodów Triduum Sacrum (od Wielkiego Czwartku do Wielkanocy), spowiedź będzie miała miejsce tylko przed ceremoniami. Kapani bowiem bądź będą sami celebrowali uroczystości bądź w ceremoniach będą uczestniczyli. Biorąc pod uwagę zwiększająca się liczbę wiernych, i aby dać możliwość każdemu wyspowiadania się przed Wielkanocą, w wielkim tygodniu będą wyznaczone dłuższe dyżury spowiedników. Spowiedź będzie od godz. 17.00. Zachęcamy do skorzystania ze spowiedzi w te dni szczególnie osoby, które mają łatwość i możliwość przyjechania do przeoratu, tak aby osoby z daleka miały możliwość wyspowiadania się w pozostałe dni Wielkiego Tygodnia.

* Co miesięczne terminy:

– Kolejne spotkanie apologetyczne dla młodzieży odbędzie się we wtorek 11 kwietnia. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

– Z kolei kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (20 IV) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (27 IV) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci zaplanowane jest na sobotę 22 kwietnia. Spotkanie rozpoczyna się Mszą świętą o godzinie 09.00.

– Konferencja duchowa w miejsce katechezy dla dorosłych, będzie wygłoszona 23 kwietnia w niedzielę.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Jak powinno się przyjmować Komunię św.?

Komunia święta musi być przyjmowana w pełen uszanowania sposób, gdyż zawiera ona Pana Jezusa Chrystusa z Bóstwem i Człowieczeństwem, Duszą, Ciałem i Krwią. To uszanowanie znajduje najlepszy wyraz w praktyce Komunii św. do ust, przy której kapłan kładzie Hostię klęczącemu wiernemu na język.

Prawda o rzeczywistej obecności Jezusa Chrystusa w tym sakramencie jest niedwuznaczną nauką Pisma św. Chrystus mówi: „Albowiem ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a krew moja prawdziwie jest napojem. Kto pożywa ciało moje, i pije krew moją, ma życie wieczne, a ja go wskrzeszę w dzień ostatni” (J 6, 55n). Podczas ustanowienia Mszy świętej podczas Ostatniej Wieczerzy „wziął Jezus chleb, błogosławił, łamał i dawał uczniom swoim, i rzekł: Bierzcie i jedzcie, to jest ciało moje. A wziąwszy kielich, dzięki czynił, i dał im mówiąc: Pijcie z tego wszyscy. Albowiem to jest krew moja Nowego Testamentu, która za was będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (Mt 26, 26n).

Dlatego wszyscy chrześcijanie przez półtora tysiąclecia wierzyli w rzeczywistą obecność Chrystusa i wielce czcili ten sakrament jako najwyższy dar Pana. Dopiero w XVI w. reformatorzy poprowadzili całe rzesze ludzi do odstępstwa od wiary w Eucharystię.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na kwiecień A.D. 2023

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Marzec
A.D. 2023

O postanowieniach

Drodzy Wierni, cały miesiąc marzec mieści się w granicach Wielkiego Postu, czyli czasu wzmożonego wysiłku w duchowym życiu. Godne pochwały, że wielu katolików podejmuje, z myślą o tym okresie, różnego rodzaju postanowienia wielkopostne. Wielka szkoda, że zazwyczaj podejmujemy różne postanowienia tylko z myślą o Wielkim Poście. Byłoby wielce pożyteczne, gdybyśmy także w innych okresach roku liturgicznego praktykowali ten sposób duchowego rozwoju jakim są właśnie różne postanowienia. Bo nie tylko w okresie wielkopostnym powinnyśmy dążyć do doskonałości chrześcijańskiej i nie tylko w tym okresie potrzebujemy naszej poprawy. Chciałbym przywołanym wyżej postanowieniom poświecić ten krótki artykuł wstępny naszego marcowego biuletynu.

Bóg wyznaczył nam drogę wiodącą ku doskonałości chrześcijańskiej, ale także udziela nam na niej swej pomocy. Nie jest tak, jakoby zobowiązał nas mnóstwem nakazów i zakazów, a następnie się gdzieś oddalił zostawiając nam tylko przesłanie: „skoro już wiecie co wolno, a czego nie wolno, to radźcie sobie teraz sami”. W rzeczywistości na żadnym odcinku naszej drogi życiowej Bóg nie zostawia nas samych. Nawet nasze małe wysiłki czynienia dobra dostrzega i je wspomaga. Każdy nasz szczerze podjęty trud w zmaganiach z pokusą lub ułomnością naszych natur, wspiera swoją siłą. Właśnie dlatego, mimo swej słabości, możemy na drodze wiodącej do doskonałości chrześcijańskiej iść z różną szybkością, ale naprzód. By jednak móc w ogóle skorzystać z Bożej pomocy, którą zapewnił nam Zbawiciel, swoimi zasługami, musimy na drogę duchowego uszlachetnienia wejść, musimy swą wędrówkę ku świętości rozpocząć nie bacząc na ewentualne trudności i przeszkody. O naszej determinacji w tej sprawie świadczą między innymi właśnie podejmowane różne postanowienia. Im konsekwentniej je podejmujemy i realizujemy, tym większa Boża łaska spływa na nasze dusze, a my tym skuteczniej postępujemy ku katolickiemu ideałowi życia.

A jaka rzeczywistość kryje się pod słowem „postanowienie” jeśli rozpatrujemy je w kontekście życia duchowego? Postanowienie w aspekcie duchowym to jakieś konkretne przedsięwzięcie, decyzja podjęcia jakiegoś konkretnego działania, mającego za cel albo zdobycie jakieś cnoty (dobrego nawyku), ewentualnie jej ugruntowanie; albo usunięcie jakiegoś braku (złego nawyku, przywary, wady). Czasem to usunięcie bywa częściowe, ale to tylko znak, że duchowe dzieło skończone nie jest i należy je kontynuować.

Wymienimy dwa główne dobre skutki wynikające z podejmowania i realizacji wielkopostnych postanowień:

Wzmocnienie woli. Poważnie podejmowane i realizowane postanowienia wzmacniają naszą wolę. A to jest niezwykle nam potrzebne i dla nas korzystne. Naszą wolę możemy porównać do mięśni. Tym są ćwiczenia fizyczne dla mięśni, czym postanowienia dla woli. Dzięki ćwiczeniom fizycznym zmuszamy mięśni do wysiłku i w ten sposób je wzmacniamy. Dzięki postanowieniom zmuszamy niejako wolę, by podążała nie za tym, co przyjemne i wygodne, ale za tym, co wiąże się z pewnym wyrzeczeniem, z pewną ofiarą… By osiągnąć jakieś dobro, trzeba się natrudzić, trzeba sobie czegoś odmówić. Zło jest łatwiejsze do popełnienia, jakby dostępne na wyciągnięcie ręki. Wola ma nas więc skłaniać do czynienia tego, co jako dobre ukazuje nam rozum oświecony wiarą. Im będzie silniejsza, tym skuteczniejsza.

Postęp życia duchowego. Ćwiczenie woli przez postanowienia powoduje niezawodnie postęp w życiu duchowym. To drugi skutek. Postanowienia wywierają korzystny wpływ na nasze życie duchowe już z samego faktu stwierdzenia własnych braków, bądź z chęci zdobycia cnoty. Dużo oczywiście także zależy od rodzaju podejmowanych postanowień i od konsekwencji w ich realizacji.

Poprzez pracę nad własnym charakterem kształcimy w sobie dobre nawyki, zdobywamy cnoty, lecz również ograniczamy posiadane wady. Któż z nas takich czy innych wad nie ma? Gdzie przybywa dobra, tam musi ubywać zła. Umacniając w sobie cnoty, automatycznie osłabiamy przeciwne im wady. Kto na przykład ćwiczy się w cnocie cierpliwości, ten tym samym poskramia swój gniew, staje się coraz mniej wybuchowy, gwałtowny. Kto stara się nabyć nawyku dobrego planowania i wykorzystywania czasu, ten poskramia swoje lenistwo, przestaje mitrężyć czas. Podobne przykłady można mnożyć.

Aby jednak postanowienia wielkopostne przyniosły powyższe owoce, muszą się charakteryzować pewnymi cechami.

Pierwszą jest konkretność. Aby nasze postanowienie miały szanse na owocność, muszą być konkretne, czyli ukierunkowane na jakiś określony cel. Przeciwieństwem konkretności postanowień jest ich ogólnikowość. Jeśli ktoś poprzestanie tylko na ogólnym postanowienie typu: chcę być święty, chcę być dobrym mężem lub kapłanem, być dobrą żoną lub zakonnicą, to nie uczyni oczywiście źle, ale uczyni za mało, by osiągnąć skutek. Trzeba nam, podejmując jakieś postanowienie, wybrać konkretną cnotę, którą chcemy zdobyć lub umocnić, albo konkretną wadę, którą chcemy ze swego charakteru usunąć!

Oprócz cechy konkretności, nasze postanowienia by były owocne, powinny się cechować także realizmem, to znaczy powinny być dobrze osadzone w realiach naszej duchowości. Zanim je podejmiemy winniśmy zadać sobie pytanie o stan naszego duchowego życia. Podobnie postępuje lekarz. Zanim wybierze lekarstwo, dobrze chorego bada. Nie sposób z wszystkimi naraz podjąć walkę, więc trzeba z nich wybrać tę najgorszą, najszpetniejszą. Do walki z nią należy dobrać odpowiednie postanowienie. Kto jest gwałtownikiem, ten swej skłonności do nieuzasadnionego gniewu postanowieniem dawania wielkopostnej jałmużny raczej nie poskromi. Kto grzeszy plotkarstwem ten swej wady postanowieniem rezygnacji z jedzenia słodyczy raczej nie ujarzmi. Podejmując więc postanowienia powinniśmy skupić się na tym, czego nasza dusza w chwili obecnej najbardziej potrzebuje, by się Panu Bogu podobać. Konkretnie należy się skupić na walce z wadą główną lub na zdobyciu cnoty najbardziej nam potrzebnej. Aby to lepiej ukazać użyjmy porównania. Gdy chirurg ma zoperować poważną, krwawiącą ranę, nie będzie się skupiał na małych zadraśnięciach, zbitych okularach, nieporządku w wyglądzie czy innej błahostce, tylko skieruję całą swą uwagę ku owej ranie.

Kolejna ważna cecha naszych postanowień, o ile mają być skuteczne, to odpowiednia ich ilość. Przed chwilą użyliśmy porównania ćwiczenia woli do ćwiczenia mięśni. Wróćmy do tego porównania. Dla każdego kto zaczyna ćwiczenia ważne jest aby nie próbował wszystkich mięśni ćwiczyć na raz. To najczęściej sprawia, że mięśnie zamiast się rozwijać stają się przeforsowane, zmęczone, co dalej powoduje nie tyle ich rozwój, ile stagnacje, a w najgorszym wypadku uszkodzenie. Podobnie może się stać z naszymi duchowymi wysiłkami, mającymi za cel naszą poprawę. Chcieć wszystko na raz osiągnąć oznacza, iż nie osiąga się nic! W takiej sytuacji zbyt ambitne plany kończą się totalnym zniechęceniem, a zniechęcenie jest trucizną dla cnót oraz żerem dla wad!

Wymienimy także wytrwałość jako cechę owocnych postanowień. Na każdej drodze można się zachwiać a nawet upaść. Kto się z tym liczy, ten w sytuacji kryzysowej szybko odzyskuje równowagę albo szybko wstaje. Wyobraźcie sobie kogoś, kto postanawia w ramach Wielkiego Postu uśmiechać się w pracy do nielubianego przez siebie bliźniego. Ale trwa w swym postanowieniu tylko do pierwszej porażki. A gdy ona nastąpi, rezygnuje z postanowienia, opuszcza ręce, a zła relacja międzyludzka wraca na swoje dawne miejsce, a nawet się w sercach umacnia. Tak postępować nie należy. Wytrwałość oznacza założenie z góry, że nie każdy nasz krok w realizacji postanowień będzie do przodu, może się zdarzyć jakiś w tył, jednak po każdym jednym kroku w tył, uczynimy dziesięć do przodu.

Ostatnia cechą owocnych postanowień, o jakiej wspomnieć należy jest cierpliwość. Po części pokrywa się ona z wymienioną wcześniej wytrwałością. Kto rezygnuje z wytrwałości, ten najczęściej wobec samego siebie traci cierpliwość. Oczywiście nie należy sobie folgować. Lepiej wobec siebie okazać niepotrzebną surowość niż nieuzasadnioną łagodność. Z drugiej jednak strony należy pamiętać o skutkach grzechu pierworodnego, o zranieniu naszej natury. Bądźmy więc nie tyle dla siebie wyrozumiali, ile po prostu wobec samych siebie cierpliwi. Jeśli coś nam w życiu duchowym nie wyjdzie, to nie wpadajmy z tego powodu w złość na samych siebie, tylko wyraźmy zdziwienie, że stało się to dopiero teraz, a nie wiele razy wcześniej.

Wskazałem tylko niektóre cechy dobrych postanowień wielkopostnych. Niech Pan Jezus i Matka Boża pomagają Wam w wielkopostnej wędrówce ku chrześcijańskiej doskonałości. Chcemy być doskonali, to znaczy, chcemy być do Pana Jezusa i Maryi możliwie jak najbardziej podobni, chcemy się Im podobać, chcemy w ten sposób zasłużyć, z pomoc łaski Bożej, na zbawienie. Życzę w realizacji tych pragnień Wam i samemu sobie sukcesów!

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Spotkanie duszpasterstwa rodzin

4 marca (sobota) będzie miało miejsce kolejne spotkanie duszpasterstwa rodzin. Tego dnia Msza św. śpiewana, z racji pierwszej soboty miesiąca (od godz. 8.00 nabożeństwo pierwszo sobotnie) będzie odprawiona o godz. 10.30. Po Mszy św. zapraszamy rodziny na wykład a następnie na wspólne „bycie razem”.

* Rekolekcje wielkopostne w Gdyni.

W dniach 10 – 12 marca będą miały miejsca rekolekcje wielkopostne. Wygłosi je ks. Łukasz Szydłowski, a tematem będzie „Radosne miłowanie Boga”.

Plan nauk:

Piątek 10 marca

17.20 – Droga krzyżowa /możliwość spowiedzi

18.00 – Msza św. czytana

18.40 – Nauka I

Sobota 11 marca

09.15 – Nauka II

10.00 – Msza św. czytana / /możliwość spowiedzi

10.40 – Nauka III

Niedziela 12 marca (2. Niedziela Wielkiego Postu)

07.15 – Msza św. czytana (kazanie Nauka IV)

08.10 – Możliwość spowiedzi

08.30 – Msza św. śpiewana (kazanie Nauka IV)

10.00 – Godzinki / Możliwość spowiedzi

10.30 – Msza św. śpiewana (kazanie Nauka IV)

17.30 – Możliwość spowiedzi

18.00 – Msza św. czytana (kazanie Nauka IV)

* Co miesięczne terminy:

– Kolejne spotkanie apologetyczne dla młodzieży odbędzie się we wtorek 14 marca. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

– Z kolei kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (16 III) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (23 III) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci zaplanowane jest na sobotę 18 marca. Spotkanie rozpoczyna się Mszą świętą o godzinie 09.00.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy w pewnych okolicznościach można uczestniczyć w Nowej Mszy?

Wobec Nowej Mszy obowiązują podobne reguły, jak wobec uczestnictwa w nabożeństwach niekatolickich. Można być na nich obecnym z powodów rodzinnych bądź zawodowych, ale nie należy zachowywać się aktywnie, ani przede wszystkim przystępować do Komunii św.

Co należy robić, jeżeli nie można co niedziela uczestniczyć we Mszy Trydenckiej?

Kto nie ma możliwości co niedziela iść na Mszę Trydencką, jest usprawiedliwiony z wypełnienia obowiązku niedzielnego, gdyż obowiązek ten zobowiązuje tylko do uczestnictwa w prawdziwej Mszy katolickiej. Należy jednak próbować przynajmniej w regularnych odstępach czasu chodzić na Mszę Trydencką. Jest pożądane, aby w niedziele, w które nie ma się okazji uczestniczyć we Mszy św., zastąpić ją różańcem, odmówieniem tekstów mszalnych z mszalika, przy czym można połączyć się duchowo z odprawianą gdziekolwiek Mszą świętą i duchowo przyjąć Komunię św.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na marzec A.D. 2023

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Luty
A.D. 2023

Z Lourdes mówi do nas Maryja.

Drodzy Wierni, tego roku przypada 165. rocznica objawień Matki Bożej w Lourdes. Objawienia te rozpoczęły się 11 lutego, a zakończyły 16 lipca 1858 roku. Matka Boża ukazała się osiemnaście razy czternastoletniej dziewczynce Bernadecie Soubirous. Dziewczynka została w następnych latach kanonizowana. Od tamtego czasu minęło wiele lat, ale objawienia z Lourdes nie straciły nic na swej aktualności. Także dziś mogą przynieść duchowy pożytek wszystkim, którzy je przyjmą z wiarą. Kościół ich treść zatwierdził jako nie zawierające nic sprzecznego z katolicką wiarą i potwierdzone wieloma cudownymi wydarzeniami. Dlatego przypomnijmy sobie to, co Matka Boża powiedziała Bernadecie, starając się jak najwięcej skorzystać z nauki przekazanej przez Niepokalaną. W języku polskim najlepszymi książkami na ten temat są: ks. Franciszka Trochu pt. Święta Bernadeta Soubirous i Franciszka Werfla pt. Pieśń o Bernadetcie.

Święta Bernadeta tak opisała początek objawień: „Spojrzałam w stronę groty i zobaczyłam, że z jej wnętrza wypłynął złocisty obłok, a tuż za nim wyszła tak niezwykle piękna Pani, jakiej nigdy w życiu nie widziałam. Miała białą szatę, welon także biały, błękitny pasek i żółte róże na stopach. Od razu popatrzyła na mnie, uśmiechnęła się i pokazała mi, bym podeszła do Niej, jak gdyby była moją matką. Cały mój strach zniknął, ale wydawało mi się, że straciłam świadomość tego, gdzie jestem. Przecierałam oczy, zamykałam je, otwierałam, lecz Pani wciąż stała na tym samym miejscu, dalej uśmiechając się do mnie – aż zrozumiałam, że to wszystko nie jest złudzeniem. Nie myśląc o tym, co robię, wzięłam w ręce swój różaniec i uklękłam. Pani skinęła głową na znak aprobaty i sama także wzięła do rąk różaniec, który miała przewieszony przez prawe ramię. Kiedy chciałam zacząć odmawiać różaniec i próbowałam podnieść dłoń do czoła, rękę miałam jakby sparaliżowaną – i dopiero kiedy Pani się przeżegnała, ja mogłam zrobić to samo. Jednak modliłam się sama, a Pani tylko przesuwała paciorki różańca w palcach, nie mówiąc nic. Dopiero na końcu każdej dziesiątki różańca odmawiała ze mną Chwała Ojcu… Kiedy skończyłam, dała mi znak, abym się do niej zbliżyła, ale się nie ośmieliłam. Wtedy nagle znikła”.

Pierwsze co rzuca się w oczy w relacji Bernadety to piękno owej niezwykłej Niewiasty oraz wspólna modlitwa różańcowa. Zachęta do tej wspaniałej praktyki pobożnej jest nieodzownym elementem objawień maryjnych. Podczas trzeciego objawienia (18 lutego) padły pierwsze słowa Maryi: „Tego co mam do powiedzenia, nie potrzeba pisać. Czy możecie wyświadczyć mi łaskę i przychodzić tutaj przez piętnaście dni?”. Pani powiedziała też wówczas do Bernadety: „Nie obiecuje Ci szczęścia na tym świecie, lecz w innym”.

O jak istotne jest abyśmy nie zapominali, że Maryja zapewnia nas o wiecznym szczęściu, nie obiecując sukcesów i powodzeń na tym świecie. Jak ważne jest to przesłanie w naszych czasach! Dziś hedonizm, materializm, konsumpcjonizm zdominowały życie wielu rodzin, wielu ludzi. Zagubiony człowiek szuka swego szczęścia w rzeczach tego świata, a więc tam, gdzie go nie ma. Od takiej postawy nie są wolni także ludzie wierzący. Nawet nam często zdarza się w służbie Bogu i Niepokalanej liczyć na ziemskie powodzenie, w nim szukać znaku wybrania i opieki Maryi. Może nie zawsze się do tego przyznajemy, nawet przed sobą, lecz gdy coś jest nam odjęte czy nie osiągamy czegoś, czego pragnęliśmy, mam na myśli oczywiście tylko dobre rzeczy, pojawia się w nas smutek. Czyż nie jest to oznaką, że pragniemy powodzenia, satysfakcji i widocznych owoców naszej pracy już na tym świecie? Stąd tak ważne są słowa Maryi: „Nie obiecuję Ci szczęścia na tym świecie, lecz w innym”. Często przypominajmy sobie te słowa Niepokalanej, szczególnie gdy spotykają nas niepowodzenia i trudy. My mamy spełnić swe zadanie, a cała reszta należy już do Boga. On daje, wzrost posianym przez swe sługi w duszach ludzkich nasionom, kiedy chce i jak chce. Maryja przypomina nam prawdę fundamentalna, że cel naszego życia znajduje się w wieczności. Mamy o nim pamiętać i tak żyć, by go kiedyś osiągnąć. Co nas od szczęścia wiecznego oddala należy odrzucić, a co do niego zbliża – zachować. Wszystko powinniśmy temu najwyższemu celowi podporządkować.

Następny ważny apel Maryi rozległ się podczas ósmego objawienia (24 lutego). Tak to zrelacjonowała św. Bernadeta: „Dziś Pani wypowiedziała nowe słowo: «Pokuta» i dodała: «Módlcie się do Boga o nawrócenie grzeszników». A ja odpowiedziałam: «Tak». Prosiła mnie, bym na klęczkach poszła w głąb groty i bym ucałowała ziemię na znak pokuty za grzeszników”.

Maryja zachęca nas do współudziału w dziele zbawienia dusz. Możemy w tym dziele współuczestniczyć poprzez wyrzeczenia, ofiary, uczynki pokutne. Tak wiele nieśmiertelnych dusz trwa w ciężkich grzechach. Cóż z tego, że ochrzczone? Cóż z tego, że zapisane w parafialnych księgach? Żyją w ciężkich grzechach i same nie chcą lub już nie mogą się z tego stanu podnieść. Nawet Pan Bóg wyczerpał wobec ich uporu kredyt swej cierpliwości, tak wiele Bożych łask zmarnowały, odrzuciły, podeptały. Co może im jeszcze pomóc? Nasze, w intencji ich nawrócenia, modlitwy, nasze ofiary. Taką moc, z woli miłosiernego Boga, mają nasze w tej intencji zanoszone modlitwy i podejmowane ofiary. Wiedząc o istnieniu i znaczeniu wiecznej kary i wiecznej nagrody, wiedząc jak skutecznymi uczynił Bóg nasze modlitwy i ofiary, bądźmy do nich chętni. Na pewno wzmacnia tę chęć świadomość tego, co jest w życiu ważne, co jest najważniejsze w naszej wędrówce po ziemskim łez padole. Weźmy sobie do serca słowa Niepokalanej, bądźmy gotowi do pokuty za grzeszników. Rozważajmy często słowa założyciela Rycerstwa Niepokalanej o. Kolbego odnośnie znaczenia ofiar i pokuty: „Najlepsze są umartwienia płynące z obowiązków codziennych niezależnych od naszej woli, bo te, które sobie sami zadajemy – łechczą miłość własną. Kiedy przychodzi przyczyna niecierpliwości – znieść ją spokojnie; takie umartwienie jest najlepsze, nikt go nie zauważy, a w ciągu dnia jest podobnych okazji bardzo dużo”.

Podczas szesnastego objawienia (25 marca) Bernadeta pytała aż cztery razy piękną Panią, jak się nazywa. Dopiero za czwartym razem usłyszała odpowiedź: „Piękna Pani złożyła dłonie na wysokości piersi, wzniosła oczy ku niebu i powiedziała: Que soy era Immaculada Councepciou – «Jestem Niepokalane Poczęcie»”.

Bernadeta nie zrozumiała tych słów, bała się ich zapomnieć, więc powtarzając je pobiegła szybko do proboszcza, by dać mu tak długo oczekiwaną odpowiedź. Ksiądz Peyranale był niezmiernie zdziwiony. Piękna Pani, którą widziała Bernadeta, to nikt inny tylko Maryja, tylko bowiem Maryja mogła powiedzieć o sobie „Jestem Niepokalane Poczęcie”. Dzień, w którym zabrzmiały te słowa, czyli dzień święta Zwiastowania NMP, był kulminacyjnym momentem objawień. Wiedza religijna Bernadety była zbyt skromna, by dziewczynka mogła ona wiedzieć, że cztery lata wcześniej, 8 grudnia 1854 r., papież Pius IX ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu. Ksiądz Peyranale o tym wiedział, dlatego to, co usłyszał od dziewczynki przekonało go, że ona nie fantazjuje tylko mówi prawdę. Dodajmy, że przedstawiając się Bernadecie, Maryja potwierdziła prawdziwość dogmatu o Niepokalanym Poczęciu.

Niepokalane Poczęcie jest największym z darów jakie stworzenie kiedykolwiek mogło otrzymać i otrzymało od swego Stwórcy. I tym właśnie darem została, jako jedyna na świecie, obdarzona Maryja. Jej świętości nie dorównuje nawet świętość takich osób jak św. Józef z Nazaretu, św. Jan Chrzciciel czy św. Jan Ewangelista. Dar Niepokalanego Poczęcia można nazwać również przywilejem. Katolicka nauka o tym przywileju poucza nas o wielkiej godności NMP; ukazuje nam szczyt świętości jaki kiedykolwiek osiągnęło, z Bożej łaski, stworzenie. Maryja już od pierwszej chwili swego istnienia posiadała pełnię łaski i w mierze niezwykle wielkiej inne dary, ale to nie wszystko! Tej łasce i tym darom pozostała zawsze wierna. Nigdy nie dorównamy Maryi, ale w dostępnym nam duchowym i materialnym wymiarze możemy Ją starać się naśladować. Taka jest bez wątpienia wola Boża, abyśmy Matkę Syna Bożego starali się naśladować. Taki jest plan Boga względem każdego z nas! Im bardziej zbliżymy się do ideału Maryi, im bardziej otworzymy swe dusze na Bożą łaskę i w wierności łasce wytrwamy, tym wspanialej Boży plan się w naszym życiu zrealizuje. Bóg chce nas widzieć niezepsutymi przez grzech, niezbrukanymi tym co niskie, czyli po prostu szczęśliwymi. Prawdziwe szczęście jest owocem świętości. Chrystus, nowy Adam, chce nas widzieć świętymi! A przykład i zachęta Maryi, nowej Ewy, może nam w tym dopomóc. Zbawienie dusz jest niczym innym jak przyjęciem skutków dzieła odkupienia dokonanego przez Nowego Adama przy współudziale Nowej Ewy!

Wysiłki i trudy jakie podejmujemy w naszym duchowym życiu mają właśnie za cel doprowadzenie nas do doskonałości chrześcijańskiej, do naprawienia tego, w nas co zepsuł grzech. Niech te słowa żyją w naszej pamięci, szczególnie gdy nadejdzie czas Wielkiego Postu. To okres liturgiczny, w którym spróbujemy, realizując swe dobre postanowienia, zdobyć cnoty i usunąć z dusz grzechy. Pamiętajmy w tym okresie, aby, z pomocą Niepokalanej, zdążać ku ideałowi chrześcijańskiemu, który Ona doskonale uobecnia. Maryja bowiem nigdy, nawet w najmniejszej rzeczy, nie sprzeciwiła się łasce Bożej. A otrzymała jej, jak już wspomniałem, pełnię. My wielokrotnie sprzeciwialiśmy się Bogu nawet w materii grzechu ciężkiego. Czas powiedzieć, dość! Czas, z pomocą Maryi, Niepokalanego Poczęcia, radykalnie rozpocząć nowe życie i jak najwięcej bliźnich, swoim przykładem, zachęcić do podjęcia podobnej decyzji.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Spotkanie duszpasterstwa młodzieży

Kolejne spotkanie sobotnie dla młodzieży odbędzie się 11 lutego. Plan spotkania będzie wyglądał mniej więcej tak:

– o godzinie 8.00 Msza św.,

– następnie ok. 8.50 śniadanie (prowiant należy przygotować we własnym zakresie),

– po śniadaniu wykład,

– a ok. 10.00 wspólny spacer oraz okazja do rozmów.

Zgłoszenia prosimy przysyłać do Ks. Krzysztofa bądź na adres e-mail: gdynia@piusx.org.pl

* Spotkanie przed bierzmowaniem

W ramach przygotowania do przyjęcia sakramentu bierzmowania, wzywamy wszystkich kandydatów w sobotę, 18 lutego na specjalne spotkanie w gdyńskim przeoracie. Spotkanie to jest obowiązkowe! Tego dnia Msza św. będzie sprawowana, o godz. 9.00. Spotkanie rozpocznie się o 10.40 w sali wykładowej. Najpierw kandydaci do bierzmowania wysłuchają tematycznego wykładu, a następnie wezmą udział w próbie ceremonii liturgicznej.

* Wizyta biskupa w Gdyni

W niedziele 19 lutego J.E. Ks. Bp Alfonso de Galarreta udzieli sakramentu bierzmowania w kościele gdyńskiego przeoratu. Uroczystość udzielenia sakramentu bierzmowania rozpocznie się o godz. 10.30, po bierzmowaniu Jego Ekscelencja odprawi Mszę świętą.

Następnego dnia (w poniedziałek, 20 lutego) wieczorem planowana jest ceremonia poświęcenia dzwonów, o ile oczywiście uda się do tego czasu dokończyć wszystkie prace ludwisarskie oraz budowlane.

* Co miesięczne terminy:

– Kolejne spotkanie apologetyczne dla młodzieży odbędzie się we wtorek 14 lutego. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

– Z kolei kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (16 II) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (23 II) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci zaplanowane jest na sobotę 25 lutego. Spotkanie rozpoczyna się Msza świętą o godzinie 9.00.

* * *

Katalog firm i usług

Wielu spośród naszych Wiernych prowadzi jąkać działalność gospodarczą czy usługową. Wydaje się, że byłoby czymś sensownym stworzyć taką bazę danych, by móc wzajemnie się wspierać w tych trudnych czasach. Nieraz szukamy jakiegoś fachowca albo ośrodka wczasowego i zgłaszamy się do osób z zewnątrz, nie wiedząc, że może człowiek, który siedzi obok mnie w kościelnej ławce akurat tym się zajmuje. Chciałbym w okolicy Wielkanocy wydać taki zeszycik, gdzie będą różne takie oferty usług od naszych Wiernych. Każdy będzie mógł bezpłatnie zareklamować swoją działalność. Proszę, by na adres mailowy przeoratu info@piusx.org.pl przysyłać gotowe reklamy i jeśli będzie zainteresowanie, to postaramy się na wiosnę coś takiego opracować.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy jest dozwolone brać udział w Nowej Mszy?

Nawet jeśli Nowa Msza może być ważna, to pomimo to może się ona nie podobać Bogu, gdyż jest Mszą ekumeniczną, Mszą sprotestantyzowaną. Ona stanowi zagrożenie dla wiary w katolicką ofiarę Mszy świętej i dlatego należy ją odrzucić. Kto poznał problematykę Nowej Mszy, nie może już na nią chodzić, gdyż przez uczestnictwo w niej narażałby swą wiarę na niebezpieczeństwo i okazywałby swą zgodę na reformy.

Zarzut, jakoby można było chodzić na Mszę, skoro jest ona ważna, nie jest przekonywujący. Nawet Msza świętokradcza, którą odprawia jakiś upadły kapłan, aby znieważyć Chrystusa, może być ważna, choć oczywiście nie wolno w niej brać udziału. Podobnie nie wolno uczestniczyć w schizmatyckiej Mszy np. prawosławnej, chociaż Msza ta jest z pewnością ważna, a jej obrządek czcigodny.

Jest niestety faktem, że przez nowy obrządek niezliczona ilość katolików straciła wiarę w ofiarę Mszy świętej, przyjmując pojęcie Mszy odpowiadające raczej wieczerzy protestanckiej. W związku z tym pozostaje też fakt, że nie widzi się już żadnej dużej różnicy pomiędzy katolicyzmem a protestantyzmem, a więc odrzuca się dogmat o wyłącznej prawdzie wiary katolickiej. Ponieważ Nowa Msza jest głównym źródłem dzisiejszego kryzysu wiary, należy się od niej zdystansować.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na luty A.D. 2023

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Styczeń
A.D. 2023

Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezus zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych.

Drodzy Wierni, na początku stycznia obchodzimy uroczystość Najświętszego Imienia Tego, którego narodzenie niedawno wspominaliśmy. Najświętsze imię Jezus zostało nadane naszemu Panu jeszcze zanim zaczął istnieć jako człowiek. W Ewangelii z dnia czytamy, że Dzieciątko zostało nazwane przez anioła imieniem Jezus zanim się w łonie poczęło. Imię dla wcielonego Słowa Bożego zostało zatem wybrane przez Boga odwiecznie. Maryja przy zwiastowaniu usłyszała słowa archanioła Gabriela: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida”. Również św. Józef, chociaż nie był naturalnym, biologicznym ojcem Zbawiciela, otrzymał swego rodzaju zwiastowanie i został pouczony o imieniu Dzieciątka: „oto Anioł Pański – czytamy w Ewangelii – ukazał mu się we śnie i rzekł: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w niej poczęło. Porodzi syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”. Józefowi, będącemu głową Świętej Rodziny, został nawet wyjawiony powód, dla którego Bóg Ojciec nadał swemu Synowi właśnie takie, a nie inne imię: „On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”. Dokonanie dzieła zbawienia ludzkości było przecież powodem wcielenia naszego Pana. Imię Jezus (hebrajskie Jehoszu’a, forma skrócona Jeszu’a, greckie Jesus) oznacza bowiem: „Jahwe pomaga, ratuje, zbawia”.

Kult najświętszego imienia Jezus rozpowszechnił się wśród wiernych stosunkowo późno, bo dopiero w XV-XVI wieku. Ogólnie znany stał się w całym Kościele dopiero w XVII wieku. Niemniej już w księgach Nowego Testamentu mamy podwaliny pod ten kult. Oto sam Zbawiciel w Ewangelii św. Jana mówi: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje. Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna” (J 16, 23-24).

Z kolei w Ewangelii św. Mateusza czytamy: „Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego pili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie”.

Zgodnie z tymi słowami apostołowie, czynili w imię Chrystusa cuda. Święty Piotr do napotkanego kaleki od urodzenia powiedział: „Nie mam srebra ani złota, ale co mam, to ci daję: w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!”. A kiedy stanął przed sądem żydowskim w związku z tym cudem, wypowiedział pod natchnieniem Ducha Świętego piękne wyznanie wiary w moc Imienia Jezusowego (Lekcja z Mszy ze święta): „Postawili ich w środku i pytali: «Czyją mocą albo w czyim imieniu uczyniliście to?». Wtedy Piotr napełniony Duchem Świętym powiedział do nich: «Przełożeni ludu i starsi! Jeżeli przesłuchujecie nas dzisiaj w sprawie dobrodziejstwa, dzięki któremu chory człowiek uzyskał zdrowie, to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka – którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych – że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy (…) nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni”.

Również Apostoł Narodów w Liście do Filipian (Introit ze święta) poucza nas o wielkiej czci dla imienia naszego słodkiego Zbawiciela: „Uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezus zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych”.

Drodzy Wierni, z tych biblijnych cytatów wynika jasno, że imieniu naszego Pana należy się wielki szacunek i wielka cześć. Ogromna jest moc i skuteczność modlitw kierowanych do Boga poprzez to imię, dlatego Kościół święty większość swych próśb, modlitw kończy słowami Per Dominum nostrum Jesum Christum – „przez Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Czyńmy podobnie w naszych prywatnych modlitwach. Nasze osobiste prośby do Boga zanośmy przez imię naszego Pana, jak nas do tego zachęcił sam Chrystus Pan: „O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje”.

Wielkie i wspaniałe jest słodkie Imię Jezusowe, dobrze i pożytecznie jest je wzywać we wszelkich potrzebach bowiem: „nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni”.

Ważne jest jednak, aby tego tak czcigodnego imienia nie wzywać nadaremnie. Tego wymaga nasz szacunek dla osoby naszego Zbawiciela.

Co oznacza wzywać imienia naszego Pana nadaremnie? Oznacza to wypowiadać to święte imię bez szacunku, albo ze zwykłego nawyku nie myśląc o tym, że wzywamy samego Boga, że zwracamy się do Boga; bądź też wypowiadać je w miejscach niestosownych czy w połączeniu ze słowami brzydkimi, nieodpowiednimi jak na przykład przekleństwa itp.

Często się niestety zdarza, że najświętsze imię Jezusowe jest wypowiadane nadaremno! Często słyszy się je wypowiadane przez ludzi w miejscach nieodpowiednich lub też bez żadnego namysłu, np. ktoś przestraszył się czegoś, albo jest czymś zaskoczony i woła: „o mój Jezu!”, nie myśląc o tym, że wzywa Pana Boga. Takie wezwanie ratunku w potrzebie byłoby czymś dobrym pod warunkiem, że wołający świadomie zwracałby się do Boga o pomoc. Jako bezmyślny nawyk nie ma żadnej wartości, a wręcz przeciwnie, przynosi Bogu ujmę, a człowiekowi duchową szkodę. To samo odnosi się do innych imion Bożych, a szczególnie w Polsce do imienia Najświętszej Bożej Rodzicielki.

Dlatego bądźmy ostrożni w używaniu imion Bożych, imienia Maryi i imion świętych Pańskich, róbmy to świadomie i z szacunkiem należnym osobom, których imiona wzywamy. Chciałbym tę refleksję zakończyć Kolektą Mszy ze święta, o którym właśnie jest mowa: „Boże Tyś Jedynego Syna twojego ustanowił Zbawicielem rodzaju ludzkiego, i Jezusem nazywać kazałeś, spraw miłościwie, byśmy cieszyli się w niebie oglądaniem oblicza Tego, którego święte Imię czcimy ma ziemi. Przez tegoż Pana naszego Jezusa Chrystusa”.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Jasełka i spotkanie wiernych oraz konferencja duchowa

Serdecznie zapraszamy wszystkich na jasełka oraz spotkanie kolędowe, które odbędzie się w sobotę 7 stycznia 2023 r. w przeoracie w Gdyni.

Program:

– 10:30 – Msza św.

– ok 11:00 – konferencja duchowa

– po wykładzie przedstawienie

– po przedstawieniu spotkanie kolędowe i skromny przygotowany przez wiernych poczęstunek

* Co miesięczne terminy:

– Z racji okresu kolędowego nie będzie nauk stanowych, spotkania apologetycznego dla dzieci, w styczniu. Będzie za to spotkanie Krucjaty Eucharystycznej. Ono planowane jest na 14 stycznia.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy Nowa Msza jest ważna?

Ważność Mszy polega na ważności przeistoczenia chleba w Ciało i wina w Krew Chrystusa. Nowa Msza jest ważna, jeśli jest celebrowana przez kapłana z właściwą intencją. Kapłan musi bowiem chcieć czynić to, co Chrystus i Kościół czynią przy odprawianiu Mszy św., tzn. on musi świadomie oddać się jako instrument w służbie Chrystusa i Kościoła. Dlatego gdyby kapłan w świadomej sprzeczności z nauką Kościoła chciał zamiast ofiary celebrować tylko pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, Msza nie byłaby ważna. Ponieważ nowy obrządek może być łatwo rozumiany w sensie protestanckim, trzeba się obawiać, że wielu księży nie ma już koniecznej intencji przy odprawianiu Mszy świętej, zwłaszcza jeśli w trakcie ich kształcenia przedstawiono im fałszywy obraz Kościoła, kapłaństwa i Mszy św.

Dalszymi kryteriami dla ważności Mszy św. są właściwa materia i forma, tj. użycie chleba pszennego i wina gronnego, jak również wypowiedzenie przez kapłana słów przeistoczenia: „To jest moje Ciało – to jest moja Krew” (względnie „kielich Krwi mojej”). Jeśli używa się innego chleba lub innego wina, bądź też kapłan opuszcza słowa przeistoczenia, to Msza nie jest ważna.

Szczególny problem powstaje z powodu fałszywego tłumaczenia słów konsekracji kielicha na większość języków narodowych. Wersja łacińska brzmi prawidłowo: „Moja Krew, która za was i za wielu będzie wylana”, ale zmieniono ją na: „Moja Krew, która za was i za wszystkich będzie wylana”. To tłumaczenie jest oczywiście fałszywe. Owe „za wszystkich” nie znajduje się ani we fragmentach Pisma św. dotyczących ustanowienia Eucharystii, ani w słowach konsekracji jakiejkolwiek tradycyjnej liturgii. Zgadza się wprawdzie, że Chrystus przelał swą Krew za wszystkich ludzi – o tyle, że wszyscy ludzie mają możliwość osiągnąć zbawienie. Rozumie się przez to zaofiarowanie zbawienia. Jednak we Mszy św. chodzi o Nowe Przymierze (”To jest Kielich Krwi Mojej, Nowego i wiecznego Przymierza…”), a do tego przymierza nie należą wszyscy, lecz tylko wielu – ci mianowicie, którzy przyjmują zbawienie. We Mszy św. nie chodzi więc o zaofiarowanie zbawienia, ale o efektywne przekazywanie zbawienia.

Jest oczywiste, że powodem tego błędnego tłumaczenia jest obecne przyjęcie teorii powszechnego zbawienia, a więc wiara, że żaden człowiek nie idzie na potępienie. Zatem mamy błąd w samych słowach przeistoczenia! Nie musi on co prawda koniecznie czynić przeistoczenie nieważnym – przynajmniej wtedy, gdy kapłan rozumie owo „za wszystkich” w prawowiernym sensie, czyli jako ofiarowanie zbawienia każdemu. Mimo to „za wszystkich” pozostaje błędne i jeśli kapłan istotnie rozumie je w sensie powszechnego zbawienia, to prawdopodobnie drugie przeistoczenie nie jest ważne.

Jaką wagę przywiązuje się do tego błędnego tłumaczenia widać po następującym przykładzie: jeszcze kilka lat temu na Węgrzech w węgierskich tłumaczeniach mszału było prawidłowo wydrukowane „za wielu”. Po otwarciu granic wydano z tego powodu nowe mszały, w których znajduje się „za wszystkich”. Jeśli taki koszt ponosi się dla jednego słowa, to jest to dowodem, że reformatorom chodzi o coś ważnego. Oni uważają tę zmianę za niezmiernie istotną.

* Lektura z Brewiarza

Homilia świętego Grzegorza, Papieża ze święta Objawienia Pańskiego.

„Jako to, najdrożsi bracia, słyszeliście z czytania Ewangelii: skoro narodził się Król Niebios – król ziemski się zaniepokoił, gdyż zawsze ziemska wielkość się przeraża, gdy niebiańska wzniosłość się okaże. Musimy jednak zrozumieć, dlaczego gdy Odkupiciel się urodził, Anioł w Judei ukazał się pasterzom, a dla oddania Panu czci Mędrców ze Wschodu nie przyprowadził Anioł, lecz gwiazda? Dlatego, iż Żydom, jako korzystającym z rozumu, stworzenie rozumne, to jest Anioł, winno było ogłaszać Pana. Poganie zaś, ponieważ nie umieli korzystać z rozumu, znakami są przyprowadzeni do poznania Pana, nie głosem. Dlatego też mówi Paweł: Proroctwa są dane dla wiernych, a nie dla pogan, znaki zaś dla pogan, a nie dla wiernych, ponieważ tamtym dane są proroctwa jako wierzącym, a nie niewierzącym, tym zaś jako niewierzącym, a nie jako wierzącym są udzielane.

Należy zauważyć, iż naszego Odkupiciela, gdy już był w dojrzałych latach, Apostołowie głosili poganom, a gdy jest maleńkim niemowlęciem, gwiazda poganom zwiastuje. Logiczny porządek wymagał bowiem, aby mówiącego Pana kaznodzieje głosili, a Niemowlę – nieme oznaki wskazywały. Jednakże winniśmy zwrócić uwagę, że wszystkie znaki, jakie były dane przy narodzeniu i śmierci Pana, nie skłoniły zakamieniałych serc niektórych Żydów do uznania Pana, tak jak nie skłonił ich do tego ani dar proroctwa, ani cuda.

Wszystkie bowiem żywioły świadczyły, iż przybył ich Twórca. Jeśli o nich powiem według ludzkiego sposobu mówienia, to: niebiosa poznały Go jako Boga i zaraz gwiazdę wysłały. Morze Go poznało, gdyż pod Jego stopami stało się zdatne, by po nim można było chodzić. Ziemia go poznała, drżąc przy Jego śmierci. Słońce poznało, ukryło bowiem tedy promienie swego światła. Skały i mury poznały, ponieważ pokruszyły się przy Jego zgonie. Poznał Go świat podziemny, gdyż oddał tych, których trzymał jako umarłych. A jednak tego Pana, którego, jak powiedzieliśmy, wszystkie żywioły odczuwały, niewierne serca Żydów jako Boga wcale nie uznają i twardsze od skał nie chcą się skruszyć do pokuty.”

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na styczeń A.D. 2023

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Grudzień
A.D. 2022

Jak przygotować się na spotkanie z Bogiem

Drodzy Wierni, rozpoczynamy nowy okres liturgiczny, okres Adwentu, a tym samym nowy rok kościelny, kolejny rok liturgiczny. Okres ten jest przygotowaniem na Boże Narodzenie, na narodzenie Syna Bożego. Jest przygotowaniem na przeżycie wielkiej tajemnicy naszej wiary, tajemnicy Wcielenia. A przygotowanie to między innymi polega na rozważaniu i próbie zgłębienia tej centralnej tajemnicy wiary. Oto druga Osoba Przenajświętszej Trójcy, Syn Boży, będący odblaskiem chwały Boga Ojca, w czasie i przestrzeni przyjął naturę ludzką oraz przyszedł na świat, aby dokonać dzieła Odkupienia.

To jest najważniejsze, centralne wydarzenie w historii całego świata, którą dzielimy na erę przed narodzinami i erę po narodzinach Chrystusa. Gdyby Chrystus nie przyszedł, nikt z nas nie miałby nadziei na zbawienie. Chrystusowi zawdzięczamy wszystko. Dlatego chcemy przygotować dusze nasze na wspomnienie liturgiczne narodzin Pańskich – wydarzenia, o zbawczym znaczeniu. Powodowani wdzięcznością, starajmy się nie zapomnieć tej zbawczej perspektywy, gdy mówimy i myślimy o świętach. One mają być jak najbardziej wesołe, radosne, zdrowe, ale przede wszystkim mają być Boże, to znaczy przeżyte w zażyłej, serdecznej jedności z Dzieciątkiem Jezus i Jego Matką, a także z Ich opiekunem, św. Józefem. Bóg bowiem się narodził, aby wyjednać nam przebaczenie Ojca niebieskiego i w ten sposób otworzyć przed nami bramę nieba. Potrzebne jest abyśmy się na obchody Bożego Narodzenia stosownie przygotowali.

Na czym polega to przygotowanie? Na pewno jego istotą nie jest to wszystko co zewnętrzne, to czym tak często zbytnio się zajmujemy: porządki, prezenty, stół pełen smakołyków… Przygotowanie powinno polegać przede wszystkim na przyjęciu łaski, którą Chrystus nam wysłużył. Wzorem dobrego przygotowania jest św. Jan Chrzciciel, o którym często rozważać będziemy w niedziele Adwentu. Ewangelie kolejnych niedziel adwentowych ukazują właśnie Jana. A Jan ukazuje nam stan swej pięknej duszy mówiąc: „ja muszę się umniejszać, a Chrystus wzrastać”. Zbliżyć się jak najbardziej do tego ideału – oto jest cel naszego przygotowania do świąt. I my powinniśmy jak najbardziej wycofać się gdzieś na drugą czy trzecią pozycję tak, by pierwsze miejsce w naszym życiu zajął Jezus. Nie to jest najważniejsze czego my chcemy, ale to, czego chce Jezus! Nasz duchowy wysiłek w okresie Adwentu powinien polegać na usuwaniu tego wszystkiego, co nas od Jezusa oddziela, co zagradza Mu drogę do naszych dusz! Zbawiciel chce napełnić łaską nasze dusze, chce je uświęcić, chce się w ten sposób w nich narodzić, ale nie może przyjść tam, gdzie grzech. To jest bariera uniemożliwiająca działanie łaski Bożej w naszych duszach. Skąd jednak w naszym życiu grzeszne myśli, słowa i uczynki? Dlaczego nie jesteśmy tak bezgrzeszni jak aniołowie?

Dotykamy tu rzeczywistości, której nie sposób wytłumaczyć bez odwołania się do dramatu grzechu pierworodnego. Nasze osobiste grzechy są echem, następstwem grzechu pierwszych rodziców, co nie znaczy, że dokonują się mechaniczne. Niestety angażują naszą wolę i obciążają sumienia. Teologia katolicka mówi nam o ranach naszej duszy. Grzech pierworodny jest przyczyną zranienia ludzkiej natury. A zranienie to polega szczególnie na osłabieniu woli. Rozum, przynajmniej w ogólnym zarysie prawa naturalnego, poznaje to, co dobre. Wola jednak nie ma siły, by za tym głosem pójść, co skutkuje wyborem zła. Również rozum jest w swej funkcji poznania prawdy, zwłaszcza tej dotyczącej wyższego poziomu niż prawo naturalne, osłabiony grzechem pierworodnym. Tak zraniona ludzka natura przekazywana jest każdemu dziecku w akcie poczęcia i w ten sposób jej rana przechodzi z pokolenia na pokolenie.

Nieznajomość stanu naszej natury ma poważne konsekwencje dla duchowego życia. Liberalny świat, modernistyczny duch negują katolicką naukę o grzechu pierworodnym lub ją deformują. Utrudnia to poważnie życie duchowe milionom ludzi. Gdy bowiem podejmujemy wędrówkę, to świadomi musimy być naszych sił, możliwości, słabych stron… W przeciwnym razie nie zastosujemy żadnych środków zaradczych, nie dotrzemy do celu. Podobnie jest w duchowym życiu! Jeśli nie weźmiemy pod uwagę, że nasza natura jest zraniona, osłabiona i dlatego wymaga ze strony Boga szczególnej duchowej pomocy, to straszliwy upadek jest pewny. Optymiści, tacy jak Rousseau, negują grzech pierworodny i twierdzą, że natura ludzka zawsze owocuje dobrem, tylko trzeba ją chronić od zewnętrznych czynników takich jak zakazy czy nakazy. Pesymiści z kolei, tacy jak Luter, przeceniają skutki grzechu pierworodnego twierdząc, że nasza natura zawsze jest tylko zdolna do tego, co złe, bo została całkowicie przez wspomniany grzech zniszczona. To są dwa straszliwe błędy antropologiczne, które uniemożliwiają osiągnięcie celów, dla których osiągnięcia Bóg stworzył człowieka. Prawda katolicka jest natomiast taka: po pierwsze, grzech pierworodny jest faktem; a po drugie, natura ludzka została przez niego jedynie zraniona, a nie zniszczona. Znajomość tych ran, pomaga nam je leczyć i niejako neutralizować.

Pięknie napisał na ten temat, w godnym polecenia tekście z okazji pięćdziesięciolecia Bractwa, nasz Przełożony Generalny: „Od czasu grzechu pierworodnego upadły człowiek ma skłonność do odnoszenia wszystkiego do samego siebie. Zna jedynie siebie, interesuje się tylko sobą, żyje skupiając się na sobie samym (…) aż do tego stopnia, że zapomina o Bogu”. Oto do czego prowadzi brak walki z skutkami grzechu pierworodnego. Zapomnienie o Bogu całkowicie niweczy wszelki trud i wysiłek podejmowany w pracy nad uszlachetnieniem duchowego życia. Jak ma przygotować się na spotkanie z Bogiem, ktoś kto o Nim zapomniał? Gdy człowiek pamięta tylko o swoich sprawach, o swoich planach, marzeniach, nadziejach i obawach, to nie tylko Adwent traci sens, ale i same święta Bożego Narodzenia stają się jałowe. Tymczasem Adwent ma nas przygotować do świąt, a święta mają ukazać nam Boże Dzieciątko obecne w samym centrum naszego życia! Jeśli człowiek stawia sam siebie w centrum i wszystko odnosi do siebie; jeśli swej woli przyznaje pierwszeństwo, zapominając o Bogu i Bożej woli, to wyrządza sam sobie niepowetowaną krzywdę.

Czyż nie zauważamy w sobie nieustannie skłonności, aby zajmować się tylko sobą? Zobaczmy jak często nasze myśli i słowa są tego typu: ja uważam tak, a nie inaczej; mnie to odpowiada, a to nie; mi się to podoba, a to nie itd. Te ciągłe zaimki: „ja”, „mnie”, „mi” – oto nasz problem. Cały nasz dzień, każda rozrywka, nawet relacje z innymi osobami, o których twierdzimy, że je kochamy, mają nam pomagać i spełniać naszą wolę, albo przynajmniej nam nie przeszkadzać. Jak często nasza irytacja i niecierpliwość pochodzą stąd, że coś dzieje się nie po naszej myśli, nie wedle naszego oczekiwania, wbrew naszym życzeniom. Albo gdy ktoś nas o coś prosi, na przykład współmałżonek, dzieci lub jakiś przyjaciel, a my jesteśmy pochłonięci naszą rozrywką, czy nie odczuwamy wówczas zawodu i rozczarowania? A to jest właśnie objaw egoizmu i skupienia się na sobie.

Taka postawa prowadzi również do tego, że człowiek zamyka się na Boga i zapomina o Nim. A jeśli już pamięta, to tylko wówczas, gdy odczuwa jakiś brak i potrzebuje pomocy. W takich sytuacjach zwraca się do Boga, ale nie dba wtedy w żaden sposób o jakąkolwiek głębszą, osobistą relację z Bogiem. W modlitwie nie ma wówczas miłości, a dominuje prośba i oczekiwanie na jej rychłe spełnienie. Taki człowiek ani nie wielbi swego Pana, ani Mu za nic nie dziękuję, ani Go za nic nie przeprasza, tylko przynosi listę spraw do załatwienia. Religijność staje się wyrazem interesowności, a modlitwa jakby środkiem płatniczym za załatwienie sprawy według przekonania, że jeśli się pomodlę, to Bóg załatwi moją sprawę. Wszystko odnosi się tylko i wyłącznie do człowieka, nawet w służbie Bożej.

Taki stan grozi każdemu z nas, dlatego potrzebujemy dobrze korzystać z okresów takich jak Adwent, by na nowo uświadamiać sobie istnienie właściwego porządku rzeczy: Bóg jest na miejscu pierwszym, a wszystko inne za Nim. Adwent jest wspaniałą okazją, by odpowiedzieć sobie na pytanie kim jest Bóg, co Mu zawdzięczamy, kim sami jesteśmy w stosunku do Niego. W adwentowej atmosferze odnówmy w sobie tę prawdę, że należy po prostu szukać Boga dla Niego samego, a nie ze względu na nas. Skupmy się w Adwencie na tym, co istotnie ważne. Nie przywiązujmy zbyt wielkiej wagi do pozornych przygotowań takich jak zwyczajowe postanowienia w rodzaju: „nie jem słodyczy”, „nie piję kawy czy alkoholu”, „nie palę tytoniu”… To oczywiście są bardzo dobre postanowienia. Mogą być pomocne, ale nie można na nich poprzestać. Można czegoś nie jeść, nie pić a serce mieć dla Boga oziębłe. Skupmy się na takich wysiłkach, które uczynią nasze serca gorejącymi ogniskami miłości wobec Bożego Dziecięcia i Jego Matki! Pracujmy nad usunięciem z dusz tych grzechowych barier, które niszczą w nas Boże życie. Potrzeba nam zbliżać się duchowo do Boga, zapominać o sobie i żyć łaską, którą wysłużył nam Chrystus Pan swym przyjściem i dziełem Odkupienia. Nasze „ja” ma zawsze ustępować miejsce Chrystusowi! Na tym właśnie polega sens prawdziwego Adwentu. Pozwólcie, że raz jeszcze zacytuję wspomniany tekst naszego Przełożonego Generalnego; tekst, który tak pięknie wyraża sens Adwentu i duchowego życia: „Jednakże, kiedy Bóg, poprzez chrzest, rozpoczyna w tym człowieku swoje dzieło zbawienia, dając mu znajomość wiary i upodabniając go do siebie poprzez dzieła łaski, człowiek na powrót zaczyna odnosić wszystko do Chrystusa. Niebawem zna jedynie Jego, żyje przez Niego i jest skupiony na Nim (…) aż osiąga punkt, w którym zapomina o sobie samym. Oto ideał chrześcijański! Pozwala on nam przezwyciężać wszelkie przeszkody, aż wreszcie nasz umiłowany Pan staje się prawdziwie życiem duszy, całkowicie Nim wypełnionej. Jest to wolność prawdziwa i definitywna, urzeczywistniana przez Tego, który jest Wieczną Prawdą”.

Niech rozpoczęty dziś Adwent rzeczywiście zaowocuje naszym umniejszeniem i wywyższeniem w naszym życiu Zbawiciela! Odnośmy wszystko nie do siebie, lecz do Boga żyjącego w naszej duszy. Uczyńmy to, do czego wzywa nas św. Paweł w Lekcji z pierwszej niedzieli Adwentu: „przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa”.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Spotkanie duszpasterstwa rodzin

4 grudnia (sobota) będzie miało miejsce kolejne spotkanie duszpasterstwa rodzin. Tego dnia Msza św. śpiewana, z racji pierwszej soboty miesiąca (od godz. 8.00 nabożeństwo pierwszo sobotnie) będzie odprawiona o godz. 10.30. Po Mszy św. zapraszamy rodziny na wykład a następnie na wspólne „bycie razem”.

* Rekolekcje adwentowe

Rekolekcje adwentowe w naszym przeoracie będą wygłoszone w dniach 09 -11 grudnia. Rekolekcje wygłosi ks. Piotr Świerczek, a myślą przewodnią będzie „Nienawidząc bliźniego człowiek szkodzi przede wszystkim samemu sobie”. Dokładny plan rekolekcji podany jest w gablocie.

* Kiermasz świąteczny w Gdyni

W niedzielę 19 grudnia w kościele pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Gdyni, odbędzie się kiermasz świąteczny, podczas którego będzie można zakupić: kartki świąteczne, ciasta, ozdoby i wiele innych pięknych rzeczy.

Wszystkie życzliwe i chętne do współpracy przy organizacji tego wydarzenia osoby, są proszone o kontakt bezpośredni z Panią Zofią Leonarczyk lub drogą e-mailową na adres: organizacja.gdynia@gmail.com najpóźniej do dnia 16 grudnia.

* Co miesięczne terminy:

– Kolejne spotkanie apologetyczne dla młodzieży odbędzie się we wtorek 13 grudnia. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

– Kolejne zaś nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (15 XII) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (22 XII) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci zaplanowane jest na sobotę 17 grudnia. Spotkanie rozpoczyna się Msza świętą o godzinie 9.00.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Co należy sądzić o celebracji twarzą do ludu?

Przez celebrację w kierunku ludu ma być podkreślony charakter Mszy św. jako uczty i dlatego nowemu ołtarzowi świadomie nadano formę stołu. Kapłan jest przewodniczącym wspólnoty i jako taki zwraca się oczywiście przodem do ludu. Ponieważ Msza św. nie jest ucztą, należy tę praktykę odrzucić.

Ponadto celebracja w stronę ludu stwarza wrażenie, jakoby przy Mszy świętej chodziło tylko o świecką uroczystość, w centrum której stoi człowiek. Modlitwa staje się trudniejsza, gdyż stanie twarzą w twarz nie jest postawą modlitewną.

Rzekomy powrót do form wczesnochrześcijańskich, jakim często uzasadnia się zmiany we Mszy św., potępił Pius XII w encyklice Mediator Dei jako „przesadny i niezdrowy archeologizm”. Pisze on: „I tak, by użyć przykładu, błądzą ci, którzy chcą ołtarzom przywrócić pierwotny kształt stołu. (…) Kto chce powrócić do starodawnych obrzędów i zwyczajów a odrzucać nowe, które z opatrznościowego zrządzenia Bożego ze względu na zmienione warunki zostały wprowadzone, ten widocznie kieruje się nieroztropnym i niewłaściwym zapałem”.

Jednak najprawdopodobniej celebracja w stronę ludu nie miała w Kościele starożytnym w ogóle miejsca. Co prawda niektóre starożytne bazyliki stwarzają wrażenie, jakoby kapłan celebrował w nich twarzą do ludu. W rzeczywistości jednak układ przestrzenny dostosowany był do celebracji w kierunku wschodu, ku wschodzącemu słońcu. Jeśli bazylika skierowana była na zachód, kapłan zwracał się przy odprawianiu Mszy ku wschodowi, gdyż we wschodzącym słońcu spostrzegano symbol zmartwychwstałego Chrystusa. W takim wypadku miał on lud przed sobą, ale jako że ów także zwracał się ku wschodowi, mając księdza za sobą, to kapłan nie stał twarzą w twarz do ludu.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na grudzień A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Listopad
A.D. 2022

Przez miłość do ziemskiej ojczyzny dojdźmy do wiecznej

Drodzy Wierni, liturgia z dnia 1 listopada usilnie zwraca naszą uwagę na wieczne prawdy, przypomina o naszym powołaniu do wiecznej szczęśliwości, ukazuje triumfujący Kościół w niebie. Następnego dnia kieruje nasze myśli ku tajemnicy śmierci, która oznacza konieczność opuszczenia ziemi, poddania się sądowi Bożemu i stanowi wejście do takiej wieczności, jaka została na tym sądzie wyznaczona. Tego dnia wspominamy naszych drogich zmarłych ufając, że cieszą się już szczęściem wiecznym, albo do tego szczęścia poprzez męki czyśćcowe zmierzają. Gorąco modlimy się za ich dusze, by jak najszybciej oczyściły się w czyśćcu korzystając obficie ze skarbca łask wysłużonych przez Zbawiciela. Ten skarbiec możemy przed duszami czyśćcowymi naszych zmarłych szeroko otworzyć uzyskując odpusty. Czyńmy to gorliwie i możliwie jak najczęściej.

Powinniśmy zatem myśleć o wieczności, wejść w stan zadumy i pewnej powagi. Niemniej jednak nasze doczesne życie toczy się w czasach pełnych niepokojów zarówno w Kościele, co boleśnie odczuwamy już od tylu lat, jak i w przestrzeni społecznej, a nawet międzynarodowej. Zmiany i niepokoje za naszymi granicami skłaniać nas powinny do refleksji dotyczącej naszych obowiązków względem Ojczyzny. Miłość do ojczystego kraju wynika bezpośrednio z IV przykazania. Jest z natury swojej wzniosła, ale narażona na pewne zniekształcenia będące skutkiem silnych „narracji” (czytaj, manipulacji) w mass mediach czy mediach społecznościowych. Ktoś miłość Ojczyzny zaczyna rozumieć jako niechęć czy wręcz nienawiść do innych narodów; ktoś inny za przejaw patriotyzmu uznaje pomaganie innym narodom, bez zwracania najmniejszej uwagi, jakie będą tego skutki dla narodu polskiego. Dlatego chciałbym dziś przypomnieć kilka bardzo ogólnych treści dotyczących miłości Ojczyzny, bez wchodzenia w polityczne spory obecnej chwili.

W języku polskim słowo „Ojczyzna” pochodzi – jak wiemy – od słowa „ojciec”, ale od dawien dawna nazywano u nas Ojczyznę Matką, miłość do Ojczyzny porównywano do miłości syna do matki. Jest to bardzo piękny zwyczaj, oddający we wzruszający sposób właściwy stosunek do naszej Ojczyzny Matki. Dlaczego nazywamy Polskę Matką? Ponieważ Ojczyzna jak matka troszczy się o nas, daje nam język, kulturę, historię, poczucie zakorzenienia; miejsce na ziemi, gdzie możemy się czuć u siebie… To są rzeczy niezbędne do właściwego rozwoju osobowości człowieka. Nasza tożsamość jest polska, mówimy o sobie: „jesteśmy Polakami”, a stało się tak właśnie dzięki Ojczyźnie. Właśnie Polska ma wpływ na to, kim w istotnej części jesteśmy, bez niej bylibyśmy innymi ludźmi, mielibyśmy inną wrażliwość, inne cechy, inny wygląd; po prostu mając inną matkę, sami bylibyśmy inni.

Od naszej Ojczyzny otrzymujemy więc wszystko to, co czyni nas właśnie takimi jakimi jesteśmy; jej duchowe dobra cenimy, z wartościami jakimi nas obdarza się utożsamiamy; w ojczystej historii znajdujemy wzory do naśladowania lub bolesne lekcje ku przestrodze. Mając inną Ojczyznę bylibyśmy innymi ludźmi. Gdybyśmy urodzili się na przykład w jakimś kraju arabskim czy azjatyckim, to inaczej wyglądałaby nasza architektura, nasza muzyka, nasza literatura, innych mielibyśmy narodowych bohaterów, inne zwycięstwa i klęski… Raz jeszcze powtórzę, bylibyśmy po prostu innymi ludźmi.

Przede wszystkim nasza wspólna historia, wartości bronione i przekazywane nam przez naszych ojców i praojców, za które często wielu z nich zapłaciło życiem, są tym dziedzictwem, wspólnym dobrem, którego musimy bronić; są tym, co określamy jako naszą Ojczyznę. Dobry syn miłuje swą matkę, jest gotowy do poświęceń dla niej, do wyrzeczeń, do zapomnienia dla niej o sobie samym. Podobnie powinno być z naszym stosunkiem do Ojczyzny. Jest ona naszym dobrem wspólnym. Dlatego każdy z nas powinien pracować z myślą o jej pomyślności zgodnie ze swoim stanem i możliwościami.

Ktoś mógłby powiedzieć: „no tak, to wszystko prawda, ale teraz mamy takie państwo, które nam więcej szkodzi niż pomaga, w wielu sprawach postępuje bardzo źle, dlaczego mam jemu jeszcze służyć? Gdyby Polska była dobrze rządzona, to wtedy jak najbardziej rozumiem, wtedy byłbym gotowy do ofiar dla niej, ale w takiej sytuacji jaka jest dzisiaj, to nie jest mój obowiązek”. Takie twierdzenie jest niedorzecznością. Właśnie dlatego, że stan naszej ojczyzny nie jest idealny, mamy jeszcze większy obowiązek dla niej pracować. „Jest źle rządzona” – no cóż, pewnie mogłaby być rządzona lepiej, a jeśli tak, to pracujmy, by była rządzona lepiej, ale nie zrywajmy z nią duchowej więzi i baczmy, że było gorzej i zawsze może być gorzej! Jest wiele sił w kraju i za granicą, którym zależy, by było w Polsce gorzej! Czekają tylko na sposobność do podjęcia destrukcyjnych działań, do kolejnych wyborów…! Myślę, że na przykład sławni z miłości do Ojczyzny żołnierze niezłomni z lat 1945-1956 byliby dziś bardzo ostrożni w krytyce własnego kraju. Oni doskonale pamiętali czerwone chorągwie na ulicach i drogach, terror komunistycznego aparatu przemocy, bezwzględny zamach na polską tożsamość, programową ateizację dzieci i młodzieży oraz rewolucję wywracającą cały społeczny ład do góry nogami… Wiadomo z jakim rezultatem. Na pewno nie wszystko by się teraz podobało żołnierzom niezłomnym, ale doświadczyli zbyt wiele zła w przeszłości, by nie doceniać tego dobra, które jest dziś. Jestem o tym głęboko przekonany. Dla nas dziś korona na głowie białego orła w godle jest oczywistością, oni patrzyliby na nią jak na wielką łaskę Bożą. Gdy matka z jakiegoś powodu niedomaga, kiedy jest w potrzebie, to wtedy dobry syn ma szczególny obowiązek o nią dbać. Inaczej jest niewdzięcznym, wyrodnym synem i egoistą! Żołnierze niezłomni nie byli niewdzięcznymi, wyrodnymi synami wobec własnej Ojczyzny! Dlatego komuniści ich wyklęli, skazali na zagładę!

Dobrze, ale co w takim razie mamy czynić? W jaki sposób możemy dla dobra naszej Matki Ojczyzny działać? Odpowiedź na to jest znana. Cały program naszego polskiego patriotyzmu jest wypisany na sztandarach. Są to trzy słowa, starczające cały nasz patriotyzm:

BÓG, HONOR, OJCZYZNA

To jest hasło, które pokazuje nam co mamy konkretnie czynić dla naszej Ojczyzny. Patriotyzm nie jest jakąś pasywną emocją, nie jest niechęcią czy nawet nienawiścią do innych państw czy narodów. Nie ten jest dobrym synem, który gardzi cudzymi matkami, lecz ten, który kocha swą własną. Patriotyzm jest zatem postawą jak najbardziej pozytywną i aktywną.

Trzy wspomniane słowa ukazują nam program jaki powinniśmy realizować w służbie Ojczyźnie. Komuniści wykreślali Boga i honor, jako coś klasowo obcego, Ojczyznę zaś utożsamiali z partią. Liberałom, przeszkadza do dziś Bóg, honor zastępują ideologią gender, Ojczyznę zaś separują od pojęcia „naród”, co najwyżej tolerując społeczeństwo, ale nie to normalne, tylko jakieś „otwarte”, cokolwiek miałoby to znaczyć. My zaś zachowujemy razem te trzy słowa i ich właściwy sens. Kolejność tych słów wyraża hierarchię nie tylko naszego postępowania względem Ojczyzny, ale i rozumienia rzeczywistości doczesnej w ogóle. Pierwszym słowem jest BÓG. Dlaczego? Ten kto nie ma wiedzy, czy choćby minimalnej wiary, że Bóg jest Stwórcą wszystkiego i w Jego rękach spoczywają ostatecznie nasze osobiste losy, jak również losy całych narodów, ten nie zrozumie od kogo zależy pomyślność naszej Ojczyzny. Kiedy zdajemy sobie sprawę, że coś jest dla nas bardzo trudne, że potrzebujemy pomocy kogoś większego od nas, to zwracamy się do niego o tę pomoc. Próbujemy przedstawić mu naszą sprawę i zyskać jego przychylność oraz pomoc. Widząc Ojczyznę w potrzebie, zdając sobie sprawę z naszych nikłych sił, powinniśmy uciekać się o pomoc do kogoś większego. A czy można wyobrazić sobie kogoś lepszego w roli orędownika i obrońcy, jak wszechmogącego Boga? Dlatego ten, kto modli się za Ojczyznę i Prezydenta RP oraz za innych ludzi piastujących kierownicze stanowiska, ten robi niezwykle dużo dla rodzinnego kraju. Taka postawa może spowodować, że klęski dopuszczone przez Boga na jakiś naród zostaną skrócone. Bóg, widząc Polaków modlących się, religijnych, zatroskanych o dobro wspólne, nie pozostawi narodu w nieszczęściu bez pomocy. Nasza historia, historia Polaki uczy nas tego wyraźnie, a przykład potopu szwedzkiego czy też cudu nad Wisłą jest bardzo wymowny.

Drugim słowem w naszym programie służby Matce-Ojczyźnie jest HONOR. Cóż przez nie rozumiemy? Naszą własną, osobistą uczciwość. Człowiek honoru, to ktoś wierny deklarowanym zasadom, ktoś gotowy nawet do poświeceń, aby tych zasad nie zdradzić. Osoba honorowa to osoba mówiąca prawdę, dotrzymująca słowa i lojalna, dbająca o powierzone jej dobro. Będąc takimi, służymy w sposób bardzo znaczący naszej Ojczyźnie, gdyż nie jesteśmy ludźmi kompromisu, którzy dla własnej korzyści zdradzają swe zasady. Ktoś, kto w życiu prywatnym nie jest człowiekiem honoru, nigdy nie będzie nim w sprawach publicznych, państwowych. Jak polityk może zadbać o sprawy państwa jeśli nie umiał zadbać o stan swojej rodziny, o swą wierność małżeńską, o katolickie wychowanie dzieci? Człowiek bez honoru to zdrajca, tchórz gotowy z powodu własnych korzyści zaprzedać wszystko, nawet Ojczyznę. Ktoś taki nigdy nie będzie dobrym synem dla swej Matki-Ojczyzny. Szczególnie powojenna historia Polski pokazuje nam to aż nadto dobitnie.

Ostatnim słowem patriotycznego programu jest OJCZYZNA. Skupia się w nim to, co dla nas bardzo ważne: język, ziemia, kultura, tradycje… Pomyślność duchowa i materialna Ojczyzny jest celem naszych starać i podejmowanych trudów. Najczęściej nie mamy bezpośredniego wpływu na kształt ustaw i innych przepisów, ale zawsze możemy modlić się o to, by prawa obowiązujące w Ojczyźnie były zgodne z moralnością chrześcijańską i pomagały nam w życiu, a nie przeszkadzały. Ustanawianie takich praw jest obowiązkiem państwa wobec narodu, a same prawa powinny zapewnić Polakom warunki do życia i pracy w pokoju, a jeszcze bardziej, chronić nas od wszystkiego, co utrudnia osiągnięcie w wieczności zbawienia.

Powtórzmy więc, ojczyzna jest wielkim dobrem, ale dodajmy, nie jest dobrem najwyższym. Dlatego pamiętajmy o pięknym zdaniu: „Ojczyźnie wszystko, prócz miłości Boga najwyższego i honoru”. Ojczyźnie możemy poświęcić wiele, nawet życie i zdrowie, nigdy jednak nie powinno się to stać kosztem wiary czy też naszej uczciwości, a więc honoru. Nie można w imię dobra Ojczyzny zatracić swej duszy. Jeśli ktoś o to apeluje, to ten głos nie jest głosem Ojczyzny tylko jakiejś ideologii!

Jeśli Bóg będzie na miejscu pierwszym, to znajdziemy siłę by zachować honor oraz dobrze służyć Ojczyźnie. Dlatego w tym pięknym haśle patriotycznym na pierwszym miejscu jest Bóg! Nasza służba Ojczyźnie powinna zaczynać się od troski o zachowanie wiary, od pełnienia woli Bożej zawartej w Dekalogu, od pracy nad samym sobą…

Nasz naród, nasze państwo mają wielką orędowniczkę i patronkę, Królową Polski. Czcimy Ją w sposób szczególny na Jasnej Górze, do Niej uciekajmy się o pomoc, gdy ktoś próbuje nas zawrócić z drogi wierności Bogu i katolickim zasadom. Zakończmy te rozważania modlitwą odmawianą we Mszy św. ku czci Matki Bożej Częstochowskiej: „Wszechmogący i miłosierny Boże, który w Najświętszej Maryi Pannie przedziwnie ustanowiłeś nieustanną pomoc dla obrony narodu polskiego, a Jej święty obraz jasnogórski wsławiłeś niezwykłą czcią ze strony wiernych: spraw łaskawie, abyśmy z taką pomocą, walcząc za życia, w chwili śmierci zdołali odnieść zwycięstwo nad złośliwym wrogiem”.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Porządek odpustów

W najbliższych dniach można uzyskać odpust zupełny:

● W uroczystość Chrystusa Króla za wspólne odmówienie Aktu poświęcenia Sercu Jezusowemu (podanego przez Piusa XI),

● od 1 do 8 listopada (uzyskać można tylko dla zmarłych) za odwiedzenie cmentarza oraz modlitwę za zmarłych na cmentarzu,

● 2 listopada (od 12 godziny) oraz 3 listopada (uzyskać można tylko dla zmarłych) za odwiedzenie publicznej kaplicy oraz odmówienie wyznania wiary i Modlitwy Pańskiej.

Wszystkie odpusty można zdobyć pod zwykłymi warunkami. Oto one:

1. stan łaski uświęcającej (przynajmniej na końcu przepisanego dzieła) oraz intencja uzyskania odpustu,

2. spowiedź św. w przeciągu 8 dni przed lub po uzyskaniu odpustu,

3. Komunia św., jeżeli to możliwe w dniu uzyskania odpustu, w razie przeciwności, może być w innym dniu,

4. modlitwa w intencji Ojca św.,

5. wolność od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet lekkiego.

Trzeba pamiętać, że można uzyskać tylko jeden odpust zupełny dziennie. Przypisana do odpustu modlitwa musi być odmówiona ustnie, gdyż jest to oficjalna modlitwa Kościoła. Jeżeli któryś z warunków nie zostanie wypełniony, to wówczas zamiast odpustu zupełnego uzyskuje się odpust częściowy.

* Co miesięczne terminy:

– Kolejne spotkanie apologetyczne dla młodzieży odbędzie się we wtorek 15 listopada. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

– Kolejne zaś nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (17 XI) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (24 XI) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci zaplanowane jest na sobotę 19 listopada. Spotkanie rozpoczyna się Msza świętą o godzinie 9.00.

– W niedziele 20 listopada, w miejsce katechezy dla dorosłych będzie comiesięczna konferencja poświęcona duchowości chrześcijańskiej.

* Zmiana godziny Mszy świętej w Tczewie

Od uroczystości Wszystkich Świętych (1 XI) w kaplicy pw. św. Teresy od Dzieciatka Jezus, Mszy świętej ulegnie zmianie. Zamiast Mszy świętej o godz. 17.00, od listopada Mszę święte będą odprawiane o godz. 12.30. Pół godziny przed Mszą będzie możliwość spowiedzi, a po Mszy świętej będzie katecheza.

* * *

UBIÓR W KOŚCIELE

Udając się do kościoła, idziemy przed oblicze najwyższego Majestatu, dlatego należy zakładać odpowiedni ubiór. Przyjmując gości lub odwiedzając kogoś, kogo szanujemy i kochamy, zakładamy odpowiedni strój. Wielu katolików umie odpowiednio ubrać się do teatru czy opery, ale pojawia się problem z wizytą w kościele. Chcielibyśmy podać parę praktycznych wskazówek dotyczących tej sprawy.

Mężczyznom zaleca się na niedzielne Msze św. wkładać długie, nieobcisłe spodnie, koszulę, krawat i marynarkę. Również wypada zakładać eleganckie buty zakrywające stopę. W żadnym wypadku nie należy przychodzić w krótkich spodenkach, podkoszulkach, koszulkach bez rękawów, sandałach czy klapkach.

Kobiety powinny zakładać strój estetycznie zadbany, ale nie wyzywający; powinna to być sukienka lub spódnica i bluzka. Spódnica powinna sięgać za kolana, a rękawy bluzki powinny zakrywać przynajmniej łokcie. Plecy muszą być zasłonięte, a dekolt maksymalnie na dwa palce szeroki. Pamiętając o pouczeniu apostoła św. Pawła, kobiety powinny zakrywać głowę mantylką, chustką, szalem czy kapeluszem lub beretem.

W żadnym wypadku nie przystoi kobiecie ubierać się w męski strój (np. w spodnie), tak jak mężczyznom nie wolno nosić stroju żeńskiego (np. spódnic).

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy promulgacja obrządku nie jest nieomylna??

Niekiedy słyszy się opinię, jakoby ustanowienie nowego obrządku czy też publikacja powszechnie obowiązującego prawa (np. liturgicznego) była automatycznie nieomylna, tak że nie mogłoby być w nim zawarte nic szkodliwego dla Kościoła. Nie jest to jednak prawdą. Sprawa ma się podobnie jak z nieomylnością papieską. Tak jak nie każde słowo papieża jest nieomylne (nieomylne jest tylko wtedy, gdy rości on sobie pretensje do nieomylności), tak też nie każde prawo liturgiczne jest samo z siebie nieomylne. Jest ono nieomylne tylko wtedy, gdy Kościół wydaje je z całym swym autorytetem i dokonując tego pragnie być nieomylnym.

Tak np. w pontyfikale rzymskim przez długi czas istniała rubryka nakazująca, żeby biskup przy święceniach kapłańskich dokładnie uważał na to, aby wyświęcany dotknął kielicha i pateny, gdyż przez to udzielany był mu charakter kapłański. Ta rubryka była błędna i dlatego została skreślona po oświadczeniu Piusa XII (Sacramentum ordinis), że jedynie włożenie rąk stanowi materię konieczną święceń kapłańskich. W pewnym rzymskim pontyfikale z XIII w. znajdował się nawet błąd, jakoby przemiana wina w Krew Chrystusa następowała nawet bez słów przeistoczenia poprzez dotknięcie wina konsekrowaną Hostią.

W odniesieniu do Nowej Mszy sam Paweł VI oświadczył, że jej obrządki mogłyby otrzymać różne kwalifikacje teologiczne: „Te obrządki i rubryki nie są same w sobie definicją dogmatyczną; mogłyby one otrzymać teologiczną kwalifikację o różnej wartości, stosownie do kontekstu liturgicznego, do jakiego się odnoszą. Są to gesty i słowa odnoszące się do jakiejś czynności religijnej – czynności, którą analizować i wyrażać w logicznie zadowalających sformułowaniach doktrynalnych może tylko krytyka teologiczna”. Dlatego sąd, jakoby Nowa Msza była przedmiotem kościelnej nieomylności, jest nie do utrzymania.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na listopad A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Październik
A.D. 2022

Macierzyństwo Boże Maryi powodem ufności

Drodzy Wierni, październik jest miesiącem różańca świętego. A różaniec z kolei jest najbardziej znaną i zalecaną modlitwą do NMP, albo lepiej powiedziawszy, modlitwą skierowaną przez pośrednictwo Maryi do Boga. Niejeden raz sama Maryja zalecała, prosiła czy żądała od swoich duchowych dzieci: „Odmawiajcie codziennie różaniec!”. Czy jednak zastanawialiśmy się, dlaczego modlitwa, zanoszona do Boga przez pośrednictwo Maryi, jest tak skuteczna? Dlaczego różaniec jest powodem tak wielkich zwycięstw nad złem czy to w dziejach narodów, czy poszczególnych dusz? Myślę, że odpowiedź daje nam święto obchodzone jedenastego października, czyli święto Macierzyństwa Bożego Maryi. Rozważmy naukę płynącą z tego święta. Będzie to, bardzo bym tego pragnął, skuteczną zachętą do praktykowania gorliwej modlitwy różańcowej.

Choć mamy wiele świąt Maryjnych i wiele tytułów, pod którymi czcimy Niepokalaną, to pod pewnym względem to święto i ten tytuł są wyjątkowe. Możemy rozważać wielkość Maryi sięgając ku początkom Jej przywilejów. W takim wypadku Niepokalane Poczęcie byłoby pierwszym, o jakim trzeba wspomnieć. Moglibyśmy też skierować swą myśl ku kresowi Jej życia na ziemi, a wtedy na pierwszym miejscu znalazłoby się Wniebowzięcie. Można by też rozważać poszczególne zdarzenia z Jej życia: Narodzenie, Ofiarowanie w świątyni, Narodzenie Pana Jezusa, życie w Nazarecie… Gdy tak czynimy w połączeniu z modlitwą Ave Maria, to po prostu odmawiamy różaniec.

Niemniej tytuł Macierzyństwa Bożego Maryi jest wyjątkowy. Po pierwsze dlatego, że Maryja jest Matką wyjątkową, bo nie tylko poczęła Syna swego, nie tracąc dziewictwa, ale zachowała je podczas narodzin i nawet po nim. Maryja jest przecież, jak Kościół zawsze wierzył i nauczał, semper Virgo, zawsze dziewicą! Ten tytuł jest po drugie i przede wszystkim dlatego wyjątkowy, że fakt bycia Bożą Rodzicielką był powodem dla którego Maryja otrzymała od Boga wszystkie pozostałe przywileje i dary. W tym porządku zwyczajnej chronologii nie ma. Z powodu późniejszego Macierzyństwa Bożego, wcześniej Maryja niepokalanie się poczęła. Innymi słowy, aby uczynić Ją godną zostania Matką Bożą, Bóg zachował Ją od zmazy grzechu pierworodnego. Udzielił Jej negatywnej świętości, czyli tego, że Maryja nie była ani w chwili swego poczęcia, ani podczas swego życia na ziemi w jakiejkolwiek łączności z jakimkolwiek grzechem. Ta pełnia łask i darów Boga została Jej dana ze względu na to, że z Niej narodzić się miał Jezus, Syn Boży.

To właśnie tytuł Maryi jako Matki Jezusa, jest podstawą i fundamentem całej tajemnicy Maryi, a co za tym idzie także naukowej, teologicznej refleksji nad tą tajemnicą, czyli mariologii. Maryja stała się bramą, przez którą Bóg zstąpił na ziemię; dała Synowi Bożemu człowieczeństwo. Krew Jezusa, była krwią Maryi, bo od swej Matki ją, gdy dojrzewał w matczynym łonie, otrzymał. Co więcej, Serce Jezusa można uznać za doskonałą kopię Serca Maryi, bo człowieczeństwo Jezusa nie miało innego źródła jak właśnie człowieczeństwo Maryi. W porządku duchowym, nadprzyrodzonym Matka przyjmowała dary od swego Syna, ale w porządku cielesnym, przyrodzonym Syn Boży przyjmował dary od swej Matki. Powtórzmy, że ze względu na Boże Macierzyństwo, Maryja została obdarzona pozostałymi darami i przywilejami. Jakkolwiek wszystkie przywileje Maryi wyrażają Jej godność, to przecież o najwyższej Jej godności stanowi fakt, iż jest Ona Matką Syna Bożego. Macierzyństwo Maryi chronologicznie nie jest pierwsze, ale jest całej chronologii wydarzeń związanych z Maryją racją, powodem i celem. Stąd dogmat o Bożym Macierzyństwie Maryi zajmuje w dziejach Kościoła miejsce szczególne. Ponawiane przez wieki ataki różnych heretyków na katolicką naukę o Maryi zaczęły się od ataku upadłego biskupa Konstantynopola Nestoriusza na dogmat o Bożym Macierzyństwie. Obrona katolickiej nauki o Maryi przed herezjami rozpoczęła się na soborze efeskim od obrony dogmatu o Bożym Macierzyństwie. Na tym soborze Nestoriusz z powodu swej herezji został wykluczony z Kościoła. Były to te szczęśliwe czasy, w których heretyków w Kościele nie tolerowano. Herezja Nestoriusza była bardzo niebezpieczna bowiem pozornie stawała jakby w obronie boskości Jezusa. Nestoriusz odmawiał Maryi tytułu „Matka Boga”, a przyznawał Jej tylko tytuł „Matka Jezusa”. Sobór efeski, odpierając ten błąd, stwierdził: Maryja jest prawdziwie Matką Bożą, ponieważ jest Matką odwiecznego Syna Bożego, który stał się człowiekiem i który sam jest Bogiem (jest współistotny Bogu Ojcu). Innymi słowy, Maria nie mogła oczywiście dać swemu Synowi boskości (Kościół tak nigdy nie nauczał), ale jednak chłopiec, którego urodziła był odwiecznym Synem Bożym i z tego powodu należy się Jej tytuł Matki Bożej! Również Maryja nie wysłużyła Wcielenia Syna Bożego. Wcielenie Chrystusa, będące przyczyną wszelkiej łaski, nie mogło być wysłużone przez kogokolwiek, ale mimo tego to właśnie Maryję Bóg wybrał i przeznaczył na Matkę Bożą, na Bożą Rodzicielkę! Z wielkości i chwały Maryi powinniśmy czerpać radość i duchowe siły! Z wielkości i chwały Maryi powinniśmy być dumni! Mamy do tej radości i dumy prawo, a otrzymaliśmy je od samego Zbawiciela, który wisząc na krzyżu, wskazując na Maryję, powiedział do św. Jana: „Oto Matka Twoja”. A Jan, oprócz tego, że był apostołem i przyszłym ewangelistą, stojąc pod krzyżem reprezentował Kościół wszystkich wieków, całą społeczność wierzących.

Do radości i dumy z powodu Bożego Macierzyństwa Maryi zachęcają nas teksty z dzisiejszej liturgii. W śpiewie międzylekcyjnym czytamy: „Bogarodzico Dziewico, Ten, którego cały świat nie zdoła ogarnąć, zamknął się w Twoim łonie, stawszy się człowiekiem”. Ta wielka Tajemnica naszej wiary – Maryja, jest Matką odwiecznego Syna Bożego, który w boskiej swej osobie połączył się z naturą ludzką, stawszy się człowiekiem. Antyfona na ofiarowanie mówi nam o cudownym poczęciu Jezusa w łonie Maryi: „Gdy poślubiona była Matka Jego, Maryja, Józefowi, okazało się, że poczęła z Ducha Świętego”. Nic dziwnego, że chrześcijanie z tak wielką ufnością udają się do Maryi z prośbami o wstawiennictwo. Skoro już w porządku naturalnym wstawiennictwo osoby bliskiej pomaga nam załatwić wiele spraw, to tym bardziej, w porządku łaski, który udoskonalą naturę, a jej nie niszczy. Najstarsza znana i w naszych czasach używana modlitwa Pod Twoją obronę, zwraca się właśnie do Maryi jako do Matki Bożej. Jak często modlimy się tymi słowy: „Pod Twoją obronę uciekamy się święta Boża Rodzicielko…” prosząc Niepokalaną o wstawiennictwo, właśnie z powodu jej Macierzyństwa Bożego.

Z ufnością więc, wraz z Kościołem świętym, prośmy dobrego Boga, słowami kolekty z tego święta: „Boże, któryś zrządził, że za zwiastowaniem anielskim w żywocie Najświętszej Maryi Panny Słowo Twoje Ciałem się stało; pokornie błagamy, spraw, aby wspomagało nas wstawiennictwo Tej, w której Boże Macierzyństwo głęboko wierzymy”.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Spotkanie duszpasterstwa rodzin

W pierwszą sobotę października (2 X), po Mszy śpiewanej o godz. 10.30, odbędzie się kolejne spotkanie duszpasterstwa rodzin. Serdecznie zapraszamy wszystkie rodziny!

* Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej

Po przerwie wakacyjnej wracają też spotkania Krucjaty Eucharystycznej dzieci. Spotkanie zaplanowane jest na sobotę 22 października. Spotkanie rozpoczyna się Msza świętą o godzinie 9.00.

* Spotkanie duszpasterstwa młodzieży

Kolejne spotkanie sobotnie dla młodzież zaplanowane jest na 28 październik. Plan spotkania będzie wyglądał mniej więcej tak:
o godzinie 08.00 Msza św., następnie ok. 8.50 śniadanie (prowiant należy przygotować we własnym zakresie), po śniadaniu będzie miał miejsce wykład, a ok. 10.00 wspólny spacer oraz czas na rozmowy.
Zgłoszenia prosimy przysyłać do Ks. Krzysztofa bądź na adres e-mail: gdynia@piusx.org.pl

* Co miesięczne terminy:

– Kolejne spotkanie apologetyczne dla młodzieży odbędzie się we wtorek 11 października. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

– Kolejne zaś nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (20 X) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (27 X) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– W niedzielę 23 października, w miejsce katechezy dla dorosłych będzie comiesięczna konferencja poświęcona duchowości chrześcijańskiej.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy reforma obrządku Mszy świętej była świadomą protestantyzacją?

Długoletni przyjaciel Pawła VI Jean Guitton opowiedział w 1993 r., że papież świadomie chciał znieść we Mszy to wszystko, co mogłoby przeszkadzać protestantom. Potwierdza to też fakt, że Paweł VI do współpracy przy nowym obrządku zaprosił sześciu protestanckich pastorów. Słynne zdjęcie pokazuje go razem z protestanckimi duchownymi. Jeden z nich, Max Thurian z Taizé, oświadczył później: „W odnowionej Mszy nie ma nic, co raziłoby ewangelickich protestantów”. W 1988 r. został on wyświęcony na kapłana, nie wyrzekłszy się wcześniej protestantyzmu.

Dokładny tekst wypowiedzi Jeana Guittona w dyskusji radiowej z 19 XII 1993 r. opublikował opat Dom Gerard Calvet: „Intencją Pawła VI w dziedzinie liturgii, zwłaszcza gdy chodzi o Mszę, jest odnowienie katolickiej liturgii w taki sposób, aby była ona prawie zgodna z liturgią protestancką. (…) Powtarzam jednak: Paweł VI uczynił wszystko, co było w jego mocy, aby Mszę katolicką – abstrahując od Soboru Trydenckiego – upodobnić do wieczerzy protestanckiej. (…) Nie sądzę, żebym się mylił mówiąc, iż intencja Pawła VI i nowej liturgii noszącej jego imię polegała na żądaniu od wiernych większego udziału we Mszy, na przydzieleniu więcej miejsca Pismu św., a mniej wszystkiemu temu, co w niej jest magicznego, jak niektórzy mówią, co jest substancjalną, transsubstancjalną konsekracją, jak to mówi wiara katolicka; inaczej mówiąc, u Pawła VI jest ekumeniczna intencja wymazania tego wszystkiego, co we Mszy jest zbyt katolickie w sensie tradycyjnym – poprawienia tego, a przynajmniej złagodzenia, tak aby – powtarzam – zbliżyć Mszę katolicką do mszy kalwinistycznej”.

Pożyteczne jest też przeczytanie książki Reforma liturgiczna Annibale Bugniniego, głównego twórcy Nowej Mszy, w której otwarcie przedstawia on swe ekumeniczne zamiary.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na październik A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Wrzesień
A.D. 2022

Przez boleści do chwały

Drodzy Wierni, w połowie września będziemy obchodzili liturgiczne wspomnienie „Siedmiu boleści NMP”. Maryja, jako Matka boleściwa, należy do grona głównych patronów naszego Bractwa. Uroczystość Jej boleści przypada dzień po uroczystości „Podwyższenia Krzyża św.”, która przypomina nam o wielkim znaczeniu krzyża w dziele naszego zbawienia. Przypomina nam także, że droga do nieba wiedzie przez naśladowanie naszego Pana, który powiedział: „kto chce iść za mną, niech weźmie krzyż swój a mnie naśladuje”. Zgodne z tymi słowami życie nie jest ani łatwe, ani przyjemne, szczególnie dla naszej zranionej grzechem natury, dla naszej zmysłowości. Na myśl o samozaparciu, o wyrzeczeniu się czegoś przez nas pożądanego, odczuwamy najczęściej pewnego rodzaju niechęć, a nawet wstręt.

Ową niechęć potęguje jeszcze atmosfera otaczającego nas świata, w którym widzimy wiele zachęt, by iść za nieuporządkowanymi skłonnościami zmysłów bez oglądania się ani na prawo Boże, ani na ludzką krzywdę. Liberalny w dziedzinie światopoglądu i moralności świat, wyrosły na gruzach civitas Christiana minionych wieków, próbuje nam wmówić, że należy zawsze używać tego, na co ma się ochotę, a wszystko co ogranicza zaspokajanie kaprysów naszej natury jest godne najpierw wyśmiania, a potem odrzucenia. Inaczej mówiąc, ludzkie słabości, pokusy i atmosfera świata – to wszystko zachęca nas do unikania wszelkich wyrzeczeń i ofiar, a więc krzyża, o którym mówi nam nasz Zbawiciel.

Bóg znając naszą słabość, nasz opór wobec przyjęcia jakiegokolwiek ciężaru sam wziął swój krzyż na ramiona, poszedł krzyżową drogą i dał nam w ten sposób własny przykład. Najpierw więc dostaliśmy naukę wyrażoną w słowach: „kto chce iść za mną, niech weźmie krzyż swój a mnie naśladuje”, a potem dostaliśmy od Zbawiciela naukę wyrażoną w Jego czynie; dostaliśmy przykład jak przyjąć, jak nieść i donieść swój krzyż tam, gdzie wyrosną z niego żywe i świeże zielone gałązki. Jeśli bowiem doniesiemy swój krzyż do miejsca wskazanego przez Boga, to Jezus na zeschłym drzewie naszego krzyża wzbudzi życie, nasz krzyż wyda słodkie owoce… Jezusowy krzyż zakwitł łaską odkupienia świata w chwili, gdy został doniesiony przez Zbawiciela na Golgotę ze wszystkimi tego następstwami. Idąc więc drogą takiego czy innego krzyża, idziemy nie przed Chrystusem, czy obok Chrystusa, a tym bardziej nie idziemy sami bez Niego, tylko idziemy za Nim! Mając Go cierpiącego przed oczyma, łatwo nam nie ustać, nie pobłądzić; łatwo nam nie dopuścić do serca uczucia buntu czy jakiegoś złorzeczenia. W książeczce O naśladowaniu Chrystusa można znaleźć piękne słowa o tym, że nie ma innej drogi do nieba jak właśnie droga krzyża: „Gdyby była jakaś lepsza i skuteczniejsza droga zbawienia dla człowieka niż cierpienie, Chrystus ukazałby nam ją słowem lub przykładem. A przecież idących za Nim uczniów i wszystkich, którzy chcieli postępować za Nim, wyraźnie zachęca do niesienia krzyża i mówi: Jeśli kto chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój, i naśladuje mnie. Na koniec, gdyśmy już tyle przeczytali i rozważyli, zjawia nam się jedno zdanie: Tylko przez wielkie cierpienie wejść można do Królestwa niebieskiego”.

Nie tylko Chrystus Pan dał nam przykład jak należy traktować krzyż własnych cierpień; uczyniła to także Najświętsza Maryja Panna. Ona naśladowała swego Syna, a my mamy wzór w Nich obojgu. Droga chrześcijańskiego życia to nie tylko same przyjemności i zaszczyty, znajdujemy na niej także przykrości, przeciwności, cierpienia… Jednego nie da się od drugiego odłączyć. Maryja – jak wiemy – była na ziemi najwierniejszą Bogu istotą, nigdy nawet w rzeczy najmniejszej nie zbuntowała się przeciw swemu Stwórcy. Jej świętość była doskonała, co tak pięknie wyraża odnoszące się tylko i wyłącznie do Niej słowo „Niepokalana”. Bóg udzielił Maryi tak wiele wspaniałych przywilejów, zaszczytów i radości, lecz nie oszczędził Jej również krzyży. W pierwszej chwili pytamy zdziwieni: jak to?, dlaczego?, czy świętość nie powinna być natychmiast nagradzana uwolnieniem od cierpień? To są pytania zranionej grzechem ludzkiej natury. Bez łaski Bożej nie znajdziemy odpowiedzi na pytanie o sens cierpienia. Trzeba łaski, by dostrzec sens krzyża jaki człowieka w życiu spotyka. Maryja ten sens doskonale rozumiała, była przecież gratia plena. My tak o sobie powiedzieć nie możemy. Wielu łask nie jesteśmy godni przyjąć, wiele otrzymanych łask tracimy… Ale pocieszyć się możemy stwierdzeniem, że do zbawienia nie jest potrzebne człowiekowi wyjaśnienie wszystkich Bożych tajemnic. Sens cierpienia jest trudny, a może nawet niemożliwy dla nas do zrozumienia w takim stopniu, w jakim rozumiała go Maryja. Ona rozumiała go – powtórzę – w pełni. Niemniej jednak faktem pozostaje, że im silniejszą mamy wiarę, im więcej nosimy w duszach łaski uświęcającej, im dojrzalej prowadzimy sakramentalne życie, w końcu im konsekwentniej przestrzegamy zasad moralności katolickiej, tym łatwiej nam z tajemnicą cierpienia się oswoić i do niej ulegle zbliżyć. Dlatego między innymi należy się o swoją wiarę, o zachowanie zasad życia chrześcijańskiego usilnie starać. To właśnie sens zawarty w tajemnicy cierpienia Matki Bożej jest źródłem liturgicznego wspomnienia „Siedmiu boleść NMP”. Liczba tych boleści nie jest listą kompletną tego co Maryja wycierpiała, lecz ma symbolizować pełnię bólu i doskonałość współuczestnictwa Maryi w dziele naszego Zbawienia. Na owe siedem boleści składają się następujące:

1. Proroctwo Symeona (czyli zapowiedź męki Chrystusa i buntu przeciw Chrystusowi), 2. Ucieczka do Egiptu, 3. Zagubienie Jezusa w Jerozolimie, 4. Spotkanie z Jezusem na drodze krzyżowej, 5. Ukrzyżowanie i śmierć Jezusa, 6. Zdjęcie Jezusa z krzyża i 7. Złożenie Jezusa do grobu.

Co łączy te boleści ze sobą, oprócz Osoby ich doświadczającej? Zauważmy, że te cierpienia miały co prawda swą kulminację w wydarzeniach związanych z męką Zbawiciela świata, ale towarzyszyły Maryi przez całe Jej życie. Nie w tym sensie, że Ona tylko i wyłącznie cierpiała, ale w tym, że na Jej życie na ziemi składały się zarówno radości i wytchnienia, jaki i bóle oraz smutki… Często zapominamy o tym, oczekując od życia na ziemi samych radości i sukcesów, zapominając, że życie doczesne jest czasem próby, czasem walki o wieczne zbawienie. Wczorajsze święto jak i dzisiejsze mają nam to przypomnieć.

We wspaniałej sekwencji ku czci naszej bolejącej Matki czytamy: „Matko, coś miłości zdrojem, przejmij mnie cierpieniem swoim, abym boleć z Tobą mógł. Niechaj serce moje pała, by radością mą się stała Miłość, którą – Chrystus Bóg. Matko święta, srogie rany, które zniósł Ukrzyżowany, wyryj mocno w duszy mej”. Prosimy w tych słowach nie tyle o zewnętrzne współczucie cierpiącym Zbawicielowi i Jego Matce, ale o siłę do Ich naśladowania. Chodzi przede wszystkim o to, abyśmy byli gotowi przyjąć bez szemrania, w duchu uległości, nieuniknione cierpienia, które nas w życiu spotkają i w ten sposób naśladowali dwie największe, najświętsze postacie ludzkości – nowego Adama i nową Ewę.

Zakończę te rozważania słowami sekwencji Stabat Mater: „Gdy kres dni przede mną stanie, przez Twą Matkę dojść mi Panie, do zwycięstwa palmy daj. Kiedy umrze moje ciało, niechaj duszę mą z swą chwałą czeka Twój wieczysty raj”.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Nauki stanowe, katechezy oraz pogadanki apologetyczne

Po okresie wakacyjnym ponownie będą głoszone w naszym przeoracie nauki stanowe, katechezy niedzielne oraz odbywane spotkania apologetyczne.

– Kolejne spotkanie apologetyczne dla młodzieży odbędzie się we wtorek 13 września. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

– Kolejne zaś nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (15 IX) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (22 IX) dla mężczyzn. Nauki będą głoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

– Po sumie w niedzielę będą też wznowione katechezy dla dorosłych i dzieci. Pierwsza katecheza będzie miała miejsce 11 września.

– W niedzielę 25 września, w miejsce katechezy dla dorosłych będzie comiesięczna konferencja poświęcona duchowości chrześcijańskiej.

* Spotkanie duszpasterstwa młodzieży

Kolejne spotkanie sobotnie dla młodzież zaplanowane jest na 17 września. Plan spotkania będzie wyglądał mniej więcej tak:
o godzinie 08.00 Msza św., następnie ok. 8.50 śniadanie (prowiant należy przygotować we własnym zakresie), po śniadaniu będzie miał miejsce wykład, a ok. 10.00 wspólny spacer oraz czas na rozmowy.

Zgłoszenia prosimy zgłaszać do Ks. Krzysztofa bądź na adres e-mail: gdynia@piusx.org.pl

* Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej

Po przerwie wakacyjnej wracają też spotkania Krucjaty Eucharystycznej dzieci. Spotkanie zaplanowane jest na sobotę 24 września. Spotkanie rozpoczyna się Msza świętą o godzinie 9.00.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy nowy obrządek Mszy jest pełnym wyrazem katolickiej nauki o ofierze Mszy świętej?

Nowy obrządek Mszy św. z 1969 r. stanowi wedle słów kardynałów Ottavianiego i Bacciego „zarówno w całości, jak i w szczegółach wyraźne zerwanie z katolicką teologią Mszy świętej”. Wszystkie zmiany mają za cel stłumić myśl o ofierze, zbliżając się za to do wieczerzy w znaczeniu protestanckim.

Luter żądał zniesienia Ofiarowania i Kanonu i żądania te zostały w zasadzie spełnione. Dawne Ofiarowanie wyraża jasno, że Msza św. jest ofiarą na zadośćuczynienie za grzechy. Kapłan modli się w nim: „Przyjmij, Ojcze święty, wszechmocny wiekuisty Boże, tę hostię niepokalaną, którą ja, niegodny sługa twój, ofiaruję Tobie, Bogu mojemu żywemu i prawdziwemu, za niezliczone grzechy, zniewagi i niedbalstwa moje, za wszystkich tu obecnych, a także za wszystkich wiernych chrześcijan, żywych i umarłych, aby mnie i im posłużyła do zbawienia w życiu wiekuistym. Amen”. W nowym obrządku Ofiarowanie zostało skreślone i zastąpione przez przygotowanie darów, którego tekst wyjęto z żydowskiej modlitwy przed jedzeniem. Brzmi ono: „Bądź pochwalony. Panie, nasz Boże, Stwórco świata. Dajesz nam chleb, owoc ziemi i ludzkiej pracy. Przynosimy ten chleb przed Twe oblicze, aby stał się dla nas chlebem życia”. Tu już nie mówi się o ofierze i zadośćuczynieniu.

Prastary rzymski kanon Mszy został wprawdzie jako jedna z możliwości pozostawiony (choć z kilkoma zmianami), jednak dodano obok niego nowe kanony, które nie są tak jasne teologicznie. Spośród nich zwłaszcza II kanon charakteryzuje się tym, że – jak napisano – mógłby „Z pełnym spokojem sumienia być celebrowany przez kapłana, który nie wierzy ani w przeistoczenie, ani w ofiarny charakter Mszy św., dlatego nadawałby się najlepiej do celebracji przez duchownego protestanckiego”. W tym kanonie ani razu nie pojawia się pojęcie ofiary. Uważa się wprawdzie, że ten kanon jest starym Kanonem Hipolita, ale po pierwsze jest on w najlepszym razie uszkodzoną formą tego kanonu, a po drugie zapomina się powiedzieć, że Hipolit był przez pewien czas antypapieżem i nie jest wcale pewne, czy jego liturgia kiedykolwiek była celebrowana w Kościele katolickim. Z powodu swej krótkości kanon ten cieszy się wielką popularnością i spośród czterech oficjalnych jest używany najczęściej.

Jaki duch ożywiał stworzenie nowego obrządku Mszy widać po par. 7. wprowadzenia do nowego mszału: „Uczta Pańska czyli Msza jest świętym zgromadzeniem czyli zebraniem Ludu Bożego, jaki zbiera się pod przewodnictwem księdza, aby celebrować pamiątkę Pana. Dlatego miejscowego zgromadzenia świętego Kościoła dotyczy w szczególny sposób obietnica Chrystusa: Gdzie dwaj albo trzej zebrani są w imię Moje, tam jestem wśród nich”. Ta definicja nie ma nic specyficznie katolickiego i mogłaby być równie dobrze zastosowana do wieczerzy protestanckiej. Mszę świętą określa się tutaj nie jako uobecnienie ofiary Chrystusa, ale jako zgromadzenie wiernych, mimo iż obecność wiernych – choć pożądana – nie jest konieczna do odprawiania Mszy św. (Dlatego błędny jest fragment dzisiejszego III kanonu: „Do końca czasów gromadzisz swój lud, aby Twemu Imieniu składał ofiarę czystą”. Tutaj wydaje się, że obecność ludu jest niezbędna dla odprawienia Mszy św.) Kapłan nie jest w tym paragrafie zastępcą Chrystusa, ale jedynie przewodniczącym wspólnej celebracji, przy której chodzi tylko o pamiątkę, a więc tylko o celebrowanie wspomnienia Ostatniej Wieczerzy. Wstrząsa ponadto fakt, że obecność Chrystusa ograniczona jest tylko do czysto duchowej obecności, mimo iż Chrystus jest we Mszy świętej obecny realnie z Ciałem i Krwią pod postaciami chleba i wina. Wprawdzie wobec protestów ten paragraf został uzupełniony kilkoma katolickimi dodatkami, ale w obrządku Mszy świętej nie zmieniono nic! W gruncie rzeczy pierwsze brzmienie oddaje dokładnie ducha nowej Mszy, co rozpoznaje się po tym, że wierni uczęszczający na nią przez dłuższy czas mają najczęściej takie pojęcie o Mszy świętej, jakie wyrażone jest w brzmieniu pierwotnym.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na wrzesień A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Sierpień
A.D. 2022

Maryja wskazuje nam cel

Drodzy Wierni, w połowie sierpnia jest dzień, który powinien być wielką radością dla wszystkich dzieci, czcicieli i sług Maryi. Tego dnia obchodzimy liturgicznie pamiątkę wielkiego przywileju Niepokalanej jakim jest Wniebowzięcie. Nasza Pani, po zakończeniu swej ziemskiej wędrówki, z duszą i ciałem została przez Trójcę Przenajświętszą wzięta do nieba, odbierając w ten sposób od Boga nagrodę za swą wierną służbę.

Matka Boża, wzięta z duszą i ciałem do chwały niebieskiej, przypomina nam z całą mocą, że nasze stałe mieszkanie nie jest tutaj, na ziemi, lecz w niebie, gdzie, idąc za swoim Synem, poprzedziła nas Maryja w pełni swojej osoby. Ta myśl dominuje w liturgii: ,,Wszechmogący, wieczny Boże – modlimy się w kolekcie Mszy św. z 15 sierpnia – Ty wziąłeś do niebieskiej chwały ciało i duszę Niepokalanej Dziewicy Maryi, Matki Twego Syna; spraw, prosimy Cię, abyśmy zwracając się nieustannie ku sprawom niebieskim wysłużyli sobie udział w Jej chwale”.

Tak, uroczystość Wniebowzięcia jest dla nas jednoznacznym wezwaniem: ,,abyśmy [żyli na ziemi] zwracając się nieustannie ku sprawom niebieskim”, a nie tak, jakby nieba w ogóle nie było, a nasze bytowanie na ziemi miało trwać bez końca. Kto zapomina o niebie, ten oddaje się w niewolę sprawom ziemskim. A przecież zarówno dusza nasza jest stworzona dla nieba, jak również i ciało, które po zmartwychwstaniu, o ile Bóg pozwoli, będzie przyjęte do przybytków niebieskich i dopuszczone do uczestnictwa w chwale zbawienia. W wieczności Bóg chce obdarzyć szczęściem całe nasze człowieczeństwo, a więc nie tylko nasze dusze, ale i ciała. Błogosławione ciała, które za swoimi duszami, w dniu powszechnego zmartwychwstania ciał, trafią do nieba. Ten dzień nastąpi dopiero na końcu czasów, ale wniebowzięcie Maryi jest jego przepiękną zapowiedzią. Nasza Matka została wzięta przez Boga do nieba z duszą i ciałem, które na ziemi nie uległo jakiemukolwiek rozkładowi; nie zostało złożone w grobie, zostało wzięte do nieba. Ta udzielona Maryi przez Boga łaska jest ściśle związana z Jej życiem, ofiarą i miłością. Ona cała była czysta i święta, a ciała Jej nie dotknął nigdy nawet cień zła; zawsze było ono świątynią wyłącznie Ducha Świętego, zaś łono dziewicze Maryi niepokalanym przybytkiem Syna Bożego.

Myśląc o wniebowzięciu Maryi można i należy uświadomić sobie potrzebę podniesienia swego życia, swych uczuć, swych pragnień z nizin ziemi ku wyżynom nieba. „O Matko Boga i ludzi – woła Pius XII w swojej przepięknej modlitwie do Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej – pokornie Cię błagamy o oczyszczenie zmysłów naszych, byśmy potrafili już tu na ziemi kosztować Boga, i tylko Boga samego, w piękności Jego stworzeń”.

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny wskazuje nam drogę naszego postępu duchowego. Polega on na oderwaniu od ziemi, dążeniu do Boga i możliwie jak największym zjednoczeniu się z Bogiem. Ale ów postęp nie może dokonywać się z uszczerbkiem dla pełnienia obowiązków naszego stanu. Inne one są dla zakonnika czy zakonnicy, a inne dla męża-ojca, żony-matki. Wierni świeccy najbardziej zbliżają się do nieba, gdy ich religijność dopomaga im w ofiarnej służbie rodzinom. Kto chciałby usprawiedliwić zaniedbywanie swych obowiązków stanu własną religijnością, ten jest na fałszywej drodze! Pełna łaski, oderwana od ziemi, zapatrzona w niebo Matka Boża doskonale pełniła swe obowiązki w nazaretańskim domu. Jezus i św. Józef nigdy nie musieli czekać na ciepłą strawę dlatego, że Maryja była pochłonięta modlitwą i nie miała czasu zająć się kuchnią! Niepokalana nie tylko wolna była od najmniejszego cienia grzechu, lecz także od choćby najmniejszego przywiązania do rzeczy ziemskich, a mimo to twardo chodziła po ziemi. Pierwszym warunkiem, aby dojść do Boga jest właśnie całkowita czystość, owoc zupełnego oderwania. Matka Boża, która żyła naszym ziemskim życiem w całkowitym oderwaniu od wszelkich rzeczy stworzonych, uczy nas nie ulegać urokowi stworzeń, lecz żyć wśród nich, zajmować się nimi z wielką miłością, ale nigdy nie przywiązywać do nich serca, nigdy nie szukać w nich nieuporządkowanego zadowolenia, które oddziela od Boga.

Powtórzmy, oderwanie od rzecz tego świata, nieprzywiązywanie się do nich nie oznacza zaniedbania spraw ważnych, obowiązków stanu; również tych, które dotykają spraw materialnych i całkowicie przyziemnych, a nawet tych banalnych, z których najczęściej składa się nasze życie. Trzeba tu na ziemi robić to, co jest naszym obowiązkiem, ale należy robić to z myślą o niebie. Maryja między innymi dlatego jest dla nas takim doskonałym wzorem, że uczy nas bardzo praktycznych cnót. Uczy nas mianowicie nie bujania w obłokach, nie pragnienia słodkich przeżyć i wrażeń w relacji z Bogiem, lecz służby Bożej. Maryja jest wzorem spełniania konkretnych obowiązków nie ze względu na egoizm, własne zadowolenie czy własną korzyść, ale dlatego, że jest to wolą Bożą! Maryja całym swym życiem, każdą decyzją mówiła Bogu: „Oto ja służebnica Pańska!”. Służba Bogu, pełnienie Jego woli – oto najprostsza droga do nieba. To jest powinnością chrześcijanina: realizacja woli Bożej w codziennym życiu, rozpoznanie jej i wypełnienie w takich okolicznościach, jakie Opatrzność na nas zsyła. Tak żyła na ziemi Maryja! Tak i my starajmy się żyć! Podejmując swe decyzje i dokonując swych wyborów, czyńmy to zawsze tak, abyśmy się przed Bogiem wstydzić nie musieli!

Maryja nie szukała samej siebie, nie parła do realizacji swych zamiarów, zaspokojenia swych ambicji… Dlatego potrafiła z miłości do Boga kochać stworzenia w pełni harmonijny sposób. Miłowała bliźnich, gdyż miłowała Boga, a wszystko miłowała w Bogu. Dowiedziawszy się, że krewna jej, Elżbieta jest w potrzebie, od razu udała się do niej z pomocą. Podczas godów w Kanie galilejskiej dostrzegła duży kłopot młodej pary, której dla gości zabrakło wina. Zwróciła się, jak wiemy, do Syna swego o pomoc.

Jej całkowite zjednoczenie z Bogiem, oderwanie do rzeczy tego świata, nie tylko nie utrudniało praktyki miłości bliźniego, ale dawało sposobność do jej praktykowania. Podobnie jest z obowiązkami stanu czy innymi naszymi powinnościami. Oderwanie swego serca od tego, co przemija, szukanie nie siebie lecz Bożej woli – to właśnie pomaga w dokładnym i wiernym pełnieniu tego, co do nas – katolików należy.

Matka Boża Wniebowzięta mówi nam więc o dążeniu do nieba, do Boga. Nie wystarcza oczyścić serce z wszelkiego grzechu i przywiązania, lecz trzeba równocześnie skierować je ku Bogu i dążyć do Niego ze wszystkich sił. ,,Panie – każe nam Kościół prosić w Sekrecie ze Mszy św. z 15 sierpnia – za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej niechaj serca nasze, rozpłomienione ogniem miłości, stale dążą do Ciebie”. Nasze życie ziemskie ma wartość dla życia wiecznego o tyle, o ile jest dążeniem do Boga i ciągłym poszukiwaniem Go, nieustannym staraniem, by zachować stan łaski uświęcającej. Kiedy to staranie słabnie, zmniejsza się również wartość nadprzyrodzona naszego istnienia.

Maryja została wziętą do nieba, albowiem jest Matką Boga, a Jej Macierzyństwo – największy przywilej, podstawa i przyczyna wszystkich innych – świadczy szczególnie o ścisłym zjednoczeniu z Bogiem. O tym zjednoczeniu świadczy również fakt wyniesienia Maryi do zjednoczenia uszczęśliwiającego w niebie.

Niech Maryja Wniebowzięta utwierdzi nas w tej wielkiej i słodkiej prawdzie, że zostaliśmy stworzeni i wezwani do zjednoczenia z Bogiem. Matka Boża sama podaje nam swoją rękę matczyną, aby nas prowadzić do osiągnięcia tak wzniosłego ideału. Z oczyma utkwionymi w Nią będzie nam łatwiej postępować naprzód po drogach i dróżkach codziennego życia. Uznajmy w Niej swoją Przewodniczkę, Wspomożycielkę i Pocieszycielkę, a zwyciężymy w każdej walce i wytrwamy we wszystkich trudnościach.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

*Nauki stanowe, katechezy oraz pogadanki apologetyczne

W okresie wakacyjnym (lipiec-sierpień) nie będzie nauk stanowych, katechez i pogadanek apologetycznych, również nie będzie niedzielnej katechezy. Te formy apostolstwa zostaną wznowione we wrześniu.

* * *

Czytanie z Brewiarza rzymskiego,

(homilia św. Roberta Bellarmina, bpa O siedmiu słowach Chrystusa na krzyżu, rozdz. 12)

Brzemię i jarzmo od Pana na świętego Jana włożone, aby o Przenajświętszej Pannie i Matce miał pieczę i staranie, było zaprawdę jarzmem słodkim i brzemieniem lekkim. Bo któżby nie rad był mieszkał z oną Matką, która Słowo wcielone dziewięć miesięcy w żywocie swym nosiła i z Nim całe trzydzieści lat nabożnie bardzo i mile przemieszkiwała? Któżby nie zazdrościł umiłowanemu uczniowi Pańskiemu, kiedy w niebytności Syna Bożego obecność otrzymał Matki Bożej? Ale zdaje mi się, że możemy i my od łaskawości Słowa dla nas wcielonego i z wielkiej ku nam miłości Ukrzyżowanego uprosić, żeby i nam rzekł: Oto Matka twoja!, a Matce swojej za nami: Oto Syn Twój!

Nie jest skąpy Pan dobrotliwy w udzielaniu darów swoich. Tylko z naszej strony potrzeba, abyśmy z wiarą i ufnością, i sercem nie obłudnym, ale szczerym a prostym przystępowali do tronu łaski Jego. Jeśli nas chciał mieć współdziedzicami Królestwa Ojca swego, to zaiste nie odrzuci nas, jeśli zapragniemy być współdziedzicami miłości Matki Jego. A i Pannie najmilszej nie będzie przykro mieć tak wielu synów, gdyż macierzyńskie Jej łono jest bardzo obszerne. A jakże pragnie ta Matka, ażeby wszyscy, których Syn Jej tak drogą Krwią i tak drogą śmiercią swoją odkupił, nie zginęli. Zbliżmy się więc z ufnością do tronu łaski Chrystusowej, a z pokorą i ze łzami prośmy, żeby o każdym z nas rzekł Matce swojej: Oto Syn Twój, i każdemu z nas o Matce swojej: Oto Matka twoja!

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Kto naucza, że Msza jest ofiarą i ucztą?

Msza św. w swej istocie nie jest ani ucztą, ani ofiarą z ucztą, ale tylko ofiarą. Komunia święta, którą wszelako można by nazwać ucztą, jest owocem tej ofiary, ale nie należy do jej istoty.

Uzasadnienie ofiarnego charakteru Mszy widzieliśmy już wyżej. W tekstach Soboru Trydenckiego nie ma mowy o tym, iżby Msza była dodatkowo ucztą. Teza, jakoby Msza św. była równocześnie ofiarą i ucztą została wyraźnie potępiona przez Piusa XII: „Zbaczają zatem z drogi prawdy ci, którzy nie chcą celebrować, jeśli lud chrześcijański nie przystępuje do Stołu Pańskiego; a jeszcze więcej błądzą ci, którzy dla udowodnienia bezwzględnej konieczności uczestnictwa wiernych wraz z kapłanem w biesiadzie eucharystycznej twierdzą sofistycznie, że idzie tu nie o samą ofiarę tylko, ale o ofiarę i ucztę braterskiej społeczności, i ze wspólnie przyjętej Komunii świętej czynią punkt szczytowy całego nabożeństwa. Otóż raz jeszcze trzeba zwrócić uwagę, że Ofiara Eucharystyczna z natury swej jest bezkrwawym ofiarowaniem Bożej żertwy, widocznym w sposób mistyczny w rozdzieleniu Świętych Postaci i w złożeniu ich w daninie Ojcu Przedwiecznemu. Natomiast Komunia św. należy do uzupełnienia ofiary i do uczestnictwa w Najświętszym Sakramencie. Jeśli jest wprost nieodzowna dla celebrującego kapłana, to wiernym tylko usilnie ją się zaleca”.

Dlatego Kościół uczynił obowiązkiem niedzielne uczestnictwo we Mszy świętej, ale nie coniedzielną Komunię św. Gdyby Msza św. była istotnie ucztą, obecni na niej musieliby koniecznie przyjmować Komunię świętą, gdyż kto nic nie je podczas uczty, ten nie bierze w niej udziału! Natomiast Sobór Trydencki określił: „Kto mówi, że Msze, w których tylko kapłan przyjmuje sakramentalnie Komunię św., są niedozwolone i dlatego należy je zlikwidować – niech będzie wyklęty”.

W gruncie rzeczy cały obrządek Mszy opiera się charakterowi uczty, gdyż co to za uczta, przy której, po tak wielu rytualnych czynnościach, dostaje się tak niewielką potrawę? Gdyby Msza była ucztą, mieliby rację ci, co chcą przekształcić Mszę świętą w prawdziwe jedzenie.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na sierpień A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Lipiec
A.D. 2022

„Znak naszego zbawienia”

Drodzy Wierni, 16 lipca roku 1251 Najświętsza Maryja Panna przekazała Kościołowi, za pośrednictwem bł. Szymona Stocka, wyjątkowy dar, znak swej opieki. Tym darem jest szkaplerz. Owego 16 lipca Niepokalana obiecała: „Przyjmij ten szkaplerz. On będzie znakiem zbawienia, ochroną w niebezpieczeństwie i obietnicą pokoju. Ktokolwiek więc umrze, nosząc ten szkaplerz, nie zazna ognia piekielnego”.

Na potwierdzenie swych słów, aby nie było wątpliwości, że to są rzeczywiście słowa Maryi, Bóg dokonał szeregu cudów. Pierwszym z nich było nawrócenie przez szkaplerz pewnego zatwardziałego grzesznika. Odtąd stała się ta „szata Maryi” osobliwą ucieczką grzeszników. Na przestrzeni kolejnych lat Kościół święty zatwierdził szkaplerz czyniąc go wyjątkowym sakramentalium. Z całkowitym więc zaufaniem i pewnością obietnic Bożych powinniśmy z niego korzystać. Autorytet Kościoła stoi za szkaplerzem.

Wspomniane nawrócenie grzesznika, ów pierwszy szkaplerzny cud, było dla bł. Szymona wyraźnym znakiem skuteczności szkaplerza w dziele ratowania grzeszników. Zrozumiał, że kto chce dopomóc grzesznikom w nawróceniu, ten powinien wśród nich propagować właśnie szkaplerz. Przypomnijmy w tym kontekście, że zbawieni mogą być tylko ci ludzi, którzy żyją i umierają w stanie łaski uświęcającej, czyli wolni od jarzma nieodpuszczonych grzechów ciężkich. Maryja nazywając szkaplerz „znakiem zbawienia”, dodała, że ów znak objawia swą moc szczególnie w „niebezpieczeństwie”. Niewątpliwie największym grożącym nam niebezpieczeństwem jest właśnie ciężki, nieodpuszczony grzech zamykający drogę do nieba. Biorąc to pod uwagę, możemy łatwo dojść do przekonania, że szkaplerz jest potężnym środkiem do walki z grzechem; środkiem pomocnym do życia i umierania w stanie łaski uświęcającej.

Wielu świętych nosiło szkaplerz, ale szkaplerz nie jest tylko dla świętych. Można nawet uznać, że kto już jest świętym, ten szkaplerza nie potrzebuje, a w każdym razie potrzebuje go o wiele, wiele mniej niż grzesznicy. To właśnie grzesznicy potrzebują szkaplerza bezapelacyjnie, by powstać z grzechów i postąpić naprzód na drodze ku świętości. Potrzebują go tak, jak chorzy potrzebują lekarstwa! Szkaplerz nie jest zarezerwowany dla dusz świętych, lecz jest dany grzesznikom dla ich nawrócenia i uświęcenia. Trzeba to mocno podkreślić, bo nierzadko rezygnujemy z pomocy łaski, gdyż zły duch wmawia nam, że skoro nie jesteśmy doskonali, to nie powinniśmy ze środków naszego udoskonalenia, albo lepiej powiedzieć uświęcenia, korzystać.

Jeśli ktoś za takim, przewrotnym i urągającym poprawnemu rozumowaniu, głosem pójdzie, to sam sobie wyrządzi wielką duchową i nie tylko szkodę. Te słowa kieruję dziś do Was w związku ze szkaplerzem, ale mają one zastosowanie również w przypadku innych praktyk pobożnych. Oczywiście żadna z pobożnych praktyk nie działa mechanicznie czy automatycznie. Nie możemy naszych sakramentaliów traktować tak, jak poganie traktują swoje totemy czy talizmany, przypisując im jakąś magiczną moc. Nie wystarczy nosić szkaplerz licząc, że całą resztę Bóg zrobi za nas i bez nas. Gdy dusza jest obojętna, pasywna to jakakolwiek praktyka pobożna jej nie pomoże. Bóg wyciąga ku nam, mówiąc obrazowo, swą dłoń, ale oczekuje, że my w Jego wszechmocną dłoń złożymy swe słabe ręce, podobnie jak dziecko chwyta za rękę swoją mamę czy swego tatę. Z Bożą łaską trzeba współpracować! Nigdy nam nie wystarczy tej prostej prawdy powtarzać! Bóg mógłby zbawić człowieka nie wymagając od niego niczego, ale stałoby to w kolizji i z cnotą sprawiedliwości, i z poczuciem zdrowego rozsądku. Gdyby wszyscy automatycznie wędrowali po śmierci do nieba, to na ziemi zanikła by granica między dobrem a złem, a jest ona nam niezbędnie potrzebna do doczesnego życia, tak jak poczucie sprawiedliwości i chleb. Szkaplerz Matki Bożej z Góry Karmel czyni cuda jeśli towarzyszy mu czyjaś wiara, nadzieja i miłość. „Czyjaś” to często znaczy przede wszystkim tego, kto bliźniemu szkaplerz podaje. Natomiast obdarowany szkaplerzem grzesznik czasem wymaga czasu, by uświadomić sobie całą ohydę grzechu, słodycz Bożej łaski i potrzebę podjęcia z nią współpracy. Jednak samo przyjęcie szkaplerza zawsze jest wyrazem jakiejś dobrej woli; gruntem, który może przyjąć i na którym może wzejść ziarno Bożej łaski.

Obietnice związane ze szkaplerzem można porównać do silnej, bo czterołapowej, kotwicy nadziei. Kto pobożnie nosi szkaplerz ten ma widoczną podstawę do nadziei, że o ile sam nie opuści Niepokalanej, to nigdy nie zostanie ze swoimi grzechami bez Jej pomocy. Takiego człowieka Nasza Pani podniesie z upadku, przeprowadzi szczęśliwie przez wszystkie pokusy i niebezpieczeństwa życia, jak kochająca matka powadzi swe dzieci. Zdajemy sobie sprawę jak wiele rzeczy niszczy w duszy Boży ład i skłania do pogańskiego życia bez respektowania Bożego prawa. Łatwo tym diabelskim głosom, obrazom ulec, bo słabi jesteśmy. Kto poważnie traktuje swoją katolicką wiarę i rzeczywiście chce przeżyć swe życie po chrześcijańsku, ten musi podjąć duchową walkę. Od naszych wyborów dokonanych tu na ziemi wiele zależy. Trwanie przy tym, co dobre wymaga wysiłku. A gdzie wysiłek, tam możliwość pojawienia się wątpliwości i niebezpieczeństwo zniechęcenia. A zły duch, będzie szeptał: nie dasz rady, jesteś za słaby, starasz się i nic ci nie wychodzi, po co ten trud, skoro mógłbyś użyć tego świata, jak robi to tylu ludzi wokół ciebie… To głos z piekła rodem!

Zapiszmy więc w duszy, w sercu, w pamięci głęboko tę wspaniałą obietnicę Maryi: „Ktokolwiek więc umrze, nosząc ten szkaplerz, nie zazna ognia piekielnego”. Kto szkaplerza nie ma, niech o niego Kościół święty poprosi. Kto już szkaplerz nosi, niech nosi go pobożnie, a wówczas wszystkie pokusy i wątpliwości będzie w stanie odrzucić. Przyczyni się to także do wzrostu gorliwości i umocnienia pokoju w duchowym życiu. Kto wie, że Maryja obiecuje mu swoją pomoc i opiekę, temu łatwiej o gorliwość i zachowanie wewnętrznego spokoju. To co najważniejsze (zbawienie dusz) macie – Bracia i Siostry – obiecane, o ile tylko wytrwacie przy Maryi, o ile będziecie nosili pobożnie szkaplerz i żyli duchem tego „płaszcza Maryi”.

Szkaplerz jest darem dla grzeszników, ale nie aby ich utwierdzać w grzechu, lecz aby z niego ich wyzwolić. Zarzuty wobec katolickich sakramentaliów bazują często na niezrozumieniu czym one są. Samo noszenie szkaplerza bez współpracy z Bożą łaską – jak już wspomniałem – w niczym nikomu nie pomoże. Tym bardziej nie wolno traktować szkaplerza jako jakiejś zasłony mającej ukryć czy usprawiedliwić przed Bogiem nasze grzechy. Kto nosi szkaplerz, aby móc ze spokojem, bezkarnie grzeszyć, ten się bardzo rozczaruje w dniu swego szczegółowego sądu, a często i wcześniej.

By jeszcze jaśniej tę ważną sprawę wyjaśnić, sięgnijmy po taki oto argument. Gdyby ktoś interpretował słowa Pana Jezusa o przyjmowaniu Jego najświętszego Ciała: „kto pożywa moje ciało, żyć będzie na wieki” jako bezwarunkową gwarancję zbawienia, to powiedzielibyśmy, że postradał rozum. Przecież Eucharystia wymaga wiary i życia zgodnego z wiarą! Przecież niegodne przyjmowanie Eucharystii obarcza duszę grzechem ciężkim! Podobnie jest z obietnicą Najświętszej Maryi Panny. Ta obietnica jest ważna, o ile staramy się nosić szkaplerz pobożnie i żyjemy jego duchem. A duch szkaplerza – znaku opieki Niepokalanej – zawiera proste wezwanie: staraj się być dobrym dzieckiem Maryi, skoro Ona jest dla każdego z nas dobrą, najlepszą Matką!

„Za miłość należy płacić miłością” – mawiała św. Tereska. Innymi słowy, na miłość należy odpowiadać miłością. Im więcej dobroci od kogoś otrzymujemy, tym więcej winniśmy okazywać mu wdzięczności. A tę najlepiej okażemy Maryi, czcząc Ją, żyjąc zgodnie z wolą Jej boskiego Syna. Wtedy też nie tylko materialnie, zewnętrznie, lecz i duchowo, wewnętrznie przyobleczemy się w płaszcz Maryi, który obroni nas od wszelkiego zła i zaprowadzi do nieba. Wtedy szkaplerz stanie się rzeczywiście znakiem naszego zbawienia.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Nauki stanowe, katechezy oraz pogadanki apologetyczne

W okresie wakacyjnym (lipiec-sierpień) nie będzie nauk stanowych, katechez i pogadanek apologetycznych, również nie będzie niedzielnej katechezy. Te formy apostolstwa zostaną wznowione we wrześniu.

* Spotkanie młodzieży

W sobotę 23 lipca odbędzie się kolejne spotkanie duszpasterstwa młodzieży. Więcej szczegółów na ogłoszeniu w gablocie przeoratu.

* Spotkanie wiernych – wakacyjny piknik Tradycji

W sobotę 30 lipca, po Mszy św. (która tego dnia odprawiona zostanie o godz. 10.30) zorganizujemy dla ogółu wiernych kolejne spotkanie integracyjne. Rozpocznie się ono około godz. 12.00 w „Chatce Gołębiewo”. Oto dokładny adres tego miejsca:
Gołębiewo 1, 81-598 Gdynia.
Serdecznie wszystkich zapraszamy!

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Kto zaprzeczał, że Msza św. jest ofiarą?

Ofiara Mszy św. w żaden sposób nie pomniejsza znaczenia Ofiary Krzyżowej, gdyż ofiara Mszy całą swą moc czerpie z Ofiary Krzyżowej i jest od niej zależna. Jej znaczenie polega tylko na uobecnianiu Ofiary Krzyżowej i udzielaniu ludziom łask, które Chrystus wysłużył na krzyżu.

Protestanci uważają, że ofiara Mszy św. jest obelgą dla Ofiary Krzyżowej, zawierając jakoby domniemanie, że Ofiara Krzyżowa nie wystarczyła do odkupienia ludzkości i dlatego potrzebowała ciągle nowych ofiar. To jednak nigdy nie było nauką Kościoła katolickiego. Przez swą śmierć na krzyżu Chrystus wysłużył wszystkie łaski, jakie konieczne są do zbawienia wszystkich ludzi wszystkich czasów. „Ani nie przez krew kozłów lub cielców, ale przez własną krew wszedł raz na zawsze do świątyni, zdobywszy wieczne odkupienie” (Żyd 9, 12). Przez ofiarę Mszy św. nie są nabywane nowe łaski, jej zadaniem jest udzielić ludziom łask wysłużonych na krzyżu. Według woli Chrystusa jest bowiem rozdzielanie owoców odkupienia przywiązane do sakramentów, zwłaszcza ofiary Mszy św.

Czy Msza święta jest też ucztą?

Msza św. w swej istocie nie jest ani ucztą, ani ofiarą z ucztą, ale tylko ofiarą. Komunia święta, którą wszelako można by nazwać ucztą, jest owocem tej ofiary, ale nie należy do jej istoty.

Uzasadnienie ofiarnego charakteru Mszy widzieliśmy już wyżej. W tekstach Soboru Trydenckiego nie ma mowy o tym, iżby Msza była dodatkowo ucztą. Teza, jakoby Msza św. była równocześnie ofiarą i ucztą została wyraźnie potępiona przez Piusa XII: „Zbaczają zatem z drogi prawdy ci, którzy nie chcą celebrować, jeśli lud chrześcijański nie przystępuje do Stołu Pańskiego; a jeszcze więcej błądzą ci, którzy dla udowodnienia bezwzględnej konieczności uczestnictwa wiernych wraz z kapłanem w biesiadzie eucharystycznej twierdzą sofistycznie, że idzie tu nie o samą ofiarę tylko, ale o ofiarę i ucztę braterskiej społeczności, i ze wspólnie przyjętej Komunii świętej czynią punkt szczytowy całego nabożeństwa. Otóż raz jeszcze trzeba zwrócić uwagę, że Ofiara Eucharystyczna z natury swej jest bezkrwawym ofiarowaniem Bożej żertwy, widocznym w sposób mistyczny w rozdzieleniu Świętych Postaci i w złożeniu ich w daninie Ojcu Przedwiecznemu. Natomiast Komunia św. należy do uzupełnienia ofiary i do uczestnictwa w Najświętszym Sakramencie. Jeśli jest wprost nieodzowna dla celebrującego kapłana, to wiernym tylko usilnie ją się zaleca”.

Dlatego Kościół uczynił obowiązkiem niedzielne uczestnictwo we Mszy świętej, ale nie coniedzielną Komunię św. Gdyby Msza św. była istotnie ucztą, obecni na niej musieliby koniecznie przyjmować Komunię św., gdyż kto nic nie je podczas uczty, ten nie bierze w niej udziału! Natomiast Sobór Trydencki określił: „Kto mówi, że Msze, w których tylko kapłan przyjmuje sakramentalnie Komunię św., są niedozwolone i dlatego należy je zlikwidować – niech będzie wyklęty”.

W gruncie rzeczy cały obrządek Mszy opiera się charakterowi uczty, gdyż co to za uczta, przy której, po tak wielu rytualnych czynnościach, dostaje się tak niewielką potrawę? Gdyby Msza była ucztą, mieliby rację ci, co chcą przekształcić Mszę św. w prawdziwe jedzenie.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na lipiec A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Czerwiec
A.D. 2022

„Przywiązanie do Kościoła”

Drodzy Wierni, uroczystość śś. Apostołów Piotra i Pawła, Książąt Kościoła, umacnia w duszy przywiązanie do Kościoła, Rzymu i papieża. W dniu 29 czerwca liturgia ukazuje na pierwszym planie św. Piotra, głowę apostołów, a następnego dnia będzie nam mówiła o św. Pawle, apostole narodów. W ten sposób ukaże nam tych, którzy budowali Kościół nie tylko swoimi trudami, lecz także swoją krwią. Ewangelia dzisiejsza przypomina nam wielki dzień w Cezarei, w którym Jezus po raz pierwszy ogłosił Piotra fundamentem Kościoła: ,,Oto ja powiadam ci: tyś jest Piotrem – opoką, a na tej opoce zbuduję Kościół mój”.

Liturgia wzywa nas do miłości Kościoła, zbudowanego na Piotrze przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Szczególnie my musimy często wzbudzać sobie miłość i przywiązanie do Kościoła. Żyjąc w czasach kryzysu w Kościele, nie możemy zatracić w sobie miłości do Kościoła, miłości do papiestwa. Jesteśmy świadomi głębokości kryzysu, poznajemy go i odczuwamy boleśnie jego skutki. Ta okoliczność sprawia, że miłość nasza wystawiona jest na próbę. Podobnie nasza miłość czy przywiązanie do osoby nam bliskiej wystawiona jest na próbę gdy odkrywamy jakieś jej braki czy niedoskonałości. Tak się dzieje niezależnie czy mówimy o miłości-przyjaźni czy też o miłości małżeńskiej. Gdy trwa pierwsze zauroczenie, to nie dostrzega się żadnych wad czy przywar u kochanej osoby. Gdy to pierwsze, czysto ziemskie poruszenie emocji minie, to wtedy dopiero okazuje się, czy nasze uczucia żywione do danej osoby są godne by być nazwane miłością. Wtedy dopiero okazuje się czy naprawdę nasze uczucia są czymś więcej niż tylko chwilową fascynacją lub szukaniem swego własnego zadowolenia. Dopiero w chwili próby staje się jasne czy kochamy daną osobę dla niej samej, czy też traktujemy ją tylko jako źródło swej własnej korzyści. Jeżeli motywem sprawczym wzajemnej relacji jesteśmy tylko my (nasza korzyść, nasza satysfakcja, nasze zadowolenie itd.), to nie może być mowy o miłości.

Nasza miłość do Kościoła – Matki naszej, powinna być miłością nadprzyrodzoną. Tylko będąc taką, przetrwa ona tę ciężką próbę, jaką jest kryzys narastający od czasu ostatniego soboru w Kościele. Symptomami tego kryzysu są liczne błędy w doktrynie, liturgii i dyscyplinie popełniane przez wiele osób piastujących ważne funkcje w hierarchii. Choroba więc nie postępuje z dołu ku górze, tylko z góry ku niższym szczeblom. W historii Kościoła były różne kryzysy, ale zawsze w ostatecznym rozrachunku ozdrowieńczo interweniowała Stolica Apostolska i sytuacja wracała na właściwe tory. Od ostatniego soboru coś się w tej kwestii zmieniło. Papieże, liczni biskupi nie wypełniają już swej misji tak, jak czynili to ich poprzednicy. Wręcz odwrotnie, przykładają rękę do pogłębienia kryzysu. To oburza! A owce? Owce tracą orientację. To boli! W tej sytuacji tak łatwo kryzys w Kościele utożsamić z kryzysem Kościoła. A to są przecież dwie różne rzeczy. Wirus modernizmu czy neomodernizmu niszczy Kościół od środka, ale sam Kościół był, jest i pozostanie święty! Jakie to ważne byśmy bez względu na okoliczności, zawsze zachowali właściwy, katolicki pogląd na to czym jest Kościół. Nie możemy na niego patrzeć tylko w sposób czysto naturalny, gdyż wtedy nie będzie można go w pełni miłować. Dostrzegane błędy przesłonią nam wielkość Kościoła. A widząc te straszne rzeczy, jakie mają miejsce, łatwo będzie powiedzieć: „nie chce mieć z tym nic wspólnego” albo, co równie złe: „godzę się na to, skoro sam papież z wieloma biskupami nie widzą w tym nic złego”. Tymczasem to właśnie ataki na Kościół powinny naszą miłość ku niemu wzmacniać. Im więcej takich ataków, tym bardziej powinniśmy się czuć za Kościół odpowiedzialni i tym bardziej powinniśmy strzec swej wiary i zgodnych z nią uczynków.

Święty Paweł w Liście do Efezjan mówi nam o miłości Chrystusa do Kościoła. Była to miłość doskonała, oblubieńcza. Dlatego ją właśnie Apostoł postawił małżonkom chrześcijańskim jako wzór dla ich małżeńskiej miłości. Znamy dobrze ten fragment z piątego rozdziału Listu do Efezjan. Chrystus dał nam wzór, przykład jak miłować powinniśmy Kościół – Oblubienicę Syna Bożego! W tym fragmencie znajdujemy opis tego, co Jezus z miłości dla Kościoła, swej Oblubienicy uczynił. Przede wszystkim wydał samego siebie za Kościół, aby go uświęcić. Następnie pielęgnował Kościół tak, jak pielęgnuje się własne ciało. Wyraźnie we wspomnianym liście jest mowa o dwóch aspektach – dwóch rzeczywistościach Kościoła. Z jednej strony Kościół jest Oblubienicą Syna Bożego, a z drugiej strony jest Jego mistycznym Ciałem. Z tymi wzniosłymi określeniami doprawdy nie harmonizuje forsowana na ostatnim soborze praktyka definiowania Kościoła jako „ludu Bożego”, nawet jeżeli każdy ochrzczony jest wezwany by być mistycznego Ciała Chrystusa członkiem. Po rewolucji 1789 r. gdzie lud, tam demokracja, a gdzie demokracja, tam bunt wobec ładu ustanowionego przez Stwórcę!

Oblubieńcza miłość Jezusa do Kościoła była powodem Jego ofiary za Kościół. Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić. Obmył go Krwią i wodą, które wypłynęły z przebitego Bożego Serca, oświecił słowem prawdy zsyłając Ducha Świętego. W ten sposób Pan postawił przed sobą Kościół nie mający skazy ani zmarszczki czy czegoś podobnego, lecz jako chwalebny, święty i nieskalany. Ale przecież Chrystus umarł za nas, a nie za Kościół jako taki – pomyśli może niejeden z Was, drodzy Wierni. To prawda, że umarł za nas, ale to właśnie w Kościele możemy połączyć się z Chrystusem i mieć udział w tej pełnej miłości ofierze Chrystusowej. Powołani jesteśmy do łączności z Chrystusem Panem, tworząc z Nim jedno Ciało, którego On jest Głową, a my członkami. Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus żywi i pielęgnuje swój Kościół. To właśnie w Kościele i przez Kościół, otrzymujemy to wszystko, co Jezus zrobił dla nas. Kiedy otrzymaliśmy pierwszy raz łaskę? Podczas chrztu, który uczynił nas właśnie członkami mistycznego Ciała. Chrystus w nim nas pielęgnuje i karmi swymi sakramentami; dopuszcza nas do siebie przez sakrament Eucharystii, która jest szczytem jedności duszy z Jezusem. Całe nasze życie łaski, wszystko co dobrego otrzymaliśmy od Boga, otrzymaliśmy przez Kościół i w Kościele. Czyż więc nie powinniśmy miłować tegoż Kościoła prawdziwą miłością?

Ta miłość, jak już wspomniałem, doświadczana jest na różne sposoby i – nie bójmy się wypowiedzieć tego słowa – błędy wielu hierarchów, którzy od tego, co Kościół zawsze czynił, odeszli. Sądzą, że wszystko co nadprzyrodzone należy możliwie jak najbardziej sprowadzić do naturalnego wymiaru życia ludzkiego. Zamiast to, co naturalne uszlachetniać tym, co nadprzyrodzone; degradują w imię naturalizmu to, co nadprzyrodzone. I to ma rzekomo bardziej służyć współczesnemu człowiekowi niż trwanie w wierności wobec katolickiej Tradycji! Żałosne skutki takiego postępowania właśnie widzimy. Wielkie zamieszanie w nauczaniu, liturgii i dyscyplinie szkodzi Kościołowi, a co za tym idzie, zbawieniu dusz.

Niemniej jednak niedomagania matki nigdy nie mogą być dla dobrego syna powodem osłabienia miłości i wdzięczności do niej. Dobry syn nie będzie udawał, że z nękaną chorobą matką jest wszystko w porządku, ale zrobi wszystko co w jego mocy, aby zachować wobec swej matki miłości. Trudna sytuacja stwarza nawet więcej sposobności do wykazania owej miłości i troskliwości syna do matki, niż czas zdrowia. Tak i my powinniśmy miłować Kościół katolicki, nazywany przez nas jak najsłuszniej Matką. Mimo tego, że jest on w opłakanym stanie, w stanie ciężkiej choroby, okazujmy mu naszą miłość poprzez troskę o zachowanie wiary i życie zgodne z wiarą.

Nasz trud nie może polegać tylko na wytykaniu błędów i krytykanctwie, które jest łatwe i jednocześnie jałowe. Nie można też przymknąć oczu na ogólny stan łodzi tylko dlatego, że jeszcze zajmuje się w niej jakieś, jedno z ostatnich, wygodne miejsce. Niektórzy myślą mniej więcej tak: znajdę sobie kapłana, który odprawi Mszę świętą, oczywiście tradycyjną, ja w ten sposób swój niedzielny obowiązek spełnię, a więcej mnie nic nie obchodzi i nie interesuje. To jest czysty egoizm. Kto tak myśli ten Kościół traktuje nie jak swoją matkę tylko jak urząd, w którym załatwia się formalności, kapłana zaś jak automat do sprawowania sakramentów; wszystko kręci się wokół zaspokojenia indywidualnej, duchowej potrzeby, a reszta to drugorzędna sprawa.

Zapytacie: a co ja, zwyczajny człowiek, osoba świecka, mogę dla Kościoła uczynić? Bardzo wiele. Powtórzę, Kościół poza tym, że jest społecznością z widzialną hierarchią, jest również mistycznym Ciałem Jezusa Chrystusa. W ciele każdy organ, nawet najmniejszy, ma wpływ na cały organizm. Podobnie jest i w Kościele. Co więc możemy zrobić dla Kościoła? Być zdrowym jego członkiem, czyli zachować wiarę i zgodnie z nią żyć! Takie to proste, a jednak wymagające wysiłku. Tylko wywyższanie się nad tymi, którzy niedomagają jest łatwe. Budowanie Kościoła poprzez własną wierność do niego wymaga dużo więcej wysiłku. Jeśli w naszym życiu pojawia się grzech, to nawet najgorliwsze utyskiwanie na kryzys w Kościele staje się hipokryzją. Nie ma sensu wytykać innym, nawet hierarchom, błędów, jeśli przez własne grzeszne życie szkodzi się Kościołowi.

Przed miłością do Kościoła czai się jeszcze jedna niebezpieczna pułapka. Można ją określić jako źle rozumiane posłuszeństwo. Niektórzy uważają, że miłość do Kościoła wymaga bezdyskusyjnego, by nie powiedzieć wręcz ślepego, posłuszeństwa wobec tego, co mówią i czynią sprawujący w Kościele władzę. Kto się sprzeciwia władzy istniejącej w Kościele, ten nie ma prawa mówić, że miłuje Kościół. O jak często kapłanom Bractwa zarzuca się właśnie brak miłości do Kościoła dlatego, że sprzeciwiają się takim czy innym zarządzeniom hierarchów. Aby tę kwestię wyjaśnić wróćmy do porównania jakie na początku już padło. Kościół jest naszą Matką, my jego dziećmi. Kto opiekował się ludźmi chorymi wie, że czasami nie można spełnić ich próśb czy poleceń, bo wyrządzałoby się im krzywdę. Czasem dobro chorującej osoby, wymaga by postąpić wbrew jej życzeniom czy nawet pleceniom. Podobnie jest w życiu Kościoła. Jeśli hierarchowie wydają polecenia dotyczące wiary i moralności sprzeczne z tym, czego Kościół wcześniej nauczał, to nie wolno takich poleceń słuchać właśnie z powodu miłości do Kościoła! Wszelka nowość w Kościele obowiązuje tylko wówczas, gdy jest kontynuacją, rozwinięciem, pogłębieniem tego, czego Kościół nauczał wcześniej. Trzymamy się takich zaleceń i takiej dyscypliny kościelnej, co do których nie można mieć wątpliwości, że są dobre. Jeśli pojawia się między aktualnym nauczaniem a nauczaniem minionych wieków jakaś sprzeczność, to zapala się w naszych głowach wielkie czerwone światło ostrzegawcze. Takie sprzeczności, takie fałszywe tony odrzucamy! Na tym właśnie polega wierność katolickiej Tradycji! Jesteśmy wierni tradycyjnemu nauczaniu, tradycyjnemu porządkowi sakramentów i całej tradycyjnej, katolickiej duchowości. Dziś jesteśmy wierni temu co było wczoraj, i przedwczoraj, i od początku! Przez wierność katolickiej Tradycji, przez życie nią, okazujemy naszą miłość do Kościoła; pokazujemy, że losy naszej cierpiącej Matki nas obchodzą i że robimy co możemy, aby mistyczne Ciało powróciło do pełni zdrowia i dobrego stanu.

Dlatego z miłości do Kościoła trwajmy przy nim, nie opuszczajmy go w potrzebie; ale także nie udawajmy, że wszystko jest dobrze! Naszym życiem, naszymi modlitwami, przychodźmy mu z pomocą. Bądźmy wiernymi synami Kościoła, trwajmy w jego apostolskiej nauce!

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Spotkanie duszpasterstwa rodzin

W pierwszą sobotę czerwca (4 VI), po Mszy śpiewanej o godz. 10.30, odbędzie się kolejne spotkanie duszpasterstwa rodzin. Serdecznie zapraszamy wszystkie rodziny!

* Nauki stanowe

Kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w czwarty czwartek miesiąca (23 VI) dla niewiast i w piąty czwartek miesiąca (30 VI) dla mężczyzn. Nauki będą wygłoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

* Pogadanki apologetyczne dla młodzieży

Aby wyjść naprzeciw potrzebom młodzieży i prośbom rodziców, będą organizowane raz w miesiącu dla osób w wieku od 12 do 18 lat pogadanki apologetyczne. Kolejne takie spotkanie odbędzie się we wtorek 14 czerwca. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

* Spotkanie KE

W sobotę, 18 czerwca odbędzie się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci.

* Konferencja duchowa

W niedzielę, 19 czerwca zamiast katechezy dla dorosłych, będzie wygłoszona comiesięczna konferencja duchowa. Konferencje te wygłosi ks. Karol Stehlin (przełożony Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X w Polsce), serdecznie zapraszamy!

* Święcenia diakonatu kapłańskie w Zaitzkofen

W tym roku w bawarskim seminarium Bractwa święcenia na dwa wyższe stopnie kapłaństwa udzielane będą 2 lipca. W śród kandydatów są nasi rodacy: do święceń kapłańskich przygotowuje się ks. diakon Antoni Myśliński, a do święceń na diakona, ks. subdiakon Michał Frej. Zarówno ich jak i pozostałych kandydatów polecam Waszej modlitwie: „Panie daj nam wielu świętych kapłanów!”

* * *

Czytanie z brewiarza rzymskiego, na dzień 29 czerwca.
Homilia świętego Hieronima, Kapłana
Księga 3. Komentarza, do rozdz. 16. Ewangelii wg św. Mateusza 

Pięknie pyta: Za kogo mają ludzie Syna Człowieczego?, ponieważ ci, którzy mówią o Synu Człowieczym, ludźmi są, ci zaś, którzy pojmują Jego Bóstwo, nie ludźmi są zwani, lecz bogami. A oni powiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, drudzy za Eliasza”. Dziwię się, że niektórzy komentatorzy poszukują przyczyn poszczególnych błędów i prowadzą dyskusje bez końca, dlaczego jedni uważali naszego Pana Jezusa Chrystusa za Jana, drudzy za Eliasza, inni za Jeremiasza albo jednego z Proroków, gdy tymczasem tak mogli pobłądzić, wymieniając imiona Eliasza i Jeremiasza, w jaki sposób pobłądził i Herod, wymieniając Jana, wtedy gdy mówi: To Jan, któremu ściąłem głowę, ten powstał z martwych i dlatego cuda się przezeń dzieją.

A wy za kogo Mię macie? Roztropny czytelniku, zauważ, iż z dalszego ciągu tekstu wynika, że Apostołowie nie są już nazwani ludźmi, lecz bogami. Skoro bowiem powiedział: Za kogo mają ludzie Syna Człowieczego?, zaraz dodał: A wy za kogo Mię macie? Kiedy oni myślą o tym, co ludzkie, ponieważ są ludźmi: Wy, którzy jesteście bogami, za kogo Mię macie? Piotr w imieniu wszystkich Apostołów wyznaje: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. Boga żywym nazywa dla porównania z tymi bogami, którzy są uważani za bogów, ale są martwi.

A odpowiadając, Jezus rzekł mu: „Błogosławionyś, Szymonie Bar Jona, Świadectwo to jest odwzajemnieniem na wypowiedź Apostoła. Piotr powiedział: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego; szczere wyznanie otrzymało nagrodę: Błogosławionyś, Szymonie Bar Jona A dlaczego błogosławiony? Bo ciało i krew nie objawiły tobie, jeno Ojciec”. To, czego ciało i krew nie mogły objawić, łaską Ducha Świętego zostało objawione. Więc z tego wyznania otrzymuje w udziale imię, ponieważ ma objawienie z Ducha Świętego, którego i synem ma zostać nazwany, jako że w naszym języku tłumaczenie „Bar Jona” brzmi ‘syn gołębicy’.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Kto zaprzeczał, że Msza św. jest ofiarą?

Ofiarny charakter Mszy św. był przez ponad 1000 lat nie kwestionowaną prawdą wiary chrześcijan. Dopiero w XII w. niektóre sekty zaczęły zaprzeczać tej prawdzie. Jednak przede wszystkim Marcin Luter, a razem z nim cały protestantyzm doprowadził do odstępstwa wielu chrześcijan od tego dogmatu.

Luter nie negował pewnej rzeczywistej obecności Chrystusa w sakramencie Eucharystii, choć nie rozumiał jej w sensie katolickim. Tym, co negował i co określał najgorszymi wyrażeniami, była nauka o ofierze Mszy św.

Ofiarny charakter Mszy wynika wyraźnie ze źródeł objawienia. Jako pierwsze na przyszłą ofiarę wskazuje proroctwo Malachiasza: „Bo od wschodu słońca aż do zachodu wielkie jest imię moje między narodami i na każdym miejscu poświęcają i składają imieniu memu ofiarę czystą” (Mal 1,11). Żydzi mieli tylko jedno miejsce, w którym zgodnie z prawem mogli składać ofiary, a mianowicie świątynię jerozolimską. Dla Nowego Przymierza obwieszcza prorok czystą ofiarę, która będzie celebrowana we wszystkich stronach świata. Od najdawniejszych czasów chrześcijanie rozumieli przez tę ofiarę ofiarę Mszy św. Także ofiara Melchizedecha, który ofiarował chleb i wino (Rdz 14, 18) była figurą ofiary Mszy św. Dlatego Chrystusa nazywa się „kapłanem na wieki według porządku Melchizedecha” (Żyd 6, 20), gdyż ofiara, którą ustanowił, dokonuje się pod postaciami chleba i wina.

Chrystus przy ustanowieniu Mszy używa terminów ofiarnych: „Ciało, które się za was daje – Krew, która się wylewa na odpuszczenie grzechów”. Te wyrażenia podane są w czasie teraźniejszym (tak jest w oryginalnym tekście greckim; przekład Wulgaty, a za nim wiele innych, wprowadza tu czas przyszły – przyp. tłum.), odnoszą się więc do teraźniejszej czynności Ostatniej Wieczerzy. Jest to szczególnie widoczne u Łukasza Ewangelisty, gdzie mowa jest o wylaniu kielicha.

Także św. Paweł w I liście do Koryntian przeciwstawia „stół Pański” „stołowi czartowskiemu”. Przez „stół czartowski” rozumie on udział w ofiarach pogańskich i chce przez to powiedzieć, że ci, którzy uczestniczą w ofiarach pogańskich, nie mogą mieć udziału w ofierze Chrystusa – i odwrotnie. Jak przez „stół czartowski” należy rozumieć pogańskie ofiary, tak przez „stół Pański” trzeba rozumieć ofiarę chrześcijańską (por. 1 Kor 10, 18-21). W liście do Żydów (13, 10) mówi św. Paweł: „Mamy ołtarz, z którego nie mają prawa jeść ci, co przybytkowi (tj. kultowi żydowskiemu – przyp. aut.) służą”.

Byłoby osobliwe, gdyby tak wiele ofiar Starego Przymierza nie miało odpowiednika w Nowym Przymierzu. Wówczas wszystkie religie miały ofiary i religia bez ofiary nie byłaby w ogóle wyobrażalna. Dlatego także najstarsze źródła kościelne zawsze mówią o Eucharystii jako o ofierze. Tak np. Didache (napisane ok. r. 100 po Chr.): „W dzień Pański zbierajcie się, łamcie chleb i czyńcie dzięki, wyznawszy wasze grzechy, aby wasza ofiara była czysta”100. Ta ofiara jest też wyraźnie przedstawiona jako ta, którą przepowiedział Malachiasz. Papież Klemens (92–101) pisze: „Pan nakazał dokonywać ofiar i nabożeństw w przepisanych czasach i godzinach”101. Św. Cyprian z Kartaginy († 258) poświęca swój LXIII list nauce o ofierze Mszy św. podkreślając, że Chrystus ofiarował Ojcu jako żertwę swe Ciało i swą Krew (nr 4), że nakazał celebrować tę ofiarę na swą pamiątkę (nr 14) i że kapłan działa jako zastępca Chrystusa (nr 9). Szczególnie piękne jest też słowo św. Grzegorza z Nazjanzu († 390). Wzywa on kapłana: „Pobożny człowieku, nie ustawaj modlić się i błagać za mną, kiedy przez swe słowo sprowadzasz Słowo, kiedy w bezkrwawy sposób dzielisz Ciało i Krew Pańską, czyniąc użytek ze słowa (słów konsekracji – przyp. aut.) jak z miecza”. Tutaj całkiem wyraźnie przedstawiona jest nauka o bezkrwawym ofiarowaniu Chrystusa przez oddzielenie Jego Ciała i Krwi wskutek podwójnej konsekracji.

Te i inne niezliczone inne cytaty pokazują wyraźnie, że zaprzeczanie ofiarnemu charakterowi Mszy św. było odstępstwem od nauki chrześcijańskiej.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na czerwiec A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Maj
A.D. 2022

„Obowiązki stanu wyrazem woli Bożej”

Drodzy Wierni, w pierwszą niedzielę maja liturgia stawia nam jako wzór św. Józefa, a czyni to ukazując jego stosunek do obowiązków stanu. Naśladowanie cnót św. Józefa jest godne pochwały, a wśród tych cnót znajdujemy odpowiedź na pytanie, jak on traktował obowiązki stanu w jakim przeżył swe doczesne życie. Józefowy wzór w tej sprawie jest nam bardzo potrzebny. Po pierwsze dlatego, że dziś wielu ludzi notorycznie zaniedbuje obowiązki swego stanu. A po wtóre, co jeszcze ważniejsze, dlatego, że obowiązki stanu, czyli okoliczności naszego życia, są dla nas jasnym wyrazem woli Bożej. Rzadko o tym myślimy. A przecież od pełnienia woli Bożej zależy nasze zbawienie. Znamy dobrze słowa Pana Jezusa, że „nie każdy, kto mówi mi «Panie, Panie» wejdzie do królestwa Bożego, lecz ten kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie”.

Jasnym wyrazem woli Bożej są przykazania Boże i kościelne, następnie decyzje naszych przełożonych, o ile nie są przeciwne wierze i moralności. Znamy te punkty dobrze. Przykazania stanowią raczej o tym, czego czynić nie wolno, a tylko pośrednio o tym, co czynić powinniśmy. Rzadko jednak zastanawiamy się, co czynić powinniśmy, aby chwalić Boga, aby pełnić Jego wolę. Nie wystarcza koncentrować się na tym, by nie naruszyć Bożej woli. Oczywiście ten, kto łamie przykazania, nie może podobać się Bogu. Ale powstrzymanie się od grzechu to tylko negatywny aspekt chrześcijańskiego życia. Czasami zbytnio się na tym skupiamy, aby tylko w jakiejś ważnej rzeczy nie przekroczyć przykazania, a więc czegoś złego nie zrobić. By spełnić wolę Bożą potrzeba nam jeszcze aspektu pozytywnego, czyli czynów dobrych.

Poza dwoma wymienionymi sposobami poznania, czego Bóg od nas oczekuje, jak objawia nam swą wolę, mamy jeszcze trzeci – obowiązki stanu. Wynikają one z okoliczności naszego życia. Jeśli jestem w pracy, wolą Bożą jest bym pracował; jeśli jest się żoną lub mężem, wolą Bożą jest przestrzeganie ślubów małżeńskich; jeśli jest się matką czy ojcem, wolą Bożą jest dbanie o wychowanie dzieci; jeśli jest się dzieckiem wolą Bożą jest być posłusznym rodzicom; jeśli jest się uczniem czy studentem wolą Bożą jest zdobywanie wiedzy i wykształcenia. Codzienne zajęcia, które często traktujemy jako zło konieczne, są dla nas wyrazem tego, czego oczekuje od nas Bóg. Powtórzmy z całym naciskiem, przykład św. Józefa, w tym właśnie aspekcie pełnienia woli Bożej wyrażającej się w obowiązkach stanu, jest nam bardzo potrzebny! Szczęśliwy człowiek, który w swych obowiązkach nie widzi przykrego przymusu, lecz okazję i sposobność do spełnienia woli Bożej.

Respektowanie woli Bożej zawsze ostatecznie przynosi słodkie owoce, nawet jeśli najpierw wymaga od nas pewnego wysiłku. Tylko my, chcąc pełnić raczej swoją wolę, komplikujemy własne życie. Korzystajmy zatem z tej lekcji, jaką Kościół daje nam, ukazując przykład św. Józefa rzemieślnika. Przypadające w dniu 1 maja święto jest stosunkowo nowe. Wprowadził je do kalendarza liturgicznego Pius XII, chcąc odwrócić oczy robotniczych mas od czerwonych sztandarów, a skierować je ku św. Józefowi, który żył i utrzymywał Świętą Rodzinę z fizycznej, rzemieślniczej pracy własnych rąk. Marksistowska ideologia w różnych swych odcieniach chciała odciągnąć ludzi od pełnienia woli Bożej i wzniecić w sercach oraz na ulicach pożar rewolucji społecznej. Materializm pozbawiał wielu ludzi nadprzyrodzonej perspektywy codziennego życia i skupił ich uwagę na sprawach doczesności tak, jakby wieczność nie istniała. W takim ujęciu pełnienie obowiązków stanu musiało przestać być ważne w porównaniu z rewolucyjnymi próbami realizacji marksistowskiej utopii. Tymczasem doczesność staje się piekłem jeśli zapomnimy, że istnieje wieczne Królestwo Boże, w którym dla każdego z nas Pan Bóg przygotował miejsce. Nasze czasy, jeszcze bardziej niż czasy Piusa XII, potrzebują zachowania tego duchowego spojrzenia, tej nadprzyrodzonej perspektywy ludzkiego życia.

Przebieg minionego roku pokazał nam, jak wielu ludzi zatraciło perspektywę tego, co najważniejsze. Stało się tak, bo skupili się tylko na sprawach ciała i jego potrzebach, dobro własnych dusz uznając za mało znaczące. Co gorsza, wielu hierarchów Kościoła pochwalało taką postawę jako słuszną i właściwą. Czynili tak jakby życie na ziemi było najważniejsze, a może nawet jedyne. Z taką postawą stoi we frontalnej kolizji życie św. Józefa. On w pracował w drewnie, jako cieśla czy stolarz nadawał materii określone kształty, ale wiedział, że to ma sens tylko o tyle, o ile ostatecznie służy zbawieniu dusz. Nie chodzi więc w pracy o jak największy zysk, ale o zdobycie środków pomocnych w marszu przez doczesność do nieba! Ideałem katolickim nie jest ten, kto zarabia więcej, ale ten, kto potrafi z zarobionych pieniędzy uczynić środek pomocny do zachowania wiary, a następnie do życia zgodnego z wyznawaną wiarą. By tego ideału nie zatracić, przypominajmy sobie często przykład św. Józefa. On pokazał, że pełnienie codziennych obowiązków stanu, traktowanych jako wyraz woli Bożej, jest drogą do uświęcenia, drogą do wiecznej szczęśliwości.

Tylko patrząc na rzeczy przemijające, prozaiczne i codzienne przez pryzmat wieczności, widzimy je i oceniamy we właściwy sposób, to znaczy z zachowaniem realizmu. A realizm w tym kontekście to nic innego jak zdolność życia w materialnym świecie tak, by ten świat nie uczynił nas swoją ofiarą tylko, by dał okazję do zdobycia zasług otwierających drogę do nieba. Twarde stąpanie po ziemi nie polega na wygrywaniu rywalizacji, rugowaniu rywali, osiąganiu coraz lepszych wyników ekonomicznych, tylko na życiu podporządkowanym tej prostej prawdzie, że ziemia przeminie, a niebo jest wieczne. Oprócz koncentracji na dobrach materialnych, konsumpcyjnych zagraża duszom jeszcze to, co umownie nazywamy światem wirtualnym. Ten świat niszczy w nas nie tylko życie duchowe, ale nawet alienuje nas z życia w wymiarze materialnym. Wielu z nas dostrzega zagrożenie, ale nie chce przyznać, że ono i ich dotyka. A dotyka boleśnie, nawet bardziej niż można by sądzić.

Często uciekamy w wirtualną rzeczywistość bądź, co też ma negatywny skutek, w świat marzeń. A dotyczą one najczęściej nie tylko przyszłości, ale również teraźniejszości. Kierunek naszej ucieczki jest mniej ważny. Skutek zawsze jest ten sam – zaniedbanie, albo porzucenie obowiązków stanu. Nie oprzemy się temu, o ile nie zrozumiemy, że jest to nasza słabość. A ona zwalczona może być tylko wtedy, gdy usuniemy jej przyczynę.

Przyczyną jest właśnie pragnienie zapomnienia o naszych obowiązkach stanu. Nie akceptujemy w całości lub w jakiejś części, widząc w nich jarzmo, którego chcielibyśmy się pozbyć. Najczęściej nie jest to możliwe. Jesteśmy zmuszeni do wykonania pewnych prac, ale angażujemy się w nie jak najmniej i wykonujemy je jak najmniejszym kosztem, a więc jak najmniej owocnie. Robimy z przymusu tylko to i tylko tyle, ile konieczne, a od reszty uciekamy. A im częściej uciekamy, tym trudniej jest akceptować rzeczywistość, gdyż nie odpowiada ona marzeniom czy nieuzasadnionym oczekiwaniom. Najwyraźniej widać ten mechanizm i to niebezpieczeństwo na przekładzie skrajnym. Im więcej ktoś zażywa narkotyków czy alkoholu, by uciec od rzeczywistości, tym trudniej mu do niej powrócić, a gdy już jakość powróci, odzyska trzeźwość, to nie myśli o niczym innym jak tylko o ponownej ucieczce. Jak smutny jest to skrajny stan, wie każdy, kto zetknął się z takimi osobami. Oczywiście stopni pośrednich go poprzedzających jest wiele, ale na każdym etapie sytuacja jest analogiczna. Uciekając do tego świata nierealnego, zaczynamy się od niego uzależniać i stajemy się oderwani od rzeczywistości. Dlatego korzystajmy z przykładu św. Józefa, który był realistą, stąpał twardo po ziemi i pełnił obowiązki swego stanu słusznie widząc w nich wolę Bożą.

Ale istnieje też inne niebezpieczeństwo odrealnienia. Mianowicie w duchowym życiu. A dzieje się tak, gdy nasza pobożność przybiera fałszywe kształty i odwraca nas od pełnienia woli Bożej. Czy to możliwe? Niestety tak. Znany jest przykład pewnej opacznie pobożnej kobiety, która nie mogła ugotować rodzinie w domu obiadu bo musiała w kościele odmówić cały różaniec. Myślimy, że służenie Bogu polega na czynieniu wyjątkowych rzeczy, posiadaniu wzniosłych przeżyć i głębokich wrażeń. Czasem utożsamiamy religijność wyłącznie z jakimś małym, naszym autorskim rytuałem, odmówieniem jakieś formułki czy nadobowiązkową obecnością w kościele. A niektórzy myślą, że duchowe życie polega na posiadaniu wizji i objawień. To wszystko są przykłady kryjące w sobie ucieczkę od codziennych zajęć, które powinny nas przybliżać do Boga, gdyż dają nam sposobność pełnienia woli Bożej.

Przestrogę przed taką ucieczką znajdujemy w Ewangelii, ze święta, Jałowe, a często gorzkie są skutki takiego oczekiwania na coś wyjątkowego, specjalnego, wzbudzającego podziw i poklask innych. Ewangelista mówi nam, o tym, że gdy Jezus nauczał w synagodze (w rodzinnym mieście Pana), ludzie gorszyli się z Niego. Nie dlatego, że nauczał złych rzeczy, ale że wiódł zwykłe życie: „«Skądże Mu ta mądrość i moc? Czyż nie jest to syn cieśli i czyż matki Jego nie zwą Maryja, a braci Jego – Jakubem i Józefem, Szymonem i Judą? A siostry Jego, czyż nie wszystkie znajdują się wśród nas? Skądże Mu tedy to wszystko?» I gorszyli się z Niego”. Jak On może kogokolwiek nauczać, skoro sam wiedzie takie zwykłe, zwyczajne, proste życie?

Widząc błąd takiego pytania, drodzy Wierni, bierzmy wzór ze św. Józefa! On doskonale wypełniał swym życiem to, do czego zachęca nas św. Paweł w Lekcji z tegoż święta: „Wszystko, cokolwiek czynicie w słowie lub uczynku, wszystko w imię Pana Jezusa Chrystusa czyńcie, dziękując przez Niego Bogu Ojcu. Cokolwiek czynicie, z serca czyńcie jako Panu, a nie ludziom, wiedząc, że od Pana otrzymacie zapłatę dziedzictwa. Panu Chrystusowi służcie”.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Spotkanie wiernych – majowy piknik Tradycji

W pierwszą sobotę maja (7 V), po Mszy śpiewanej o godz. 10.30, odbędzie się kolejne spotkanie dla wszystkich wiernych. Część integracyjna spotkania odbędzie w „Chatce Gołębiewo” około od godz. 12.00. Dokładny adres: Gołębiewo 1, 81-598 Gdynia. Serdecznie wszystkich zapraszamy!

* Nauki stanowe

Kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w drugi czwartek miesiąca (12 V) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (26 V) dla mężczyzn. Nauki będą wygłoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

* Pogadanki apologetyczne dla młodzieży (ad experimentum)

Aby wyjść naprzeciw potrzebom młodzieży i prośbom rodziców, będą organizowane raz w miesiącu dla osób w wieku od 12 do 18 lat pogadanki apologetyczne. Kolejne takie spotkanie odbędzie się we wtorek 24 maja. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wieku od 12 do 18 lat.

* Spotkanie KE

W sobotę, 21 maja odbędzie się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci.

* Konferencja duchowa

W niedzielę, 22 maja zamiast katechezy dla dorosłych, będzie wygłoszona comiesięczna konferencja duchowa.

* Pielgrzymka do Matemblewa

28 maja, w sobotę, organizujemy pieszą pielgrzymkę z przeoratu w Gdyni do Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Gdańsku-Matemblewie. Jedną z intencji tej pielgrzymki będzie wynagrodzenie Bogu za grzechy dzieciobójstwa dokonanego w łonie matek.

Przewidywany porządek tego dnia:

– 08:00 – Msza św. w przeoracie w Gdyni

– po Mszy św. – skromne śniadanie w sali wykładowej przeoratu (jedzenie należy przygotować we własnym zakresie)

– o godz. 09.30 – wyjście z przeoratu

Odwiedzimy Źródło Maryi w Wielkim Kacku.

Będziemy iść około 4,5 godzin (ok. 22 km) przez Trójmiejski Park Krajobrazowy.

W sanktuarium – modlitwa

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Co to jest Msza święta?

Msza święta jest uobecnieniem Ofiary Krzyżowej. Chrystus ofiaruje w niej Ojcu w sposób bezkrwawy za pośrednictwem kapłana swe Ciało i swą Krew, które w sposób krwawy ofiarował na krzyżu. Msza św. jest więc prawdziwą ofiarą, przez którą udzielane są nam zasługi Ofiary Krzyżowej.
Sobór Trydencki naucza: „Kto mówi, że we Mszy św. nie ofiaruje się Bogu prawdziwej i właściwej ofiary (…) niech będzie wyklęty”. Dalej Sobór Trydencki uczy, że Chrystus „podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, w której był wydany (1 Kor 11, 23), aby swej ukochanej Oblubienicy – Kościołowi zostawić widoczną (jak tego wymaga natura człowieka) ofiarę, przez którą ma być uobecniana owa raz na krzyżu złożona ofiara, aby jej pamiątka trwała aż na wieki, a jej zbawienna moc udzielała się na odpuszczenie grzechów, jakie przez nas codziennie są popełniane (…) ofiarował Bogu Ojcu swe Ciało i swą Krew pod postaciami chleba i wina”. Przez słowa: „Czyńcie to na moją pamiątkę”, ustanowił Apostołów kapłanami i dał im polecenie celebrowania tej ofiary w przyszłości.

Tenże sobór tak mówi o stosunku Ofiary Krzyżowej do ofiary Mszy św.: „W obu ofiarach jest ta sama żertwa – Jezus Chrystus. We Mszy nie ofiaruje się chleba i wina (gdyż one przestają istnieć w momencie przeistoczenia), ale Ciało i Krew Jezusa Chrystusa”. Także kapłan jest ten sam, z tą wszakże różnicą, że na krzyżu Chrystus ofiarował się sam, a w Mszy posługuje się człowiekiem – kapłanem, który jednak działa tylko jako instrument Chrystusa. Różny jest sposób ofiarowania. Na krzyżu Chrystus ofiarował się w krwawy sposób, we Mszy czyni to w sposób bezkrwawy. Podwójna konsekracja, tj. oddzielne przeistoczenie chleba w Ciało i wina w Krew Chrystusową, służy jednak zaznaczeniu oddzielenia się na krzyżu Ciała i Krwi Chrystusa.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na maj A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Kwiecień
A.D. 2022

„Gorąco pragnąłem świętować tę paschę z wami”

Drodzy Wierni, w kwietniu Kościół święty przenosi nas swą liturgią do wydarzeń centralnych, wydarzeń kluczowych w historii ludzkości. W tym artykule chciałbym rozważyć nieco liturgię Wielkiego Czwartku. Szczególnie warto jest zgłębiać tajemnicę Eucharystii, która w naszych czasach jest tak często lekceważona lub zapomniana.

Przenieśmy się do Wielkiego Czwartku, dnia poprzedzającego mękę naszego Pana. Był to dzień pewnego jaskrawego kontrastu. Możemy zauważyć zarówno w zachowaniu Jezusa Chrystusa, jak i w liturgii, która wyraża, urzeczywistnia minione, wielkoczwartkowe wydarzenia.

W historii był, a w liturgii jest, to dzień radości i smutku. Z jednej strony Chrystus Pan, mówił do apostołów w Wieczerniku takie poruszające słowa: desiderio desideravi – „z gorącym pragnieniem”, „z wytęsknieniem” chciałem świętować TĘ paschę z wami. Całą głębię znaczenia tego zwrotu trudno jest wyrazić w języku polskim. Jedni tłumaczą go – „z wytęsknieniem oczekiwałem”, inni – „gorąco pragnąłem”. To są trafne tłumaczenia, ale nie oddają w pełni głębokiej treści słów desiderio desideravi. Nie pozostaje więc nic innego jak tłumaczyć je w sposób opisowy: „z pożądaniem pożądałem”, „czekałem z wielkim wytęsknieniem”, aby tę wyjątkową paschę z wami, w waszym gronie obchodzić. Jest to chwila, na którą długo czekałem.

Co jest przedmiotem tego mocnego i intensywnego pragnienia Serca Jezusowego? Czego boskie, gorejące miłością Serce pożąda? To nie była jedyna pascha, którą świętował Jezus w gronie apostołów. Wcześniej były inne. Ale to właśnie podczas tej uroczystości paschalnej Pan Jezus złożył dla nas swe wielkie dary, ustanawiając sakramenty Eucharystii i kapłaństwa. W Eucharystii stał się sam obecny, a kapłaństwo jest z Jego woli konieczne do obecności Eucharystii najpierw na ołtarzach, a następnie w duszach. Tego właśnie pragnie Jezus, by dać siebie pod postacią chleba tym, których do końca umiłował.

Również nam zdarza się wielu rzeczy pragnąć i potrafimy zrozumieć jak pełna radości jest tęsknota, której chwila spełnienia nadchodzi. Takie uczucie przepełniało Boże Serce, powodując wielką radość duszy Jezusowej. Tej radości nie zmniejszały okoliczności, które były Jezusowi dokładnie znane. On wiedział, że zbliża się szybko chwila odejścia z tego świata do Ojca. Chciał jednak przed śmiercią umiłować swoich do końca, chciał dać im siebie w sposób tajemniczy, ale rzeczywisty i prawdziwy. Pod postacią chleba i wina dał im siebie samego. Karmi nasze dusze swoim Ciałem, tak jak człowiek karmi swe ciało pokarmem.

Pożywanie Ciała Pańskiego, przyjmowanie Eucharystii, w sposób niezwykły jednoczy duszę z Bogiem. Właśnie dlatego przyjęcie Jezusa w Eucharystii nazywamy Komunią, czyli jednością. Bo komunikując, tworzymy jedność z Jezusem. Tej jedności, będącej zadatkiem życia wiecznego, pragnął gorąco Pan Jezus dla apostołów, a za pośrednictwem katolickiego kapłaństwa, pragnie dla wszystkich dusz miłujących Boga. Istotą tej jedności jest wzajemna miłość między Bogiem a duszą, czyli stan, w którym Bóg kocha duszę, a dusza Boga. Bóg chce umocnić, pokrzepić, uświęcić duszę, a dusza chce Bogu okazać jak największe posłuszeństwo i uległość. Ta wewnętrzna jedność, najpełniej wyrażająca się w Komunii świętej, jest niezbędna do życia duchowego znajdującego swe zwieńczenie w niebie. Bez Komunii świętej dusza istnieje, ale jest to istnienie, które nie prowadzi do szczęścia wiecznego. Kto świadomie i dobrowolnie odrzuca Komunię świętą, ten skazuje sam siebie na piekło. Dlatego Jezus powiedział, że kto godnie pożywa Jego Ciało i pije Jego Krew, ten będzie szczęśliwy żył na wieki.

Wielki Czwartek był początkiem trwania tej świętej rzeczywistości, jaką jest Eucharystia i służebne wobec niej kapłaństwo. Ów początek wzbudzał w Sercu Jezusa ogromną radość. Podobnie w liturgii wielkoczwartkowej na początku znajdujemy wiele radości. Kwiaty na ołtarzu, śpiew gloria, białe szaty paramentów liturgicznych – to wszystko jest wyrazem radości. W Wielkim Tygodniu miała już miejsce Niedziela Palmowa, już odczytano opisy męki Jezusa według trzech synoptycznych Ewangelii. Wszystko to niosło ze sobą smutek, a mimo to w Wielki Czwartek wieczorem kapłan z przepychem odprawia Mszę święta, ukazując wiernym znaki, gesty, słowa wyrażające radość. Nie może być inaczej, skoro Kościół w liturgii odzwierciedla te uczucia, które Pan Jezus w Wielki Czwartek nosił w swoim Sercu. A były to, powtórzmy, uczucia radości z powodu ustanowionych przez siebie w Wieczerniku sakramentów.

Ale to jest tylko jedna strona tego kontrastu jaki przeżywamy w Wielki Czwartek. Tego dnia z radością graniczy smutek, a pisząc precyzyjniej, radość musi ustąpić miejsca smutkowi i boleści. Wieczernik i Ogród Oliwny znajdowały się blisko siebie. Jezus przeszedłszy z Wieczernika do Ogrodu Oliwnego powiedział do apostołów: „Smutna jest moja dusz aż do śmierci”. W Sercu Jezusa smutek zgasił radość. I w takim stanie Zbawiciel będzie trwał już do końca swego świętego życia na ziemi. Ta duchowa boleść była tak ogromna, że nasz Pan prosił apostołów, aby trwając na modlitwie czuwali i byli dla Niego wsparciem oraz pocieszeniem. Oto Ten, który przyszedł na świat, aby objawić prawdę Bożą, czynić wielkie cudowne znaki świadczące o boskiej wszechmocy, teraz sam jako człowiek słabnie i prosi uczniów o pocieszenie. Ten, który przywracał wzrok ślepym, słuch głuchym, nadzieję strapionym, tysiące ludzi karmił paroma chlebami, odpuszczał grzechy, wskrzeszał umarłych, za każdym razem wywołując w sercach radość, teraz sam szuka pociechy u bliźnich.

Więcej nawet, Ten, który ma moc Bożą, teraz upada bezsilny na ziemię, zalewa się łzami pomieszanymi z gęstym jak krew potem. Ten, przed którym drżą najpotężniejsze chóry anielskie, nie wydaje nikomu poleceń tylko oddaje się modlitwie bliższej agonii, niż życiu. Co było powodem tego smutku, tego stanu duszy Jezusa? Ludzka natura Jezusa, widząc co ją czeka, opadła z sił i odczuwała lęk. Zbliżające się cierpienia cielesne były tak wielkie, że nawet najdoskonalsza natura ludzka, jaką posiada Jezus, nie mogła wobec nich uniknąć trwogi. To możemy przyjąć za pewne, ale innych przyczyn można się jedynie domyślać.

Możemy mianowicie domyślać się, że nie tylko ogrom cierpień cielesnych był powodem smutku duszy Jezusowej, ale także ludzki grzech. W Wieczerniku Pan cieszył się ze zbawienia dusz, które uświęci przyjmowanie Najświętszego Sakramentu. W Ogrodzie Oliwnym prawdopodobnie myślał o tych duszach, które Eucharystię z własnego wolnego i świadomego wyboru odrzucą. A w ciągu wieków takich dusz było niemało i wciąż wielu idzie tą drogą na zatracenie. Jedni wątpią w realną obecność Jezusa w Eucharystii, inni dotyczącą tego prawdę wyśmiewają, jeszcze inni ją lekceważą. Pojawiają się też świętokradcy, a nawet, o zgrozo!, bluźniercy… Całą tę rzeszę, maszerującą z własnej woli w wieczną przepaść, Jezus widział. Jako Bóg jest przecież wszechwiedzący. Mamy podstawy uważać, że ten obraz był powodem Jezusowej boleści w takim samym stopniu jak zbliżające się cierpienie fizyczne, a może nawet w większym! U schyłku tego dnia, w którym objawił całą swą miłość, dając człowiekowi Eucharystię, Pan Jezus bolał z powodu niewdzięczności, obojętności i wrogości z jaką tak wielu ten sakrament będzie traktować.

Odważę się nawet powiedzieć, że oziębłość ludzi wierzących jest dla Serca Jezusowego bardziej bolesna, niż postawy ludzi negujących prawdę Bożą. U relacjach międzyludzkich jest tak samo. Złe słowo ze strony osoby nam nieprzyjaznej czy obojętnej jest o wiele mniej bolesne, niż takie samo ze strony przyjaciela. A nas przecież Jezus nazywa swoim przyjaciółmi. Oddaje się nam w Eucharystii jako swoim przyjaciołom. Wielki Czwartek powinien więc być czasem rachunku sumienia z naszego stosunku do Najświętszego Sakramentu. Czy Jezusa ukrytego w Eucharystii kochamy, czy za Nim tęsknimy? A także, jak Komunię świętą przyjmujemy? Czy dziękujemy za ten zbawczy dar? Jedność z Jezusem, zanim owocnie zrealizuje się dzięki Komunii świętej w duszy, powinna wcześnie stać się tej duszy szczerym pragnieniem! Pamiętajmy o tym! Liturgia wielkoczwartkowa, w swym zakończeniu, ukazuje nam niemal realistycznie, namacalnie cały bezkres smutku Jezusowej duszy. Takie właśnie przesłanie niesie ze sobą poruszająca ceremonia obnażenia ołtarza ze wszystkiego, ze wszystkich ozdób, obrusów… Tej ceremonii towarzyszy recytacja psalmu zwanego mesjańskim bo ukazującego obraz cierpiącego Mesjasza. Pamiętajmy, że ołtarz symbolizuje Chrystusa Pana. Dlatego wyryte jest na mensie – płycie ołtarzowej, pięć krzyży. One symbolizują pięć ran Jezusa.

Drodzy Wierni, starajmy się radośnie dziękować Zbawicielowi za Jego rzeczywistą i prawdziwą obecność w Eucharystii, lecz także nie zapominajmy towarzyszyć Mu w Jego męce.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Pogadanki apologetyczne dla młodzieży (ad experimentum)

Aby wyjść naprzeciw potrzebom młodzieży i prośbom rodziców, będą organizowane raz w miesiącu dla osób w wieku od 12 do 18 lat pogadanki apologetyczne. Podejmiemy tę inicjatywę na próbę, by sprawdzić z jakim zainteresowaniem słuchaczy się spotka. Niestety liczne obowiązki kapłanów uniemożliwiają głoszenie tych pogadanek w niedziele. Dlatego będą się one odbywały w pozostałe dni tygodnia. Pierwsze takie spotkanie odbędzie się we wtorek 12 kwietnia. Po wieczornej Mszy św. i różańcu, spotkamy się w sali wykładowej pod kościołem. Zapraszam serdecznie wszystkich zainteresowanych w wielu od 12 do 18 lat.

* Nauki stanowe

Kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (21 IV) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (28 IV) dla mężczyzn. Nauki będą wygłoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

* Spotkanie KE

W sobotę, 30 kwietnia odbędzie się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci.

* Spotkanie wiernych – piknik Tradycji

W pierwszą sobotę maja (7 V), po Mszy śpiewanej o godz. 10.30, odbędzie się kolejne spotkanie dla wszystkich wiernych. Szczegóły będą podane później. Tymczasem prosimy zainteresowanych o zarezerwowanie sobie w tym terminie czasu.

* Porządek TRIDUUM PASCHALNEGO

WIELKI CZWARTEK (14 IV)

– 18:20 – możliwość spowiedzi

– 19:00 – uroczysta Msza św. Ostatniej Wieczerzy

(przeniesienie Najświętszego Sakramentu, obnażenie ołtarza, adoracja Chrystusa Pana w ciemnicy, możliwość spowiedzi)

WIELKI PIĄTEK (15 IV)

– 18:00 – Droga Krzyżowa/możliwość spowiedzi

– 19:00 – UROCZYSTA LITURGIA ku czci męki i śmierci Pańskiej z adoracją Krzyża św. i Komunią św.

(przeniesienie Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie do grobu, adoracja ze śpiewem Gorzkich żali, możliwość spowiedzi)

WIELKA SOBOTA (16 IV)

– 12:00 – poświęcenie pokarmów

– 19:15 – możliwość spowiedzi

– 19:45 – poświęcenie pokarmów

– 20:00 – WIGILIA WIELKANOCNA

WIELKANOC (17 IV)

– 06:30 – możliwość spowiedzi

– 07:00 – Rezurekcja i Msza św. śpiewana

– 09:00 – możliwość spowiedzi

– 09:15 – Msza św. czytana (z kazaniem)

– 10:00 – możliwość spowiedzi

– 10:30 – Msza św. czytana (z kazaniem)

(nie ma Mszy św. wieczorem)

PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY (18 IV)

– 07:00 – możliwość spowiedzi

– 07:15 – Msza św. czytana

– 08:00 – możliwość spowiedzi

– 08:30 – Msza św. śpiewana

– 09:30 – Różaniec/możliwość spowiedzi

– 10:30 – Msza św. śpiewana

(nie ma Mszy św. wieczorem)

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy ekumenizm nie jest wymogiem miłości bliźniego?

Ekumenizm nie jest wymogiem miłości bliźniego, ale występkiem przeciw niej. Albowiem prawdziwa miłość wymaga, aby bliźniemu życzyć dobra i dobrze mu czynić. W odniesieniu do religii oznacza to, że chciałoby się bliźniego doprowadzić do prawdy. Dlatego oznaką prawdziwej miłości były opuszczenie ojczyzny i bliskich przez misjonarzy, aby głosić Chrystusa na obczyźnie, często wśród niewypowiedzianych trudności i mordęgi. Wielu z nich wskutek choroby bądź przemocy straciło życie.

Natomiast ekumenizm pozostawia, a nawet umacnia ludzi w ich błędnych religiach. Pozostawia ich na pastwę błędu i niebezpieczeństwa wiecznego zatracenia. Takie podejście jest oczywiście znacznie wygodniejsze niż misje, ale właśnie dlatego nie jest to oznaką miłości, a raczej znakiem lenistwa, obojętności i bojaźni. Ekumeniczni teologowie zachowują się jak lekarze, którzy nie pozbawiają ciężko chorego złudzeń, zamiast mu wyjaśnić jego poważny stan i go uzdrowić.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na kwiecień A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Marzec
A.D. 2022

„Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i

w proch się obrócisz”

Drodzy Wierni, na początku marca rozpoczynamy Wielki Post. Nasze praktyki pokutne tego okresu rozpoczną się ceremonią posypania głów, podczas której rozlegną się słowa: „Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Będzie wypowiadał je kapłan w czasie posypanie głów popiołem. Można ten obrzęd uznać za początek Wielkiego Postu. Jego głęboka treść powinna nam towarzyszyć w czasie całego Wielkiego Postu. Można by może oczekiwać, że podczas posypywania głów popiołem, usłyszymy jakieś wezwanie do dzieł pokutnych, jakąś zachętę do modlitwy, postu i jałmużny, jakiś rozkaz do walki z naszymi grzechami, jakieś zobowiązanie do poprawy, do pokuty… Tymczasem nic takiego, gdy na nasze głowy spadnie popiół, nie usłyszymy. Usłyszymy natomiast słowa o naszym początku i końcu, które są pod pewnym względem tym samym. Oto Bóg stworzył nasze ciało z prochu i tenże Bóg w proch nasze ciała zamieni. Kiedyś nasze ciała powstaną z martwych, ale między tym wydarzeniem a śmiercią biologiczną będą one tylko prochem. Nie jesteśmy w stanie zapewnić im nieśmiertelności, uchronić je od przemijania, chorób, starości… Rzecz to oczywista, a jednak wielu ludzi żyje tak, jakby tego nie rozumiała. Pod słowem „ciało” należy rozumieć całą materialną doczesność. Ona nieuchronnie przeminie. Nie warto o nią przesadnie zabiegać, a już zdecydowanie.

Warto o tym pamiętać. To nam przypomina nasza Matka, Kościół święty. W liturgii, w katechezie, w kaznodziejstwie Kościół wzywa nas byśmy zawsze pamiętali o zasadniczym celu naszego życia. Kto pamięta o tym celu, ten będzie dobierał środki rzeczywiście prowadzące do jego osiągnięcia. W ziemskich podróżach jest podobnie. Kto chce dotrzeć do jakiegoś miejsca, na przykład do Wiecznego Miasta, ten będzie się zastanawiał nad wyborem właściwej drogi i właściwego środka lokomocji, nad zabezpieczeniem się przed spodziewanymi trudnościami jakie mogą go spotkać podczas podróży… Jeśli dotarcie do Rzymu wymaga takich zabiegów, to tym bardziej naszej uwagi wymaga osiągnięcie ostatecznego celu życia ludzkiego jakim jest szczęście w niebie.

Dlatego ważne jest abyśmy w naszym życiu byli świadomi tej perspektywy. Pamięć o wieczności, ocenianie doczesności z perspektywy wieczności, także pamięć o czekającym każdego sądzie Bożym – to jest niezbędne, abyśmy w czasie Wielkiego Postu rzeczywiście stali się lepsi, bliżsi Bogu i bliźnim, bliżsi ewangelicznym wzorcom, którym sprzeciwiają się grzechy.

Obok słów wypowiadanych przez kapłana w momencie posypywaniu głów popiołem, są jeszcze wcześniejsze słowa modlitwy, którą kapłan wypowiada przy poświęceniu popiołu. Wówczas popiół jest potraktowany jako znak pokuty, zobowiązanie do walki z wadami… Jeśli ktoś pozwala posypać swoją głowę popiołem, to znaczy, iż wyraża szczere pragnienie podjęcia bezpardonowej walki z własnym grzechem, a także gotowość zadośćuczynienia za swoje grzechy. To one są jedyną przeszkodą na drodze powrotu człowieka do Boga, czyli drodze wiodącej do zbawienia duszy.

Oto pierwsza modlitwa z poświęcenia popiołu: „Wszechmogący, wieczny Boże, przebacz pokutującym, daj się przebłagać ich modłami i racz zesłać z nieba świętego Anioła Twego, który by pobłogosławił i poświęcił ten popiół. Niech się on stanie zbawiennym lekiem dla wszystkich, którzy pokornie wzywają świętego imienia Twego i w poczuciu swoich przewinień sami się oskarżają przed obliczem Boskiej łaskawości, opłakując swoje występki, oraz usilnie dopraszają się Twojej ojcowskiej dobroci. Spraw, przez wezwanie świętego imienia Twojego, aby wszyscy posypani tym popiołem, dla odpuszczenia grzechów, otrzymali zdrowie dla ciała i pomoc dla duszy”. W drugiej modlitwie znajdujemy pocieszające pouczenie, że pomimo naszej niegodności i grzeszności Bóg wciąż pragnie nas zbawić, udzielając nam potrzebnych do tego łask: „Boże, Ty nie chcesz śmierci grzeszników, lecz ich pokuty, wejrzyj łaskawie na ułomność natury ludzkiej i racz w Swej dobroci pobłogosławić ten popiół, którym zamierzamy posypać nasze głowy na znak pokory i dla uzyskania przebaczenia. Gdy uznajemy, że jesteśmy prochem i w proch się obrócimy, ponieważ zasługuje na to nasza przewrotność, udziel nam w miłosierdziu Swoim odpuszczenia wszystkich grzechów i nagrody obiecanej pokutującym”. W kolejnej modlitwie kapłan odważa się prosić Boga o łaskę, dla tych, którzy uznali swą grzeszność: „Boże, który wzruszasz się pokorą i dajesz się przebłagać zadośćuczynieniem, nakłoń Swe ojcowskie ucho ku naszym prośbom i zlej łaskę Twego błogosławieństwa na posypane popiołem głowy Twoich sług; napełnij ich duchem skruchy, spełnij słuszne ich prośby, a udzielone im dary utwierdź i zachowaj zawsze nienaruszone. Przez Chrystusa, Pana naszego”. Ostatnia z kolei modlitwa, odmawiana przy poświeceniu popiołu, jest dla nas źródłem otuchy. Znajdujemy w niej przykład zaczerpnięty ze Starego Testamentu a ilustrujący prawdę, że Bóg rzeczywiście udziela swego przebaczenia tym, którzy ze skruszonym sercem Go o to proszą: „Wszechmogący, wieczny Boże, który udzieliłeś przebaczenia Niniwitom pokutującym w popiele i włosiennicy, daj nam łaskawie tak naśladować ich w pokucie, abyśmy również uzyskali przebaczenie. Przez Chrystusa, Pana naszego”.

Świadomość, że od Boga pochodzimy i do Boga zmierzamy powinna zachęcać nas, nawet w jakimś sensie możemy powiedzieć, zmusza nas do pokuty. Bóg dał nam życie i przed Bogiem ze swego życia będziemy musieli zdać rachunek. Jeśli się swemu życiu przyglądniemy uważniej, to nasze sumienie powie nam wyraźnie, że nie zawsze byliśmy wdzięczni Bogu za dar życia i często żyliśmy tak, jakbyśmy nie musieli nigdy przed żadnym Bożym sądem stawać. Inaczej mówiąc, często taplaliśmy się beztrosko w grzechu niczym wróble w kałuży. Dlatego potrzebujemy żalu, potrzebujemy pokuty, by Bóg zobaczył, iż autentycznie mamy dość taplania się w bagnie grzechu oraz chcemy jak najszybciej swą duszę i swe ciało obmyć w strumieniu łaski uświęcającej. Chodzi o to, by Bóg patrząc na nasze dusze i ciała znowu mógł dostrzec w nich, możliwie jak najwyraźniej, po trzykroć święte człowieczeństwo swego jedynego, umiłowanego Syna. Do nieba nie wejdzie nikt, w kim Bóg Ojciec takiego podobieństwa nie zobaczy.

Żal nasz jednak i pokuta nie są na pokaz. Przed pozorami i obłudą przestrzega nas Chrystus Pan: „Gdy pościcie, nie bądźcie smutni jako obłudnicy. Twarze bowiem swoje wyniszczają, aby okazali ludziom, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam, że wzięli nagrodę swoją. Ale ty, gdy pościsz, namaść głowę swoją i obmyj oblicze swoje, abyś nie okazał ludziom, że pościsz, ale Ojcu twojemu, który jest w skrytości. A Ojciec twój, który widzi w skrytości, odda tobie”. Nie chodzi więc o manifestowanie oznak postu, o jakieś umartwienia na pokaz. Do odrodzenia moralnego potrzeba przede wszystkim podjętej gdzieś głęboko w ciszy serca, a więc nie na oczach świata, decyzji o zerwaniu z grzechem, który zniewala i do piekła prowadzi. Ludzie winni tylko naszego zerwania z grzechem poczuć błogosławione skutki, zaś samo zerwanie powinno być wiadome tylko Bogu. Niech więc żona będzie mogła powiedzieć o swym mężu po Wielkim Poście: och, nie poznaję go, cierpliwości ma więcej, także łagodności, o rodzinę troszczy się lepiej… A mąż niech zauważy, że czas wielkopostny jakoś zmienił postępowanie jego żony, która kłótliwa mniej się stała i ciepła domownikom więcej okazuje…

Pięknie taką postawę wyraża czytanie z Księgi Joela: „To mówi Pan: Nawróćcie się do mnie całym sercem waszym przez post, płacz i żal. I rozdzierajcie serca wasze, a nie wasze szaty. I nawróćcie się do Pana Boga waszego, bo łaskawy jest i litościwy, cierpliwy i wielkiego miłosierdzia, a współczujący w nieszczęściu”. Dlatego, Drodzy Wierni, pamiętajmy o słowach, które wypowiada kapłan nad nami, posypując nasze głowy popiołem: „Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Pamiętajmy, że celem Wielkiego Postu jest nasza poprawa, nasza przemiana, nasze odrodzenie moralne, duchowe… Jak auto ma wyjechać z warsztatu samochodowego przeglądnięte, odnowione, naprawione, tak my powinniśmy zakończyć Wielki Post lepsi niż go rozpoczęliśmy! Bądźmy w wielkopostnym czasie gorliwsi i wytrwalsi niż byliśmy wcześniej, jak to wyraża modlitwa z dzisiejszej Mszy św.: „Udziel, Panie, wiernym Twoim łaski, aby rozpoczęli ten czcigodny i uroczysty post z należną pobożnością i przebyli go służąc Tobie w pokoju. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.”

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Różańcowa husaria

2 III 2022 (Środa Popielcowa) — 16 IV 2022 (Wielka Sobota)

Wielkopostna krucjata w intencji kapłanów Bractwa św. Piusa X, o nawrócenie kapłanów pozostających w strukturach posoborowych, o nowe i święte powołania kapłańskie i zakonne oraz w intencji obrony dzieła Abp Marcela Lefebvr’a przed atakami wrogów.

Odwołując się do wzniosłej historii Narodu Polskiego, mając tyle dowodów na cudowne działanie Bożej Opatrzności i opiekę Królowej Polski czujemy się wezwani do odnowienia walki o zbawienie dusz i rozszerzanie Królestwa Bożego na ziemi. Do tego dzieła konieczni są kapłani i osoby Bogu szczególnie poświęcone, ponieważ w wojnie z siłami zła potrzeba nam mądrych przewodników i duchowego oręża. Nie możemy ulec obawie, że siły przeciwnika są o wiele potężniejsze od naszych znikomych możliwości, byłoby to zaprzeczenie tych wszystkich cudów, które Bóg dokonał za pomocą słabych narzędzi, przez co mogła objawić się potęga Nieba i Miłość Stwórcy do Jemu oddanych przez Niepokalaną. W obliczu tego stajemy do kolejnej bitwy z różańcem w lewej, a krzyżem w prawej dłoni.

Wspomniawszy glorie polskiej husarii, której zwycięstwa nieraz uchroniły cywilizację chrześcijańską przed inwazją wrogów Kościo- ła, chcemy, nie zważając na potęgę burzycieli, a ufni w siłę modlitwy stać się nową husarią różańcową, która ruszy do boju z przeciwnika- mi świętej wiary katolickiej i zwycięży z Maryją, Pogromicielką wszelkich herezji. Po zakończeniu krucjaty pragniemy przedstawić podjęte zobowiązania Najświętszej Maryi Pannie oraz podziękować Niepokalanej za Jej niezwyciężone wstawiennictwo i nasze skromne wysiłki.

ks. Karol Stehlin

* Spotkanie duszpasterstwa rodzin

W pierwszą sobota marce (5 marzec) będzie miało miejsce kolejne spotkanie duszpasterstwa rodzin. Po Mszy świętej śpiewanej będzie wykład dla rodziców, a następnie wspólne spędzaniu czasu. Wiec szczegółów w gablocie.

* Spotkanie KE

W sobotę, 12 marca odbędzie się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci.

* Nauki stanowe

Kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (17 III) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (24 III) dla mężczyzn. Nauki będą wygłoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

* Konferencja duchowa

W niedzielę, 20 marca zamiast katechezy dla dorosłych, będzie wygłoszona comiesięczna konferencja duchowa.

* Rekolekcje wielkopostne

Rekolekcje wielkopostne w naszym przeoracie wygłosi ks. Łukasz Szydłowski. Odbędą się one w dniach 25-27 marca. Tematem rekolekcji będzie: „Smutna jest dusza moja aż do śmierci – rozważania Męki Pańskiej”.

Oto dokładny plan rekolekcji:

Piątek 25 marca (Zwiastowanie NMP)

– 17:20 – Droga krzyżowa/możliwość spowiedzi

– 18:00 – Msza św. śpiewana

– 19:10 – Nauka I

Sobota 26 marca

– 16:45 – Możliwość spowiedzi

– 17:15 – Nauka II

– 18:00 – Msza św. czytana

– 18:50 – Nauka III

Niedziela 27 marca (4. Niedziela Wielkiego Postu)

– 07:15 – Msza św. czytana (kazanie nauka IV)

– 08:10 – Możliwość spowiedzi

– 08:30 – Msza św. śpiewana (kazanie nauka IV)

– 10:00 – Godzinki/możliwość spowiedzi

– 10:30 – Msza św. śpiewana (kazanie nauka IV)

– 17:30 – Możliwość spowiedzi

– 18:00 – Msza św. czytana (kazanie nauka IV)

* * *

Duchowa lektura z brewiarza rzymskiego.

Homilia świętego Hieronima, Prezbitera, Komentarz do Ewangelii Mateusza, księga pierwsza.

Dlaczego Pan został poczęty z poślubionej dziewicy, a nie z kobiety wolnej? Po pierwsze, aby przez Józefa ukazać pochodzenie Maryi. Po drugie: bo tak została zachowana od ukamienowania przez Żydów za nierząd. Po trzecie: aby On i Jego matka mogli mieć strażnika w podróży do Egiptu. Ignacy, męczennik z Antiochii, dodaje czwarty powód: by ukryć miejsce narodzin przed diabłem, który mógł przypuszczać, że Maryja stała się brzemienna za sprawą małżonka.

Zanim zamieszkali razem, została znaleziona z dzieckiem z Ducha Świętego. Znalazł Ją nie kto inny, tylko Józef, który miał już przywilej mężowski, by wiedzieć o wszystkim, co Jej dotyczyło. Jest napisane: „zanim zamieszkali razem”. To nie znaczy, że kiedykolwiek zamieszkają razem. Pismo stwierdza zaledwie, że jeszcze się tak nie stało. Józef zaś, mąż Jej, będąc sprawiedliwym i nie chcąc Jej wydać, chciał Ją potajemnie oddalić. Jeśli ktoś jednoczy się z nierządnicą, stają się jednym ciałem, i jako oboje wtajemniczeni w przestępstwo, oboje są winni. Jakże to jest, że Józef, który przymyka oczy na przestępstwo swej zaślubionej, nazywany jest sprawiedliwym? Musiało być tak, że znał jej czystość. Nie rozumiał tajemnicy Jej brzemienności, i choć dziwił się temu, co się stało, zachował milczenie.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Jakie są następstwa ekumenizmu?

Następstwami ekumenizmu są obojętność religijna i załamanie się misji. Obecnie katolicy powszechnie wyznają pogląd, że we wszystkich religiach równie dobrze można się zbawić i dlatego prowadzenie misji jest po prostu bez sensu. Często odmawia się przyjmowania do Kościoła wyznawców innych religii, nawet jeśli oni wyraźnie tego pragną. Misje stały się wyłącznie pomocą dla słabiej rozwiniętych krajów. Stoi to w wyraźnej sprzeczności z misyjnym poleceniem Chrystusa: „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem” (Mt 28, 19n).

Szczególnie oburzającym tego przykładem jest deklaracja z Balamand, która 23 czerwca 1993 r. została podpisana jako rezultat konferencji, w której udział wzięli katolicy i prawosławni. Trzeba wiedzieć, że po schizmie poszczególne Kościoły wschodnie z powrotem przyłączyły się do Rzymu. Zachowały swój obrządek, ale uznały nadrzędną władzę papieża, tak jak to czyniły Kościoły wschodnie przed schizmą. Katolickie Kościoły wschodnie dostały nowego impulsu do rozwoju po politycznych zmianach w Związku Radzieckim, wielu prawosławnych trwało bowiem w schizmie tylko wskutek zewnętrznego nacisku i życzyło sobie połączenia ze Stolicą Piotrową. Ze zrozumiałych przyczyn rozgniewało to władze Cerkwi prawosławnej, które zagroziły zerwaniem rozmów ekumenicznych. Konferencja w Balamand miała za cel uratować ekumenizm.

W paragrafie 8. deklaracji katolickie Kościoły wschodnie nazwane zostały „źródłem sporów i bólu”. Napisano tam, że Kościół katolicki dla usprawiedliwienia „prozelityzmu” (tj. starań o doprowadzenie prawosławnych z powrotem do jedności Kościoła katolickiego) „rozwinął wyobrażenie, jakoby jako jedyny był strażnikiem zbawienia” (nr 10). A więc to, co zawsze było nauką Kościoła, a mianowicie, że wszyscy chrześcijanie muszą być zjednoczeni pod najwyższym pasterzem – papieżem, staje się tu tylko teologicznym poglądem, który został wymyślony w celu usprawiedliwienia egoistycznych interesów. Dlatego na przyszłość odrzuca się wyraźnie ponowne doprowadzenie prawosławnych do Kościoła katolickiego (nr 12), natomiast Cerkiew prawosławna jest uważana teraz za „Kościół siostrzany”: „Kościół katolicki i Kościół prawosławny uznają się wzajemnie za Kościoły siostrzane. (…) Według słów Jana Pawła II ekumeniczne wysiłki siostrzanych Kościołów Wschodu i Zachodu. opierających się na dialogu i modlitwie, zmierzają ku doskonałej i pełnej wspólnocie, w której Kościoły ani się nie dzielą, ani się nie jednoczą, ale wychodzą sobie naprzeciw w prawdzie i miłości (por. Slavorum Apostoli, nr 14)”. Dlatego katoliccy uczestnicy przyrzekają nie czynić w przyszłości nic, aby wiernych prawosławnych doprowadzić do Kościoła katolickiego. Katolicy zobowiązują się nawet nie tworzyć struktur katolickich wbrew woli prawosławnych na terenach, gdzie dotąd istniało duszpasterstwo prawosławne (nr 29). Ostatecznie pisze się: „Komisja, wykluczając na przyszłość wszelki prozelityzm i wszelką wolę ekspansji katolików kosztem kościoła prawosławnego, ma nadzieję, że zlikwidowała przeszkodę, która skłaniała kościoły autokefaliczne do nieuczestniczenia w dialogu teologicznym”.

Według tego dokumentu katolickie Kościoły wschodnie są przeszkodą dla ekumenizmu i skoro już jest przykre, że one w ogóle istnieją, to w przyszłości przynajmniej nie powinny się one rozwijać. Jest to zdrada tych wszystkich chrześcijan, którzy przez cale stulecia znosili wielkie cierpienia, a nawet ponosili męczeńską śmierć, aby być wiernymi Stolicy Piotrowej! Aby ekumeniczny dialog nie utkwił w martwym punkcie, poświęca się własnych braci. W ogóle można stwierdzić, że cały ekumenizm jest zawsze ze szkodą dla Kościoła katolickiego. To tylko on idzie na ustępstwa, podczas gdy inne wyznania i religie cieszą się z ustępowania Kościoła, same nie czyniąc w jego stronę ani kroku. Muzułmanie bezwstydnie wykorzystali spotkanie w Asyżu, aby wyznawać swą wiarę w Allacha jako jedyną właściwą drogę. Ich modlitwa o pokój brzmiała: „Tobie jednemu chcemy służyć i do ciebie tylko uciekamy się o pomoc. Prowadź nas właściwą drogą, drogą tych, co cieszą się twą łaską – a nie ścieżką tych, na których się gniewasz albo którzy błądzą po manowcach!”. Następuje sura 11,138 Koranu: „Mówi: Wierzymy w Allacha i w to, co nam objawił, i w to, co wszystkim prorokom od Pana dane zostało. Nie znamy pomiędzy nimi różnicy. Pozostajemy oddani Allachowi”. Islamska modlitwa o pokój kończy się surą 112: „W imię Allacha, Miłosiernego! Mów: Allach jest wyłącznym, jedynym i wiecznym Bogiem. Nie rodzi i nie jest zrodzony, a żadna istota nie jest mu równa”. Jeśli tu mówi się, że Allach nie rodzi i nie jest zrodzony, a także, że pomiędzy prorokami nie ma żadnej różnicy, to te wypowiedzi są jednoznacznie skierowane przeciwko wierze chrześcijańskiej głoszącej, że Jezus Chrystus nie tylko jest prorokiem jak każdy inny, ale prawdziwym Synem Bożym, zrodzonym przez Ojca przed wszystkimi czasy.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na marzec A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Luty
A.D. 2022

Nasza wiara, gwiazdą betlejemską dla nas

Drodzy Wierni, miesiąc luty rozpoczyna się świętem MB Gromnicznej. Tytuł ten czy nazwa pochodzi od ceremonii poświecenia świec, zwanych gromnicami, dokonywanej przed Mszą świętą. Cała liturgia, teksty mszalne i brewiarzowe ukazują nam symbol światła. W Ewangelii, zawierającej słowa starca Symeona o Zbawicielu jako tym wytęsknionym światłem na oświecenie pogan, symbol światła jest bezpośrednio odniesiony do Chrystusa. Z jak wielką radością i wytęsknieniem tak długo czekający na pociechę starzec Symeon wziął Dzieciątko Jezus w swe ramiona i zawołał: „Teraz, o Panie, według Twego słowa, uwalniasz sługę Twego w pokoju, bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś zgotował dla wszystkich narodów: Światło na objawienie dla pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”.

Świat tęsknił za Zbawicielem, jak człowiek tęskni wśród ciemnej nocy za światłem dnia. Na początku Mszy, w modlitwach u stopnia ołtarza, modli się Kościół słowami psalmu: „Wyślij światłość twoją i prawdę twoją: one mnie prowadziły i wyprowadziły na górę świętą twoją do przybytków twoich”. W dniu dzisiejszym palą się trzymane w dłoniach świece… Ich światło przypomina nam Zbawiciela.

Sam Chrystus Pan powiedział o sobie: „ja jestem światłością świata, kto za mną idzie, nie chodzi ciemności, ale będzie miał światłość żywota”. A Jan w swym prologu, napisał, że Syn Boży jest „światłem oświecającym każdego człowieka na ten świat przychodzącego”. Zastanówmy się więc, dlaczego ten symbol tak często odnosimy do Chrystusa?

Czym jest światło? Co to znaczy „świecący”? Jakie światło ma właściwości? Kiedy spojrzymy na płonącą świecę, to zauważymy między innymi, że ona pochłania materię i sama się spala, daje światło i umożliwia orientację w oświetlonej przestrzeni, następnie daje ciepło, a zaś płomyk świecy zawsze pnie się w górę. Zastanówmy się nad symbolicznym znaczeniem tych zjawisk.

Świeca, aby mogła się palić, musi pochłaniać materię, z której się składa, czyli wosk, olej. Podobnie Chrystus, przyszedł na świat, aby złożyć samego siebie w ofierze; aby światło Jego łaski mogło zaświecić w naszych duszach. Dlatego św. Paweł napisał o Panu: „wyniszczył samego siebie, stawszy się posłusznym do śmierci, a śmierci na krzyżu”. Jednak, aby ofiara Pana stała się dla nas owocna, musimy zniszczyć w sobie wszystkie nieuporządkowane poruszenia i grzeszne skłonności; musimy obumrzeć dla zła. Dusza żyjąca w strumieniu zbawczego światła, którym emanuje Chrystus, powinna usunąć z siebie wszystko, co może światło Chrystusa w niej zagasić. Gdzie światło Chrystusa, tam nie ma miejsca na cień zarozumiałości, zazdrości, chciwości…

Zanikająca w ogniu materia świecy daje światło, rozprasza ciemności. Chociaż żyjemy w czasach elektrycznego oświetlenia, to często używamy świec, szczególnie przy uroczystych okazjach. Podobnie czyni Kościół na przykład w czasie Adwentu podczas Mszy roratnich, czy też w okresie wielkanocnym, zapalając paschał. Świeca bowiem daje światło tak jak Chrystus karmi prawdą, wskazuje drogę i daje życie. Jest, jak już wspomniano, pięknym symbolem samego Chrystusa rozpraszającego fałsz, nawracającego swych uczniów i podtrzymującego w duszach stan łaski. Jak człowiek pogrążony w mroku, tęskni do światła, bez którego skazany jest na tułanie się bez celu, tak i my powinniśmy pragnąć Bożego światła, którym jest Chrystus, by nie ulec kłamstwom, nie tułać się po bezdrożach i w końcu w żywym jeszcze ciele nie nosić martwej, bo pozbawionej łaski, duszy.

Kolejną cechą palącej się świecy jest to, że ogrzewa. Promienie słońca są głównym źródłem ciepła na ziemi. Dlatego tam, gdzie nie docierają, zalega nie tylko mrok, ale i chłód. Jest cechą światła, że ogrzewa. Podobnie jest z Chrystusem, którego symbolizuje światło świecy. Tam, gdzie jest Chrystus czczony, gdzie jaśnieje Jego nauka, gdzie ludzie realizują Jego wolę, tam wszędzie jest duchowe ciepło. Im bardziej zbliżamy się do Chrystusa, tym bardziej to ciepło staje się naszym udziałem. Dlatego często powinniśmy zbliżać się do Chrystusa przez modlitwę, przez sakramenty święte, przez studium katechizmu… Przede wszystkim z Bogiem łączą nas trzy cnoty teologalne: wiara w Bożą prawdę, nadzieja na spełnienie się Bożych obietnic oraz miłość ku Bogu, który sam jest miłością.

Światło rozprasza swe promienie we wszystkich możliwych kierunkach, ale płomyk zawsze kieruje się ku górze. Nigdy jeszcze nie widziano, by płomień zwracał się ku dołowi, czy na boki. On zawsze unosi się ku górze. Podobnie Pan Jezus, oświeca wszystkich i wszystko, ale sam kieruje nas tylko w jednym kierunku, mianowicie ku swemu niebieskiemu Ojcu i ku Królestwu Bożemu. Święty Paweł napisał pięknie, że powinniśmy zmierzać tam gdzie jest Chrystus: „szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu”. Trwać w jedności z Chrystusem należy zawsze, ale są pewne szczególne momenty, w których powinniśmy zwracać się ku Zbawicielowi. Chodzi tu o chwile pokus, o czas trudności i przeciwności, a szczególnie o godzinę śmierci.

Tak więc przypominajmy sobie często o Chrystusie, szczególnie gdy widzimy Jego symbol, czyli świecącą się świecę, która wyniszcza się dla nas, oświeca i ogrzewa nas oraz wskazuje nam to, co jest w górze, nasz cel – niebo.

Jednak świeca potrzebuje lichtarza, który sprawia, że jej światło jest lepiej widoczne i spełnia lepiej swą rolę. Takim symbolicznym lichtarzem światła Chrystusa jest oczywiście Maryja. Lichtarz nie jest absolutnie konieczny, aby świeca dawała światło i ciepło, ale jest niezwykle w tym pomocny. Podobnie jest z Maryją, która nie jest absolutnie, bezwzględnie konieczna. Bóg mógłby i bez Niej dokonać dzieła Odkupienia. A jednak postanowił tego bez Maryi nie czynić. Chrystus chciał być Jej Synem, a swe światło chciał umieścić na Jej lichtarzu. I tak się stało. Prawdziwe światło oświecające każdego człowieka, świeci przez Maryję i dzięki Niej. W dzisiejszej Ewangelii napisano o tym pośrednio, bowiem to właśnie Maryja przyniosła Symeonowi Chrystusa; to Ona ofiarowała swego boskiego Syna w świątyni, co stanowiło przygotowanie do ofiarowania na górze Kalwarii. Tak czytamy w Ewangelii: „Onego czasu, gdy się wypełniły dni oczyszczenia Maryi według prawa mojżeszowego, przynieśli Jezusa do Jeruzalem, aby stawić Go przed Panem, jako napisano jest w prawie Pańskim: każdy chłopiec pierworodny będzie poświęcony Panu”.

Jeśli więc chcemy otrzymać Chrystusowe światło, to musi udać się do Mari i prosić Ją, aby pomagała nam wysłużone przez Chrystusa łaski przyjąć do naszych dusz.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Kaplica w Tczewie i uroczyste jej poświecenie

Od niedzieli 16 stycznia funkcjonuje w Tczewie nowa kaplica. Niedzielna Msza św. jest w niej sprawowana o godz. 17.00. Przed Mszą można się wyspowiadać, a po wysłuchać katechezy dla dorosłych.

Kaplica znajduje się na ulicy Chopina 35 w centrum miasta.

Pomieszczenie używane przed 16 stycznia w charakterze kaplicy, zostało poświęcone jako oratorium prywatne.

W sobotę 5 lutego będzie miało miejsce uroczyste poświecenie tczewskiej kaplicy, dokona go J.E. Ks. Bp Bernard Fellay. Początek ceremonii poświęcenia kaplicy rozpocznie się o godz. 17.00 a następnie Jego Ekscelencja będzie celebrował Msze świętą.

* Spotkanie przed bierzmowaniem

W ramach przygotowania do przyjęcia sakramentu bierzmowania, wzywamy wszystkich kandydatów w sobotę, 5 lutego na specjalne spotkanie w gdyńskim przeoracie. Spotkanie to jest obowiązkowe! Tego dnia przypada pierwsza sobota miesiąca, więc Msza św. będzie sprawowana, zgodnie z planem, o godz. 10.30. Spotkanie rozpocznie się o 12.00 w sali wykładowej. Najpierw kandydaci do bierzmowania wysłuchają tematycznego wykładu, a następnie wezmą udział w próbie ceremonii liturgicznej.

* Sakrament bierzmowania w Gdyni

W niedzielę 6 lutego J.E. Ks. Bp Bernard Fellay udzieli sakramentu bierzmowania w kościele gdyńskiego przeoratu. Uroczystość udzielenia sakramentu bierzmowania rozpocznie się o godz. 10.30, po bierzmowaniu Jego Ekscelencja odprawi Mszę świętą.

* Spotkanie KE

W sobotę, 19 lutego odbędzie się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci.

* Konferencja duchowa

W niedzielę, 20 lutego zamiast katechezy dla dorosłych, będzie wygłoszona comiesięczna konferencja duchowa.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Co należy sądzić o spotkaniu religii w Asyżu?

Spotkanie religii w Asyżu 27 października 1986 r. było jedynym w swym rodzaju skandalem, zgorszeniem dla dusz i złamaniem pierwszego przykazania Bożego: „Jam Pan, Bóg twój: Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną”. Nigdy przedtem Kościół nie został tak upokorzony jak wówczas, kiedy papież postawił się na jednym poziomie z przywódcami wszystkich sekt i religii. Stworzono przez to wrażenie, że Kościół katolicki jest tylko jedną wśród wielu wspólnot religijnych, które muszą pracować nad ustanowieniem pokoju na ziemi. Jak gdyby mógł istnieć inny pokój niż pokój w nawróceniu ludzi do Chrystusa i Jego Kościoła! „Nie ciągnijcie jarzma z niewierzącymi (…) Co za towarzystwo światłości z ciemnością? A co za umowa Chrystusa z Belialem? Albo co za udział wierzącego z niewierzącym?” (2 Kor 6, 14n).

Przy przywitaniu w prezbiterium bazyliki NMP, papież siedział z innymi przywódcami religijnymi na identycznych krzesłach. Unikano wszystkiego, co mogłoby wywołać wrażenie szczególnej pozycji papieża. Wszyscy mieli wydawać się równouprawnieni. Wbrew misyjnemu poleceniu Chrystusa, papież nie wezwał przedstawicieli innych religii do nawrócenia się do Chrystusa, ale do modlitwy do ich fałszywych bożków. Już przed spotkaniem papież powiedział, że jest ważne, aby pozostali oni wierni swym błędnym religiom: „Ta wspólna radykalna wierność poszczególnym tradycjom religijnym jest dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek potrzebna dla pokoju. Każdy z obecnych w Asyżu przedstawi Bogu swą modlitwę według własnej tradycji religijnej”.

Poszczególnym religiom oddano do użytku świątynie katolickie. Jeśli się pomyśli, że każda światynia katolicka jest świętym miejscem poświęconym tylko i wyłącznie kultowi Trójcy Przenajświętszej, to wobec widowiska w Asyżu można pomyśleć o przepowiedzianej przez Chrystusa „ohydzie spustoszenia zalegającej miejsce święte” (por. Mt 24, 15).

Odprawiwszy ceremonie o pokój, wszystkie delegacje udały się w milczeniu, w pewnego rodzaju pielgrzymce, do bazyliki św. Franciszka, gdzie każda wspólnota przedstawiła własną modlitwę o pokój. W przemówieniu końcowym papież tak zinterpretował tę pielgrzymkę:

„Krocząc w milczeniu rozmyślaliśmy o drodze, którą idzie nasza ludzka rodzina: albo we wrogości, jeśli nie przyjmujemy się wzajemnie w miłości, albo we wspólnej wędrówce ku naszemu wzniosłemu celowi, jeśli uświadamiamy sobie, że inni są naszymi braćmi i siostrami. (…) Obyśmy spostrzegli w tym antycypację tego, czego urzeczywistnienia Bóg oczekuje od duchowego rozwoju ludzkości: braterskiej wędrówki, w której wzajemnie sobie towarzyszymy na drodze do transcendentnego celu, jaki On nam wyznaczył”. Nie można już wyraźniej stwierdzić, że misja Kościoła dobiegła końca! Ludzie nie powinni się już nawracać do Kościoła, ale razem ze swymi religiami spokojnie kroczyć swą drogą.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na luty A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia

pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Styczeń
A.D. 2022

Nasza wiara, gwiazdą betlejemską dla nas

Drodzy Wierni! Na początku stycznia obchodzimy jedno z najstarszych świąt okresu Bożego Narodzenia. Święto to ma różne nazwy. Potocznie nazywamy je świętem „Trzech Króli”, od trzech znanych nam z imienia mędrców przybyłych do Dzieciątka Jezus. Mówimy też „Objawienie Pańskie”, które to określenie jest tłumaczeniem greckiego słowa „Epifania”. Nazwa ta nawiązuje do objawienia się Boga ludziom, czyli do ukazania prawdy Bożej poganom, reprezentowanym przez trzech mędrców ze Wschodu. Obie powyższe nazwy uzupełniają się pięknie oraz razem ukazują nam pełny obraz i głębokie znaczenie święta obchodzonego 6 stycznia. Z jednej strony mamy Boga, który przez objawienie daje się poznać, a z drugiej strony mamy człowieka, który także przez objawienie Boga poznaje.

Działanie Boga jest pod każdym względem pierwsze, wyprzedzające, zarówno jeśli chodzi o przyczynę jak i chronologię. Aby jednak mówić o objawieniu w ścisłym sensie, musi być ktoś, kto to objawienie zobaczy i przyjmie. Nie wystarczy zobaczyć, należy jeszcze przyjąć. Bóg pragnie być przez człowieka poznany, ale także dobrowolnie pokochany. Inaczej mówiąc, Bóg oczekuje od człowieka współpracy. Odpowiedź człowieka objawiającemu się Bogu wymaga więc zaangażowania nie tylko rozumu, ale woli i serca. Wolę ludzką uczynił Bóg wolną. Skutkuje to możliwością nie tylko przyjęcia, ale także odrzucenia Bożego objawienia. Tylko jedną z tych dwóch odpowiedzi możemy dać objawiającemu się Bogu. Trzej mędrcy ze Wschodu ukazują nam, której udzielić powinniśmy.

Trzech mędrców spotkała wielka Boża łaska. Byli etapami prowadzeni do głębokiego poznania Boga. Ich życie ukazuje wędrówkę po drodze wiary, którą także każdy z nas odbywa. By osiągnąć postęp w poznaniu Boga, mniej lub bardziej musimy naśladować owych mędrców.

W Kolekcie ze święta czytamy: „Boże, w dniu dzisiejszym za przewodem gwiazdy objawiłeś narodom Jedynego Syna Twojego; skoro tedy poznaliśmy Ciebie przez wiarę, doprowadź nas łaskawie do oglądania piękna Majestatu Twojego”. Wynika z tych słów, iż cząstkowe poznanie Boga tu na ziemi przez wiarę zostanie zwieńczone dla zbawionych w niebie pełnią poznania przez oglądanie. To w co teraz wierzymy, Bóg zbawionym w niebie po prostu pokaże.

Na ziemi Bóg daje się poznać duszy stopniowo. Postęp w Jego poznaniu zależy od osobistego zaangażowania człowieka. Pamiętajmy, że Bóg objawiając nam swe tajemnice czyni nam łaskę. Im wdzięczniej przyjmiemy daną łaskę, tym szybciej otrzymamy kolejną, większą. O ile istnienie Boga i główne Boże przymioty możemy poznać samym rozumem, to tajemnic natury Bożej samym rozumem poznać nie sposób. Kim Bóg jest? Jaki Bóg jest? Dlaczego uczynił tak, a nie inaczej? Na te pytania znajdziemy odpowiedź tylko o tyle, o ile wesprze nas łaska. Podobnie jest z tajemnicą miłości Boga do nas i wielkimi rzeczami, które Bóg przygotował swoim uczniom w niebie. Także te sprawy możemy poznać tylko o tyle, o ile zostaną nam objawione.

Bóg objawiał się ludzkości stopniowo przez wieki, jeśli nie przez tysiąclecia, a Boże objawienie osiągnęło swój szczyt dopiero w osobie Chrystusa Pana. Mówi o tym św. Paweł: „Po rozlicznych i przeróżnych sposobach, jakimi niegdyś mówił Bóg do ojców przez proroków, na koniec w tych czasach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy i przez Niego stworzył wszechświat. Ten zaś jest jasnością chwały i odbiciem istoty Jego”.

Mędrców pobudziła do rozpoczęcia wędrówki i później prowadziła w drodze gwiazda. Bóg posłużył się przyrodzonym, astronomicznym zjawiskiem, aby ułatwić mędrcom poznanie rzeczywistości nadprzyrodzonej, którą uosabiał Syn Boży. Owa gwiazda była dostępna dla zmysłów. Mędrcy ją widzieli i dlatego mogli za nią pójść. Bóg, który chce do siebie doprowadzić człowieka także, w taki czy inny sposób, czyni się widzialnym. Inaczej nie ma mowy o objawieniu, o ukazaniu się Boga człowiekowi. Objawienie czy potwierdzenie objawienia musi być czymś zewnętrznym, czymś dostrzeganym przez człowieka. Samo wewnętrzne, z konieczności subiektywne, przeżycie może być mylące i niebezpieczne. Mędrcy ujrzeli obiektywny fakt świecącej gwiazdy i to dawało gwarancję, iż znak jest prawdziwy. Gwiazda świeciła nad głowami wielu, wielu ludzi, ale tylko mędrcy za nią poszli. Dlaczego? Bo tylko oni oderwali się od swych ziemskich spraw i wznieśli wzrok ku górze. Inni albo gwiazdy nie zauważyli, albo ją zlekceważyli zajęci przyziemnymi sprawami. Gwiazda nie skłoniła ich do wyruszenia w drogę, do zmiany życia…

Podobnie bywa z gwiazdami jakie Bóg zapala na firmamencie naszego życia. Zbawiciel chce nam tymi znakami o sobie przypomnieć; chce nas tymi znakami o czyś ważnym pouczyć, chce zachęcić do dobra, ostrzec, wzmocnić… Każdy z takich znaków jest łaską. Czy dostrzegamy te znaki? Czy je doceniamy? Czy za nie dziękujemy? Czy mają one wpływ na nasze decyzje i wybory? A może lenistwo duchowe, konsumpcjonizm lub egoizm czynią nas ślepymi?

Gwiazda widziana przez mędrców ze Wschodu mogła ich zachwycić samym swoim własnym blaskiem. A jednak była czymś więcej niż tylko sama sobą. Była znakiem, a każdy znak ma to do siebie, że wskazuje na coś co znajduje się poza nim. Wskazywała na rzeczywistość przekraczającą zasięg zmysłów i siłę intelektu człowieka. Prowadziła do tajemnicy wiary, choć sama tajemnicą nie była.

Człowiek poznając tylko częściowo, powinien zawierzyć Bogu, gdyż w pełni własnymi siłami nie jest w stanie przeniknąć tajemnic wiary. Choć wiara jest zasadniczo aktem rozumu, odpowiedzią rozumu na Boże objawienie; uznaniem, że za objawionymi prawdami przemawiają ważkie racjonalne argumenty, to jednak jest w wierze zawsze także element zawierzenia, poddania się Bogu i Jego autorytetowi. Człowiek wierzący na Boże objawienie, jak już wspomniałem, odpowiada nie tylko rozumem, ale i wolą. A wola nie zawsze jest taka silna, jaka być powinna. Stąd pochodzą doświadczenia, które można nazwać wątpliwościami dotyczącymi wiary. Bóg je dopuszcza, by poddać naszą wiarę próbie. Jeśli tę próbę przejdziemy pomyślnie, to czyni ona naszą wiarę silniejszą i dojrzalszą. Tego typu doświadczenia towarzyszą w różnym stopniu wszystkim ludziom. Szczególnie niepowodzenia czy rozczarowania w życiu skutkują wahaniami w wierze. Bóg dopuszczając takie wahania udziela nam także łaski potrzebnej do ich zwycięskiego odparcia. Problem tylko w tym, że często w chwili próby tych łask nie dostrzegamy i stajemy do zmagań sami, co źle się kończy.

Podobną próbę przeszli mędrcy. W pewnej chwili gwiazda na jakiś czas znikła im z oczu. Stracili orientację, trud przebytej wędrówki wydał się daremny, chociaż byli już blisko kresu drogi. Inną próbą dla ich wiary były okoliczności w jakich zobaczyli Dziecię. Mędrcy spodziewali się pałacu, orszaku sług, dostatku… Przecież Nowonarodzony był Królem. Tymczasem zobaczyli Go w grocie pasterskiej, w żłóbku, w towarzystwie ubogich rodziców. Oczekiwania i wyobrażenia mędrców minęły się z tym, co zastali w Betlejem. Gdy jednak odrzucili od siebie pokusę zniechęcenia; gdy uznali, że Król może na swój pałac wybrać nawet pasterską grotę, a za tron obrać żłóbek, to ich wątpliwości zniknęły a pojawiła się radość, którą trudno wyrazić słowami. W Ewangelii czytamy na ten temat: „A ujrzawszy gwiazdę uradowali się radością bardzo wielką. I wszedłszy w dom znaleźli dziecię z Maryją, Matką Jego i upadłszy, pokłonili się Jemu. A otworzywszy skarby swe, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy odpowiedź we śnie, aby nie wracali do Heroda, inną drogą powrócili do krainy swojej”.

W zmaganiach z ewentualnymi wątpliwości i różnego rodzaju próbami wiary naśladujmy trzech mędrców. Możemy czasem nie rozumieć co Bóg do nas mówi, ale nie wolno nam utracić pewności, że mówi prawdę bo sam jest prawdą. Możemy czasem nie wiedzieć dlaczego Bóg zsyła nam to, co zsyła, ale trzeba nam ufać, że wszystkie dopusty czy wyroki Boże mają sens i prowadzą do dobra. Bądźmy pewni, że jeśli w chwili wahania wytrwamy przy Bogu i nie odstąpimy od wiary naszej, to Zbawiciel hojnie udzieli naszym duszom pokoju i radości; stopniowo doprowadzi nas do coraz głębszego poznania samego siebie. Wyznawanie wiary jest naszą chlubą. Wiara katolicka jest naszym największym skarbem! Bądźmy więc w wyznawaniu wiary wierni. Nie dajmy sobie odebrać świadomości jak wielkim wiara jest skarbem. Być katolikiem więcej znaczy niż być królem czy księciem. Gdyby św. Kazimierzowi Jagiellończykowi kazano wybrać: godność dziecka Bożego lub tytuł książęcy, to bez wahania wybrał by to pierwsze. Dziś spotykamy Chrystusa Pana we Mszy św., w siedmiu sakramentach, w Słowie Bożym. Kiedyś, jak Bóg pozwoli, ujrzymy Go takim, jakim jest w swej istocie: „Boże, w dniu dzisiejszym za przewodem gwiazdy objawiłeś narodom Jedynego Syna Twojego; skoro tedy poznaliśmy Ciebie przez wiarę, doprowadź nas łaskawie do oglądania piękna Majestatu Twojego”.

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Jasełka i spotkanie wiernych oraz konferencja duchowa

Serdecznie zapraszamy wszystkich na jasełka oraz spotkanie kolędowe, które odbędzie się w sobotę 8 stycznia 2022 r. w przeoracie w Gdyni.

Program:

– 10:30 – Msza św.

– ok 11:00 – konferencja duchowa,

– po wykładzie przedstawienie jasełek,

– po przedstawieniu spotkanie kolędowe i skromny poczęstunek przygotowany przez wiernych.

* Nauki stanowe

W styczniu nauki stanowe planowane są w dwa czwartki po nabożeństwach: 20 I dla niewiast i 27 I dla mężczyzn. Nauki będą wygłoszone w sali wykładowej pod kościołem.

* Spotkanie KE

W sobotę 29 stycznia odbędzie się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Czy wyznawcy innych religii są „anonimowymi chrześcijanami”?

Karol Rahner wyznawców innych religii nazywa „anonimowymi chrześcijanami”, a same religie uważa za drogi zbawienia, na których „ludzie wychodzą naprzeciw Bogu i Jego Chrystusowi”. Inne religie nie wierzą wprawdzie w Chrystusa, ale rzekomo Go szukają. Jest to pogląd błędny. Inne religie właśnie powstrzymują ludzi od wiary w Chrystusa i od chrztu. Jeśli islam np. naucza, że jest bluźnierstwem sądzić, iż Bóg ma syna, to jest to dla jego wyznawców przeszkodą w dojściu do prawdziwej wiary. Anonimowymi chrześcijanami można w ostatecznym razie nazwać tych, którzy pomimo fałszywych nauk swej religii, dzięki szczególnej łasce Bożej, mają wewnętrzną gotowość przyjąć tego wszystkiego, co Bóg objawił.

Czy wszyscy ludzie są automatycznie zbawieni przez Chrystusa?

Chrystus umarł za wszystkich ludzi w tym sensie, że wszyscy mają możliwość osiągnąć zbawienie. Nikt nie jest wyłączony. Aby jednak poszczególny człowiek został faktycznie zbawiony, potrzeba, aby przyjął łaskę, jaką Chrystus wysłużył i mu ofiaruje. Jeśli tego nie czyni, odrzucając ją; jeśli pozostanie w takim stanie aż do swej śmierci, będzie potępiony na wieki.

Apokatastazy (teorii „powszechnego zbawienia”), a więc tezy, że wszyscy ludzie są rzeczywiście, a nie tylko według możliwości zbawieni, wydawał się nauczać kard. Wojtyła w już wspomnianych rekolekcjach. Pisał on: „Narodziny Kościoła w chwili mesjańskiej, zbawiennej śmierci Chrystusa [były] w gruncie rzeczy także narodzinami człowieka, i to niezależnie od tego, czy człowiek o tym wie, czy nie wie, czy to akceptuje, czy też nie. W tej chwili otrzymał człowiek nowy wymiar swej egzystencji, którą Paweł nazywa krótko «byciem w Chrystusie»”. Wszyscy ludzie od początku aż do końca świata są przez Chrystusa dzięki Jego krzyżowi odkupieni i usprawiedliwieni. Jeśli każdy człowiek „niezależnie od tego, czy o tym wie, czy nie wie, czy to akceptuje, czy też nie”, ma „bycie w Chrystusie” i jest zbawiony, to wszyscy będą zbawieni, a nikt potępiony. Wydaje się, że także jako papież kard. Wojtyła prezentował ten pogląd. W swej pierwszej encyklice Redemptor hominis pisał bowiem:

„To dotyczy każdego człowieka, gdyż każdego człowieka dotyczy tajemnica Odkupienia, z każdym jest Chrystus przez tę tajemnicę nierozerwalnie złączony (…) Oto człowiek w pełnym świetle tajemnicy, w której uczestniczy przez Jezusa Chrystusa – tajemnicy, w której uczestniczy każdy z czterech miliardów ludzi żyjących na naszej planecie, od pierwszego momentu, od poczęcia pod sercem matki”.

Jednak wobec tej teorii trzeba zapytać, jeśli człowiek od pierwszego momentu swego życia jest na zawsze złączony z Chrystusem, to do czego potrzebny jest jeszcze chrzest i przynależność do widzialnego Kościoła? Pomyślmy o tym, że autor cytowanych wyżej słów chciał uczynić kardynałem Hansa Ursa von Balthasara – teologa, który faktycznie uważał, że piekło jest puste. To stoi jednak w sprzeczności z nauką Pisma św., mówiącego w wielu miejscach o piekle. W przypowieściach o Sądzie Ostatecznym Chrystus jednoznacznie wychodzi z założenia, że będą tacy, co pójdą do piekła: „Wtedy rzecze i tym, którzy po lewicy będą: Idźcie ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, który zgotowany jest diabłu i aniołom jego” (Mt 25, 41). Wydaje się nawet, że wielu jest takich, co idą do piekła: „Albowiem szeroka brama i przestronna jest droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest, którzy przez nią wchodzą” (Mt 7, 13). Także Kościół był aż do czasów ostatniego soboru przekonany, że bardzo wielu ludzi idzie na wieczne potępienie. To było impulsem dla działalności misyjnej. Wielu chrześcijan nie obawiało się żadnych trudów, by głosić Ewangelię i w ten sposób zbawić jak najwięcej zagrożonych piekłem dusz.

Jeśli wszyscy są już zbawieni, to misje nie mają szczególnego znaczenia. Ich jedyny sens polega wtedy na mówieniu ludziom: jesteście już, choć o tym nie wiecie, zbawieni przez Chrystusa! W istocie kard. Wojtyła interpretował w ten sposób fragment soborowego dokumentu Gaudium et spes (nr 22): „Chrystus, nowy Adam, ogłasza człowieka człowiekowi”. To ma oznaczać, że Chrystus objawił człowiekowi to, co z człowiekiem już się stało, a mianowicie, że ma „bycie w Chrystusie (…) Objawienie polega na tym, że Syn Boży przez swe Wcielenie zjednoczył się z każdym człowiekiem”. Kościół jednak nigdy nie rozumiał misji w ten sposób. Misja oznaczała dla niego niesienie ludziom zbawienia poprzez głoszenie Ewangelii i szafowanie sakramentów, a nie obwieszczanie im, że już od dawna posiadają zbawienie. „Kto uwierzy i ochrzci się, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 16).

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na styczeń A.D. 2022

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia