pobierz wersję .pdf

BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
w Gdyni
Porządek nabożeństw
Marzec
A.D. 2022

„Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i

w proch się obrócisz”

Drodzy Wierni, na początku marca rozpoczynamy Wielki Post. Nasze praktyki pokutne tego okresu rozpoczną się ceremonią posypania głów, podczas której rozlegną się słowa: „Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Będzie wypowiadał je kapłan w czasie posypanie głów popiołem. Można ten obrzęd uznać za początek Wielkiego Postu. Jego głęboka treść powinna nam towarzyszyć w czasie całego Wielkiego Postu. Można by może oczekiwać, że podczas posypywania głów popiołem, usłyszymy jakieś wezwanie do dzieł pokutnych, jakąś zachętę do modlitwy, postu i jałmużny, jakiś rozkaz do walki z naszymi grzechami, jakieś zobowiązanie do poprawy, do pokuty… Tymczasem nic takiego, gdy na nasze głowy spadnie popiół, nie usłyszymy. Usłyszymy natomiast słowa o naszym początku i końcu, które są pod pewnym względem tym samym. Oto Bóg stworzył nasze ciało z prochu i tenże Bóg w proch nasze ciała zamieni. Kiedyś nasze ciała powstaną z martwych, ale między tym wydarzeniem a śmiercią biologiczną będą one tylko prochem. Nie jesteśmy w stanie zapewnić im nieśmiertelności, uchronić je od przemijania, chorób, starości… Rzecz to oczywista, a jednak wielu ludzi żyje tak, jakby tego nie rozumiała. Pod słowem „ciało” należy rozumieć całą materialną doczesność. Ona nieuchronnie przeminie. Nie warto o nią przesadnie zabiegać, a już zdecydowanie.

Warto o tym pamiętać. To nam przypomina nasza Matka, Kościół święty. W liturgii, w katechezie, w kaznodziejstwie Kościół wzywa nas byśmy zawsze pamiętali o zasadniczym celu naszego życia. Kto pamięta o tym celu, ten będzie dobierał środki rzeczywiście prowadzące do jego osiągnięcia. W ziemskich podróżach jest podobnie. Kto chce dotrzeć do jakiegoś miejsca, na przykład do Wiecznego Miasta, ten będzie się zastanawiał nad wyborem właściwej drogi i właściwego środka lokomocji, nad zabezpieczeniem się przed spodziewanymi trudnościami jakie mogą go spotkać podczas podróży… Jeśli dotarcie do Rzymu wymaga takich zabiegów, to tym bardziej naszej uwagi wymaga osiągnięcie ostatecznego celu życia ludzkiego jakim jest szczęście w niebie.

Dlatego ważne jest abyśmy w naszym życiu byli świadomi tej perspektywy. Pamięć o wieczności, ocenianie doczesności z perspektywy wieczności, także pamięć o czekającym każdego sądzie Bożym – to jest niezbędne, abyśmy w czasie Wielkiego Postu rzeczywiście stali się lepsi, bliżsi Bogu i bliźnim, bliżsi ewangelicznym wzorcom, którym sprzeciwiają się grzechy.

Obok słów wypowiadanych przez kapłana w momencie posypywaniu głów popiołem, są jeszcze wcześniejsze słowa modlitwy, którą kapłan wypowiada przy poświęceniu popiołu. Wówczas popiół jest potraktowany jako znak pokuty, zobowiązanie do walki z wadami… Jeśli ktoś pozwala posypać swoją głowę popiołem, to znaczy, iż wyraża szczere pragnienie podjęcia bezpardonowej walki z własnym grzechem, a także gotowość zadośćuczynienia za swoje grzechy. To one są jedyną przeszkodą na drodze powrotu człowieka do Boga, czyli drodze wiodącej do zbawienia duszy.

Oto pierwsza modlitwa z poświęcenia popiołu: „Wszechmogący, wieczny Boże, przebacz pokutującym, daj się przebłagać ich modłami i racz zesłać z nieba świętego Anioła Twego, który by pobłogosławił i poświęcił ten popiół. Niech się on stanie zbawiennym lekiem dla wszystkich, którzy pokornie wzywają świętego imienia Twego i w poczuciu swoich przewinień sami się oskarżają przed obliczem Boskiej łaskawości, opłakując swoje występki, oraz usilnie dopraszają się Twojej ojcowskiej dobroci. Spraw, przez wezwanie świętego imienia Twojego, aby wszyscy posypani tym popiołem, dla odpuszczenia grzechów, otrzymali zdrowie dla ciała i pomoc dla duszy”. W drugiej modlitwie znajdujemy pocieszające pouczenie, że pomimo naszej niegodności i grzeszności Bóg wciąż pragnie nas zbawić, udzielając nam potrzebnych do tego łask: „Boże, Ty nie chcesz śmierci grzeszników, lecz ich pokuty, wejrzyj łaskawie na ułomność natury ludzkiej i racz w Swej dobroci pobłogosławić ten popiół, którym zamierzamy posypać nasze głowy na znak pokory i dla uzyskania przebaczenia. Gdy uznajemy, że jesteśmy prochem i w proch się obrócimy, ponieważ zasługuje na to nasza przewrotność, udziel nam w miłosierdziu Swoim odpuszczenia wszystkich grzechów i nagrody obiecanej pokutującym”. W kolejnej modlitwie kapłan odważa się prosić Boga o łaskę, dla tych, którzy uznali swą grzeszność: „Boże, który wzruszasz się pokorą i dajesz się przebłagać zadośćuczynieniem, nakłoń Swe ojcowskie ucho ku naszym prośbom i zlej łaskę Twego błogosławieństwa na posypane popiołem głowy Twoich sług; napełnij ich duchem skruchy, spełnij słuszne ich prośby, a udzielone im dary utwierdź i zachowaj zawsze nienaruszone. Przez Chrystusa, Pana naszego”. Ostatnia z kolei modlitwa, odmawiana przy poświeceniu popiołu, jest dla nas źródłem otuchy. Znajdujemy w niej przykład zaczerpnięty ze Starego Testamentu a ilustrujący prawdę, że Bóg rzeczywiście udziela swego przebaczenia tym, którzy ze skruszonym sercem Go o to proszą: „Wszechmogący, wieczny Boże, który udzieliłeś przebaczenia Niniwitom pokutującym w popiele i włosiennicy, daj nam łaskawie tak naśladować ich w pokucie, abyśmy również uzyskali przebaczenie. Przez Chrystusa, Pana naszego”.

Świadomość, że od Boga pochodzimy i do Boga zmierzamy powinna zachęcać nas, nawet w jakimś sensie możemy powiedzieć, zmusza nas do pokuty. Bóg dał nam życie i przed Bogiem ze swego życia będziemy musieli zdać rachunek. Jeśli się swemu życiu przyglądniemy uważniej, to nasze sumienie powie nam wyraźnie, że nie zawsze byliśmy wdzięczni Bogu za dar życia i często żyliśmy tak, jakbyśmy nie musieli nigdy przed żadnym Bożym sądem stawać. Inaczej mówiąc, często taplaliśmy się beztrosko w grzechu niczym wróble w kałuży. Dlatego potrzebujemy żalu, potrzebujemy pokuty, by Bóg zobaczył, iż autentycznie mamy dość taplania się w bagnie grzechu oraz chcemy jak najszybciej swą duszę i swe ciało obmyć w strumieniu łaski uświęcającej. Chodzi o to, by Bóg patrząc na nasze dusze i ciała znowu mógł dostrzec w nich, możliwie jak najwyraźniej, po trzykroć święte człowieczeństwo swego jedynego, umiłowanego Syna. Do nieba nie wejdzie nikt, w kim Bóg Ojciec takiego podobieństwa nie zobaczy.

Żal nasz jednak i pokuta nie są na pokaz. Przed pozorami i obłudą przestrzega nas Chrystus Pan: „Gdy pościcie, nie bądźcie smutni jako obłudnicy. Twarze bowiem swoje wyniszczają, aby okazali ludziom, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam, że wzięli nagrodę swoją. Ale ty, gdy pościsz, namaść głowę swoją i obmyj oblicze swoje, abyś nie okazał ludziom, że pościsz, ale Ojcu twojemu, który jest w skrytości. A Ojciec twój, który widzi w skrytości, odda tobie”. Nie chodzi więc o manifestowanie oznak postu, o jakieś umartwienia na pokaz. Do odrodzenia moralnego potrzeba przede wszystkim podjętej gdzieś głęboko w ciszy serca, a więc nie na oczach świata, decyzji o zerwaniu z grzechem, który zniewala i do piekła prowadzi. Ludzie winni tylko naszego zerwania z grzechem poczuć błogosławione skutki, zaś samo zerwanie powinno być wiadome tylko Bogu. Niech więc żona będzie mogła powiedzieć o swym mężu po Wielkim Poście: och, nie poznaję go, cierpliwości ma więcej, także łagodności, o rodzinę troszczy się lepiej… A mąż niech zauważy, że czas wielkopostny jakoś zmienił postępowanie jego żony, która kłótliwa mniej się stała i ciepła domownikom więcej okazuje…

Pięknie taką postawę wyraża czytanie z Księgi Joela: „To mówi Pan: Nawróćcie się do mnie całym sercem waszym przez post, płacz i żal. I rozdzierajcie serca wasze, a nie wasze szaty. I nawróćcie się do Pana Boga waszego, bo łaskawy jest i litościwy, cierpliwy i wielkiego miłosierdzia, a współczujący w nieszczęściu”. Dlatego, Drodzy Wierni, pamiętajmy o słowach, które wypowiada kapłan nad nami, posypując nasze głowy popiołem: „Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Pamiętajmy, że celem Wielkiego Postu jest nasza poprawa, nasza przemiana, nasze odrodzenie moralne, duchowe… Jak auto ma wyjechać z warsztatu samochodowego przeglądnięte, odnowione, naprawione, tak my powinniśmy zakończyć Wielki Post lepsi niż go rozpoczęliśmy! Bądźmy w wielkopostnym czasie gorliwsi i wytrwalsi niż byliśmy wcześniej, jak to wyraża modlitwa z dzisiejszej Mszy św.: „Udziel, Panie, wiernym Twoim łaski, aby rozpoczęli ten czcigodny i uroczysty post z należną pobożnością i przebyli go służąc Tobie w pokoju. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.”

Z błogosławieństwem kapłańskim,
ks. Krzysztof Gołębiewski

* * *

AKTUALNOŚCI

* Różańcowa husaria

2 III 2022 (Środa Popielcowa) — 16 IV 2022 (Wielka Sobota)

Wielkopostna krucjata w intencji kapłanów Bractwa św. Piusa X, o nawrócenie kapłanów pozostających w strukturach posoborowych, o nowe i święte powołania kapłańskie i zakonne oraz w intencji obrony dzieła Abp Marcela Lefebvr’a przed atakami wrogów.

Odwołując się do wzniosłej historii Narodu Polskiego, mając tyle dowodów na cudowne działanie Bożej Opatrzności i opiekę Królowej Polski czujemy się wezwani do odnowienia walki o zbawienie dusz i rozszerzanie Królestwa Bożego na ziemi. Do tego dzieła konieczni są kapłani i osoby Bogu szczególnie poświęcone, ponieważ w wojnie z siłami zła potrzeba nam mądrych przewodników i duchowego oręża. Nie możemy ulec obawie, że siły przeciwnika są o wiele potężniejsze od naszych znikomych możliwości, byłoby to zaprzeczenie tych wszystkich cudów, które Bóg dokonał za pomocą słabych narzędzi, przez co mogła objawić się potęga Nieba i Miłość Stwórcy do Jemu oddanych przez Niepokalaną. W obliczu tego stajemy do kolejnej bitwy z różańcem w lewej, a krzyżem w prawej dłoni.

Wspomniawszy glorie polskiej husarii, której zwycięstwa nieraz uchroniły cywilizację chrześcijańską przed inwazją wrogów Kościo- ła, chcemy, nie zważając na potęgę burzycieli, a ufni w siłę modlitwy stać się nową husarią różańcową, która ruszy do boju z przeciwnika- mi świętej wiary katolickiej i zwycięży z Maryją, Pogromicielką wszelkich herezji. Po zakończeniu krucjaty pragniemy przedstawić podjęte zobowiązania Najświętszej Maryi Pannie oraz podziękować Niepokalanej za Jej niezwyciężone wstawiennictwo i nasze skromne wysiłki.

ks. Karol Stehlin

* Spotkanie duszpasterstwa rodzin

W pierwszą sobota marce (5 marzec) będzie miało miejsce kolejne spotkanie duszpasterstwa rodzin. Po Mszy świętej śpiewanej będzie wykład dla rodziców, a następnie wspólne spędzaniu czasu. Wiec szczegółów w gablocie.

* Spotkanie KE

W sobotę, 12 marca odbędzie się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci.

* Nauki stanowe

Kolejne nauki stanowe w naszym gdyńskim kościele odbędą się w trzeci czwartek miesiąca (17 III) dla niewiast i w czwarty czwartek miesiąca (24 III) dla mężczyzn. Nauki będą wygłoszone po wieczornych Mszach św. w sali wykładowej.

* Konferencja duchowa

W niedzielę, 20 marca zamiast katechezy dla dorosłych, będzie wygłoszona comiesięczna konferencja duchowa.

* Rekolekcje wielkopostne

Rekolekcje wielkopostne w naszym przeoracie wygłosi ks. Łukasz Szydłowski. Odbędą się one w dniach 25-27 marca. Tematem rekolekcji będzie: „Smutna jest dusza moja aż do śmierci – rozważania Męki Pańskiej”.

Oto dokładny plan rekolekcji:

Piątek 25 marca (Zwiastowanie NMP)

– 17:20 – Droga krzyżowa/możliwość spowiedzi

– 18:00 – Msza św. śpiewana

– 19:10 – Nauka I

Sobota 26 marca

– 16:45 – Możliwość spowiedzi

– 17:15 – Nauka II

– 18:00 – Msza św. czytana

– 18:50 – Nauka III

Niedziela 27 marca (4. Niedziela Wielkiego Postu)

– 07:15 – Msza św. czytana (kazanie nauka IV)

– 08:10 – Możliwość spowiedzi

– 08:30 – Msza św. śpiewana (kazanie nauka IV)

– 10:00 – Godzinki/możliwość spowiedzi

– 10:30 – Msza św. śpiewana (kazanie nauka IV)

– 17:30 – Możliwość spowiedzi

– 18:00 – Msza św. czytana (kazanie nauka IV)

* * *

Duchowa lektura z brewiarza rzymskiego.

Homilia świętego Hieronima, Prezbitera, Komentarz do Ewangelii Mateusza, księga pierwsza.

Dlaczego Pan został poczęty z poślubionej dziewicy, a nie z kobiety wolnej? Po pierwsze, aby przez Józefa ukazać pochodzenie Maryi. Po drugie: bo tak została zachowana od ukamienowania przez Żydów za nierząd. Po trzecie: aby On i Jego matka mogli mieć strażnika w podróży do Egiptu. Ignacy, męczennik z Antiochii, dodaje czwarty powód: by ukryć miejsce narodzin przed diabłem, który mógł przypuszczać, że Maryja stała się brzemienna za sprawą małżonka.

Zanim zamieszkali razem, została znaleziona z dzieckiem z Ducha Świętego. Znalazł Ją nie kto inny, tylko Józef, który miał już przywilej mężowski, by wiedzieć o wszystkim, co Jej dotyczyło. Jest napisane: „zanim zamieszkali razem”. To nie znaczy, że kiedykolwiek zamieszkają razem. Pismo stwierdza zaledwie, że jeszcze się tak nie stało. Józef zaś, mąż Jej, będąc sprawiedliwym i nie chcąc Jej wydać, chciał Ją potajemnie oddalić. Jeśli ktoś jednoczy się z nierządnicą, stają się jednym ciałem, i jako oboje wtajemniczeni w przestępstwo, oboje są winni. Jakże to jest, że Józef, który przymyka oczy na przestępstwo swej zaślubionej, nazywany jest sprawiedliwym? Musiało być tak, że znał jej czystość. Nie rozumiał tajemnicy Jej brzemienności, i choć dziwił się temu, co się stało, zachował milczenie.

* * *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

(ciąg dalszy rozważań na temat kryzysu w Kościele

według ks. Mateusza Gaudrona FSSPX)

Jakie są następstwa ekumenizmu?

Następstwami ekumenizmu są obojętność religijna i załamanie się misji. Obecnie katolicy powszechnie wyznają pogląd, że we wszystkich religiach równie dobrze można się zbawić i dlatego prowadzenie misji jest po prostu bez sensu. Często odmawia się przyjmowania do Kościoła wyznawców innych religii, nawet jeśli oni wyraźnie tego pragną. Misje stały się wyłącznie pomocą dla słabiej rozwiniętych krajów. Stoi to w wyraźnej sprzeczności z misyjnym poleceniem Chrystusa: „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem” (Mt 28, 19n).

Szczególnie oburzającym tego przykładem jest deklaracja z Balamand, która 23 czerwca 1993 r. została podpisana jako rezultat konferencji, w której udział wzięli katolicy i prawosławni. Trzeba wiedzieć, że po schizmie poszczególne Kościoły wschodnie z powrotem przyłączyły się do Rzymu. Zachowały swój obrządek, ale uznały nadrzędną władzę papieża, tak jak to czyniły Kościoły wschodnie przed schizmą. Katolickie Kościoły wschodnie dostały nowego impulsu do rozwoju po politycznych zmianach w Związku Radzieckim, wielu prawosławnych trwało bowiem w schizmie tylko wskutek zewnętrznego nacisku i życzyło sobie połączenia ze Stolicą Piotrową. Ze zrozumiałych przyczyn rozgniewało to władze Cerkwi prawosławnej, które zagroziły zerwaniem rozmów ekumenicznych. Konferencja w Balamand miała za cel uratować ekumenizm.

W paragrafie 8. deklaracji katolickie Kościoły wschodnie nazwane zostały „źródłem sporów i bólu”. Napisano tam, że Kościół katolicki dla usprawiedliwienia „prozelityzmu” (tj. starań o doprowadzenie prawosławnych z powrotem do jedności Kościoła katolickiego) „rozwinął wyobrażenie, jakoby jako jedyny był strażnikiem zbawienia” (nr 10). A więc to, co zawsze było nauką Kościoła, a mianowicie, że wszyscy chrześcijanie muszą być zjednoczeni pod najwyższym pasterzem – papieżem, staje się tu tylko teologicznym poglądem, który został wymyślony w celu usprawiedliwienia egoistycznych interesów. Dlatego na przyszłość odrzuca się wyraźnie ponowne doprowadzenie prawosławnych do Kościoła katolickiego (nr 12), natomiast Cerkiew prawosławna jest uważana teraz za „Kościół siostrzany”: „Kościół katolicki i Kościół prawosławny uznają się wzajemnie za Kościoły siostrzane. (…) Według słów Jana Pawła II ekumeniczne wysiłki siostrzanych Kościołów Wschodu i Zachodu. opierających się na dialogu i modlitwie, zmierzają ku doskonałej i pełnej wspólnocie, w której Kościoły ani się nie dzielą, ani się nie jednoczą, ale wychodzą sobie naprzeciw w prawdzie i miłości (por. Slavorum Apostoli, nr 14)”. Dlatego katoliccy uczestnicy przyrzekają nie czynić w przyszłości nic, aby wiernych prawosławnych doprowadzić do Kościoła katolickiego. Katolicy zobowiązują się nawet nie tworzyć struktur katolickich wbrew woli prawosławnych na terenach, gdzie dotąd istniało duszpasterstwo prawosławne (nr 29). Ostatecznie pisze się: „Komisja, wykluczając na przyszłość wszelki prozelityzm i wszelką wolę ekspansji katolików kosztem kościoła prawosławnego, ma nadzieję, że zlikwidowała przeszkodę, która skłaniała kościoły autokefaliczne do nieuczestniczenia w dialogu teologicznym”.

Według tego dokumentu katolickie Kościoły wschodnie są przeszkodą dla ekumenizmu i skoro już jest przykre, że one w ogóle istnieją, to w przyszłości przynajmniej nie powinny się one rozwijać. Jest to zdrada tych wszystkich chrześcijan, którzy przez cale stulecia znosili wielkie cierpienia, a nawet ponosili męczeńską śmierć, aby być wiernymi Stolicy Piotrowej! Aby ekumeniczny dialog nie utkwił w martwym punkcie, poświęca się własnych braci. W ogóle można stwierdzić, że cały ekumenizm jest zawsze ze szkodą dla Kościoła katolickiego. To tylko on idzie na ustępstwa, podczas gdy inne wyznania i religie cieszą się z ustępowania Kościoła, same nie czyniąc w jego stronę ani kroku. Muzułmanie bezwstydnie wykorzystali spotkanie w Asyżu, aby wyznawać swą wiarę w Allacha jako jedyną właściwą drogę. Ich modlitwa o pokój brzmiała: „Tobie jednemu chcemy służyć i do ciebie tylko uciekamy się o pomoc. Prowadź nas właściwą drogą, drogą tych, co cieszą się twą łaską – a nie ścieżką tych, na których się gniewasz albo którzy błądzą po manowcach!”. Następuje sura 11,138 Koranu: „Mówi: Wierzymy w Allacha i w to, co nam objawił, i w to, co wszystkim prorokom od Pana dane zostało. Nie znamy pomiędzy nimi różnicy. Pozostajemy oddani Allachowi”. Islamska modlitwa o pokój kończy się surą 112: „W imię Allacha, Miłosiernego! Mów: Allach jest wyłącznym, jedynym i wiecznym Bogiem. Nie rodzi i nie jest zrodzony, a żadna istota nie jest mu równa”. Jeśli tu mówi się, że Allach nie rodzi i nie jest zrodzony, a także, że pomiędzy prorokami nie ma żadnej różnicy, to te wypowiedzi są jednoznacznie skierowane przeciwko wierze chrześcijańskiej głoszącej, że Jezus Chrystus nie tylko jest prorokiem jak każdy inny, ale prawdziwym Synem Bożym, zrodzonym przez Ojca przed wszystkimi czasy.

* * *

KALENDARZ LITURGICZNY

Na marzec A.D. 2022

1 wt.	dzień ferialny, 4 kl.
2 śr.	Środa Popielcowa, 1 kl.
3 czw.	dzień ferialny, 3 kl., Pierwszy czwartek miesiąca ku czci Pana naszego Jezusa Chrystusa, Najwyższego Kapłana, modlitwa za kapłanów i o powołania kapłańskie
4 pt.	dzień ferialny, 3 kl., wsp. św. Kazimierza, Wyznawcy, 3 kl., wsp. św. Lucjusza I, Papieża i Męczennika, Pierwszy piątek miesiąca ku czci Najśw. Serca Jezusa
5 sob.	dzień ferialny, 3 kl., Pierwsza sobota miesiąca ku czci Niepokalanego Serca N.M.P.
6 niedz.	1. Niedziela Wielkiego Postu, 1 kl.
7 pn.	dzień ferialny, 3 kl., wsp. św. Tomasza z Akwinu, Wyznawcy i Doktora Kościoła, 3 kl.
8 wt.	dzień ferialny, 3 kl. wsp. św. Jana Bożego, Wyznawcy, 3 kl. (P.P. W diec. pelplińskiej: Roczn. pośw. Bazyliki kat. w Pelplinie, 1 kl.)
9 śr.	Środa Suchych Dni Wielkiego Postu, 2 kl., wsp. św. Franciszki Rzymianki, Wdowy, 3 kl.
10 czw.	dzień ferialny, 3 kl., wsp. śś. Czterdziestu Męczenników, 3 kl.
11 pt.	Piątek Suchych Dni Wielkiego Postu, 2 kl.
12 sob.	Sobota Suchych Dni Wielkiego Postu, 2 kl., wsp. św. Grzegorza Wielkiego, Papieża, Wyznawcy i Doktora Kościoła, 3 kl.
13 niedz.	2. Niedziela Wielkiego Postu, 1 kl.
14 pn.	dzień ferialny, 3 kl.
15 wt.	dzień ferialny, 3 kl., wsp. św. Klemensa Marii Hofbauera (Dworzaka), Wyznawcy
16 śr.	dzień ferialny, 3 kl.
17 czw.	dzień ferialny, 3 kl., wsp. św. Patryka, Biskupa i Wyznawcy, 3 kl.
18 pt.	dzień ferialny, 3 kl., wsp. św. Cyryla Jerozolimskiego, Biskupa, Wyznawcy i Doktora Kościoła, 3 kl.
19 sob.	Św. Józefa, Oblubieńca N.M.P., Wyznawcy i Patrona Kościoła Katolickiego, 1 kl., wsp. ferii Wielkiego Postu, 3 kl.
20 niedz.	3. Niedziela Wielkiego Postu, 1 kl.
21 pn.	dzień ferialny, 3 kl., wsp. św. Benedykta, Opata, 3 kl.
22 wt.	dzień ferialny, 3 kl. (P.P. W diec. pelplińskiej: wsp. św. Katarzyny Wastaneńskiej (Szwedzkiej), Dziewicy, 3 kl.)
23 śr.	dzień ferialny, 3 kl.
24 czw.	dzień ferialny, 3 kl., wsp. św. Gabriela Archanioła, 3 kl.
25 pt.	Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie, 1 kl., wsp. ferii Wielkiego Postu, 3 kl.
26 sob.	dzień ferialny, 3 kl.
27 niedz.	4. Niedziela Wielkiego Postu, 1 kl.
28 pn.	dzień ferialny, 3 kl., wsp. św. Jana Kapistrana, Wyznawcy, 3 kl.
29 wt.	dzień ferialny, 3 kl.
30 śr.	dzień ferialny, 3 kl.
31 czw.	dzień ferialny, 3 kl.

Porządek Mszy św. w naszym kościele przeoratowym na kolejne tygodnie podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go będzie znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https://gdynia.fsspx.pl

facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia