BIULETYN INFORMACYJNY

BRACTWO KAPŁAŃSKIE ŚW. PIUSA X
Przeorat pw. Niepokalanego Serca NMP

w Gdyni

Porządek nabożeństw

Czerwiec A.D. 2019

Eucharystia centrum duchowego życia

Drodzy Wierni, miesiąc czerwiec, jest miesiącem, w którym szczególnie czci się Najświętsze Serca Pana Jezusa. Ono jest symbol całkowitej i absolutnej miłości Pana Jezusa do nas grzeszników. Jednak w nabożeństwie tym, nie chodzi o same ckliwe uczucia i wrażenia, lecz o naśladowanie cnót ukazanych nam w tymże Sercu Zbawiciela. Nie bez powodu na końcu litanii ku czci Serca Jezusowego modlimy się: Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serca nasze według Serca Twego! Słodki Odkupiciel wie, że my sami z siebie nic nie możemy, stąd gotów jest udzielać nam swych łask, o ile będziemy prosili w Jego imię: „zaprawdę powiadam wam: Jeśli o co prosić będziecie Ojca w imię moje, da wam. Dotychczas o nic nie prosiliście w imię moje; proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna” (J 16). Więcej nawet, nie tylko Chrystus Pan pragnie udzielać łask wysłużonych nam przez dzieło odkupienia, lecz sam w swej osobie pragnie być naszym pokarmem, naszą siłą! Największym skarbem jaki otrzymaliśmy od Jezusa, jest On sam. Jest nim Jego boska Obecność w Sakramencie Eucharystii. Eucharystia musi być centrum naszego duchowego życia, wtedy tylko będziemy ukazywali, że rzeczywiście słowa Pana Jezusa są prawdziwe: „Beze mnie nic nie możecie uczynić” (J 15). Bo skoro wierzymy, że jest to prawdą, wtedy będziemy pragnęli, jak tylko to możliwe, przebywać w obecności Pana Jezusa i jak najczęściej przyjmować Go do swych serc w Komunii świętej. W naszych czasach, kiedy tak często lekceważony a nawet obrażany jest Zbawiciel w sakramencie ołtarza, powinniśmy miłować Go goręcej za tych, którzy Go nie miłują. Ale nie można miłować Jezusa, gdy się Go nie zna. Stąd powinniśmy poznawać katolicką naukę odnośnie Eucharystii, byśmy mogli bronić katolickiej prawdy, prawdy jedynej. Stąd pozwolę sobie przytoczyć naukę soboru trydenckiego (sesja XIII, rok 1551), który broniąc Obecności Pana Jezusa w Eucharystii odparł ataki heretyków na tę prawdę. Wyjaśniono na soborze w łatwych i prostych słowach naukę o Eucharystii.

Tak naucza ów sobór:

„Święty, ekumeniczny i powszechny Sobór Trydencki, prawnie zgromadzony w Duchu Świętym pod przewodnictwem tych samych legatów i nuncjuszy Stolicy Apostolskiej, chociaż nie bez szczególnego natchnienia i kierownictwa Ducha Świętego, zebrał się w tym celu, aby wyłożyć prawdziwą i dawną naukę o wierze i sakramentach i by zaradzić wszystkim herezjom i bolesnym udręczeniom, które w obecnej chwili niepokoją i rozdzierają Kościół na różne części; już od samego początku zamierzał przede wszystkim wyrwać z korzeniami kąkol bezecnych herezji i schizm, które w naszych czasach «nieprzyjazny człowiek zasiał» [Mt 13, 25 nn]. W nauce dotyczącej wiary, korzystania i czci Najśw. Eucharystii, którą zresztą Zbawiciel nasz pozostawił w Kościele jako symbol jego jedności i miłości, pragnąc, aby łączyła ona razem i jednoczyła wszystkich chrześcijan. Dlatego ten święty Sobór, podając zdrową i autentyczną naukę o czcigodnym i Boskim Sakramencie Eucharystii, którą zawsze zachowywał Kościół katolicki, pouczony przez samego Jezusa Pana naszego i Jego Apostołów oraz przez Ducha Świętego, który mu z każdym dniem przypomina wszelką prawdę [por. J 14, 26 nn], zabrania wszystkim wiernym Chrystusa, żeby nie odważali się o Najśw. Sakramencie Eucharystii odtąd inaczej wierzyć, nauczać lub w kazaniach głosić, niż zostało to określone i wyjaśnione w obecnym dekrecie.

Rozdział I. Rzeczywista obecność Pana naszego Jezusa Chrystusa w Najśw. Sakramencie Eucharystii.

Najpierw święty Sobór naucza oraz otwarcie i jasno wyznaje, że w Boskim Sakramencie św. Eucharystii po konsekracji chleba i wina Pan nasz Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, znajduje się prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie [kan. 1] pod postaciami owych widzialnych rzeczy. Albowiem nie jest to sprzeczne, aby Zbawiciel nasz zasiadał zawsze w niebiosach po prawicy Ojca naturalnym sposobem obecności, a mimo to był obecny w swojej substancji na wielu innych miejscach sposobem istnienia wprawdzie ledwo słowami wyrażalnym, który jednak jako dla Boga możliwy możemy pomyśleć i mocno mamy wierzyć.

Tak bowiem jasno wyznawali wszyscy nasi Ojcowie, jacy tylko należeli do prawdziwego Kościoła Chrystusowego, którzy o tym Najświętszym Sakramencie nauczali: Podczas Ostatniej Wieczerzy Zbawiciel nasz ustanowił ten przedziwny sakrament, gdy pobłogosławiwszy chleb i wino, wyraźnymi i jasnymi słowami oświadczył, że daje im [Apostołom] swoje własne ciało i swoją krew. Słowa te, upamiętnione przez Ewangelistów [Mt 26, 26 nn; Mk 14, 22 nn; Łk 22, 19 nn] i powtórzone później przez św. Pawła [1 Kor 11, 23 nn], ponieważ w myśli Ojców mają takie właściwe i wyraźne znaczenie, [dlatego] jest niesłychanie wielkim występkiem, kiedy niektórzy uparci i przewrotni ludzie czynią z nich fałszywe i zmyślone metafory, przeczące prawdzie ciała i krwi Chrystusa; czynią to wbrew powszechnemu przekonaniu Kościoła, który, będąc «kolumną i podporą prawdy» [1 Tm 3, 15], odrzucił z obrzydzeniem wymysły bezbożnych ludzi jako szatańskie. Przyjmując z wdzięczną pamięcią ten najwznioślejszy i najwspanialszy dar Chrystusa.

Rozdział II. Okoliczności ustanowienia Najświętszego Sakramentu.

Tak więc Zbawiciel nasz, mając odejść z tego świata do Ojca, ustanowił Sakrament, w którym niejako wylał skarby swojej Boskiej miłości ku ludziom «czyniąc pamiątkę cudów swoich» [Ps 110, 4]; nakazał nam przez jego spożywanie czcić «Jego pamięć» [1 Kor 11, 24] i «opowiadać Jego śmierć, póki nie przyjdzie sądzić świat» [ib. 26]. Chciał zaś, by ten Sakrament był przyjmowany, jako duchowy pokarm dusz [Mt 26, 26], które by się nim karmiły i umacniały, żyjąc życiem Tego, który powiedział: «Kto mnie pożywa, żyć będzie dla mnie» [J 6, 58] i jako środek zaradczy uwalniający nas od powszednich grzechów i chroniący przed ciężkimi. Chciał nadto, żeby ten sakrament był zadatkiem naszej przyszłej chwały i wiecznej szczęśliwości, a więc i symbolem tego jednego ciała. którego On sam jest Głową [1 Kor 11, 3; Ef 5, 23] i z którym chciał nas złączyć tak ścisłą więzią wiary, nadziei i miłości, żebyśmy «wszyscy byli jednomyślni i nie było wśród nas rozłamów» [1 Kor 1, 10].

Rozdział III. Wyższość Najświętszego Sakramentu nad innymi sakramentami.

Wprawdzie Najświętsza Eucharystia ma to wspólne z innymi sakramentami, że «jest znakiem rzeczy świętej i widzialnym wyrazem niewidzialnej łaski» (Decr. Grat, Deconsecr. c. Sacrificium 32], to jednak jest w niej wzniosłe i osobliwe, że inne sakramenty dopiero wtedy wykazują moc uświęcającą, kiedy ktoś z nich korzysta; tymczasem w Eucharystii przed jej przyjęciem jest obecny sam Sprawca uświęcenia [kan. 4]. Jeszcze bowiem Apostołowie nie otrzymali Eucharystii z ręki Pana [Mt 26, 26; Mk 14, 22], gdy im prawdziwie sam oznajmił, że ciałem Jego jest to, co im dawał… W Kościele Bożym stale wierzono, że zaraz po konsekracji przebywa prawdziwe ciało Pana naszego i prawdziwa Jego krew pod postaciami chleba i wina, razem z Jego duszą i Bóstwem. Ciało jest pod postacią chleba i krew pod postacią wina, mocą słów, ale ciało jest też pod postacią wina, a krew pod postacią chleba oraz dusza pod obiema postaciami na skutek tego naturalnego złączenia i współistnienia, jakie mają względem siebie [wszystkie] części Chrystusa Pana, który «powstawszy z martwych, więcej już nie umiera» [Rz 6, 9]. Bóstwo zaś jest z powodu przedziwnego hipostatycznego Jego zjednoczenia z ciałem i duszą [kan. 1 i 3]. Jest to więc zupełną prawdą, że tak jedna jak druga postać zawiera tyle samo, co obie postacie razem. Cały bowiem i całkowity Chrystus jest pod postacią chleba i pod każdą cząstką tej postaci, i cały pod postacią wina i pod jej cząstkami [kan. 3].

Rozdział IV. Transsubstancjacja.

Ponieważ zaś Chrystus, nasz Odkupiciel, powiedział, że to, co podawał pod postacią chleba, jest prawdziwie Jego ciałem, [przeto] zawsze było w Kościele Bożym to przekonanie, które dziś na nowo ten święty Sobór wyraża, że przez konsekrację chleba i wina dokonywa się przemiana całej substancji chleba w substancję ciała Chrystusa, Pana naszego, i całej substancji wina w substancję Jego krwi. Tę przemianę trafnie i właściwie nazwał święty katolicki Kościół przeistoczeniem [kan. 2].

Rozdział V. Kult i cześć tego Najświętszego Sakramentu.

Nie ma więc żadnej możliwości wątpienia, że wszyscy wierni Chrystusowi według zwyczaju stale przyjętego w Kościele katolickim mają temu Najświętszemu Sakramentowi oddawać najwyższy kult adoracji (latria), który należy się prawdziwemu Bogu [kan. 6]. Nie zmniejsza obowiązku uwielbiania to, że Chrystus ustanowił ten Sakrament dla spożywania. Wierzymy bowiem, że w nim jest obecny ten sam Bóg, o którym wprowadzając Go na okrąg ziemi, Ojciec przedwieczny mówi: «Niech Mu pokłon oddają wszyscy Aniołowie Boży» [Hbr 1, 6; wg Ps 96, 7], któremu upadłszy pokłonili się Mędrcy [Mt 2, 11], któremu i sami Apostołowie w Galilei oddali pokłon, jak świadczy Pismo św. [Mt 28,17].

Oświadcza też, święty Sobór, że nabożnie i w duchu głęboko religijnym wprowadzono do Kościoła zwyczaj, ażeby corocznie jakimś dniem świątecznym czczono szczególnie uroczyście ten nader wzniosły i godny uwielbienia Sakrament i żeby obnoszono Go w procesjach z czcią i chwałą po ulicach i placach publicznych. Jest to bowiem ze wszech miar słuszne, że ustanowiono pewne dni, kiedy to wszyscy chrześcijanie w sposób szczególny i poniekąd wyjątkowy wyrażają wdzięczną pamięć Panu i Odkupicielowi za tak niewymowne i prawdziwie Boskie dobrodziejstwo, przedstawiające nam zwycięstwo i triumf Jego śmierci…

Rozdział VII. Przygotowanie potrzebne do godnego przyjmowania świętej Eucharystii.

Jeśli nie wypada, by do jakichkolwiek świętych czynności przystępowano inaczej niż święcie, tu im bardziej znana jest chrześcijaninowi świętość i Boskość tego niebiańskiego Sakramentu, tym bardziej musi się strzec, żeby do jego przyjęcia nie przystępować bez wielkiego uszanowania i świętości, zwłaszcza że czytamy u Apostoła te groźne słowa: «Kto pożywa i pije niegodnie, sąd sobie spożywa i pije, gdy nie zważa na ciało Pańskie» [1 Kor 11, 29]. Temu więc, kto chce komunikować, trzeba przypominać słowa tegoż Apostoła: «Niech każdy zbada samego siebie» [ib. 28].

Zwyczaj zaś kościelny orzeka, że owo «badanie» dlatego jest potrzebne żeby nikt, będąc świadomym popełnienia ciężkiego grzechu, nawet gdyby zdawało mu się, że za niego żałuje, nie przystępował do świętej Eucharystii bez poprzedniej sakramentalnej spowiedzi. Ten święty Sobór postanawia, że powinni zawsze przestrzegać tego wszyscy chrześcijanie, a także kapłani mający z urzędu odprawiać Mszę św., chyba że braknie spowiednika. Jeśliby kapłan przynaglony potrzebą odprawił Mszę św. bez poprzedniej spowiedzi niech się potem jak najprędzej wyspowiada.

Rozdział VIII. Sposób korzystania z tego przedziwnego Sakramentu.

Co zaś dotyczy korzystania z tego świętego Sakramentu, Ojcowie nasi słusznie i mądrze rozróżnili trzy sposoby jego przyjmowania. Nauczali bowiem, że niektórzy, jak grzesznicy, przyjmują go tylko sakramentalnie; inni tylko duchowo, mianowicie ci, którzy przez pragnienie «żywą wiarą, która działa przez miłość» [Gal 5, 6] – pożywając ten przedłożony sobie niebieski chleb, odczuwają jego owoc i pożytek. Inni jeszcze przyjmują i sakramentalnie, i duchowo, a są to ci, którzy tak się poprzednio badają i przysposabiają, że do tego Bożego Stołu przystępują «odziani szatą godową» [Mt 22, 11 nn]. W sakramentalnym zaś pożywaniu zawsze był ten zwyczaj w Kościele Bożym, że świeccy otrzymywali komunię od kapłanów, a kapłani, odprawiając Mszę św., sami sobie jej udzielali, który to zwyczaj pochodzący z Tradycji Apostolskiej jak najsłuszniej powinien być zachowany.

Na koniec święty Sobór ojcowskim sercem upomina, zachęca, prosi i błaga «przez wnętrzności miłosierdzia Boga naszego» [Łk 1, 78], żeby wszyscy razem i każdy z osobna, noszący imię chrześcijan, połączyli się i zjednoczyli nareszcie w tym «znaku jedności», w tej «zawiązce miłości» [por. św. Augustyn, In Jo. tract., 26, 13 – PL 35, 1613], w tym symbolu zgody, mając w pamięci tak wielki majestat i tak ogromną miłość Jezusa Chrystusa, Pana naszego, który umiłowaną duszę swoją oddał jako zapłatę za nasze zbawienie i ciało swoje dał nam na pokarm [J 6, 48 nn]. Te więc tajemnice ciała i krwi Jego niech przyjmują z taką stałością i mocą wiary, niech w nie wierzą i cześć im oddają z taką pobożnością duszy i uwielbieniem, żeby ten «chleb nadprzyrodzony» [Mt 6, 11] mogli często przyjmować. Powinien on być dla nich prawdziwie życiem duszy i stałym zdrowiem umysłu, aby «siłą jego wzmocnieni» [1 Krl 19, 8] po przebyciu drogi tego biednego pielgrzymowania zdołali dojść do niebieskiej ojczyzny, gdzie ten sam «Chleb Anielski» [Ps 77, 25], który teraz pożywają pod świętymi zasłonami, pożywać będą bez żadnych już zasłon.

Ale ponieważ nie wystarczy powiedzieć prawdy, nie odkrywając i nie zbijając błędów, przeto święty Sobór uznał za stosowne dodać następujące kanony, by wszyscy – poznawszy już katolicką prawdę – zrozumieli też, jakich błędów mają się wystrzegać i unikać”.

Z błogosławieństwem kapłańskim,

ks. Krzysztof Gołębiewski

AKTUALNOŚCI

* Spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci

W niedziele 16 czerwca odbędzie się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci. Po niedzielnej sumie i katechezach w grupach, dzieci zjedzą wspólnie obiad po czym wysłuchają wykładu kapłana. Następnie razem spędzą wolny czas. Rodzice proszeni są o zgłoszenie obecności dzieci kapłanowi, by mógł zaplanować przygotowanie odpowiedniej ilość posiłków.

* ​​ * ​​ *

* Pielgrzymka do Gietrzwałdu

23 czerwca, w sobotę, odbędzie się V już pielgrzymka Tradycji do Gietrzwałdu. Gietrzwałd to jedyne miejsce w Polsce, w którym miały miejsce, oficjalnie uznane przez Kościół, objawienia Matki Bożej (trwały w dniach od 27 czerwca do 16 września 1877 r.). To sanktuarium – zwane polskim Lourdes – wciąż pozostaje dla wielu Polaków nieodkrytym klejnotem Świętej Warmii - krainy od wieków katolickiej i maryjnej, krainy setek przydrożnych kapliczek budowanych na cześć Niepokalanej.

Plan pielgrzymki:

• zbiórka o godz. 8:00 w Olsztynie na parkingu miejskim przy ul. Sielskiej 38 (przedłużenie ul. Lotniczej, 400 m za aeroklubem)

• Msza św. o godz. 8:15

• wyjście o godz. 10:00

• w drodze trzy postoje po 20 min. z wykładami x. Karola Stehlina

• wejście do Gietrzwałdu ok. godz.16:00

• wspólna modlitwa w Sanktuarium Matki Bożej Gietrzwałdzkiej

• zakończenie i poczęstunek w GOK-u w Gietrzwałdzie

• zorganizowany powrót kierowców po zostawione na parkingu samochody

   

* ​​ * ​​ *

KRYZYS W KOŚCIELE OKIEM WYTRAWNEGO TEOLOGA

Kontynuujemy rozważania o kryzysie w Kościele pod przewodnictwem ks. Mateusza Gaudrona FSSPX.

Co to jest wiara?

Wiara jest to cnota nadprzyrodzona, przez którą wszystko, co Bóg objawił, pod wpływem łaski uznajemy niezłomnie za prawdziwe.

Wiara jest odpowiedzią człowieka na Boże Objawienie. Bóg przemawiał do ludzi przez Mojżesza, proroków, a przede wszystkim przez swego Jednorodzonego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa. Przez to Objawienie człowiek poznaje przymioty Boga, Jego troistą istotę i swe własne wieczne przeznaczenie: oglądanie Boga w Niebie. Objawienie pokazuje mu także drogę, którą musi kroczyć, aby ten cel osiągnąć, mianowicie przestrzeganie przykazań i przyjmowanie ustanowionych przez Boga środków – sakramentów.

Przez wiarę człowiek uznaje to Objawienie. Nie jest to możliwe bez łaski, gdyż treść wiary przekracza nasz przyrodzony umysł. Motywem wiary jest przy tym tylko i wyłącznie autorytet objawiającego się Boga. Wierzymy, gdyż Bóg tak powiedział, a nie dlatego, że sami to zrozumieliśmy. Wierzymy więc, na przykład, w Trójcę Świętą albo w prawdziwe Bóstwo Chrystusa nie dlatego, że sami poznaliśmy to naszym umysłem, ale dlatego, że Bóg nam to objawił.

* ​​ * ​​ *

KALENDARZ ​​ LITURGICZNY

Na czerwiec A.D. 2019

* * *

Porządek Mszy św. w kościele przeoratowym na kolejne tygodnie ​​ podawany będzie w kruchcie kościoła oraz można go znaleźć w internecie:

na stronie gdyńskiego przeoratu: https:gdynia.fsspx.pl

na facebooku: https://www.facebook.com/FSSPXGdynia