Drodzy Wierni!

W dniu dzisiejszym obchodzimy uroczystość Jezusa Chrystusa Króla. Chrystus Pan jest nie tylko naszym Bogiem, naszym Zbawicielem, naszym Panem, naszym Nauczycielem, ale jest i naszym Królem. Jezus Chrystus to Król nad królami, Król nieba i ziemi, Król ludzi i aniołów. Cały świat to Jego królestwo, które obejmuje wszystkie narody, wszystkie pokolenia po wszystkie wieki. Przed Nim klęka wszelkie kolano: niebieskie, ziemskie i piekielne. Jemu jest dana cała władza na niebie i na ziemi. Który z panujących ziemskich może się porównać pod względem władzy, mocy i wielkości z Jezusem Chrystusem, naszym Królem? Nikt z władców tej ziemi nie może iść w parze z Jezusem Królem, który panuje nad wszystkimi narodami po wszystkie wieki.

Jezus Chrystus jest Bogiem, jest Zbawicielem świata, jest założycielem Kościoła świętego, jest Nauczycielem Nowego Testamentu, jest naszym Mistrzem i również jest naszym Królem. Już w Starym Testamencie niektórzy z proroków, mówiąc o Mesjaszu, zowią Go królem. O naszym Zbawicielu prorok Jeremiasz tak się wyraża: „Oto dni przychodzą, mówi Pan, a wzbudzę Dawidowi płód sprawiedliwy: a będzie królował król, i mądrym będzie, i będzie czynił sąd i sprawiedliwość na ziemi” (23, 5). Prorok Izajasz tak się odzywa o Mesjaszu: „Albowiem Pan sędzia nasz, Pan zakonodawca nasz, Pan król nasz: on nas zbawi“ (33, 22). I Zachariasz, przepowiadając przyjście na świat Jezusa Chrystusa, nazywa Go również królem. Oto jego słowa: „Raduj się wielce, córko Syjonu, wykrzykuj, córko Jeruzalem: Oto Król twój przyjdzie tobie, sprawiedliwy i zbawiciel, on ubogi, a wsiadający na oślicę i na źrebię, syna oślicy” (9, 9). I prorok Daniel również przypisuje Panu Jezusowi królewskość: „Patrzyłem tedy w widzeniu nocnym, a oto z obłokami niebieskimi jako syn człowieczy przychodził… I dał mu władzę, i cześć, i królestwo: i wszystkie narody, pokolenia i języki służyć mu będą: władza jego, władza wieczna, która nie będzie odjęta, a królestwo jego, które się nie skazi” (7, 13–14). Prorocy Micheasz i Malachiasz nazywają naszego Zbawiciela panującym. Oto słowa pierwszego z nich: „A ty Bethlehem Ephrata, malutkie jesteś między tysiącami Judzkimi: z ciebie mi wyjdzie, który będzie panującym w Izraelu” (5, 2). A Malachjasz prorok mówi: „Oto ja posyłam Anioła mojego, a przygotuje drogę przed obliczem moim. A zarazem przyjdzie do kościoła swego Panujący, którego wy szukacie” (3, 1).

Nowy Testament czyni Jezusa Chrystusa Królem. Już przy Zwiastowaniu Najświętszej Maryi Panny uwydatnia się ta prawda, że Jezus Chrystus jest Królem. Oto co mówi Anioł do Najświętszej Maryi Panny: „Oto poczniesz w żywocie, i porodzisz syna, a nazwiesz imię jego Jezus. Ten będzie wielki, a będzie zwany Synem Najwyższego, i da mu Pan Bóg stolicę Dawida, ojca jego: i będzie królował w domu Jakóbowym na wieki: a królestwu jego nie będzie końca” (Łk 1, 31–33). Trzej Królowie ze Wschodu przybywają z dalekich krain do Jerozolimy i szukają Jezusa, którego nazywają Królem, bo tak mówią do Heroda: „Gdzie jest, który się narodził król Żydowski?“ (Mt 2, 2). I wielka rzesza ludu, wprowadzając Jezusa uroczyście do Jerozolimy, woła: „Błogosławiony, który idzie król w imię Pańskie: pokój na niebie, a chwała na wysokości“ (Łk 19, 38). I z rozmowy Piłata z Panem Jezusem widać, że Ten ostatni jest królem. Piłat zapytuje Jezusa: „To ty jesteś królem?” (J 18, 37). Zbawiciel zaś mu odpowiada: „Ty mówisz, że ja jestem królem” (J 18, 37); „Królestwo moje nie jest z tego świata: gdyby królestwo moje z tego świata było, bili by się słudzy moi, żebym nie był wydań Żydom: lecz teraz królestwo moje nie jest stąd” (J 18, 36). Skoro więc Chrystus Pan ma Swoje królestwo, to jest i królem. I Żydzi, oskarżając Jezusa przed Piłatem, stawiają Mu między innymi i ten zarzut, że nasz Zbawiciel czyni się królem: „Jeśli tego nie wypuścisz, nie jesteś przyjacielem Cesarskim. Każdy bowiem co się czyni królem, sprzeciwia się Cesarzowi“ (J 19, 12). I św. Paweł woła w liście do Koryntian: „A ma królować, ażeby położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego” (1 Kor 15, 25). A św. Jan w Objawieniu mówi o Chrystusie Panu: „A ma na szacie i na biodrze swojej napisane: Król nad królami, i Pan nad pany“ (19, 16). Jezus Chrystus jest więc rzeczywistym królem, królem nad królami, i panującym nad panującymi. Królewskość Jezusa wpływa z Jego władzy. A jaką władzę posiada Chrystus Pan? Zbawiciel nasz ma całą władzę na niebie i na ziemi: „Dana mi jest wszystka władza na niebie i na ziemi“ (Mt 28, 18).

W dzisiejsze święto Chrystusa Króla wspomina Kościół św. w liturgii słowa św. Łukasza Ewangelisty: „I przyjdę od wschodu i zachodu, od północy i południa i usiądę w Królestwie Bożym” (Łk 13, 29). Nic innego nie miał na myśli św. Łukasz jak Kościół Chrystusowy, rozprzestrzeniony po całym świecie. Naprawdę Kościół jest królestwem, w którym Chrystus Pan roztacza swe panowanie „od wschodu i zachodu, od północy i południa”. Chrystus Pan króluje w Kościele, gdy przez Ojca św. rządzi i prowadzi wszystkich do jednego celu – zbawienia. Jak zadaniem państwa jest wychowanie ludzi na dobrych obywateli, żeby zapewnić im dobrobyt, tak zadaniem Kościoła jest udoskonalenie i doprowadzenie ludzi do wiecznego szczęścia. Cel państwa i Kościoła sprowadza się do jednego: żeby uszczęśliwić człowieka. Dlatego w Starym Testamencie jak i Nowym Kościół nazywa się, przez analogię z rządem państwowym, królestwem. Królestwo to wieczne, bo oparte na zasadach Boskich i posiada obietnicę Chrystusa: „Na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go” (Mt 16, 18). Być poddanym Chrystusa Króla znaczy więc to samo jak być poddanym władzy kościelnej.

Co my poddani winniśmy naszemu Królowi, Jezusowi Chrystusowi za tę wielką miłość, którą nam okazał? Przede wszystkim powinniśmy Go ukochać całym naszym sercem. Czyż nie powinniśmy Go miłować za to, że za nas oddał przenajdroższe swe życie, że wyjednał nam łaskę Bożą, że dla nas założył Kościół święty, że nam dał swą boską naukę i przebywa na naszych ołtarzach? Któż więcej dobrego uczynił dla nas od Jezusa Chrystusa, naszego Króla? Myśmy wszyscy poddani jednego wielkiego Króla, któremu na imię Jezus Chrystus i któremu należy nasza miłość.

Następnie my poddani winniśmy naszemu Królowi cześć. Musimy czcić naszego Króla tym bardziej, że ten Król to jest nasz Bóg, nasz Odkupiciel i Założyciel Kościoła św. Nie tylko cześć Boską winniśmy Jezusowi, ale i cześć królewską. I czy my zawsze oddajemy cześć Boską i królewską Jezusowi? Oprócz czci i miłości winniśmy naszemu Królowi posłuszeństwo, posłuszeństwo Jego świętym rozkazom, zawartym w Jego świętej nauce, którą ogłasza Kościół święty. My wszyscy poddani musimy pełnić wolę naszego Króla, którą jest słowo Boże, opowiadane przez Kościół Jezusowy. Na czymże bowiem polega królestwo Chrystusa na ziemi? Na to odpowiada nam święty Paweł: „Wszystko bowiem rzucił pod stopy Jego. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który mu wszystko poddał” (1 Kor 15, 27). Wszystko jest poddane Jezusowi Królowi, aby Bóg był wszystkim we wszystkich. Panowanie Jezusa Króla polega na tym, aby Bóg był wszystkim w nas, wszystkim w życiu prywatnym, w życiu rodzinnym, w życiu publicznym: społecznym, politycznym, narodowym i międzynarodowym. A kiedy urzeczywistni się królestwo Jezusowe na ziemi? Wtedy, gdy my wszyscy będziemy wiernymi poddanymi Chrystusowi Królowi, gdy my wszyscy będziemy zawsze posłuszni Jego królewskiej woli, zawartej w Jego świętej nauce. Bądźmy więc my poddani królewscy zawsze posłuszni woli naszego Króla, a Bóg będzie wszystkim w nas wszędzie i zawsze. Umiłujmy Go, bo On nas pierwej umiłował, i z miłości ku nam oddał Swe życie za nas, by nas odkupić, i wraz z Kościołem świętym i swą boską nauką dał nam życie nadprzyrodzone. Oddajmy Mu zawsze cześć jako Bogu i Królowi naszemu, a wtedy z pewnością spełni się to wielkie życzenie, które zanosimy codziennie w modlitwie do naszego Ojca w niebiesiech: „Przyjdź królestwo twoje“ (Mt 6, 10). Amen.

Na podstawie: Ks. Portych, w: Nowa Bibljoteka Kaznodziejska, t. XXXIII, 1927, s. 283.