Drodzy Wierni!
W tym słowie wstępnym chciałbym poruszyć dwie bardzo ważne sprawy. Pierwsza dotyczy wyniku Krucjaty Różańcowej, a druga projektów rozbudowy i upiększenia naszego kościoła.

WYNIKI KRUCJATY RÓŻAŃCOWEJ

Przede wszystkim pragnę Was poinformować o wyniku naszej wspólnej, zakończonej w końcu marca br., Krucjaty Różańcowej. Otóż, na podstawie stosownego komunikatu Przełożonego Generalnego naszego Bractwa, informuję z radością, że na całym świecie w intencji Krucjaty odmówiono aż 19 107 331 różańców! Oznacza to przekroczenie planowanej liczny 12 milionów różańców o ponad 7 milionów. Nasz Przełożony Generalny J.E. Ks. Bp Bernard Fellay, przy najbliższej okazji, przekaże ten wielki bukiet modlitw różańcowych na ręce Jego Świątobliwości Papieża Benedykta XVI.
Ufamy, że dzięki Bożej hojności i naszej Krucjacie spłyną na cały Kościół, szczególnie na Stolicę Apostolską i na nasze Bractwo, wielkie łaski. Ufamy, że Bóg obdaruje dobrami duchowymi także samą Rosję, tak by mogła zaleczyć swe duchowe rany i w czasie wybranym przez Opatrzność doznać łaski nawrócenia. Nawrócenia Rosji potrzebuje świat! W postscriptum niniejszego listu znajdziecie dokładny wykaz wyników Krucjaty.

1. Retabulum nad ołtarzem i „Tron Łaski”
Już posiadamy ołtarz i kopię figury Matki Boskiej Fatimskiej, której Niepokalane Serce jest Patronem naszego kościoła i przeoratu. Teraz potrzebujemy retabulum (tak zwanej nastawy ołtarzowej), który będzie tłem dla figury Maryi i Jej Niepokalanego Serca.
Projekt naszej nastawy nawiązuje do słynnej wizji siostry Łucji dos Santos, którą otrzymała w hiszpańskim miasteczku Tuy 13 czerwca 1929 r. W opisie tej wizji czytamy: „…Na ołtarzu pokazał się jasny krzyż sięgający aż do sufitu. W jaśniejszym świetle można było zobaczyć w górnej części krzyża oblicze i górną część ciała człowieka, nad piersią gołąbka, również ze światła, a do krzyża przybite ciało drugiego człowieka. Trochę niżej bioder w powietrzu wisiał kielich i wielka Hostia, na którą z oblicza Ukrzyżowanego i z jednej rany piersiowej spadały krople krwi. Z Hostii spływały te krople do kielicha. Pod prawym ramieniem krzyża stała Najświętsza Maryja Panna. Była to Matka Boska Fatimska ze swym Niepokalanym Sercem w lewej ręce, bez miecza i róż, ale z cierniową koroną i płomieniem. Pod lewym ramieniem krzyża widniały wielkie litery jakby z czystej wody źródlanej, które biegły na ołtarz tworząc słowa: „Łaska i Miłosierdzie”. Zrozumiałam, że została mi przekazana tajemnica Trójcy Przenajświętszej…”.
Patrząc oczami s. Łucji, widzimy więc Trójcę Przenajświętszą: Boga Ojca, ukrzyżowanego Syna w Jego ramionach, i Ducha Świętego w postaci gołębicy. W ikonografii taka kompozycja nazywa się „Tronem Łaski”. Trójca Przenajświętsza – źródło wszelkiej łaski – przeznacza drugą Osobę – Boga Syna, na ofiarę krzyżową. Z boku Ukrzyżowanego krew spływa na Hostią Przenajświętszą, a z Niej do kielicha. To jest wyraźne wskazanie na ofiarę Mszy św., dokonaną na ołtarzu. Ludzkość otrzymuje owoce tej Chrystusowej ofiary przez pośrednictwo Niepokalanego i Bolesnego Serca Maryi, która stoi pod krzyżem i działa jako Współodkupicielka oraz Pośredniczka Wszystkich Łask. Z Trójcy Przenajświętszej, przez Krzyż Chrystusowy na Kalwarii, przez ołtarz naszego kościoła, za pośrednictwem Serca Maryi do dusz wszystkich wiernych – oto droga „Łaski i Miłosierdzia” Bożego, którą ma przedstawiać projektowane retabulum.
W trójkącie sufitu, nad ołtarzem będzie wisiała kompozycja „Tronu Łaski”. Na ścianie nad ołtarzem będzie umieszczone drewniane pozłocone retabulum, w centrum którego na niebieskim tle, otoczona złotymi promieniami będzie stała figura Matki Bożej Fatimskiej. Na górnej części retabulum umieścimy monogram Najświętszego Imienia Jezus – IHS (z greckiego IΗΣΟΥΣ), tłumaczony między innymi jako „Iesus Hominum Salvator”, czyli „Jezus Zbawiciel ludzi”.

2. Dzwonnica
„Sursum corda! – W górę serca!”. Tak mówi lub śpiewa kapłan przed prefacją Mszy św. Jednym z najważniejszych symboli modlitewnego wzniesienia serc do Boga jest zwieńczona krzyżem wieża kościoła.
Wieża też pełni ważną funkcję „apostolską”. Jest widoczna z daleka. Służy do triumfalnego podniesienia znaku naszej wiary – Krzyża św. Krajobraz z wieżami kościelnymi jest krajobrazem chrześcijańskim. Przestrzeń z dźwiękiem dzwonów jest przestrzenią chrześcijańską. Wieża powinna górować wymiarami nad innymi budowlami w swym otoczeniu. Swoją wysokością ma podkreślać, że kościół jest najważniejszym budynkiem wśród otaczających go domostw i siedzib różnych instytucji. W kościele (nie w domu, nie w urzędzie państwowym, szkole czy w sklepie, ale w kościele na ołtarzu!) odbywa się to, co jest w życiu najistotniejsze. Przypomina o tym właśnie wysoka wieża z krzyżem i dźwięk dzwonów.
Zamierzamy wybudować około szesnastometrową dzwonnicę. Ma stanąć obok drzwi wejściowych kościoła. Będzie pełniła funkcję portalu czyli głównego wejścia do kościoła. Nad portalem umieścimy artystyczny napis z tytułem kościoła.

4. Schody w zakrystii
Zakrystia jest integralną częścią kościoła. To nie jest pomieszczenie techniczne, czy magazynowe, lecz sakralne. Tam zaczynają się i kończą obrzędy liturgiczne. Tam są z szacunkiem i troską przechowane konsekrowane naczynia, relikwie, oleje św.
Długi i wąski plan działki pod naszym kościołem nie pozwolił na zbudowanie większej zakrystii. Dziś widzimy, że potrzebujemy dla przechowywania szat i sprzętu liturgicznego oraz dla przygotowywania nabożeństw dodatkowej przestrzeni. Planujemy więc wykorzystać jako dodatkową zakrystię pomieszczenie znajdujące się pod kościołem. By to uczynić, niezbędna jest budowa schodów łączących oba pomieszczenia.

Takie są nasze plany. Z Bożą pomocą je zrealizujemy, ale Bóg chce byście w realizacji tych planów mieli swój udział i zaskarbili sobie w ten sposób wiele dóbr duchowych. Zwracamy się więc do Was, drodzy Wierni, z prośbą o pomoc!
Z podobną prośbą wystąpimy także do naszych dobroczyńców z Zachodu, lecz w pierwszym rzędzie prosimy o pomoc Was, którzy zbieracie się tak często w tym domu Bożym. Potrzebujemy wsparcia finansowego, ale także pomocy w pracach budowlanych kiedy się one rozpoczną. Wszystkie ofiary (imienne i anonimowe) na ten cel będą zbierane oddzielne od coniedzielnej tacy i ogłaszane w „Biuletynie Informacyjnym”. Wykorzystamy je tylko na realizację wyżej wymienionych projektów. Składając je można też wskazać na jaki konkretnie projekt lub nawet na jaki detal konkretnego projektu mają być przeznaczone (np. na „Tron Łaski”, na figurę Matki Boskiej z Lourdes, na dzwony etc.).
Każda, nawet najmniejsza ofiara jest cenną, tak jak cenna jest dobra intencja. Pamiętajmy, że nawet największa budowla składa się z pojedynczych cegieł. Ufamy, że gdy dzieło rozbudowy i upiększenia naszego kościoła zostanie szczęśliwie ukończone, to – z Bożą pomocą – będzie następnie przez długie lata służyło większej chwale Pana Boga i Jego Najświętszej Matki, zbawieniu dusz i odrodzeniu katolickiej Tradycji.

Błogosławiona urodziła się 25 stycznia 1347 r. w ówczesnym Państwie Zakonu Krzyżackiego, na Żuławach, we wsi Mątowy Wielkie leżącej na prawym brzegu Wisły, blisko Tczewa. Przed 1925 r. wieś należała do diecezji warmińskiej, potem do gdańskiej (1925–1992) i od 1992 r. należy do diecezji elbląskiej. Chrzest św. otrzymała 6 lutego w miejscowym, do dzisiaj szczęśliwie zachowanym kościele. Na imię otrzymała Dorota, gdyż w dniu tej świętej była ochrzczona. Ojcem Doroty był sprowadzony z Niderlandów kolonista Wilhelm Schwartz. Matka błogosławionej, Agata także pochodziła z rodziny kolonistów, ale przybyłych na Żuławy wcześniej niż pan Schwartz. Rodzice Doroty wyróżniali się rzetelnością i pobożnością. Cieszyli się powszechnym szacunkiem. Dorota była ich siódmym z kolei dzieckiem. Wcześnie przystąpiła do pierwszej spowiedzi i komunii św. Od dziecka okazywała duże zamiłowanie do modlitwy, liturgii i umartwień.
Chciała wstąpić do klasztoru, ale rodzice zadecydowali inaczej. Gdy miała 16 lat wydali ją za mąż za gdańskiego płatnerza Adalberta. Posiadał w Gdańsku przy ulicy Długiej własny warsztat rzemieślniczy. Dobrze prosperował. Dziś na miejscu tego warsztatu stoi kamienica pod numerem 64. Po ślubie Dorota przeniosła się do męża. Z biegiem lat powiła dziewięcioro dzieci. Niestety nowo zawarte małżeństwo nie było szczęśliwe. Pomińmy już fakt, że Albert był od swej żony starszy o 20 lat. To nie wskazane, ale zdarzały się szczęśliwe małżeństwa z taką różnicą wieku. Gorszą okolicznością był charakter Adalberta. Lubił towarzyskie życie ponad swój stan. Nadużywał alkoholu. Temperament miał władczy, wręcz gwałtowny. Nominalnie był katolikiem, ale w głębi serca był mało religijny. Nie rozumiał często swej żony, choć powinien, bo to co robiła zasługiwało tylko na pochwałę. „Kiedy więc Dorota zaczęła codziennie uczęszczać do kościoła Mariackiego na Mszę św., oddawać się dłuższej modlitwie, uczynkom pokutnym i miłosierdziu, doszło do awantur, a nawet bicia jej do krwi. Dnia pewnego tak mąż pobił Dorotę, że była bliska śmierci. (…) Dorota pozostała nadal stanowcza w swoich postanowieniach. Cicha, sumienna, pracowita starała się mężowi dogodzić we wszystkim. Nie chciała jednak prowadzić życia światowego i do tego zmusić się nie dała. Z wolna przekonał się mąż, że ma w swojej żonie oddaną sobie i kochającą osobę. Charakter jego łagodniał, zaczął częściej przystępować do Sakramentów św., klękał do pacierza. Być może do opamiętania pomogły mu także domowe nieszczęścia”.

Epidemie trapiące w latach 1373 i 1382 Gdańsk zabrały rodzinie aż ośmioro dzieci. Szczęśliwie przeżyła tylko jedna córka – Gertruda, która później wstąpiła do klasztoru benedyktynek w Chełmnie. Dorota jest pięknym przykładem dla kobiet, którym przyszło żyć w stanie długotrwałego, głębokiego i wydawałoby się nieprzezwyciężalnego, kryzysu małżeńskiego. Wręcz heroiczną cierpliwością i modlitwą w intencji bardzo trudnego w pożyciu męża, zdołała go nawrócić i pozyskać dla Boga. Tak jak wcześniej św. Monika swego grzesznego syna. Przykład Doroty jest szczególnie ważny i cenny dziś, gdy nęka świat i Polskę feminizm. Jest to ideologia będąca, naturalnie nie jedyną, ale jedną z głównych przyczyn, wielu nieszczęść rodzinnych. Pod wpływem ideologii feministycznej rozpada się wiele (i coraz więcej) małżeństw, cierpią dzieci… Iskrę jakiegoś kryzysu czy okresowego niepowodzenia w życiu rodzinnym należy starć się zagasić, napięcie przeczekać, uspokoić emocje i rozładować konflikt. Feminizm, pod hasłem równouprawnienia kobiet, działa dokładnie odwrotnie! Dolewa oliwy do ognia! Rozpala płomyk drobnych niepowodzeń do niebotycznych rozmiarów wielkiej łuny, która trawi więź małżeńską. Przykład życia Doroty jest wielkim antyfeministycznym manifestem. Już chociażby tylko za to należy pamięć o Dorocie gorliwie podtrzymywać i upowszechniać.
Dorota namówiła męża do uczestnictwa w pielgrzymce pokutnej do Akwizgranu, gdzie wielką czcią otoczone były relikwie Męki Pańskiej. Wyruszyli w 1384 r. Potem odwiedzili jeszcze kilka zachodnioeuropejskich sanktuariów, m.in. Einsiedeln w Szwajcarii. Gdy Dorota przebywała w Rzymie, na obchodach jubileuszu ogłoszonego przez pap. Urbana VI, jej mąż zmarł w Gdańsku. Jako wdowa mogła poświęcić się już całkowicie życiu duchowemu i tak też się stało. Wróciła do Gdańska. Pozałatwiała sprawy majątkowe i przeniosła się do pobliskiego Kwidzyna, stolicy diecezji pomezańskiej.
Była to jedna z czterech diecezji powstałych w XIII w. pod rządami krzyżackimi. Pomezania, to łacińska nazwa tej części Prus Zakonnych, która otaczała Kwidzyn. Niestety biskupstwo pomezańskie upadło w 1525 r. wraz z sekularyzacją Zakonu i apostazją ostatniego z wielkich mistrzów. Dziś tradycje dawnej diecezji pomezańskiej kontynuuje diecezja elbląska, na której terenie leży Kwidzyn. W każdym razie, gdy do Kwidzyna przyjechała Dorota, było to miasto biskupie, podczas gdy Gdańsk nie. Na płaszczyźnie kościelnej niewielki Kwidzyn znaczył wówczas więcej niż duży, portowy Gdańsk.
W Kwidzyniu Dorota zamieszkała w „ciasnej komórce, którą jej wypożyczyła pobożna niewiasta, Katarzyna Mulner”. Za spowiednika wybrała sobie ks. Jana z Kwidzynia. On też poparł u biskupa pomezańskiego prośbę Doroty o status rekluzy. Oznaczało to prośbę o zgodę na życie w odcięciu od świata, w celi bez jej opuszczania. Biskup taką zgodę wydał i Dorota została zamknięta 2 maja 1393 r. w celi zbudowanej przy kwidzyńskiej katedrze. Po szczęśliwie odbytej, półrocznej próbie, drzwi do celi zostały zamurowane. Ze światem łączyło Dorotę tylko okienko, przez które podawano jej Komunię św. i pożywienie. Ponieważ cela była w obrębie murów katedry, Dorota uczestniczyła tym samym we wszystkich Mszach św. i nabożeństwach katedralnych. Przez zakratowane okienko widziała ołtarz z tabernakulum. Do tego okienka przybywało wielu ludzi z prośbą o modlitwę, poradę i duchowe wsparcie. Pewnie też przychodziło wiele żon mających przykrych czy wręcz niegodziwych mężów. Można przypuszczać, że pewnie niejednej z nich Dorota dodała siły do zachowania cierpliwości i wymodliła pokój rodzinny. Pewnie nie tylko jej mąż Adalbert, ale i mężowie innych kobiet zawdzięczali modlitwom Doroty swe nawrócenie, nawet o tym nie wiedząc.

Wróćmy jednak do Doroty. „W celi przeżyła czternaście miesięcy. Wyczerpana niezwykłą pokutą opuściła ziemię dla nieba 25 czerwca 1394 roku. Grób jej znajdował się w krypcie specjalnie wystawionej dla jej prochów w podziemiach katedry pw. św. Jana Ewangelisty w Kwidzynie. Nad grobem wzniesiono ołtarz.” Jej pogrzeb, w którym brały udział rzesze wiernych, zapoczątkował jej kult. Grób Błogosławionej nawiedził król polski Władysław Jagiełło, kiedy zwycięski wracał z pola bitwy pod Grunwaldem w 1410 r. „Papież Bonifacy IX, na prośbę wielkiego mistrza i biskupów pruskich, polecił przeprowadzić proces kanoniczny biskupom chełmińskiemu i warmińskiemu oraz opatowi oliwskiemu. Spisano wówczas zeznania 257 świadków o jej życiu i łaskach doznanych za jej wstawiennictwem. Już w roku 1406 wysłano akta do Rzymu”.
Jednak wojny Zakonu z Polską w latach 1410 i 1466, a potem odstępstwo wielkiego mistrza Albrechta von Hohenzollerna od Kościoła przerwało ten proces. Kwidzyn znalazł się w granicach Prus Książęcych. Protestanci starali się na opanowanych przez siebie terenach zatrzeć ślady po religii katolickiej, co między innymi spowodowało zniszczenie w XVI w. krypty z grobowcem bł. Doroty. Mało tego, zburzono nawet celę Doroty. Jej kult jednak trwał nadal, choć katolików na pomorskiej ziemi niestety ubyło. W 1637 r. bp chełmiński Jan Lipski ogłosił Dorotę, obok bł. Juty z Chełmży, patronką Ziem Pruskich, diecezji chełmińskiej i diecezji pomezańskiej. Ta ostatnia faktycznie nie istniała już dawno, ale Kościół nie pogodził się z jej likwidacją i de iure diecezja pomezańska istniała w początkach XVII w. nadal. W 1976 r. pap. Paweł VI podpisał dekret Kongregacji dla Spraw Beatyfikacji i Kanonizacji o zatwierdzeniu heroiczności cnót i istnieniu kultu Doroty od niepamiętnych czasów. To było równoznaczne z aktem beatyfikacji. Tego samego roku odbyły się w katedrze oliwskiej w Gdańsku wielkie uroczystości dziękczynne. Kościół w Mątowach Wielkich jest dziś świątynią parafialną pw. św. św. Piotra i Pawła. Znajdują się w nim pamiątki ikonograficzne dotyczące bł. Doroty. Warto tę świątynię odwiedzić i prosić tam bł. Dorotę o wstawiennictwo we wszystkich trudnych sprawach małżeńskich i rodzinnych.

Urodził się w szlacheckiej rodzinie von Mistebachów w Szwabii. Już w młodości odbywał podróże do Polski. Jako kapłan pełnił w Polsce ważne funkcje: prowadził szkołę katedralną w Gnieźnie, był w Płocku kapelanem księżnej Judyty Salijskiej, siostry cesarza Henryka IV, żony księcia polskiego Władysława Hermana. W Niemczech został najpierw kapelanem i kanclerzem cesarza Henryka IV, a potem biskupem Bambergi (grudzień 1102 r.). Jest to miasto nad rzeką Regnitz w północnej Bawarii (według dzisiejszych granic związkowych). „Święty wszedł do miasta, mimo zimy (1 lutego 1103 r.), boso i w szacie pokutnej, co na wiernych wywołało silne wrażenie.” Godził cesarza Henryka IV i następnie Henryka V z papieżem Paschalisem II. Owocem jego pertraktacji był konkordat wormacki (1122 r.), według postanowień którego cesarz ograniczył niektóre swe uprawnienia wobec Kościoła. Głównie chodziło o prawo inwestytury, którego egzekwowanie szkodziło misji Kościoła i było przedmiotem krytyki Stolicy Apostolskiej. „Największe jednak zasługi położył Święty jako pasterz swojej diecezji, którą zorganizował wzorowo tak pod względem administracyjnym, jak przede wszystkim duszpasterskim.” Wiele dobra wyświadczył zakonom.

Książę polski Bolesław Krzywousty (syn księcia Władysława Hermana i księżnej Judyty) poprosił św. Ottona o przybycie do Polski i pokierowanie misją chrystianizacyjną na Pomorzu zachodnim. Biskup przybył, ale zanim pojechał na Pomorze do pogańskich Słowian, jakiś czas spędził w Gnieźnie. Modlił się u grobu św. Wojciecha, czyniąc go patronem misji zachodniopomorskiej. W 1124 r. dotarł na Pomorze. W odróżnieniu od bpa Bernarda, bp Otton przybył w towarzystwie bogatego orszaku, co zrobiło na pomorskich poganach duże wrażenie. Pomorscy panowie, za swym księciem Warcisławem, przyjmowali z rąk bpa Ottona chrzest św. W kolejnych pomorskich miastach (np. Szczecinie, Kamieniu Pomorskim, Stargardzie) wznoszono kościoły. Gorliwie pomagali bpowi Ottonowi w misji benedyktyni z opactwa św. Michała położonego koło Bambergi. Na Wolinie bp Otton napotkał opór, ale łagodnością i z wsparciem księcia Warcisława dokonał chrystianizacji wyspy.
Misja trwała osiem miesięcy. Orszak bpa Ottona szczuplał w liczbie, bowiem w kolejnych miastach zostawali należący do orszaku księża-zakonnicy. „W ciągu ośmiu miesięcy ochrzcił 22 tysiące Pomorzan, pozyskał dla Chrystusa wszystkie miasta.” Bp Otton przez Gniezno powrócił do Bambergi.
Polityka jednak wtargnęła w jego pomorskie dzieło. Oto książę Warcisław wymówił zależność lenną Bolesławowi Krzywoustemu i poddał się cesarzowi Lotarowi. Na gruncie kościelnym poddał się metropolii w Magdeburgu lekceważąc tym samym metropolię w Gnieźnie. Co więcej, napadł i złupił Płock. W odpowiedzi Bolesław Krzywousty ponownie wyruszył zbrojnie na Pomorze zachodnie. Zatrwożony Warcisław poprosił bpa Ottona o mediację pokojową. Przyniosła ona pomyślny rezultat. Bolesław przebaczył, a Warcisław złożył mu hołd lenny i uznał kościelną zależność Pomorza od metropolii w Gnieźnie, a nie w Magdeburgu.
Bp Otton postanowił raz jeszcze wyruszyć na Pomorze zachodnie, by umocnić swe niedawne sukcesy misyjne. W 1128 r. stanął znowu na zachodniopomorskiej ziemi. Założył wiele kolejnych placówek duszpasterskich. Postanowił też utworzyć biskupstwo na Wolinie, co stało się faktem krótko po jego śmierci. Po zakończonej misji powrócił do Bambergi, gdzie 30 czerwca 1139 r. oddał swą duszę Bogu. Pochowano go w jego ulubionym benedyktyńskim opactwie pod Bambergą na Górze Św. Michała (Michelsberg). Pół wieku później, pap. Klemens III dokonał jego kanonizacji.

Przypomnijmy obietnice jakie Pan Jezus dał św. Małgorzacie Marii Alacoque dla tych, którzy będą czcili i naśladowali Jego Najświętsze Serce:

W dniach od 5 do 9 września 2010 r.
przeorat pw. Niepokalanego Serca NMP w Gdyni organizuje
pielgrzymkę autokarową z Warszawy do Wilna i Szydłowa

OGÓLNY PORZĄDEK NABOŻEŃSTW

DOJAZD DO NASZEGO KOŚCIOŁA (przystanek „Dąbrowa Tesco”)

SERDECZNE BÓG ZAPŁAĆ! ZA WSZELKĄ POMOC OKAZANĄ
PRZEORATOWI PW. NIEPOKALANEGO SERCA N.M.P.!