SŁOWO DUSZPASTERZA

Drodzy Wierni!

Skończyło się lato. Dni coraz częściej są zachmurzone, słońca coraz mniej widać na niebie a w naszych rękach coraz częściej pojawia się parasol. Podczas gdy lato wołało nas wyjścia z domu, choćby na spacer do parku, albo nad morze, to jesień raczej odwrotnie. Sugeruje nam, że czas wolny od obowiązków lepiej spędzić w domu. I często zostajemy w domu stając przed alternatywą: zasiąść przed włączonym telewizorem lub wziąć do ręki wartościową książkę. Jakże ważne by w chwili tego wyboru, wybrać dobrze: sięgnąć po książkę!
Zbawienie dla ludzi na ten świat przyszło przez Słowo, które stało się Ciałem. To Słowo jest nie tylko Ciałem, nie tylko daje życie i szczęście, ale także zawiera odwieczną mądrość. Nasza święta religia katolicka to religia Słowa-Mądrości, a nasza łacińska cywilizacja to cywilizacja mądrych słów. Tak w każdym razie było w czasie, gdy europejska cywilizacja była wierna swojej własnej, chrześcijańskiej tożsamości. Dziś już tej wierności się wyparła. Pod sztandarem laickości kroczy zwykły neopoganizm. Jednym z symptomów tego stanu jest skupienie uwagi przeciętnego człowieka na obrazach i widowiskach z jednoczesnym odwróceniem tej uwagi od słowa pisanego. A jeśli już zachęca się do czytania słów, to najczęściej są one obojętne albo wrogie wobec Słowa, które stało się Ciałem. Tak więc jesteśmy świadkami triumfalnego marszu przez ludzką świadomość obrazów. Nie było by w tym nic złego, gdyby były to obrazy kierujące ludzkie myśli we właściwą stronę. Kościół zawsze używał różnego rodzaju obrazy dla nauczania swoich wiernych i dla pogłębiania ich pobożności. Zło oczywiście nie leży w obrazie jako takim, lecz w treści jaką przedstawia. Diabeł jest mistrzem wykorzystywania obrazów: „Owoc (…) jest rozkoszny dla oczu” (Rdz 3, 6). Wykorzystując nowoczesne techniki medialne, mobilizuje miliony obrazów, które uwodzą i przykuwają ludzką uwagę do siebie, szczególnie uwagę dzieci i młodzieży. W ten sposób zanika zainteresowanie słowami, nie mówiąc już o pragnieniu rozmyślania nad wiecznym Słowem.
Jak dokładnie wygląda nasz stosunek do książki? Nie znam statystyk dotyczących Polski, ale w Stanach Zjednoczonych aż 58% dorosłych mieszkańców po zakończeniu edukacji w ogóle nie czyta książek, tylko czasopisma. W roku 2001 każdy czytający mieszkaniec Stanów średnio spędził na czytaniu książek 4,1 minuty dziennie. Trzy kategorie najczęściej kupowanych książek to: literatura piękna rozrywkowa (55%), literatura religijna (10%) oraz książki o gotowaniu i robótkach ręcznych (9%). Kobiety kupują 68% wszystkich książek. Absolutna większość tych, którzy kupują książki, nie czyta ich dalej niż do osiemnastej strony.
Uważne czytanie to wysiłek duchowy naszego intelektu, wymagający mobilizacji naszej woli. Nie wystarczy tylko książki przekartkować, czytając kilka przypadkowych akapitów tam i tu. Nie wystarczy zapoznać się pobieżnie z książką, zapamiętując jedynie, że książka z taką to a taką informacją stoi na półce domowej biblioteczki. W wielu domach już w ogóle nie ma czegoś takiego jak domowa biblioteczka. Nie wystarczy sobie powiedzieć, że skoro książka jest w domu, to nie ma pośpiechu w jej lekturze. Jeśli odłożymy spotkanie z dobrą książką na później, na czas gdy będzie potrzebna, to najprawdopodobniej taka potrzeba nigdy się nie pojawi! Treść dobrej, katolickiej książki to pokarm duchowy. Nie wystarczy dokonać zakupu żywność. Jaki byłby pożytek z artykułów spożywczych zamkniętych w lodówce niczym pieniądze w bankowym sejfie? Jeśli mają dać komuś energię do życia, to trzeba je wyciągnąć, przygotować, podać na stół, włożyć do ust, dobrze zgryźć i strawić, jakby połączyć z naszym ciałem. Podobnie jest ze słowami dobrych, katolickich książek, na czele ze słowami książki książek – Pismem św., słowem Bożym. Słowa tych pism niosą siłę tylko wówczas, gdy zjednoczymy je z naszym duchem, umysłem i uczuciami. Wówczas, gdy przylgniemy do nich naszą świadomością. Na takie zjednoczenie potrzebny jest wolny czas, cisza zewnętrzna i wewnętrzna, spokój w emocjach, dystans od spraw tego świata. Czytanie dobrej, katolickiej książki to nie tylko spotkanie z prawdą, ale dobra szkoła uporządkowywania naszego czasu i najlepszy środek przeciw stresowi.
Jednym z optymalnych sposobów korzystania z dobrych tekstów jest wspólne ich czytanie, komentowanie trudnych miejsc i prowadzenie dyskusji. Właśnie z tego powodu co miesiąc mamy spotkanie męskiego koła M.I. 2 w podziemiach naszego kościoła. Z całego serca życzymy temu kołu rozwoju i zapraszamy wszystkich młodzieńców oraz mężczyzn na jego spotkania. Są one okazją nie tylko do wspólnego czytania i omawiania jakiejś wskazanej wcześniej lektury, ale także do dzielenia się z innymi informacjami o ciekawych książkach lub artykułach, które przeczytaliśmy sami i które wywarły na nas duże wrażenie.
Dobre książki kosztują, choć nie zawsze są drogie. Każda rodzina, która jest i chce pozostać katolicką, powinna koniecznie przeznaczyć jakąś część swojego budżetu na dobre książki. Największe źródło naprawdę katolickich i niedrogich książek w Polsce znajdziemy w księgarni wysyłkowej „Te Deum”. W niej znajdziemy nie tylko książki wydawnictwa naszego Bractwa, ale i zbiór najlepszych pozycji z wielu innych, dobrych wydawnictw polskich. Oddział tej księgarni mamy w holu przed wejściem do naszego kościoła. Wszyscy wiemy, że duża część katolików wiernych Tradycji, odnalazła Tradycję katolicką i Mszę św. wszechczasów właśnie przez lekturę czasopisma „Zawsze Wierni” oraz książek wydawnictwa „Te Deum”. Podarowanie takich książek komuś znajomemu to najlepszy i najłatwiejszy apostolat. Wszyscy wierni, a szczególnie członkowie Trzeciego Zakonu i Milicji Niepokalanej, są zobowiązani być apostołami w swych środowiskach.
Mnóstwo arcycennych książek katolickich, szczególnie tych wydanych w okresie międzywojennym i po wojnie na emigracji, jest już niedostępna albo trudno dostępna. Dla tego trzeba świadomie inwestować środki i wysiłki, żeby zbierać i ratować od zniszczenia jak najwięcej dobrych, starych książek. Ci z Was, którzy od czasu do czasu odwiedzają księgarnie mające jedynie w nazwie przymiotnik „katolicka”, już pewnie nie raz zauważyli, że prawdziwie katolickich książek jest tam coraz mniej. W ofercie tych księgarń dominuje literatura przesiąknięta na wylot modernistycznymi błędami, ekumenizmem, wolnością religijną etc. To są książki tylko z deklarowanej etykiety katolickie. Duch w nich panuje niekatolicki. Trzeba sobie uświadomić przykry fakt: koniec masowej literatury katolickiej się zbliża! Trzeba więc zbierać zapasy na czas głodu! Przypomnijmy sobie, co robili zakonnicy w klasztorach benedyktyńskich przez cały pierwszy okres wieków średnich (VI–X w.), który to okres często nazywa się „ciemnymi wiekami”. Zakonnicy ratowali przed niszczycielską falą barbarzyńców literaturę antyku, zbierali bardzo drogie woluminy, przepisywali ręcznie tysiące stron starych ksiąg. Z owoców ich pracy korzystała później cała kultura duchowa średniowiecza „światłego” – romańskiego i gotyckiego.
Dziś koło historii się obróciło. Znowu przeżywamy epokę barbarzyństwa, epokę totalnego zapomnienia o skarbach naszej łacińskiej cywilizacji. Ratujmy więc to, co się da uratować! Odwiedzajmy antykwariaty (także internetowy Allegro), kupujmy książki pozostałe po zmarłych księżach i ludziach pobożnych, kserujmy książki już niedostępne, kompletujmy własną biblioteczkę domową i, do czego chciał bym Was zachęcić, od czasu do czasu darujmy jakąś książkę do biblioteki naszego przeoratu. Tych książek będą bardzo potrzebowali kapłani i współpracownicy przeoratu do przygotowywania kazań, wykładów i artykułów. Te książkowe dary będą dostępne także dla wszystkich wiernych. Jak zapewne zauważyliście, mamy już (jeszcze bardzo małą, ale dobrą) przeoratową biblioteczkę. Zachęcam, korzystajcie z tych pozycji, ale zachowując należny porządek. Pożyczając książkę trzeba koniecznie odnotować ten fakt w wyłożonym zeszycie. Trzeba tam wpisać swe imię, nazwisko, kontakt (nr telefonu, adres e-mailowy), tytuł pożyczonej pozycji i przewidywaną datę zwrotu. Każdy czytelnik jest zobowiązany w sumieniu na czas zwracać wypożyczone książki.
Ks. Fryderyk Faber pisał w „Konferencjach duchowych”, że dla wewnętrznego życia człowieka jedną z najważniejszych umiejętności jest sztuka czytania. Stwierdził nawet, że ta umiejętność naturalna jest „prawie równa łasce”! Dzięki lekturze duchowych książek poznajemy najważniejsze dla naszego zbawienia myśli. Znajdujemy odpowiedzi na nasze wątpliwości. Lektura taka kieruje nasze serce do Boga, rozpala naszą pobożność, „sieje na pustkowiu i podlewa to, co zasadziło”. Św. Hieronim, niezastąpiony tłumacz Pisma Św. na język łaciński, sądził nawet, że czytanie jest ważniejsze niż modlitwa! „Kiedy się modlisz, – pisał – to sam mówisz do Pana Boga, lecz kiedy czytasz [Pismo Św.], to Bóg mówi do ciebie”.
Niech nasze oczy i nasze serca będą zawsze otwarte dla Słowa Bożego, słów świętych Pańskich i sług Kościoła. Niech nasza znajomość prawd religijnych nie zastyga na poziomie z czasów pierwszej Komunii św., a nawet bierzmowania, lecz niech nieustannie wzrasta.

UWAGI OGÓLNE

Wchodząc do kościoła robimy znak Krzyża, kropiąc się wodą święconą.
Przyklękamy przed Najśw. Sakramentem nie przy drzwiach wejściowych, lecz dopiero po dojściu do ławki, w której zamierzamy zająć miejsce.
* Jeśli w kaplicy nie ma Najśw. Sakramentu, to zamiast przyklęknięcia pochylamy głowę w stronę Krzyża.
* Jeśli Najśw. Sakrament jest wystawiony w monstrancji lub ukazany w puszce (cyborium), oraz kiedy kapłan Go pokazuje przed Komunią św. (mówiąc „Ecce Agnus Dei…”), to wchodząc w takiej sytuacji do kościoła klękamy na oba kolana i pochylamy głowę.

W kościele i w zakrystii zachowujemy ciszę, rozmawiając tylko z konieczności i cichym głosem. Kościół i zakrystia to mięjsce święte! Sygnał dzwiękowy komórek musi być wyłączony! Chodząc, stojąc i klęcząc w kościele wierni powinni mieć zasadniczo dłonie złożone, palce złączone.
Przechodząc z jednej strony kościoła na drugą, przyklękamy na jedno, prawe kolano (lub odpowiednio pochylamy głowę lub klękamy na oba kolana z pochyleniem głowy) w środku. Postawa zależy od sytuacji jaka ma miejsce na lub przy ołtarzu.

Idziemy do Komunii św. już w czasie gdy ministrant dzwoni podczas modlitwy kapłana „Domine, non sum dignus…”, a nie dopiero bezpośrednio przed rozdawaniem Ciała Pańskiego. Przyklękamy u balasek, składamy ręce i przyjmujemy Komunię św. na klęcząco, szeroko otwierając usta, nie odpowiadając „Amen” i nie robiąc znaku Krzyża. Po Komunii św. wstajemy, przyklękamy na jedno kolano i wracamy na swoje miejsce w ławce. Idziemy do Komunii przejściem środkowym, wracamy do ławki przejściami bocznymi.
Wychodząc z kościoła przyklękamy (lub pochylamy głowę lub klękamy na oba kolana z pochyleniem głowy) już przy ławce w której siedzieliśmy, a nie dopiero u drzwi wyjściowych. Żegnamy się wodą święconą.

MSZA CICHA

W dni powszednie rano zazwyczaj odprawia się Msze św. ciche. Także w niedziele Msze św. niezapowiedziane wcześniej (np. Msza św. rano o godzinie 7.15) to są Msze ciche. Na takiej Mszy tylko ministranci odpowiadają kapłanowi cichym głosem, wierni natomiast w ciszy medytują tajemnicę Ofiary Chrystusa Pana, która uobecnia się na ołtarzu. Głośno jest odmawiana tylko modlitwa „Domine non sum dignus…” przed Komunią św., oraz modlitwy po cichej Mszy św. przepisane przez pap. Leona XIII. Nie śpiewa się pieśni.

Podczas cichej Mszy św. wierni cały czas klęczą (jeśli tylko stan zdrowia na to im pozwala), z wyjątkiem kilku przypadków kiedy stoją. Tak więc stoją:
– od wejścia kapłana do kościoła do jego przyklęknięcia u stopni ołtarza po postawieniu kielicha na ołtarzu, bezpośrednio przed modlitwami u stopni ołtarza;
– podczas Ewangelii św.;
– podczas ostatniej Ewangelii;
– po zakończeniu modlitw pap. Leona XIII, podczas wychodzenia kapłana do zakrystii.

Wierni robią znak Krzyża:
– z kapłanem na początku modlitw u stopni ołtarza;
– kiedy kapłan daje błogosłowieństwo przed Komunią św. (mówiąc „Indulgentiam, absolutionem…”);
– przy ostatnim błogosławieństwie.

MSZA RECYTOWANA

W dni powszednie wieczorem Msza św. jest zazwyczaj recytowana.
Wierni wymawiają głośno:
– wszystkie odpowiedzi ministrantów (w modlitwach u stopni ołtarza, odpowiedzi przy oracjach, lekcji i Ewangelii, przed prefacją, przed Komunią św., na końcu Mszy)
– oraz teksty Kyriale: Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus i Agnus Dei).
Wierni nic nie odpowiadają po przeczytaniu lekcji i Ewangelii po polsku.
Mogą śpiewać łacińskie lub polskie pieśni na wejście, przy offertorium i na końcu.

Podczas recytowanej Mszy św., jeśli rubryki nie nakazują wyjątkowo inaczej, wierni zachowują się według następującego porządku:
– stoją od wejścia kapłana do kościoła do jego przyklęknięcia u stopni ołtarza po postawieniu kielicha, bezpośrednio przed modlitwami u stopni ołtarza;
– klęczą od początku Mszy św. aż do wstąpienia kapłana po stopniach ołtarza. Gdy kapłan wstępuje po stopniach ołtarza i odmawia modlitwę „Aufer a nobis”, wierni wstają.
– stoją do zakończenia oratio (kolekty), czyli aż do początku lekcji, gdy siadają.
Wyjątkowo klęczą podczas kolekty:
* w dni ferialne Adwentu, Wielkiego Postu i w czasie Męki Pańskiej (kolor fioletowy);
* w Suche Dni września i w wigilie świąt (kolor fioletowy);
* podczas Mszy św. żałobnych (kolor czarny).
– siedzą podczas lekcji aż do „Dominus vobiscum” na Ewangelię, gdy wstają.
– stoją podczas Ewangelii, jeśli po Ewangelii jest kazanie, siadają.
– jeśli po Ewangelii (lub po kazaniu) jest Credo, stoją. Przyklękają na słowa „Et incarnatus est…”.
– Po „Dominus vobiscum” na offertorium klękają i klęczą aż do „Per omnia saecula saeculorum” na prefację, gdy wstają.
– Podczas prefacji stoją aż do zakończenia Sanctus.
– Po zakończeniu Sanctus klękają i klęczą aż do „Per omnia saecula saeculorum” na Pater noster, gdy wstają. Podczas podniesienia Ciała i Krwi Pańskiej klęcząco pochylają głowę.
– Podczas Pater noster stoją i stoją aż do „Et cum spiritu tuo” przed Agnus Dei.
– Na początku Agnus Dei klękają i klęczą aż do własnej komunii. Jeśli nie przystępują do komunii, klęczą bez przerwy. Jeśli przyjmują Ciało Pańskie, wstają do komunii, ale po powrocie do ławki dalej klęczą i trwają na kolanach w dziękczynieniu aż do „Dominus vobiscum” na pokomunię, gdy wstają.
– Podczas pokomunii stoją aż do zakończenia „Ite, missa est – Deo gratias”.
Wyjątkowo klękają podczas pokomunii w szczególne dni, jak podczas kolekty.
– klękają na błogosławieństwo końcowe, po którym od razu znowu wstają na ostatnią Ewangelię, przyklękają na słowa „Et Verbum caro factum est”.
– jeśli po ostatniej Ewangelii jest śpiew, cały czas stoją, aż do zakończenia śpiewu.
Wierni robią znak Krzyża:
– razem z ministrantami podczas modlitw u stopni ołtarza;
– na końcu Gloria, Credo i Sanctus;
– na początku Ewangelii św. (kciukiem na czołe, na wargach i na piersi);
– na „Indulgentiam…” przed Komunią św.;
– na błogosławieństwo końcowe;
– na początku ostatniej Ewangelii (kciukiem na czole, na wargach i na piersi).

MSZA ŚPIEWANA

Zazwyczaj w niedziele i ważniejsze święta Msza św. jest śpiewana, a więc kapłan śpiewa, stosując zasady gregoriańskiego śpiewu, niektóre części Mszy św. (niektóre modlitwy, lekcję, Ewangelię, prefację, Pater noster oraz Ite, missa est).

Wierni śpiewają:
– Kyriale: Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus i Agnus Dei oraz odpowiedź „Deo gratias” po Ite, missa est. Przy obecności chóru lub samego organisty, wierni śpiewają tylko co drugi werset Kyrie, Gloria i Credo, na przemian z chórem lub organistą. Natomiast Sanctus i Agnus Dei (po wprowadzeniu przez kapłana) śpiewają w całości.
– śpiewane odpowiedzi kapłanowi:
* „Et cum spiritu tuo” kilka razy podczas Mszy;
* „Gloria tibi, Domine” przed Ewangelią;
* odpowiedzi przed prefacją;
* odpowiedzi „Amen” przed Pater noster i „Sed libera nos a malo” po Pater noster.
– łacińskie lub polskie pieśni przed Mszą, podczas offertorium i po Mszy św., natomiast proprium śpiewa chór lub sam organista.

Wierni nie odpowiadają:
– na nie śpiewane słowa kapłana,
– nie odmawiają modlitw u stopni ołtarza,
– nic nie odpowiadają po śpiewie lekcji i Ewangelii po łacinie i po przeczytaniu tych tekstów po polsku,
– nie odmawiają Confiteor przed Komunią św. (odmawiają tylko „Domine, non sum dignus”),
– nie odpowiadają „Et cum spiritu tuo” przed ostatnią Ewangelią.

Zachowanie się przy śpiewanej Mszy św. jest bardzo podobne do zachowania przy Mszy recytowanej, z dwoma wyjątkami:
– od początku Mszy śpiewanej wierni cały czas stoją aż do lekcji, gdy siadają.
Wyjątkowo klękają podczas kolekty i pokomunii w szczególne dni.
– podczas offertorium, gdy ministrant okadza wiernych, wierni wstają i stoją aż do zakończenia Sanctus.

Piątek, 2 X 2009

17.00 Veni Creator
17.05 I nauka
18.00 MSZA ŚWIĘTA
18.45 II nauka
19.30 Nabożeństwo ku czci Najświętszego Serca Jezusa

Sobota, 3 X 2009

16.00 III nauka
16.30 Różaniec św. (I część)
17.00 IV nauka
18.00 MSZA ŚWIĘTA
19.00 V nauka
19.30 Adoracja do godz. 21.00

Niedziela, 4 X 2009

09.00 Godzinki, Różaniec św.
10.00 Uroczysta MSZA ŚWIĘTA
11.15 VI nauka

17. października, w sobotę organizujemy pieszą pielgrzymkę z przeoratu w Gdyni do Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Gdańsku-Matemblewie.
Przewidywany porządek dnia:
– O godz. 10 wychodzimy z przeoratu.
– odwiedzimy Źródło Maryi w Wielkim Kacku.
– idziemy około 4 godzin (30 km) przez Trójmiejski Park Krajobrazowy
– modlitwa w Sanktuarium
– wracamy autobusem do przeoratu
– o godz. 18 Msza św. i Różaniec.
Prosimy chętnych do uczestnictwa w pielgrzymc o zapisanie się do 4 października.

Sanktuarium w Matemblewie swoje powstanie zawdzięcza niezwykłemu zdarzeniu, które miało miejsce zimą 1769 r. Ubogi mieszkaniec pobliskiej wioski Matarnia spieszył do Gdańska po lekarza do ciężko chorej żony oczekującej rozwiązania. W czasie drogi żarliwie błagał Boga o ratunek.
Nagle ujrzał przed sobą przepiękną postać Niewiasty. Ze zdumieniem zauważył, że była brzemienna. Zbliżyła się do niego i powiedziała „Nie bój się! Wracaj do domu! Twoja żona czuje się już dobrze i dała ci śliczne zdrowe dziecko.” Uradowany mężczyzna zawrócił i w domu ujrzał wypełnienie się słów wypowiedzianych przez Jasną Panią. Co więcej również małżonka doświadczyła w tym czasie spotkania z nieznajomą Niewiastą, która towarzyszyła jej przy narodzinach dziecka.
Wieść o cudownym wydarzeniu szybko rozeszła się po okolicy. Za namową sąsiadów szczęśliwy ojciec udaje się do pobliskiego cysterskiego opactwa w Oliwie i opowiada tam o całym zdarzeniu. Niedługo potem O. Cystersi polecają wykonać, wg opisu wizjonerów, figurę Matki Bożej Brzemiennej i w 1790 r. przenoszą ją w uroczystej procesji z Oliwy do Matemblewa.

Osoby pragnące przyjąć bierzmowanie winny się zgłosić w gdyńskim przeoracie najpóźniej do 19 września.
Katecheza dla kandydatów do bierzmowania będzie odbywać się co niedziela po uroczystej Mszy św.
W dniu przed bierzmowaniem w Warszawie będzie dzień skupienia dla kandydatów.

1. cz – Bł. Jana z Dukli, Wyzn. – 3 kl. biały. Wsp. św. Remigiusza, Bpa i Wyznawcy, biały.
2. pt – Świętych Aniołów Stróżów – 3 kl. biały. Pierwszy piątek miesiąca ku czci Najśw. Serca Jezusa, Msza wotywna – 3 kl. biały.
17.00 – Początek rekolekcji maryjnych, 18.00 – Msza Św., 19.30 – Nabożeństwo ku czci Najświętszego Serca Jezusa.
3. so – Św. Teresy od Dzieciątka Jezus, Dziew. – 3 kl. biały. W diec. pelplińskiej: Śś. Tyrsa, Palmacjusza i Towarzyszy, Męczenników – 3 kl. czerwony. Pierwsza sobota miesiąca ku czci Niepokalanego Serca N.M.P., Msza wotywna – 3 kl. biały.
16.00 – III nauka rekolekcji, 16.30 – Różaniec św., 18.00 – Msza Św., 19.30 – Adoracja do godz. 21.00.

4. n – 18. Niedziela po Zesłaniu Ducha Św. – 2 kl. zielony. Dozwolona Msza wotywna Najśw. Maryi Panny Różańcowej – 2 kl. biały.
09.00 – Godzinki, Różaniec św., 10.00 – Uroczysta Msza Św., 11.15 – VI nauka rekolekcji.
5. pn – Feria – 4 kl. zielony. Wsp. św. Placyda i Towarzyszy, Męczenników, czerwony. (W diec. toruńskiej: Roczn. pośw. kośc. kat. w Toruniu – 1 kl. biały.)
6. wt – Św. Brunona, Wyzn. – 3 kl. biały.
7. śr – Najśw. Maryi Panny Różańcowej – 2 kl. biały. Wsp. św. Marka I, Pap. i Wyzn. biały.
8. cz – Św. Brygidy, Wdowy – 3 kl. biały. Wsp. śś. Sergiusza, Bachusa, Marcelego i Apuliusza, Męczenników, czerwony.
9. pt – Św. Jana Leonardi, Wyzn. – 3 kl. biały. Wsp. śś. Dionizego, Bpa, oraz Rustyka i Eleuteriusza, Męczenników, czerwony.
10. so – Św. Franciszka Borgiasza, Wyzn. – 3 kl. biały. Dziękczynienie za Zwycięstwo Chocimskie nad Turkami z roku 1621 – 3 kl. biały.

11. n – 19. Niedziela po Zesłaniu Ducha Św. – 2 kl. zielony. Wsp. Macierzyństwa Najśw. Maryi Panny.
12. pn – Feria – 4 kl. zielony.
13. wt – Św. Edwarda, Króla i Wyzn. – 3 kl. biały. Rocznica poświęcenia kościoła p.w. Niepokalanego Serca N.M.P. w Gdyni – 1 kl. biały. (Ostatnie objawienie się N.M.P. w Fatimie.)
18.00 – Uroczysta Msza św. i poświęcenie budynku przeoratu.
14. śr – Św. Kaliksta I, Pap. i Męcz. – 3 kl. czerwony.
15. cz – Św. Teresy (z Avili), Dziew. – 3 kl. biały. Nawiedzenie kościoła karmelitańskiego – odpust zup.
16. pt – Św. Jadwigi (Śląskiej), Wdowy – 3 kl. biały. W diec. pelplińskiej: Św. Brunona, Bpa i Męcz., Apostoła Rosji – 3 kl. czerwony.
17. so – Św. Małgorzaty Marii Alacoque, Dziew. – 3 kl.
10.00 – początek pielgrzymki z przeoratu w Gdyni do Matemblewa. 18.00 – Msza św. i Różaniec.

18. n – 20. Niedziela po Zesłaniu Ducha Św. – 2 kl. zielony. Wsp. Św. Łukasza, Ewangelisty. Światowy Dzień Misyjny: Wsp. Mszy św. o rozkrzewienie wiary.
19. pn – Św. Piotra z Alkantary, Wyzn. – 3 kl. biały.
20. wt – Św. Jana Kantego, Wyzn. – 3 kl. biały.
21. śr – Feria – 4 kl. zielony. Wsp. św. Hilariona, Opata, biały. Wsp. św. Urszuli i Towarzyszek, Dziewic i Męczennic, czerwony.
22. cz – Feria – 4 kl. zielony. W diec. pelplińskiej i warmińskiej: Wsp. przeniesienia Relikwii św. Wojciecha, Bpa i Męcz., czerwony.
23. pt – Św. Antoniego Marii Claret, Bpa i Wyzn. – 3 kl. biały.
24. so – Św. Rafała Archanioła – 3 kl. biały.

25. n – Uroczystość P.N. Jezusa Chrystusa Króla – 1 kl. biały. Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego (s. 100) – odpust zup.
26. pn – Feria – 4 kl. zielony. Wsp. św. Ewarysta, Pap. i Męcz., czerwony. (W diec. koszalińsko-kołobrzeskiej, przeniesiono z 25.10: Roczn. pośw. kośc. kat. w Koszalinie – 1 kl. biały.)
27. wt – Feria – 4 kl. zielony.
28. śr – Śś. Szymona i Judy (Tadeusza), Apostołów – 2 kl. czerwony.
29. cz – Feria – 4 kl. zielony.
30. pt – Feria – 4 kl. zielony.
31. so – Wsp. N.M.P. w sobotę – 4 kl. biały. Zaleca się post i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych.

Przypominamy wszystkim członkom i członkiniom M.I., że w miesiącu październiku mogą aż dwukrotnie uzyskać odpust zupełny: 4 X w święto św. Franciszka z Asyżu i 17 X w rocznicę założenia M.I. Mogą te odpusty uzyskać pod zwykłymi warunkami: spowiedź, Komunia św., modlitwa w intencji Ojca św., o ile dodatkowo prywatnie odnowią przyrzeczenie, że będą wiernie zachowywać program M.I.

zaprasza wszystkich młodzieńców i mężczyzn na kolejne spotkanie w niedzielę, 25 października 2009 r. bezpośrednio po Mszy św. Celem spotkania będzie wspólne studium kolejnego fragmentu książki abpa Marcela Lefebvre’a „Podróż duchowa” (ss. 43–52). Spotkanie odbędzie się w podziemiach naszego kościoła.

• NIEDZIELE I ŚWIĘTA

9.00 – Godzinki i Różaniec św. (możliwość przystąpienia do spowiedzi).
10.00 – Uroczysta Msza św.
Po Mszy św.: I i III niedziela miesiąca – katecheza dla dorosłych,
II i IV niedziela miesiąca – katecheza dla dzieci.

• PONIEDZIAŁEK–SOBOTA

17.40 – Możliwość przystąpienia do spowiedzi.
18.00 – Msza św. (recytowana, w dniu 1 klasy – śpiewana).
Różaniec św. (wyłącznie po Mszy św. recytowanej).
W czwartki po Mszy św. – Wystawienie Najśw. Sakramentu z Różańcem św.
W piątki Wielkiego Postu po Mszy św. – Droga Krzyżowa.

PIERWSZE PIĄTKI MIESIĄCA

18. 00 – Msza św. (recytowana), Godzina św.

PIERWSZE SOBOTY MIESIĄCA

18.00 – Msza św. (śpiewana), Czuwanie przy Najśw. Sakramencie do godz. 21.00.

• Spod dworca głównego PKP w Gdyni – T 23, T 24, A 107 lub A 172.
• Spod II LO im. Chrobrego przy al. Niepodległości w Sopocie – A 181 lub T 31. W obu powyższych przypadkach należy jechać w kierunku Kacze Buki.
• Z ul. Obrońców Westerplatte w Gdańsku Oliwie (koło pętli tramwajowej) – A 171.

We wszystkich trzech przypadkach należy wysiąść na przystanku „Dąbrowa Tesco”.

Fundacja im. O. Damiana de Veuster, ul. Garncarska 32, 04-886 Warszawa
Bank Ochrony Środowiska S.A., Nr rach.: 21 1540 1287 2001 6889 8160 0003