Drodzy Wierni!

Miesiąc czerwiec jest wypełniony licznymi uroczystościami i świętami, w czasie których Kościół święty chce swoim wiernym rozdawać niezliczone dary i łaski. Korzystajmy z nich w pełni przez gorliwe uczestnictwo we Mszach św. i nabożeństwach oraz przez rozważanie w wolnych chwilach wielkich tajemnic wyrażanych przez liturgię. I tak w tym roku w pier-wszym tygodniu czerwca jesteśmy w oktawie Zesłania Ducha Świętego. Prośmy w tym czasie Trzecią Osobę Trójcy Przenajświętszej szczególnie o łaskę bojaźni Bożej, pobożności i mę-stwa. Radzę Wam serdecznie, w tym pierwszym tygodniu czerwca, codziennie odmawiać modlitwy do Ducha Świętego, jakie znajdują się w naszym modlitewniku „Te Deum laudamus” na stronach 166 – 172. Radzę także, przypomnijcie sobie z katechizmu kardynała Gasparriego (lub jakiegoś innego tradycyjnego katechizmu) katolickie nauczanie na temat sakramentu bierzmowania, w którym otrzymaliście Ducha Świętego wraz z obfitością Jego darów.
Oktawa Zesłania Ducha Świętego kończy się wielką uroczystością Trójcy Przenaj-świętszej. Prawda trynitarna jest najwyższą i najgłębszą tajemnicą naszej wiary. W dniu tej uroczystości Kościół ustami swoich kapłanów odmawia uroczyście wyznanie wiary św. Atanazego (modlitewnik, ss. 149 – 150). Jest to bardzo głębokie i uroczyste przedstawienie największych tajemnic naszej świętej religii. W obliczu obecnego kryzysu Kościoła i po-wszechnej wręcz apostazji narodów zwróćcie szczególną uwagę na ostatnie zdanie atanazowego wyznania wiary: „Takie są dogmaty katolickiej religii: a kto by w nie ściśle i mocno nie wierzył, zbawić się nie może”. Czytając te słowa trudno nie odczuć powagi sytuacji w jakiej się znajdujemy. Moi Drodzy, żyje się na tej ziemi tylko raz. Poganie wyciągają z tego zabójczy wniosek: skoro tak, to jak najbardziej korzystajmy z przyjemności chwili. My zaś inaczej wnioskujemy: skoro żyje się raz, to znaczy, że nie da się już popełnionych grzechów z prze-szłości wymazać. Nie mamy władzy dokonywania korekt w przeszłości. Ta niemożność nas zatrważa. Pilnujmy się więc. Jesteśmy podobni do dziecka, które rysuje na kartce i nie ma gumki do mazania. Takie dziecko winno się bardzo pilnować, by raz pociągnięta linia była właściwa. Niech nas zasmuca możliwość popełnienia grzechu nawet wówczas, gdy wiemy, że miłosierny Bóg wysłużył nam na Krzyżu łaskę sakramentu pokuty czyli spowiedź świętą. Zachęcam Was usilnie, abyście pogłębili swe duchowe życie rozważając dokładnie i grun-townie przepiękne modlitwy do Trójcy Przenajświętszej ułożone przez tych, którzy otrzymali od Boga szczególną łaskę wniknięcia w tajemnicę trynitarną. Są to modlitwy bł. Elżbiety od Trójcy Świętej, bł. Kolumbana Marmiona i o. M. Philippona (modlitewnik, ss. 151 – 153).
Szczytem czerwcowych uroczystości jest przepiękne święto Najświętszego Sakramentu, a więc Boże Ciało. Z wielką wdzięcznością powinniśmy upaść tego dnia na kolana przed tak nieskończoną Miłością Bożą, dzięki której odwieczny Majestat, Król i Pan, przed którym nikniemy jak pojedynczy atom w przestrzeni kosmosu, zechciał zostać z nami, nie tylko duchowo, ale rzeczywiście, substancjalnie i realnie w Hostii świętej. Boże Ciało – to publiczne wyznanie naszej wiary, że ta maleńka, krucha i delikatna Hostia jest CENTRUM i CELEM całego świata, źródłem wszelkiego życia i wszystkich łask. Wobec konsump-cjonizmu i obojętności religijnej tylu ludzi, chcemy gorliwie bronić prawa Chrystusa do panowania w ludzkich sercach i w polskim życiu społecznym. Chcemy uczynić tabernaku-lum i monstrancję środkiem i ogniskiem całego naszego życia, światłem dla naszego rozumu i celem pragnień naszego serca. Święto Bożego Ciała obchodzi się również cały tydzień, podczas którego wierni chętnie nawiedzają Chrystusa Pana w Najświętszym Sakramencie, przyjmują także duchowo Komunię św. odmawiając często modlitwy po Komunii św. (modlitewnik, ss. 80 – 87).
Kościół po uroczystości Bożego Ciała ukazuje nam jeszcze głębszą, wręcz intymną, tajemnicę naszego Zbawiciela. Chodzi o uroczystość Najświętszego Serca Jezusa. Jest to tajemnica, powiedzmy umownie, „intymna” bowiem Serce Jezusa choć pała miłością na zewnątrz, to jednak samo jest głęboko ukryte w piersi Jezusowej.
Św. Jan Ewangelista, podczas Ostatniej Wieczerzy, tuląc się do piersi Jezusa, tulił się w istocie do ukrytego w tej piersi Najświętszego Serca Wcielonego Boga. Chrystus Pan ofiarowuje nam wszystkie skarby, które posiada. Daje nam całą swoją miłość do końca możliwości. I dlatego objawił nam swe Najświętsze Serce. Oprócz uroczystości Najświętszego Serca przeżywanej w piątek po Oktawie Bożego Ciała, czcimy to Ognisko Bożej Miłości codziennie w miesiącu czerwcu, podczas nabożeństw czerwcowych. Ich główną częścią jest odmawianie Litanii do Najświętszego Serca Jezusa.
Czerwiec jest także doskonałą okazją by posłuchać gorących wezwań papieża św. Piusa X, który zachęcał wiernych, aby dokonali intronizacji Najświętszego Serca Chrystusa Króla w swojej rodzinie. Również inni papieże prosili o to wiernych. Tych wiernych, którzy już tego tak podniosłego aktu powszechnego i społecznego panowania Chrystusa Króla już dokonali, papieże prosili o uroczyste jego odnawianie corocznie w czerwcu.
Wreszcie w bieżącym miesiącu Kościół ukazuje nam wielkich opiekunów, Świętych w niebie, których orędownictwa tak bardzo potrzebujemy. Książęta Apostołów, św. Piotr i św. Paweł, wstawiają się za nami, abyśmy zachowali nieskażoną Wiarę katolicką, ponad którą tu na ziemi nic cenniejszego nie istnieje. Szczególnie w aktualnie trwającym roku św. Pawła chcemy dogłębnie rozważać jego przykład i jego naukę. Proszę zwrócić uwagę na artykuły wstępne w tegorocznych numerach naszego miesięcznika „Zawsze Wierni”. Wcześniej obchodzimy narodzenie św. Jana Chrzciciela, który ongiś i dziś toruje nam drogę do Pana. Bezwzględne oddanie się Bogu, bezkompromisowe wyznawanie naszej Wiary aż do śmierci – oto owoce naszych modlitw do tych wielkich Świętych.
To wszystko w tym miesiącu ma dokonać się jakby w atmosferze naszej wielkiej Krucjaty Różańcowej. Jest takie uprzywilejowane duchowe „miejsce”, taki nadzwyczajny duchowy „punkt”, z którego wszystkie dary, skarby i tajemnice Trójcy Przenajświętszej i nieba całego, a także prawdę o naszych doczesnych, ludzkich sprawach, najlepiej widać. Tym miejscem jest Niepokalane Serce Maryi. Zanim więc spoglądniemy duchowo ku Bogu, zatopmy swą myśl w Sercu Maryi. Czy to ważne? Tak, bo z tego „miejsca” widać Boga najlepiej! To Serce Maryi jest „drogą, która nas prowadzi do Boga”. Doprowadza nas do możliwie najgłębszego pojęcia wielkich tajemnic Bożych. Maryja rozpala nasze zimne serca swą własną Miłością do Serca Jej Boskiego Syna, do Ducha Świętego, do Trójcy Przenajświętszej.
Walcząc duchowo na tej Krucjacie o triumf Niepokalanego Serca Maryi jesteśmy pewni, że jest to ostatnia i może dziś już jedyna droga, aby prawdziwy Bóg – Trójca Przenajświętsza, znowu był uznany, a wąż obecnego ekumenizmu i liberalizmu w końcu zdeptany. Tak przecież sama Niepokalana obiecała: na końcu Moje Niepokalane Serce zatriumfuje!

DOJAZD DO NASZEGO KOŚCIOŁA

OMNIA INSTAURARE IN CHRISTO PER IMMACULATAM