pobierz wersję .pdf
Drodzy Wierni!
Zbliżają się największe uroczystości całego roku liturgicznego, Triduum Sacrum oraz Niedziela Wielkanocna. Nasza Matka, Kościół święty pragnie, abyśmy w Wielkim Tygodniu tak zjednoczyli się z naszym Zbawicielem, by godzina po godzinie towarzyszyć Mu na każdym kroku i w każdym wydarzeniu Jego dzieła ratunku naszych dusz. Pamiętajmy zawsze, że to my zasłużyliśmy na te kary, którymi On został obciążony. To my musielibyśmy zapłacić nieskończony dług najsroższymi mękami, a i tego by nie wystarczyło, aby móc osiągnąć zbawienie. Nieskończonego Boga obrażaliśmy wielokrotnie, a nasze próby zadośćuczynienia są skończone, więc są niczym w porównaniu z wyrażoną Mu krzywdą. Trzeba było by to wszystko wycierpiał i w ofierze całopalnej samego Siebie złożył sam Syn Boży. Tylko Chrystusowa ofiara otwiera bramy nieba, nasze ofiary nawet największe, zbawczymi nigdy nie będą, choć złożone w jedności z ofiarą Chrystusa, dzięki Bożej łaskawości, mają w oczach Bożych dużą wartość.
W swoim miłosierdziu Syn Boży sam przyszedł i zajął nasze miejsce na ławie oskarżonych i na miejscu wykonania kary. Spłacił nasz dług i to ponad miarę, wysługując nam w ten sposób udział w Boskim Życiu. Wydarzenia zbawcze jakie dokonały się w Jeruzalem dwa tysiące lat temu, stają corocznie podczas Wielkiego Tygodnia przed nami w całej rozciągłości. Udział w liturgicznych obrzędach Triduum Sacrum pozwala nam być w szczególny sposób przy Zbawicielu podczas Ostatniej Wieczerzy w Wieczerniku, i w Ogrodzie Oliwnym, i w siedzibie Annasza, i przed Kajfaszem, i przed Sanhedrynem, i przed Piłatem, i przed Herodem, i podczas biczowania, i na drodze Krzyżowej, i na Golgocie. Czy więc mogłoby zabraknąć nam gorliwości w uczestnictwie w obrzędach Wielkiego Tygodnia? Czy moglibyśmy obojętnie patrzeć na ten dramat naszego odkupienia? Czy moglibyśmy mieć jakieś „ważniejsze sprawy do załatwienia”? Czy moglibyśmy powiedzieć, że „skoro nie ma obowiązku, to wystarczy abym poszedł tylko na rezurekcję”? Każdy rozsądny musi uznać, że takie myślenie byłoby okropną niewdzięcznością względem Tego, który do końca nas umiłował (por. J 13, 1).
Uczestnicząc zaś w uroczystościach Świętego Triduum należy się wcześniej do tych ceremonii dobrze przygotować. Najlepszym sposobem jest posłużyć się swoim podręcznym Mszałem Rzymskim, w którym znajdziemy wszystkie modlitwy i czytania. Ich uważna lektura, a także lektura odpowiednich wstępów i objaśnień, pozwoli nam rozważyć każdy szczegół ceremonii. A jest ich bardzo dużo. Mszał Rzymski wyjaśnia nam ich znaczenie, sens i cel. Jeśli kto chce dobrze przygotować się do uczestnictwa w wielkotygodniowej liturgii, to każdego dnia powinien poświęcić na ten cel co najmniej godzinę. Jeśli tak uczynicie, to będziecie przychodzić do świątyni dobrze przygotowani. Znaki i modlitwy liturgiczne będą dla Was wyraziste, czytelne i emanujące ogromem bogactwa teologicznej treści.
Liturgia Wielkiego Tygodnia jest wyrazem najdoskonalszej modlitwy Oblubienicy Chrystusa – Kościoła, który naśladując Matkę Bolesną, towarzyszy nieustannie Boskiemu Oblubieńcowi i który zostaje przez Chrystusa wprowadzony w sam środek ogniska Bożej nieskończonej Miłości. Dlatego zapraszajmy Niepokalaną na każdym kroku do swych serc. Prośmy Ją, aby wyjednała nam łaskę, abyśmy mogli ukryć się w Chrystusowych Ranach i tam otrzymać potrzebne oczyszczenie w Jego Krwi. Prośmy Maryję, by wypełniła nasze dusze swym współczuciem i współcierpieniem z Chrystusem. Prośmy Ją również, aby Ona sama nam otworzyła drogę do tych wielkich duchowych skarbów ukrytych w każdej ceremonii. I tak na przykład, weźmy adorację Krzyża świętego w Wielki Piątek. Ilu to ludzi bardzo niefrasobliwie zbliża się do balasek i bezrefleksyjnie całuje krucyfiks podawany im przez kapłana. Przecież taki pocałunek powinien być znakiem i wyrazem naszej najgłębszej skruchy, jak to było u św. Marii Magdaleny, gdy klękała przed Ukrzyżowanym. Powinien to być akt największej miłości, duchowy bukiet najpiękniejszych kwiatów cnót, pokut i umartwień z całego okresu Wielkiego Postu etc. Ogrom łask wleje Ukrzyżowany w nasze serca, jeśli zbliżymy się do Niego z takimi dyspozycjami.
Proszę też zauważyć, że rzymska liturgia w swoich modlitwach i ceremoniach prawie zawsze ma charakter wielkiego umiaru, spokoju, godności. Unika zbytnich emocji i trwa na wysokim poziomie duchowej przejrzystości, która przemawia bardziej do rozumu i do woli niż do uczuć. Dlatego jest ona wielką szkołą duchową, w której możemy nauczyć się głęboko dostrzegać największe tajemnice naszej wiary. Głębiej niż tylko przez powierzchowne doznania zmysłów (wzruszenia, łzy, dreszcze etc.). Te poruszenia bardzo szybko znikają, jak każdy z nas doskonale wie. Natomiast głębokie przeżycie intelektu, który dostrzega w liturgii wielkość, wierność, majestat i nieskończoność Bożej miłości i miłosierdzia, o wiele dłużej zostaje w pamięci i w myślach. A skoro od trwałego i głębokiego poznania zależą silne postanowienia woli, dlatego liturgia Wielkiego Tygodnia bardziej niż cokolwiek innego potrafi wzmocnić naszą wolę, aby ta chciała szukać Woli Bożej i unikała stanowczo wszystkiego, co mogłoby Pana Jezusa zasmucić.
Życzę Wam, Drodzy Wierni byście uczestnicząc w liturgii Wielkiego Tygodnia jak najgłębiej wniknęli w głębiny Tajemnic naszego Odkupienia i wyjednali dla siebie i swoich Rodzin ogrom łask płynących z Ran Chrystusowych, które najpierw przeobficie krwawiły na Krzyżu, a które później na zmartwychwstałym Ciele Pańskim oglądał św. Tomasz i inni apostołowie.
02.IV. czw feria Wielkiego Postu kl. 3 Wspomnienie św. Franciszka a Paulo Wyznawcy, Założyciela Minimów
zm. 1507 r., fioletowy
03.IV. pt feria Wielkiego Postu kl. 3 Wspomnienie Matki Bożej Bolesnej, pierwszy piątek miesiąca, biały
04.IV. sb feria Wielkiego Postu kl. 3 Wspomnienie św. Izydora Biskupa Sewilskiego, Wyznawcy i Doktora Kościoła zm. 636 r., pierwsza sobota miesiąca, fioletowy
05.IV. nd NIEDZIELA PALMOWA kl. 1, fioletowy
06.IV. pn PONIEDZIAŁEK WIELKIEGO TYGODNIA kl. 1, fioletowy
07.IV. wt WTOREK WIELKIEGO TYGODNIA kl. 1, fioletowy
08.IV. śr ŚRODA WIELKIEGO TYGODNIA kl. 1, fioletowy
09.IV. czw WIELKI CZWARTEK kl. 1, fioletowy
10.IV. pt WIELKI PIĄTEK kl. 1, fioletowy
11.IV. sb WIELKA SOBOTA kl. 1, fioletowy
12.IV. nd WIELKANOC kl. 1, biały
13.IV. pn PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY kl. 1, biały
14.IV. wt WTOREK WIELKANOCNY kl. 1, biały
15.IV. śr ŚRODA WIELKANOCNA kl. 1, biały
16.IV. czw CZWARTEK WIELKANOCNY kl. 1, biały
17.IV. pt PIĄTEK WIELKANOCNY kl. 1, biały
18.IV. sb SOBOTA WIELKANOCNA kl.1, biały
19.IV. nd NIEDZIELA PRZEWODNIA (1 Niedziela po Wielkanocy) kl. 1, biały
20.IV. pn dzień ferialny kl. 4, biały
21.IV. wt Św. Anzelma Biskupa Canterbury, Wyznawcy i Doktora Kościoła zm. 1109 r. kl. 3, biały
22.IV. śr Św. św. Sotera zm. 171 r. i Kajusa zm. 296 r. Papieży i Męczenników kl. 3, czerwony
23.IV. czw ŚW. WOJCIECHA BISKUPA I MĘCZENNIKA, GŁÓWNEGO PATRONA POLSKI
I PATRONA ARCHIDIECEZJI GDAŃSKIEJ zm. 997 r. kl. 1, czerwony
24.IV. pt Św. Fidelisa z Sigmaringen Męczennika zm. 1622 r. kl. 3, czerwony
25.IV. sb Litania Większa kl. 2 Wspomnienie św. Marka Ewangelisty, fioletowy
26.IV. nd 2 NIEDZIELA PO WIELKANOCY kl. 2, biały
27.IV. pn Św. Piotra Kanizjusza, jezuity Wyznawcy i Doktora Kościoła zm. 1597 r. kl. 3, biały
28.IV. wt Św. Pawła od Krzyża, pasjonisty Wyznawcy zm. 1775 r. kl. 3, biały
29.IV. śr Św. Piotra z Werony dominikanina Męczennika zm. 1252 r. kl. 3, czerwony
30.IV. czw Św. Katarzyny Sieneńskiej dominikanki Dziewicy zm. 1380 r. kl. 3, biały
ROCZNICE
4 kwietnia – 90 rocznica śmierci bł. Franciszka Marto (1919 r.)
12 kwietnia – 159 rocznica powrotu bł. Piusa IX do Rzymu uwolnionego spod władzy rewolucji (1850 r.)
19 kwietnia – 4 rocznica wyboru Papieża Jego Świątobliwości Benedykta XVI (2005 r.)
26 kwietnia – 1 rocznica ingresu Metropolity Gdańskiego J. E. Abpa Gen. Sławoja Leszka Głódzia do katedry
oliwskiej (2008 r.)
28 kwietnia – 91 rocznica święceń kapłańskich św. Maksymiliana Marii Kolbego przyjętych z rąk kard.
B. Pompilia w kościele św. Andrzeja della Valle w Rzymie (1918 r.), następnego dnia św.
Maksymilian odprawił Mszę św. prymicyjną w kościele św. Andrzeja delle Fratte w Rzymie
I NABOŻEŃSTW WIELKIEGO TYGODNIA W NASZYM KOŚCIELE
(5 – 13.IV.2009 r.):
09:00 Gorzkie żale i Różaniec św.
10:00 Poświęcenie palm, procesja i uroczysta Msza Święta
09.IV.2009 r. WIELKI CZWARTEK
18:00 Uroczysta Msza Święta Ostatniej Wieczerzy,przeniesienie Najświętszego Sakramentu, obnażenie ołtarza, adoracja Chrystusa Pana w ciemnicy do 22:00
10.IV.2009 r. WIELKI PIĄTEK
17:00 DROGA KRZYŻOWA
18:00 UROCZYSTA LITURGIA ku czci Męki i Śmierci Pańskiej z adoracją Krzyża i Komunią św.
19:30 Przeniesienie Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie do grobu i adoracja ze śpiewem Gorzkich żali do 22:00
11.IV.2009 r. WIELKA SOBOTA
19:30 Instrukcja liturgiczna dla wiernych
20:00 Poświęcenie pokarmów
20:15 WIGILIA PASCHALNA
12.IV.2009 r. NIEDZIELA WIELKANOCNA
06:30 REZUREKCJA, UROCZYSTA MSZA ŚWIĘTA
10:00 UROCZYSTA MSZA ŚWIĘTA
13.IV.2009 r. PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY
09:00 Godzinki i Różaniec św.
10:00 Msza Święta
REKOLEKCJE MARYJNE
na temat
„NIEPOKALANA, NASZA NADZIEJA W KRYZYSIE KOŚCIOŁA”
Rekolekcje wygłosi Ks. Karol Stehlin
OTO PLAN REKOLEKCJI:
17:00 Veni Creator
17:05 I wykład
18:00 MSZA ŚWIĘTA
18:45 II wykład
19:30 Nabożeństwo majowe
Sobota, 9 maja 2009 r.:
15:00 Różaniec św. (część pierwsza radosna)
15:30 III wykład
16:30 Różaniec św. (część druga bolesna)
17:00 IV wykład
18:00 MSZA ŚWIĘTA
18:45 V wykład
19:30 Nabożeństwo majowe, Różaniec św. (część trzecia chwalebna)
Niedziela, 10 maja 2009 r.:
09:00 Godzinki i Różaniec św.
10:00 UROCZYSTA MSZA ŚWIĘTA
11:15 VI wykład
zaprasza wszystkich mężczyzn na kolejne spotkanie w niedzielę 26 kwietnia 2009 r. bezpośrednio po Mszy św., a więc ok. 11:15. Celem spotkania, jak zwykle, będzie wspólne studium dobrej, katolickiej lektury. Będzie nią kolejny fragment książki ks. dra Jana Szymeczki pt. Etyka katolicka (ss. 96 – 124).
Spotkanie odbędzie się w podziemiach naszego kościoła. Zachęcamy do wcześniejszej, prywatnej lektury wyżej wskazanego fragmentu. Książka jest do nabycia w naszej przykościelnej księgarence. Zapraszamy wszystkich mężczyzn!
Rekolekcje dla niewiast odbędą się w domu rekolekcyjnym pw. bł. Zefiryna w BAJERZU
w dniach od 18.V.2009 r. do 23.V.2009 r.
Rekolekcje dla mężczyzn odbędą się w przeoracie pw. św. Piusa X w WARSZAWIE-RADOŚCI
w dniach od 28.VI.2009 r. do 3.VII.2009 r.
Oto szczegółowe informacje organizacyjne dotyczące udziału w rekolekcjach:
2. Zakończenie rekolekcji o godz. 11:30. W przypadku późniejszego wyjazdu prosimy zgłosić godzinę (i ewentualnie dzień) wyjazdu.
3. Obowiązkowo trzeba uczestniczyć w całych rekolekcjach, tzn. od początku do końca. Nie można dołączyć się na jakimś ich etapie.
4. Zamiar uczestnictwa w rekolekcjach należy zgłosić przynajmniej 7 dni przed ich rozpoczęciem.
5. Prosimy przywieźć ze sobą na noclegi śpiwór lub pościel.
6. Prosimy zabrać ze sobą Nowy Testament, Naśladowanie Chrystusa, modlitewnik Te Deum, zeszyt i długopis. Brakujące książki można nabyć na miejscu przed rozpoczęciem rekolekcji.
7. Uczestnictwo w kosztach rekolekcji: co łaska! Dla orientacji informujemy, że utrzymanie (tj. wyżywienie, koszty eksploatacyjne etc.) jednej osoby wynosi min. 35 zł dziennie.
8. Informacja dla niewiast chcących jechać do Bajerza z Warszawy: istnieje ograniczona możliwość przejazdu
z warszawskiego przeoratu do Bajerza. Zgłoszenia będą przyjmowane aż do zarezerwowania wolnych miejsc.
9. Zgłoszenia we wszystkich sprawach dotyczących rekolekcji przyjmuje Br. Krzysztof (przeorat pw. św. Piusa X w Warszawie-Radości) telefonicznie pod numerem 022 – 615 28 60 lub elektronicznie na adres: brkrzysztof@wp.pl
„Wielkanoc, najstarsze święto chrześcijańskie poświęcone pamięci Zmartwychwstania Chrystusa Pana. Obchodzone było łącznie z żydowskim świętem Paschy już przez pierwszych chrześcijan nawróconych z judaizmu. Jest to święto ruchome przypadające na pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Od tego, w którym dniu przypada w danym roku święto Wielkanocy, zależą daty innych świąt ruchomych: Wniebowstąpienia Pańskiego, Zesłania Ducha Świętego, Bożego Ciała, Najśw. Serca Jezusowego.”
Komunia św. wielkanocna, czyli jaka?
„Wielkanocna Komunia św., tak nazywa się Komunię św., którą każdy katolik zobowiązany jest – na mocy Prawa Kościelnego – przyjąć w czasie wielkanocnym oznaczonym przez ordynariusza. Ponieważ przyjęcie Komunii św. Przynajmniej raz w roku stanowi sprawdzian istnienia elementarnego chociaż życia religijnego, dlatego powinno się w jakiś sposób powiadomić swego proboszcza o spełnieniu tego obowiązku. Jeżeli ktoś zaniedbał Komunię św. Wielkanocną lub nie mógł z innych powodów jej przyjąć, powinien w czasie późniejszym przystąpić do Stołu Pańskiego.”
Czas wielkanocny, czyli jaki?
„Wielkanocny czas, (po łac. tempus paschale) to w sensie liturgicznym okres roku kościelnego sięgający od niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego do niedzieli Trójcy Przenajśw. (ósma niedziela po Wielkanocy). Charakterystyczną cechą tego okresu jest częste używanie radosnego Alleluja tak we Mszy św., jak w modlitwie brewiarzowej. W czasie tym odmawia się zamiast Angelus Domini (Anioł Pański) antyfonę maryjną Regina coeli (Królowo Nieba). Czasem wielkanocnym w znaczeniu kanonicznym nazywa się okres wyznaczony do przyjęcia nakazanej osobnym przykazaniem kościelnym Komunii św. wielkanocnej. Czas ten określa dokładnie ordynariusz diecezji w swym mandacie postnym.”
Jak nazywa się ostatni tydzień Wielkiego Postu?
„Wielki Tydzień, (po łac. hebdomada maior lub hebdomada sacra) ostatni tydzień Wielkiego Postu poprzedzający święto Zmartwychwstania Pańskiego. Cały ten tydzień poświęcony jest rozważaniu Męki Pańskiej i dlatego czyta się we Mszy św. Pasję, czyli opis Męki Pańskiej przedstawiony w czterech Ewangeliach (w Niedzielę Palmową według św. Mateusza, w Wielki Wtorek według św. Marka, w Wielką Środę według św. Łukasza i w Wielki Piątek według św. Jana). W Wielką Środę, Czwartek i Piątek odprawia się w kościołach tzw. ciemną jutrznię. W przeszłości stosowano w Wielkim Tygodniu surowy post o chlebie, soli i wodzie, a od wieku XV istniał zwyczaj przerywania pracy, aby wszyscy wierni mogli brać udział w nabożeństwach wielkotygodniowych.”
Cóż to takiego „ciemna jutrznia”?
„Ciemna jutrznia, nabożeństwo odprawiane w kościołach katedralnych po południu w Wielką Środę, Czwartek i Piątek. Na ciemną jutrznię składają się 2 części modlitwy brewiarzowej (Matutinum i Laudes) przypadającej na dany dzień. Po każdym psalmie gasi się jedną świecę na osobnym świeczniku. Ostatnią palącą się świecę wynosi się podczas śpiewu Benedictus za ołtarz, aby po chwili umieścić ją na świeczniku. W czasie wynoszenia świecy słychać w kościele lekki łoskot: to duchowieństwo uderza brewiarzami w pulpity. Czynności te mają symboliczne znaczenie: gaszenie świec oznacza upadek wiary apostołów i rozszerzanie się ciemności grzechu. Wyniesienie ostatniej świecy i jej przyniesienie symbolizuje śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa Pana, łoskot czyniony przy pomocy książek przedstawia nadzwyczajne wstrząsy w przyrodzie, jakie miały miejsce w chwili śmierci Zbawiciela. W czasie ciemnej jutrzni śpiewa się tzw. lamentacje proroka Jeremiasza. Każdą z owych lamentacji kończy się wezwaniem: Jeruzalem, Jeruzalem, nawróć się do Pana Boga swego.”
Cóż to takiego „ciemnica”?
„Ciemnica, tak nazywa się u nas kaplicę lub jakieś inne miejsce w kościele przygotowane do przechowywania Najśw. Sakramentu z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Skromne urządzenie ciemnicy symbolizuje opuszczenie i osa-motnienie Chrystusa Pana w czasie Jego Męki.”
Ile i jakie znaczenia ma słowo „Pasja”?
„Pasja, (od łac. passio = męka) to: 1) nazwa łacińska Męki Pańskiej; 2) opisy Męki Pańskiej zawarte w czterech Ewangeliach, czyta się je we Mszach św. Wielkiego Tygodnia począwszy od Niedzieli Palmowej; 3) sceniczne przedstawienie Męki Pańskiej w postaci dramatycznego misterium (najbardziej znane z Oberammergau w Bawarii, gdzie przedstawiane są od r. 1634 co 10 lat; 4) utwór muzyczny na orkiestrę, chór i głosy solowe, którego tematem jest Męka Pańska.”
Księgarnia Św. Wojciecha Poznań 1960)
Św. Piotr z Werony, Męczennik
(wspomnienie liturgiczne 29 kwietnia, kolor czerwony)
Zginął męczeńską śmiercią za obronę wiary katolickiej w 1252 r. Był pierwszym męczennikiem z Zakonu Kaznodziejskiego. Urodził się jednak i jakiś czas wzrastał poza Kościołem, w sekcie albigensów. Owa sekta stała się powodem poważnego niepokoju nie tylko w sumieniach wielu jednostek, w licznych rodzinach, w kilku regionach południowej Francji, ale także w sąsiedniej Lombardii, w Rzymie oraz na dworze cesarskim. Niepokojom tym najczęściej towarzyszyły cierpienia i nie-szczęścia. Nazwa albigensi pochodzi od nazwy miasta na południu Francji Albi, gdzie członkowie sekty założyli swoje centrum. Ich główną tezą było przekonanie, że materia jest zła i wszystko co z niej zbudowane (na przykład ciało ludzkie, potrawy z mięsa zwierzęcego) oraz wszystko co z nią związane (na przykład małżeństwo i posiadanie dóbr doczesnych). Wszelkie kontakty z materią uważali za kalające człowieka. Stronili od nich, przynajmniej w sferze deklaracji, i ogłaszali, że są „czyści”. Zamiast uznać, że materia jest dziełem Boga i jako taka jest czymś dobrym, odrzucali ją. Zamiast uznać, że Ciało Pana Jezusa zasługuje na cześć i uwielbienie, zakwestionowali Jego realność, głosząc, że było „eteryczne”. Zamiast uznać, że Maryja, jako Matka Boża, dała Zbawicielowi ludzkie ciało, głosili, że Matką Bożą nie była, bo Chrystus wziął swe „eteryczne” ciało nie z Jej czystego, niepokalanego łona, tylko bezpośrednio z nieba. Pomimo, że głosili pogardę dóbr materialnych, to w zajmowanych przez siebie wioskach i miasteczkach burzyli struktury Kościoła i faktycznie przejmowali cudze nieruchomości. Zmieniali stosunki własnościowe. Obalili instytucję małżeństwa. Bezcześcili kościoły katolickie, wy-ganiali kapłanów, ustanawiali własne struktury i duchowych przewodników. To była prawdziwa rewolucja w sprawach społecznych i religijnych, a także politycznych, gdyż kontestowali nie tylko religię katolicką, ale również panujący ustrój polityczny. Dla rozpowszechniania swych tez i pozyskiwania nowych wyznawców używali nie rzadko siły militarnej, tworząc uzbrojone oddziały, na wzór wojskowych. Zachwianiu uległ nie tylko porządek kościelny, ale i społeczny oraz polityczny. Żadna władza nigdy nie przyglądała się takim zjawiskom bezczynnie i obojętnie. Stolica Apostolska była zaniepokojona. Biskupi diecezji, na terenie których rozwijała się sekta, też. Miejscowe stany rozmyślały jak niszczącej fali się przeciwstawić. Nawet cesarz Fryderyk II postanowił działać. Wybuchła wojna, bowiem argumenty nie zdołały powstrzymać pochodu albigensów, choć nawet podczas trwania walk nie odrzucono myśli o pokojowym rozwiązaniu sporu. Św. Dominik wraz z założonym przez siebie Zakonem Kaznodziejskim rozpoczęli wielką akcję misyjną na terenach dotkniętych religijną herezją i społeczno-polityczną rebelią. Ziemia opanowana przez albigensów potrzebowała rechrystianizacji i przywrócenia społecznego ładu. Francuska Prowansja pewnie bardziej niż italska Lombardia, ale ta ostatnia także.
Św. Piotr urodził się w Weronie, właśnie w Lombardii. Już w szkolnym wieku zaczął odchodzić od herezji albigensów, która panowała w jego rodzinie. Na studiach w Bolonii spotkał się ze św. Dominikiem i z jego rąk przyjął habit zakonny, podobnie jak Polak, św. Jacek Odrowąż. Był rok 1221. Potem przyjął święcenia kapłańskie i pełnił różne obowiązki w różnych częściach Półwyspu Apenińskiego, także w swojej rodzinnej Lombardii. Był wziętym kaznodzieją. W Mediolanie, stolicy Lombardii, rozpoczął misje skierowane do ludności ulegającej wpływom albigensów. Znał sektę z własnego doświadczenia. Znał jej słabe, ukrywane przed ludźmi, strony. Potrafił trafić do tych, którzy ulegli jej przewrotnym argumentom. Owocem jego pracy były liczne nawrócenia i powroty do religii katolickiej. Zmagania z albigensami były często krwawe i okupione wieloma ofiarami, tak jak to bywa na każdej wojnie. Albigensi nie mieli skrupułów, ale stronie państwowej i kościelnej zależało by orzekanie o winie i wymierzanie kar nie było spontaniczne oraz niekontrolowane, lecz poddane ściśle okre-ślonym procedurom sądowym. Tylko tak można było wyeliminować a przynajmniej ograniczyć nadużycia. Dlatego papież Innocenty IV, w porozumieniu z cesarzem Fryderykiem II, powołał trybunały inkwizycyjne, czyli sądy mające sprawiedliwie orzekać w sprawach przeciwko albigensom. Przewodniczącym takiego sądu z uprawnieniami na całą Lombardię został w 1250 r. właśnie św. Piotr. Tam gdzie mógł prowadził w obronie wiary katolickiej dysputy i przekonywał. Tam gdzie trzeba było, orzekał wobec ludzi zaślepionych i uparcie atakujących Kościół kary, ale czynił to najłagodniej jak to tylko było w da-nym przypadku możliwe. Albigensi odrzucając religię katolicką negowali nie tylko prawdę objawioną, ale tym samym także spoiwo cywilizacji łacińskiej. Żadna cywilizacja nie pozwalała nigdy bezkarnie naruszać tych wartości, które były jej ideowym spoiwem. Jeśli broniła swego spoiwa niekonsekwentnie, albo pozwalała go bezkarnie naruszać, to upadała. Także dziś, głosząca wolność słowa i zrzeszania się, demoliberalna i przeniknięta ideami masońskimi, cywilizacja w Europie, nie pozwala mówić, a tym bardziej robić wielu rzeczy. Zabrania rzeczy złych, jak np. porywanie samolotów, ale także rzeczy dobrych jak np. krytyka dewiacji obyczajowych. Wspiera się na ideowych, antykatolickich filarach, których publiczna negacja jest w różnoraki sposób karana.
Działania św. Piotra w obronie prawdy katolickiej skupiły na nim nienawiść heretyków. Stało się tak pomimo, że jego trosce o sprawiedliwość zawsze towarzyszyło poszanowanie przykazania miłości Boga i bliźniego. Postanowiono go zabić. Kaptu-rowym „sędzią” był jakiś albigens, skrytym „prokuratorem” także. „Katem” zwykły płatny zabójca. „Proces” zaoczny trwał kilka sekund, „wyrok” zapadł w ułamku jednej sekundy. Nikt nie protokołował. Nie było adwokata. Św. Piotr z Werony wszystko to przewidział i zapowiedział podczas kazania w Niedzielę Palmową 1252 r. I stało się: „w drodze został napadnięty i zabity uderzeniem noża w głowę i w serce. (…) umierając, leżąc na ziemi, św. Piotr palcem maczanym we własnej krwi pisał na drodze wyznanie wiary, na znak, że za nią umiera i w niej chce trwać do końca. Działo się to 6 kwietnia 1252 roku, w sobotę przed Niedzielą Białą”. Jego ciało złożono w Mediolanie, w dominikańskim kościele pw. świętego Eustorgiusza. U jego grobu dokonały się liczne cuda. Rychło został kanonizowany.
09:00 Godzinki i Różaniec św. (możliwość przystąpienia do spowiedzi)
10:00 Uroczysta Msza św.
SOBOTY (oprócz pierwszych miesiąca):
17:25 Różaniec św. (możliwość przystąpienia do spowiedzi)
18:00 Msza św.
PIERWSZE PIĄTKI MIESIĄCA:
17:25 Różaniec św. (możliwość przystąpienia do spowiedzi)
18:00 Msza św.
Po Mszy św. nabożeństwo ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa
PIERWSZE SOBOTY MIESIĄCA:
17:25 I część Różańca św. (możliwość przystąpienia do spowiedzi)
18:00 Msza św. śpiewana ku czci Niepokalanego Serca N. M. P.
Po Mszy św. wystawienie Najświętszego Sakramentu oraz II i III część Różańca św. (możliwość przystąpienia do spowiedzi). Na zakończenie, ok. 21:00 błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem.
Nicolás Gómez Dávila
„Nie, drodzy Przyjaciele, nie można, tak jak próbują to czynić od 200 lat liberałowie, tańczyć jednocześnie na dwóch weselach, służyć naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi i jednocześnie obejmować świat z jego błędami i jego zgorszeniami. Prawdziwe, katolickie rozwiązanie polega raczej na tym, żeby Boga Wcielonego, Jedynego Zbawcę, uznać za prawdziwego Króla Kościoła i całego rodzaju ludzkiego, Najwyższego Kapłana i Sędziego narodów, jak też aby każdego pojedynczego człowieka, żywego i umarłego, prowadzić na Jego tron i uznawać Jego nieograniczone prawa do panowania. Dopiero wówczas, kiedy On zostanie uznany jako Jedyny, jako Prawdziwy, jako Absolutny i Niezmienny Pan wszechrzeczy, wówczas zabrzmi dzwon zapowiadający prawdziwą odnowę Kościoła.”
Wyd. Te Deum, Warszawa 1997, s. 34)
Louis Veuillot
- Spod dworca głównego PKP w GDYNI – T 23, T 24, A 107 lub A 172.
- Spod II LO im. Chrobrego przy al. Niepodległości w SOPOCIE – A 181 lub T 31.
W obu powyższych przypadkach należy jechać w kierunku Kacze Buki. Jazda trwa ok. 30 min. Bilet normalny kosztuje z Sopotu 3 zł, natomiast z Gdyni 2 zł. Bilety można nabyć w karnetach za 6 zł lub 4 zł u kierowcy lub pojedyncze w kioskach.
- Z ul. Obrońców Westerplatte w GDAŃSKU OLIWIE (koło pętli tramwajowej) – A 171. Jazda trwa ok. 45 min. Bilet normalny kosztuje 4,20 zł. Można go nabyć u kierowcy lub w kioskach.
We wszystkich powyższych trzech przypadkach należy wysiąść na przystanku „Dąbrowa Tesco”.
STRONA INTERNETOWA BRACTWA W POLSCE
http://www.piusx.org.pl
STRONA INTERNETOWA WYDAWNICTWA TE DEUM
http://www.tedeum.pl
A M D G