Rok kościelny; cykl uroczystości świętych Pańskich

Dlaczego czcimy Aniołów i Świętych

Dzieło jest chlubą autora: kto cent dzieło, ceni przez to samo twórcę i oddaje hołd geniuszowi myśli, która to dzieło stworzyła. Dlatego cześć oddana Aniołom i Świętym na pierwszym miejscu zwraca się do samego Boga jako. Stworzyciela. Słusznie zauważa papież Celestyn I: Wszystkie dzieła i czyny Świętych należy odnosić do chwaty Bożej; gdyż nikt nie może inaczej podobać się Bogu, jak tylko z tego, co On sam dał (List do biskupów Galii). Sobór Trydencki naukę o czci Świętych ogłosił jako prawdę wiary. „Święci, królujący z Chrystusem, ofiarują Bogu swoje prośby za ludzi; dobrą i pożyteczną jest rzeczą pokornie ich wzywać i wypraszać dobrodziejstwa u Boga przez Jego Syna, Jezusa Chrystusa, Pana naszego… uciekać się do ich modłów i pomocy ich wzywać. Kto by zaś twierdził, że oni się wcale za nami nie modlą… że ich wzywanie byłoby bałwochwalstwem, głupio byś sądził (Sesja XXV, 3 grudnia 1563 r. DS 1821). Prawo Kanoniczne z 1917 r. poświęca czci Świętych szereg kanonów. Najpierw pochwala kult oddawany Świętym (kanon 1276). Pozwala jednak oddawać kult publiczny tylko Świętym wyniesionym na ołtarze (kanon 1277). Mówi o stopniu kultu, jaki się Świętym Pańskim należy (kanon 1277). Przypomina godny pochwały zwyczaj obierania Patronów dla poszczególnych narodowości, diecezji, prowincji, bractw i zespołów religijnych czy też zakonnych (kanon 1278).

Jak bardzo kult Świętych jest zgodny z rozumem i naturą ludzką, świadczy fakt, że u wszystkich ludów jest przyjęty kult bohaterów. Jeżeli ludzie umieją okazać wdzięczność i chwałą otaczają swoich wybranych, to dlaczego nie miałby tego uczynić Pan Bóg? Pismo św. wyraża się o Świętych z wielkim uznaniem, kiedy mówi: jaśnieć będą i sądzić narody i panować nad ludami(Mdr 3, 7 – 8). Nie tylko więc dana jest Świętym chwała osobista, ale moc wspomagania i rządzenia ziemią. Potwierdza to Apostoł, gdy pisze o sprawiedliwym: ja dam mu władzę nad narodami (Ap 2, 26). A co powiedział sam Jezus Chrystus? Jeśli kto służyć mi będzie, uczci go Ojciec(J 12, 26). Jeżeli sam Bóg czcić będzie swoich Świętych, to czyż nie godzi się, aby byli czczeni od ludzi? Ileż pochwał już za życia otrzymali niektórzy Święci Starego Testamentu: Mojżesz, Tobiasz, Jozue, Ester, Dawid etc. O Judycie mówi Pismo św.: „Błogosławiona, jesteś, córko od Pana, Boga wysokiego, nad wszystkie niewiasty na ziemi. Bom tak dziś imię twoje uwielbił, że nie odejdzie chwała twoja od ust ludzi”(Jdt 13, 23-25).

Uroczystości ku czci Aniołów

Aniołowie, czyste duchy, są przede wszystkim przedstawicielami wielkości Boga i jego przymiotów. Każdy z nich oznacza jakiś stopień tego nieskończonego Bytu i jest mu w szczególny sposób poświęcony. W jednych widzimy potęgę Boga, w innych Jego miłość, w innych jego stałość. Każdy z aniołów jest odtworzeniem jakiejś piękności Boskiego Pierwowzoru, każdy go uwielbia i chwali w tej doskonałości, której sam jest obrazem. W Aniołach zatem czcimy Boga samego, jak mówi błogosławiony Olier: są oni jasnymi zwierciadłami, czystymi kryształami, błyszczącymi lustrami, które odtwarzają rysy i doskonałości nieskończonego Wszechbytu. Podniesieni do porządku nadprzyrodzonego, uczestniczą w życiu Boskim: Aniołowie ich w niebie zawsze widzą oblicze Ojca mego, który jest w niebie (Mt 18, 10). Życie Pana Jezusa, od Wcielenia do Wniebowstąpienia, jest otoczone adoracją i służbą aniołów. Gdy Bóg Ojciec wprowadza Pierworodnego na świat, mówi: Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży (Hbr 1, 6). Są oni obecni przy jego narodzeniu, służą Mu na pustyni, umacniają Go w agonii. W taki sam sposób Kościół święty korzysta z tajemniczej i potężnej pomocy aniołów. Dlatego ich otacza szczególną czcią. Powszechne święta Aniołów są następujące:

24. III. św. Gabriela, Archanioła (III klasy). Gabrielem nazywa Pismo św. Archanioła, którego Bóg posłał z obwieszczeniem o przyjściu Mesjasza do proroka Daniela, do Zachariasza w świątyni, lecz przede wszystkim do Najświętszej Maryi Panny ze zwiastowaniem, że Zbawca już zjawi się na ziemi w ciele ludzkim. Jeden tylko anioł, pisze św. Bernard, którego imię znaczy Siła Boża był godzien spośród aniołów, aby oznajmić Maryi wyroki Boże nad Nią. Introit daje nam piękną definicję Anioła: Duchy pełniące wolę Bożą, potężne, a posłuszne.

29. IX. DEDYKACJA ŚW. MICHAŁA ARCHANIOŁA (I klasy). Uroczystość ta jest rocznicą konsekracji kościoła w Rzymie, poświęconego ku czci Aniołów, a w szczególności św. Michała Archanioła około 530 r. W Starym Testamencie św. Michał był obrońcą ludu wybranego, dlatego i Kościół czci go jako swego opiekuna, walczącego o chwałę Bożą i o zniweczenie złych wpływów szatana. Imię Michał znaczy: Któż jak Bóg, przypomina nam walkę jaką stoczyli aniołowie ze złymi duchami. Św. Michał często jest wzywany w liturgii, przykładowo przy święceniu kadzidła podczas Mszy św. uroczystej, czy to w modlitwach za konających, wreszcie w Confiteor przyjmuje on wyznanie naszych win. Małopolska ma w nim swego głównego patrona.

2. X. Uroczystość świętych Aniołów Stróżów (III klasy).Niektórzy z grona aniołów mają sobie zleconą opiekę nad poszczególnymi duszami, są nimi Aniołowie Stróżowie. Ponieważ jesteśmy członkami Chrystusa, chce On, by te same duchy, które jemu służą, były nieustannie przy nas dla oddawania nam tysięcy usług. A ponieważ jesteśmy przybytkami Ducha Świętego i On sam w nas mieszka, chce byśmy mieli u boku Aniołów przejętych całkowicie czcią jego, podobnie jak są w kościołach naszych; chce, by u boku naszego ustawiczny hołd oddawali jego majestatowi, dopełniając to, do czego my jesteśmy zobowiązani. Bóg chce w ten sposób połączyć wewnętrznie Kościół niebieski z Kościołem ziemskim. W liturgii łączymy się z Aniołami, aby śpiewać chwałę Boga (Prefacja) i to oni zanoszą nasze dary ofiarne przed tron majestatu Bożego (Kanon). Przez to święto, Kościół daje nam sposobność wyrażenia Bogu wdzięczności za opiekę Anioła Stróża.

24. X. Św. Rafała Archanioła (III klasy).Imię Rafał oznacza Uzdrowienie Boże. Księga Tobiasza opowiada, że św. Rafał był posłany, by towarzyszyć młodemu Tobiaszowi w podróży. Uwolnił jego małżonkę Sarę od prześladowania ze strony złego ducha i przywrócił wzrok staremu Tobiaszowi. Jego również posłudze przypisuje się leczenie w sadzawce Betsaidzie (Jan 5, 1–4). Św. Rafał jest czczony jako patron podróżnych i chorych.

Uroczystości świętych I klasy w Kościele Powszechnym

19. III. ŚWIĘTEGO JÓZEFA, OBLUBIEŃCA N.M.P. I PATRONA KOŚCIOŁA. Ewangelia nazywa św. Józefa mężem sprawiedliwym. Stopień tej sprawiedliwości, czyli świętości, był bardzo wysoki, skoro Bóg wybrał go na męża Najświętszej Dziewicy i opiekuna swojego Syna. Nie będąc ojcem Jezusa we właściwym znaczeniu, staje się nim prawnie i moralnie przez więzy, które go łączą z Maryją. Ewangelia ukazuje jego doskonałe poddanie woli Bożej oraz poświęcenie dla Jezusa i Maryi. Św. Józef jest wzorem ojca rodziny. Kult świętego Józefa rozwijał się powoli. W liturgii koptyjskiej mamy wzmianki z XV wieku, w X w. w kościołach greckich, na Zachodzie po raz pierwszy ok. 580 r. mówi się o 19 marca jako dniu św. Józefa. Wiele się przyczyniła do tego kultu św. Teresa, która w każdej potrzebie udawała się do opieki św. Józefa. W 1621 r. Grzegorz XVI rozciągnął to święto na cały Kościół. Msza św. jest częściowo zapożyczona ze Mszy dla wyznawców, a częściowo uwzględnia wzmianki, jakie Ewangelia podaje o tym mężu wśród wszystkich „najsprawiedliwszym”. Benedykt XV zatwierdził własną Prefacją, która podkreśla rolę jaką odegrał św. Józef w Najświętszej Rodzinie. W Prefacji o św. Józefie czytamy: Prawdziwie godnie jest to i sprawiedliwie, słusznie i zbawiennie, byśmy zawsze i wszędzie dzięki tobie czynili, Panie święty, Ojcze wszechmogący, wiekuisty Boże; i abyśmy czcząc uroczystość błogosławionego Józefa, należnym hołdem Ciebie wielbili, błogosławili i wystawiali. Jako męża sprawiedliwego dałeś go Bogurodzicy Dziewicy za oblubieńca, a jako wiernego i roztropnego sługę postawiłeś go nad rodziną swoja, aby ojcowska opieką Otaczał poczętego za sprawą Ducha Świętego Jednorodzonego Syna twego, Jezusa Chrystusa, Pana naszego…

1. V. ŚWIĘTEGO JÓZEFA ROBOTNIKA (I klasy).W dawnych czasach Kościół chrzcił święta pogańskie, a przyjmując z niezaprzeczalną swobodą ich daty i obrzędy nadawał im nową treść chrześcijańską. Czerpiąc natchnienie z tej tradycji, oddaje cywilne święto pracy pod potężną opiekę św. Józefa, pokornego rzemieślnika, którego Bóg wybrał do czuwania nad dzieciństwem wcielonego Słowa. Któż inny, trudem każdego dnia, mógł lepiej oddać dziękczynienie Bogu Ojcu przez Pana Jezusa, cierpliwego i posłusznego czeladnika, którego nazywano synem cieśli? Dlatego to Kościół ogłosił św. Józefa za patrona ludzi pracujących, by za jego przykładem pracowali nie tylko dla swego dobra, lecz także dla dobra drugich, przede wszystkim zaś dla chwały Boga.

24. VI NARODZENIE ŚW. JANA CHRZCICIELA (I klasy).Oprócz Chrystusa i Maryi Kościół nie obchodzi osobnym świętem niczyich narodzin. Wyjątek stanowi św. Jan Chrzciciel, który już w łonie matki został uświęcony przy nawiedzeniu N.M.P. Archanioł Gabriel oznajmił Zachariaszowi, że wielu będzie się radować z narodzenia św. Jana Chrzciciela. Kościół obchodzi to święto trzy miesiące po zwiastowaniu, a szczęść miesięcy przed Bożym Narodzeniem. Msza święta podkreśla cudowną świętość Jana Chrzciciela, który od łona matki był już przepromieniony łaską uświęcającą. Ta świętość ujawniła się następnie w całym jego życiu. Św. Jan jest wzorem kapłanów i wszystkich tych, którzy mają sobie powierzone kierownictwo dusz. Prowadził on innych do Chrystusa, nie wysuwając swojej osoby na pierwszy plan.

29. VI. UROCZYSTOŚĆ ŚWIĘTYCH APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA (I klasy). Według starej tradycji Apostołowie Piotr i Paweł ponieśli równocześnie śmierć męczeńską za panowania cesarza Nerona w roku 66 lub 67. Św. Piotr został ukrzyżowany na wzgórzu Watykańskim, a św. Paweł ścięty przy drodze do Ostii. Kiedy za cesarza Waleriana wybuchło prześladowanie, chrześcijanie w dniu 29 czerwca 258 r. przenieśli ciała obu Apostołów na stary cmentarz, zwany ad Catacumbas, przy drodze appijskiej, aby je zachować od profanacji. Na cmentarzu profanacja im nie groziła, bo Rzymianie mieli cmentarze w poszanowaniu. Kiedy zaś Kościół doczekał się wolności, ciała obu Apostołów przeniesiono na dawne miejsca, na których zbudowano bazyliki. W modlitwach mszalnych odwołujemy się do wstawiennictwa obu Apostołów, którzy z wyboru Chrystusa odegrali wyjątkową rolę w rozszerzeniu Kościoła. Teksty mszalne przypominają wybór św. Piotra na głowę Kościoła, jego władzę oraz szczególną opiekę nad nim. Przywilej św. Piotra oraz specjalna opieka Boża przeszły na jego następców, biskupów rzymskich. Obecny papież jest 266 następcą św. Piotra.

1. XI. UROCZYSTOŚĆ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH (I klasy). Oprócz świętych, którym poświęcono osobny dzień w roku kościelnym, w niebie przebywa niezliczona rzesza wybranych „ze wszystkich narodów, pokoleń i języków”, ze wszystkich stanów i zawodów. Dzisiaj Kościół oddaje cześć tym wszystkim, którzy weszli już do chwały niebieskiej, a dzieciom swoim pielgrzymującym jeszcze na tej ziemi wskazuje drogę, która ich starszych braci zawiodła do świętości. Męczenników otaczali chrześcijanie wielką czcią, ponieważ było ich wielu, w kościele antiocheńskim już w 4 wieku pierwszą niedzielę po Zielonych Świątkach poświęcano pamięci wszystkich męczenników. Na Zachodzie ta myśl znalazła urzeczywistnienie, gdy papież Bonifacy IV poświęcił w 608 r. starożytny gmach Panteonu jako świątynię Matki Bożej i świętych męczenników. W następnym wieku zamieniono tytuł świątyni na kościół Matki Bożej, męczennikowi wszystkich świętych. Wreszcie papież Grzegorz IV w 835 r. wyznaczył obchód wszystkich Świętych na 1 listopada.

Uroczystości świętych Pańskich II klasy w Kościele Powszechnym

22. II. Katedry św. Piotra Apostoła (II klasy). Już w IV wieku chrześcijanie rzymscy obchodzili 22 lutego pamiątkę rządów biskupich św. Piotra w ich kościele. Dzięki założeniu przez św. Piotra stolicy biskupiej i papieskiej w Rzymie, miasto to stało się ośrodkiem całego chrześcijaństwa. W bazylice św. Piotra na Watykanie przechowuje się drewnianą katedrę, czyli przenośny tron biskupi, który służył św. Piotrowi.

24. II. lub 25.11. Św. Macieja Apostoła (II klasy).Lekcja Mszy św. daje nam opis wyboru św. Macieja apostoła, na miejsce Judasza, który zdradził Chrystusa. Dowiadujemy się z niej, że św. Maciej był uczniem Pana Jezusa Chrystusa od chrztu w Jordanie aż do Wniebowstąpienia. W innych tekstach mszalnych podkreślona jest istota apostolstwa, która polega z jednej strony na tym, aby być świadkiem Chrystusa, a z drugiej na całkowicie dobrowolnym wyborze ze strony Pana. Wybrany przez Chrystusa i mając sobie powierzone tajemnice, które Jezus sam czerpie z łona swego Ojca (Ewangelia), św. Maciej głosił Prawdę następnym pokoleniom. Tradycja twierdzi, że osobiście zaszedł aż do Etiopii i tam poniósł śmierć męczeńską.

25. IV Św. Marka Ewangelisty (II klasy). Św. Marek pochodził z Jerozolimy. W domu jego matki chrześcijanie zbierali się na modlitwę. Jako młodzieniec wraz ze swym krewnym św. Barnabą brał udział w pierwszej podróży misyjnej św. Pawła. Potem jako pomocnik pracował ze św. Piotrem. Przypisują mu założenie kościoła w Aleksandrii. Jest autorem drugiej Ewangelii, która głosi nade wszystko synostwo Boże Chrystusa. Jest to najkrótsza, a bodaj i najtreściwsza i charakterystyczna w szczegóły Ewangelia, w której odkrywamy piętno naocznego świadka, św. Piotra, pod kierownictwem którego pisał nasz Ewangelista. Okoliczności jego zgonu nie są znane. Wenecja cieszy się posiadaniem jego ciała. Św. Marek ma symbol lwa, bo Ewangelia jego rozpoczyna się od słów; głos wołającego na pustyni…

11. V. Świętych Filipa i Jakuba Apostołów (II klasy).Św. Filip podobnie jak święci Piotr i Andrzej pochodził z Betsaidy Galilejskiej, a umarł w Hiszpanii, we Frygii, ukrzyżowany jak i oni. Św. Jakub zwany Młodszym, był kuzynem Chrystusa Pana i pochodził z Kany Galilejskiej. Mianowany został przez św. Piotra biskupem Jerozolimy. Arcykapłan wezwał Jakuba, by się zaparł Jezusa, a gdy Apostoł odmówił, stracono go z krużganku świątyni, następnie strzaskano mu głowę uderzeniem maczugi. W roku 52 św. Jakub napisał list należący do Ksiąg Pisma Świętego. Ciała obu Apostołów zostały przeniesione do Bazyliki dwunastu Apostołów w Rzymie, gdzie w każdy piątek suchych dni Kościół się zbiera na stację, by modlić się za przyszłych nowych kapłanów. Msza święta poświęcona jest roli jaką Apostołowie odegrali w tajemnicy Odkupienia. Oni, którzy tak długo żyli blisko Jezusa, nie poznali Go od razu całkowicie. Dopiero, gdy Duch Święty ich oświecił, zrozumieli, że kto widzi Jezusa, ten widzi Boga Ojca samego.

25. VII. Św. Jakuba Apostoła (II klasy). Św. Jakub, brat św. Jana, syn Zebedeusza, pochodził z Betsaidy Galilejskiej. Miał przydomek Starszego. Razem z Piotrem i Janem był świadkiemPrzemienienia Chrystusa i Jego agonii w Ogrodzie Oliwnym. Po Wniebowstąpieniu Pana Jezusa głosił Bóstwo Jego w Judei i Samarii. Herod Agryppa dla przypodobania się Żydom skazał go na ścięcie. Został ścięty około roku 42. Relikwie jego przeniesiono później do Compostelli w Hiszpanii, i od wieków są celem pielgrzymek.

26. VII. Św. Anny, Matki N.M.P. (II klasy).Sława dziecka spływa na jego rodziców. Kult św. Anny jest przedłużeniem naszej czci dla Najświętszej Maryi Panny. Rozpoczął się on na Wschodzie, skąd przeszczepili go na Zachód krzyżowcy. Matki chrześcijańskie czczą św. Annę jako swoją patronkę.

10. VIII. Św. Wawrzyńca Męczennika (II klasy). Św. Wawrzyniec był jednym z siedmiu diakonów kościoła rzymskiego, którzy poza obowiązkami kościelnymi zajmowali się akcją miłosierdzia i wskutek tego zarządzali majątkiem kościelnym. Wawrzyniec przewidując, że po jego aresztowaniu sumy kościelne mogą ulec konfiskacie, rozdał je ubogim, mówiąc: Oto są prawdziwe skarby Kościoła: oni przemieniają nasze jałmużny na skarby nieginące. Śmiałego diakona torturowano na rozpalonej kracie. Podtrzymywany łaską Bożą męczennik żartował z prześladowców i dziękował Bogu, że może wkroczyć w podwoje nieba (258 r.). Pochowano go przy drodze Tyburtyńskiej na Agro Verano. Cesarz Konstantyn wzniósł nad grobem Świętego bazylikę, którą wielokrotnie rozbudowywano i zaliczono do siedmiu bazylik Rzymu.

16. VIII. Św. Joachima, Ojca N.M.P. (II klasy). Według Tradycji ojciec Najświętszej Maryi Panny nazywał się Joachim. Liturgia przedstawia go jako człowieka sprawiedliwego i hojnego. Największym tytułem jego chwały jest godność ojca Matki Bożej. Od roku 1753 św. Joachim jest czczony jako opiekun Państwa Polskiego.

24. VIII. Św. Bartłomieja Apostoła (II klasy).Bartłomiej jest podług ogólnego mniemania owym Natanaelem, którego św. Filip przyprowadził do Zbawiciela i którego niewinność i prostotę Chrystus Pan pochwalił. Według tradycji zaniósł wiarę Chrystusową aż do Indii, pracował również w Armenii, miał być żywcem obdarty ze skóry i potem Ścięty.

21. IX. Św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty (II klasy).Św. Mateusz miał drugie imię Lewi, był urzędnikiem celnym. Powołany przez Pana Jezusa, bez wahania poszedł za Chrystusem zanim opuścił Palestynę po wniebowstąpieniu, napisał po aramejsku Ewangelię, której tekst oryginalny zaginał; zostało tylko tłumaczenie greckie. Według Tradycji umarł śmiercią męczeńską w Etiopii. Z czterech stworów czyli istot żywych wzmiankowanych przez proroka Ezechiela, Mateusza symbolizuje stwór mający głowę ludzką, ponieważ jego Ewangelia rozpoczyna się od podania przodków Pana Jezusa.

18. X. Św. Łukasza Ewangelisty (II klasy).Św. Łukasz, poganin z pochodzenia, był lekarzem. Po przyjęciu chrześcijaństwa stał się współpracownikiem św. Pawła i towarzyszem jego podróży misyjnych. Napisał Ewangelię i Dzieje Apostolskie. Jemu zawdzięczamy prawie wszystkie wiadomości o dzieciństwie Pana Jezusa. W Ewangelii swojej przedstawił Chrystusa jako lekarza dusz i ciał. Przekazał nam przypowieść o synu marnotrawnym, o odpuszczeniu grzechów Marii Magdaleny i skruszonemu łotrowi. Według Tradycji św. Łukasz poniósł śmierć męczeńską w Achai. Symbolem jego jest wół, ponieważ zaczyna swą Ewangelię opisem ofiary Starego Testamentu.

28. X. Św. Św. Szymona i Judy Tadeusza, Apostołów (II klasy).Św. Szymon miał przydomek Zelota – Gorliwiec, ze względu na gorliwość w zachowywaniu Prawa Mojżeszowego. Św. Juda Tadeusz, brat Jakuba Młodszego, był krewnym Pana Jezusa. Jest on autorem listu zaliczonego do ksiąg Nowego Testamentu. Wierni wzywają go jako orędownika w sprawach beznadziejnych. Według Tradycji obaj Apostołowie początkowo głosili Ewangelie oddzielnie, św. Szymon w Egipcie, a św. Tadeusz w Mezopotamii. Później spotkali się w Persji i tam ponieśli śmierć męczeńską.

30. XI. Św. Andrzeja Apostoła (II klasy).Uczniowie Jana Chrzciciela, Andrzej i Jan, pierwsi z Apostołów spotkali Chrystusa nad jeziorem. Niedługo potem Andrzej został powołany do grona uczniów Jezusa razem ze swoim bratem Piotrem. Według Tradycji św. Andrzej został ukrzyżowany w Achai. Na widok krzyża zawołał: O dobry krzyżu, od dawna upragniony, weź mnie od ludzi i zwróć mnie mojemu Mistrzowi!. Jego relikwie złożone początkowo w Konstantynopolu, zostały przeniesione w 1210 r. do katedry w Amalfi koło Neapolu.

21. XII. Św. Tomasza Apostoła (II klasy). Św. Tomasz Apostoł opowiadał Ewangelię Persom i Medom i doszedł aż do Indii, gdzie męczeństwem zakończył życie koło Madras. Liturgia przypomina nam, że apostołowie są fundamentem Kościoła, którego kamieniem węgielnym jest Chrystus. Ewangelia opowiada nam wydarzenie, które zaszło w wieczerniku po zmartwychwstaniu Chrystusa. Św. Tomasz powątpiewał, czy Chrystus Pan prawdziwie zmartwychwstał i dopiero wtedy, gdy Pan Jezus kazał mu włożyć palec w ranę boku swego, św. Tomasz z niewiernego stał się wiernym i zawołał: Pan mój i Bóg mój!. Palec ten, mówi jeden z Ojców Kościoła, wskazał nam Serce Jezusa i stał się nauczycielem świata, gdyż przezeń przekonał się św. Tomasz, że Chrystus prawdziwie z ciałem swym zmartwychwstał.

26. XII. Św. Szczepana Pierwszego Męczennika (II klasy). Umęczonym za wiarę Kościół nadaje tytuł martyr, co znaczy świadek. Święty Szczepan był pierwszym z wielkiej liczby męczenników, którzy oddając swe życie za Chrystusa świadczyli o prawdziwości Jego posłannictwa i Jego nauki. Św. Szczepan był jednym z siedmiu diakonów, których Apostołowie powołali do opieki nad biednymi chrześcijańskiej gminy jerozolimskiej. Pomagał on również w głoszeniu Ewangelii, a Bóg potwierdził jego przepowiadanie cudami. Pełen łaski i mądrości, we wspaniałej mowie zwróconej do Żydów, przytacza on niezbite dowody, że Chrystus jest prawdziwym Mesjaszem. Jego mocne słowa drażnią zaślepionych Żydów, którzy go kamienują. Śmierć św. Szczepana będzie zawsze wzorem śmierci każdego doskonałego chrześcijanina. W chwili oddania swej duszy Bogu, młody lewita ujrzał niebo otwarte i Syna Człowieczego na prawicy Boga, zaś jego ostatnie westchnienie jest modlitwą o nawrócenie prześladowców. Modlitwa ta została wysłuchana: młodociany Paweł, który brał udział w kamienowaniu, pilnując odzieży, w parę lat później nawrócił się i stał się apostołem narodów. Imię św. Szczepana, które znaczy Uwieńczony, wymienia się w kanonie Mszy św.

27. XII. Św. Jana Apostoła i Ewangelisty (II klasy).Św. Jan był umiłowanym uczniem Pana Jezusa. Był świadkiem Przemienienia Pańskiego i konania w Ogrodzie Oliwnym. Przy Ostatniej Wieczerzy spoczął na piersi Zbawiciela. Umierając na krzyżu Pan Jezus oddał mu w opiekę swoją Matkę. Św. Jan napisał trzy Listy Apostolskie, Apokalipsę i Ewangelię. Zgodnie z zapowiedzią Pana Jezusa św. Jan umarł śmiercią naturalną w później starości. Ewangelia św. Jana, która uzupełnia pozostałe, zawiera najgłębszy wykład tajemnic Bożych. W Kościele Wschodnim nadano św. Janowi tytuł teologa. Jego symbolem jest orzeł.

28. XII. Świętych Młodzianków Męczenników (II klasy).Św. Jan pisze o Panu Jezusie; Przyszedł do swej własności, a swoi Co nie przyjęli. Jeszcze w niemowlęcym wieku spotkał się Pan Jezus ze sprzeciwem. Aby utrącić rzekomego pretendenta do tronu, Herod wydał okrutny rozkaz wymordowania wszystkich betlejemskich młodzianków. Oddając życie za Pana Jezusa otrzymali oni Chrzest krwi i osiągnęli podwójną aureolę: dziewictwa i męczeństwa.

Zawsze Wierni, nr 21, 03-04.1998, s. 70.