Okres Wielkanocny

Zaprawdę godne to sprawiedliwe, abyśmy Ciebie, Panie, w tym czasie uroczyściej sławili, gdy jako nasza Pascha został ofiarowany Chrystus. On bowiem jest prawdziwym Barankiem, który zgładził grzechy świata; On umierając zniweczył naszą śmierć i zmartwychwstając przywrócił nam życie.

(Prefacja wielkanocna)

Zmartwychwstał Pan prawdziwie, Alleluja

Wszystkie tajemnice życia ukrytego i publicznego Pana Jezusa były przygotowaniem do Jego ofiary i Zmartwychwstania. Ono jest kulminacyjnym punktem dzieła Odkupienia i fundamentem naszej wiary. Św. Paweł napisał: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest przepowiadanie nasze, daremna jest i wiara wasza”. Zdanie to można odwrócić. Skoro Chrystus zmartwychwstał, daremne są wszelkie zakusy Jego wrogów, daremne są wszystkie ataki na wiarę.

Niedziela Zmartwychwstania jest najstarszym i największym świętem chrześcijaństwa. Obchód świąteczny trwa przez całą oktawę, a przedłużeniem jego jest Okres Wielkanocny kończący się oktawą Zesłania Ducha Świętego. Czterdziestodniowy pobyt Pana Jezusa na ziemi po Jego Zmartwychwstaniu przypomina paschał: wielkanocna świeca płonąca w czasie Mszy i Nieszporów aż do święta Wniebowstąpienia Pańskiego. Wyrazem naszej radości ze zwycięstwa Zbawiciela nad szatanem, grzechem i śmiercią jest powtarzający się często okrzyk: Alleluja!

Nowe życie

Ludzie wskrzeszeni przez Pana Jezusa Wracali do życia, jakie przedtem prowadzili. Natomiast Chrystus nie wrócił do życia doczesnego, lecz rozpoczął nowe życie, które będzie trwało na wieki. Jest ono zwrócone całkowicie ku Ojcu: „Umarłszy grzechowi raz umarł, a powstawszy z martwych żyje dla Boga”. Życie Jezusa Zmartwychwstałego jest wzorem naszej świętości, naszego życia nadprzyrodzonego, którego treścią jest odwrócenie się od grzechu i zwrócenie się do Boga. Podstawą życia nadprzyrodzonego jest łaska uświęcająca wlana w naszą duszę na Chrzcie świętym. Sakrament ten jest ściśle związany z tajemnicą Zmartwychwstania. Liturgia Okresu Wielkanocnego stale wspomina tę wzajemną zależność i zachęca, abyśmy przez częste i godne przyjmowanie Eucharystii rozwijali w sobie życie Boże, zaszczepione w naszej duszy przez Chrzest święty.

Będziecie mi świadkami

Zadaniem Apostołów było świadczyć o dziele Jezusa Chrystusa, a zwłaszcza o Jego Zmartwychwstaniu. Umocnieni w wierze obcowaniem ze zmartwychwstałym Chrystusem, znosili zwycięsko prześladowania i śmierć, pieczętując swoje świadectwo własną krwią. W ich ślady poszli męczennicy. W okresie Wielkanocnym w święta Apostołów i Męczenników Kościół używa specjalnych formularzy mszalnych i brewiarzowych, które podkreślają ich łączność z Chrystusem w ich męce i chwale. Obowiązek składania świadectwa Chrystusowi zmartwychwstałemu spoczywa na wszystkich pokoleniach chrześcijan, a więc także i na nas.

Zesłanie Ducha Świętego

Chrystus wstąpiwszy ponad wszystkie niebiosa, siedząc po prawicy Bożej zesłał w dniu dzisiejszym obiecanego Ducha Świętego na przybrane dzieci. Dlatego cały okrąg ziemi tonie w nadmiarze radości.

(Prefacja o Duchu Świętym)

Gdy wypełniły się dni Pięćdziesiątnicy

Pięćdziesiątego dnia po święcie Paschy obchodzono w Starym Testamencie święto dziękczynienia za żniwa (por. lekcja z Soboty Suchych Dni po Zesłaniu Ducha Świętego). Wspominano również ogłoszenie dziesięciu przykazań, które dokonało się na górze Synaj pięćdziesiątego dnia po wyjściu z Egiptu. W tym dniu zstąpił na Apostołów Duch Święty w postaci ognia i wichru.

Duch Pański napełnił okrąg ziemi

Duch Święty jest Trzecią Osobą Trójcy Przenajświętszej, jest równy Ojcu i Synowi i od Nich odwiecznie pochodzi jako Osobowa Miłość. Duch Święty, który jest pierwszą i najwyższą Miłością, jest źródłem wszelkiej miłości w stworzeniach. Duchowi Świętemu przypisujemy doprowadzenie dzieł Bożych do doskonałości, a zwłaszcza uświęcenie dusz.

Dawca życia nadprzyrodzonego

Duch Święty przychodzi do nas albo w sposób nadzwyczajny, przez niezwykłe znaki zewnętrzne, jak to się stało w dzień Pięćdziesiątnicy, albo w sposób zwyczajny przez Sakramenty święte.

W specjalny sposób Duch Święty działa w sakramentach Chrztu, Bierzmowania i Kapłaństwa, które dają człowiekowi stałe usprawnienia duchowe i wyciskają w duszy niezatarte znamię.

Dary Ducha Świętego

Już na Chrzcie św. dusza otrzymuje dary Ducha Świętego, to jest nadprzyrodzone uzdolnienia do działania pod Jego wpływem. Pismo święte wymienia siedem darów Ducha Świętego. Dar bojaźni przejmuje nas obawą przed grzechem jako obrazą Boga. Dar męstwa dodaje siły do pokonywania trudności w służbie Bożej. Dar pobożności budzi w nas uczucie miłości wobec Boga jako naszego Ojca oraz wobec bliźnich, którzy są dziećmi Ojca niebieskiego. Dar rady wskazuje w trudnościach, jak osiągnąć to, co Bogu najmilsze, a dla nas najkorzystniejsze. Dar umiejętności sprawia, że cenimy dobra wieczne wyżej niż doczesne. Dar rozumu pomaga głębiej zrozumieć prawdy objawione. Dar mądrości daje nam wyczucie wielkości i obecności Boga, który jest Najwyższym Dobrem. Działanie tych darów objawiło się w widoczny sposób w życiu Apostołów po Zesłaniu Ducha Świętego.

Źródło świętości Kościoła

W dzień Zesłania Ducha Świętego Kościół Chrystusowy rozpoczął swoją działalność. Apostołowie umocnieni darami Ducha Świętego odważnie zaczęli głosić dobrą nowinę o Chrystusie Odkupicielu. Duch Święty uczynił ich słowa skutecznymi i doprowadził około trzech tysięcy ludzi do Chrztu świętego. W ten sposób powstała pierwsza gmina chrześcijańska, która z czasem rozwinęła się w Kościół katolicki, czyli powszechny, ogarniający całą kulę ziemską. Duch Święty jest jakby duszą Kościoła świętego. Mimo wielu ludzkich słabości, a nawet grzechów jego członków, ciągle go ożywia, strzeże przed błędem w wierze i prowadzi drogą światłości.

Najlepszy Pocieszyciel

Św. Paweł na czele owoców Ducha Świętego wylicza „miłość, wesele, pokój”. Są to dobra, ku którym wyrywa się każda dusza ludzka. Zapewnia je jednak tylko uległość natchnieniom Ducha Świętego. Apostołowie nawet w chwilach prześladowania „cieszyli się, że mogli cierpieć dla imienia Jezusowego”. Kościołowi Chrystusowemu nadal towarzyszy zwycięska radość. W święto Zesłania Ducha Świętego wyraźniej uświadamiamy sobie Jego nieustanną obecność w Kościele i naszych duszach. Dlatego w to święto „cały okrąg ziemi tonie w nadmiarze radości”.

„Prosimy cię, Panie, niech Duch Święty odnowi nasze dusze przez ten Boski Sakrament, gdyż On sam jest odpuszczeniem wszystkich grzechów”(Pokomunia Wtorku w Oktawie Zesłania Ducha Świętego).

„Panie, niech Pocieszyciel, który od Ciebie pochodzi, oświeci nasze umysły i doprowadzi je do wszelkiej prawdy, jak to obiecał Twój Syn”(Kolekta Środy Suchych Dni po Zesłaniu Ducha Świętego)

Zawsze Wierni, nr 16, 05-06.1997, s. 41.