Małe Siostry św. Franciszka z Asyżu, których siedziba znajduje się obecnie w Bretanii, reaktywowały we Flavigny zgromadzenie na prawie papieskim założone w 1873 r. w Andegawenii przez wielebną Matkę Józefinę (Ludwikę Regnault).
Małe Siostry noszą nazwę „ścisłej obserwancji” ponieważ pragną utrzymać pierwotną regułę zgromadzenia. Aby lepiej reagować przeciw aktualnym prądom wywrotowym oraz by znaleźć mocniejsze oparcie w Sercu Bożym, wspólnota z Flavigny zadecydowała podjąć życie półkontemplacyjne, wprowadzając do swej reguły praktyki życia mistycznego i ascetycznego, które jeszcze bardziej przybliżają je do kontemplacji i oddzielają od świata.
Korzystając z pomocy i rad Ojców Kapucynów, siostry prowadzą życie klauzurowe i inspirują się, jak ich nazwa wskazuje, duchowością św. Franciszka z Asyżu: ubóstwem, prostotą i radością. Ich życie modlitwy zawiera, poza elementami typowymi dla zakonów wspólnymi praktykami pobożności, psalmodiowanie officjum w chórze, a także nocną i dzienną adorację Najświętszego Sakramentu o pewnych porach roku oraz poranne i wieczorne rozmyślanie. Jako tercjarki franciszkańskie, Małe Siostry łączą życie modlitwy i dzieła miłosierdzia. Mogą opuścić klasztor tylko w razie konieczności.
Zgromadzenie jest poświęcone w szczególny sposób Najświętszemu Sercu Jezusowemu i Niepokalanej Maryi Pannie. Małe Siostry żywią szczególne nabożeństwo wobec Męki Pańskiej, a honorowe miejsce zajmuje tak ceniona przez ich założycielkę Droga Krzyżowa. Praktykują pewne umartwienia, a szczególnie pokorne i radosne posłuszeństwo.
Choć ich modlitwa obejmuje wielkie intencje Najświętszego Serca Pana Jezusa i Kościoła, to ich działalność zamyka się zwykle w czterech murach konwentu. Są to: przyjmowanie i opieka nad gośćmi i uczestnikami rekolekcji, troska o chorych, katechizm, sztuka religijna i różne inne rzeczy, jak praca w ogrodzie czy sprzątanie, stosownie do zdolności i możliwości każdej z sióstr.
Jednak, niezależnie od zajęć, Małe Siostry są apostołami i misjonarzami na sposób św. Tereski z Lisieux i przyczyniają się do dzieła Odkupienia dusz wzbudzając powołania kapłańskie. Abp Lefebvre mówił do Małych Sióstr (podczas swego pobytu u nich w lipcu 1976 r.): „Pracujecie owocnie na chwalę Bożą gdyż wasz apostolat w tym domu sprawia, że rodzą się powołania zakonne i kapłańskie.” A to przez ich modlitwy, i owszem, ale także przez wszelkiego rodzaju działania w atmosferze skupienia i poświęcone przez posłuszeństwo. Im bardziej Mała Siostra jednoczy się z Bogiem, tym większe jest jej współuczestnictwo w dziele Odkupienia.
Dzień jest zatem podzielony między życie modlitwy i życic wspólnotowe w pracy. Po obiedzie i kolacji ma miejsce rekreacja w atmosferze szczerej radości i miłości braterskiej – zdrowy wypoczynek rodzinny! Posiłki odbywają się w milczeniu, a lektura przy stole żywi ducha, a jednocześnie „brata osła”.
W spokoju wieczoru, siostra zwraca się ku Niepokalanej Panience. „Salve Regina, Mater Misericordiae” – ostatnia antyfona, światła gasną, Mała Siostra modli się dalej u stóp Tabernakulum albo idzie do celi. Następuje święte milczenie nocne – odtąd ani słowa, żadnego hałasu: Mała Siostra pozostaje w ten sposób w skupieniu do czasu, gdy pogrąży się we śnie. Po zakończonym dniu siostra „śpi, ale jej serce czuwa”. Także i odpoczynek poświęcony jest Bogu.
Wstąpienie do zakonu wymaga przejścia przez Postulat, składający się z 6 do 9 miesięcy, dwuletni Nowicjat, śluby czasowe i wreszcie, po pięciu latach profesji zakonnej, śluby wieczyste. Siostry ślubują ubóstwo, aby być bogatymi Bogiem, czystość, by oddać serce tylko Bogu, posłuszeństwo, by naśladować Chrystusa „posłusznego aż do śmierci na Krzyżu”.
W tym czasie zapewniona jest pogłębiona formacja poprzez studium Reguł i konstytucji, lekcje dogmatyki, Pisma Św., historii Kościoła, teologii ascetycznej i mistycznej, duchowości franciszkańskiej, a także ćwiczenia duchowe stosowne dla przyszłej siostry wedle Serca Jezusowego.
Adres: Monastere St Francois d’Assise – Lanorgard – F-29380 Le Trevoux

Zawsze Wierni, nr 9, 02-03.1996, s. 11.