Bracia Mniejsi czyli Kapucyni tworzą jedną z trzech gałęzi Zakonu Św. Franciszka. Ich celem jest jak najgorliwsze przestrzeganie reguły franciszkańskiej w jej ewangelicznej dosłowności i prostocie, która jest „warunkiem wszelkiej prawdziwej myśli i wszelkiej wielkiej sztuki” (H. Charlier) oraz naśladowanie samego św. Franciszka w jego gorącej miłości do Jezusa ukrzyżowanego i jego pragnieniu, by żyć w głębokim ubóstwie.
Kapucyni są zarazem pustelnikami i kaznodziejami, prowadzą życie kontemplacyjne i apostolskie.
Studium
Po roku nowicjatu, formacja kleryków tzn. przyszłych kapłanów, trwa siedem lat. Przez trzy lata studiują oni filozofię scholastyczną, a przez następne cztery: teologię dogmatyczną, moralną, ascetyczną i mistyczną. Jednocześnie studiują: historię Kościoła i Zakonu, Pismo Św., Ojców i Doktorów Kościoła itp. nasiąkając duchem ewangelicznym w szkole św. Franciszka.
Uświęcają się przez modlitwę, wspólną i indywidualną, a także krocząc drogą cnót chrześcijańskich w ciszy i skupieniu. W ten sposób przygotowują się do przyszłej działalności apostolskiej.
Życie w skupieniu
Przez modlitwę i ciszę, przez ofiarę, studium i pracy w domu, według słów św. Franciszka, „aby nie gasili w sobie ducha kontemplacji i pobożności, którym rzeczy ziemskie winny służyć” (Reguła II r. 5).
Skupienie jest nieodzowne w życiu zakonnym, gdyż „żywe kamienie, z których wznosi się Królestwo Boże, są ciosane i wygładzane w cichej rozmowie z Odwiecznym. Dzieło odkupienia dokonuje się w ukryciu i ciszy” (Edyta Stein, „Modlitwa “ Kościoła”).
Zycie modlitwy
Modlitwy wspólne: śpiewanie oficjum w dzień i w nocy, dwie godziny rozmyślania, modlitwy za dobroczyńców.
Modlitwy indywidualne: rozmyślanie, nawiedzenie Najświętszego Sakramentu, różaniec, Droga Krzyżowa, nabożeństwa własne.
W taki sposób każda dusza franciszkańska w służbie Bożej winna zaprawiać się „w umiłowaniu modlitwy i uczyć się, drogą częstej praktyki modlitwy, dzięki czystemu sercu bez grzechu niezmordowanemu duchowi rozmodlenia, jak stać się zdolną do kontemplacji rzeczy niebiańskich kosztować Bożych słodyczy” (św. Bonawentura, „O życiu doskonałym” rozdz. 5).
Zycie pokuty
Charakteryzują ją posty, nocne wstawanie, ubóstwo i różne umartwienia przepisane przez regułę konstytucje.
„Im bardziej umartwia się ciało, tym bardziej napełnia się duszę nadzieją Nieba.” „Rzeczy doczesne wydają się słodkie tym, którzy nigdy nie znaleźli słodkimi rzeczy niebieskich, ponieważ n mniej dusza ludzka rozumie sprawy wieczności, tym więcej słodyczy w oddawaniu się sprawom doczesnym” (św. Grzegorz, In Ezech. I).
Życie pracy
Ojcowie studiują, przygotowują kazania, rekolekcje, wykłady i spowiadają.
Bracia wykonują prace fizyczne w domu lub ogrodzie w „duchu modlitwy i pobożności” (Reguła), a „krople potu stają się perłami światłości” (F. Mistral).
We wszystkich pracach, w ciszy i skupieniu, zakonnicy oddają chwałę Bogu, idąc za nauczaniem św. Pawła (1 Kor 10, 31).
Konwent kapucyński to zatem:
Miejsce odpowiednie dla wyniesienia duszy do Boga przez modlitwę, pracę i naukę. Rozwijają się tu także miłość braterska i ewangeliczna radość, tak droga św. Franciszkowi. Konwent jest zatoką pokoju, który jest więcej wart niż wszelkie bogactwa.
Apostolat
Życie kapucyna to nie tylko kontemplacja, ale i apostolat. Kapucyn dzieli zatem swój czas między życie konwentualne, gdzie modli się, uczy, umartwia i uświęca w ciszy i samotności, i działalność apostolską, gdzie porzuca swoją samotnię i rusza, by zdobywać dusze. Głosi wtedy kazania po wsiach, misje parafialne, rekolekcje, konferencje i rozwija Trzeci Zakon.
Bracia
Aby być zakonnikiem niekoniecznie trzeba być kapłanem. Bracia świeccy, czyli nie duchowni, są zakonnikami w równej mierze co „bracia kapłani”. Jak oni, prowadzą życie wspólne i kontemplacyjne, mają tę samą regułę, te same śluby, te same środki uświęcania.
Są współpracownikami kaznodziei poprzez modlitwę i umartwienia, służąc wewnątrz konwentu. Ich zadania mogą być bardzo różne; pielęgniarz, kucharz, krawiec, szwacz, ogrodnik, furtian.
W czasie nowicjatu uzupełniają wiadomości katechizmowe, studiują duchowość franciszkańską i ćwiczą się w modlitwie.
Bracia kapucyni składają śluby po sześciomiesięcznym postulacie i rocznym nowicjacie.
Nasza wspólnota
Nasza wspólnota (rezydująca w Morgon) nie ma zamiaru tworzyć nowego zakonu, ani nowej rodziny w tradycyjnym odgałęzieniu Kapucynów. Wręcz przeciwnie, pragniemy wiernie zachowywać pierwotne konstytucje reformy kapucyńskiej z 1525 r.
Aby jak najściślej dostosować się do ducha św. Franciszka, trzymamy się reguły wedle konstytucji kapucyńskich potwierdzonych przez św. Piusa X 8 września 1909 r. i dostosowanych w 1925 roku do prawa kanonicznego. Zatem lak młodzi, jak i starzy, razem kroczymy po prostu drogą tradycji.
Sobór Watykański II nie żądał bynajmniej tworzenia nowych konstytucji, ale ich „odpowiedniego przejrzenia” stosownie do „pierwotnych inspiracji każdego instytutu”. Wyznajemy zatem wierność Świętemu Kościołowi w osobie jego Najwyższych Pasterzy, od św. Piotra do Jana Pawła II, oraz doktrynalnej i religijnej tradycji, najcenniejszemu dziedzictwu.
Idąc śladami Św. Franciszka, wielkiego miłośnika Jezusa ukrzyżowanego, wiernie przywiązani do Pani Biedy i do naszych tradycyjnych zwyczajów kontemplacji i pokuty, oddani posłudze słowa, przemierzamy świat w pokoju i radości miłości braterskiej.
Adres: La Providence – Morgon – F-69910 Villie-Morgon
Zawsze Wierni, nr 8, 12.1995-01.1996, s. 11.