Bractwo Kapłańskie Św. Piusa X zostało erygowane kanonicznie 1 listopada 1970 r. przez J. Eksc. ks. bpa Charriere z diecezji Lozanny, Genewy i Fryburga, w Szwajcarii. Jego głównym celem jest otwieranie seminariów, mających za zadanie formowanie i uświęcanie kapłanów według integralnej i prawdziwej wiary Kościoła katolickiego. Zatem od samego początku jest to dzieło, cieszące się aprobatą Kościoła.
Jego założyciel, J. Eksc. abp Marcel Lefebvre urodził się w roku 1905 w Tourcoing we Francji. Święcenia kapłańskie przyjął w 1929 r. w Lille, a w 1932 r. wyjechał do Gabonu jako misjonarz ze zgromadzenia Ojców Ducha Świętego. W roku 1947 został mianowany przez papieża Piusa XII wikariuszem apostolskim Dakaru w Senegalu i otrzymał sakrę biskupią z rąk J, Em. kard. Lienarta. Rok później Pius XII powierzył mu funkcję delegata apostolskiego na całą francuskojęzyczną Afrykę, w skład której wchodziło wówczas 18 państw. Przez 11 lat prowadził tam nadzwyczajną działalność. Kard. Thiandoum, który otrzymał sakrament kapłaństwa i sakrę biskupią z rąk apba Lefebvre’a, stwierdził, że jest rzeczą powszechnie znaną, iż Arcybiskup zrobił dla Afryki więcej niż ktokolwiek inny w tym stuleciu. Erygował w tym czasie 36 diecezji, otworzył wiele misji i szpitali. Liczba szkół podstawowych wzrosła o 600%, a średnich o 1200%. Papież Jan XXIII mianował go asystentem tronu papieskiego i powołał w skład komisji przygotowawczych na Sobór Watykański II. W 1962 został wybrany generałem Ojców Ducha Świętego. Podczas Soboru stał się mimowolnym świadkiem zapowiadającego się upadku Kościoła. Nie mógł w zgodzie z własnym sumieniem podpisać dokumentów o wolności religijnej oraz ekumenizmie, ponieważ stały one w jawnej sprzeczności z nauczaniem wszystkich dotychczasowych papieży.
Sobór otworzył w życiu Kościoła epokę gwałtownych zmian: nowe ryty Mszy i sakramentów, zmiana katechizmów, przemilczająca najistotniejsze prawdy wiary, postawa ekumeniczna wobec innych religii oraz dialog ze światem współczesnym i jego błędami… Szczególnie formacja młodych księży obniżyła się do opłakanego poziomu. Wtedy to wielu młodych ludzi zwróciło się do Arcybiskupa z prośbą, by pomógł im przygotować się do kapłaństwa. Jego odpowiedzią było założenie Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X. Prawie natychmiast rozpoczęły się prześladowania skierowane przeciwko otwartemu w Szwajcarii seminarium; wielu biskupów zdecydowanie nie mogło pogodzić się z tym, by przyszli kapłani formowani byli zgodnie z tradycyjnym nauczaniem Kościoła, zachowując tradycyjny ryt
Mszy św. Tymczasem dzieło rozwijało się w szybkim tempie i rozprzestrzeniało na cały świat. W1983 r. abp Lefebvre przekazał kierownictwo Bractwa Św. Piusa X ks. Franciszkowi Schmidbergerowi, z pochodzenia Niemcowi.
Tymczasem sytuacja w Rzymie ulegała ciągłemu pogorszeniu: w 1986 r. papież udał się do synagogi, gdzie podjęto go jak równego wielkiemu rabinowi; w tym samym roku w Asyżu odbyło się spotkanie wszystkich religii, na którym Ojciec Święty pogratulował delegatom ich działań na rzecz pokoju. Każda grupa modliła się w oddzielnym miejscu, a na jednym z ołtarzy umieszczono nawet posąg Buddy.
W obliczu tych faktów, niezwykle ważkich dla wiary katolickiej, Arcybiskup postanowił, ze względu na podeszły wiek, poprosić o pozwolenie Stolicy Apostolskiej na wyświęcenie biskupów pomocniczych, którzy mogliby kontynuować jego dzieło, czego w końcu mu odmówiono, jako że wiadomo było, iż nie zaakceptują oni nowego nauczania o ekumenizmie i wolności religijnej, ani nie zgodzą się na odprawianie Mszy św. według nowego rytu.
Wobec konieczności zachowania autentycznej wiary, zagrożonej przez wszystkie te nowinki oraz utrzymania formacji kapłańskiej zgodnej z Tradycją Kościoła, w roku 1988 Arcybiskup wyświęcił – wbrew woli władz rzymskich – czterech biskupów pomocniczych. To pozorne nieposłuszeństwo nie stanowi jednak schizmy, ponieważ nowi biskupi zajmują się wyłącznie udzielaniem sakramentów zarezerwowanych dla biskupa i nie przypisują sobie jurysdykcji zwyczajnej. Nie oznacza to żadną miarą odrzucenia autorytetu Papieża, a wręcz przeciwnie: kiedy tylko hierarchia powróci do tradycyjnej wiary, biskupi złożą swój urząd u stóp Następcy św. Piotra.
Abp Lefebvre zmarł 25 marca 1991 roku. Pozostawił Kościołowi dzieło, które na całym świecie kontynuuje tradycyjne nauczanie i mężnie zwalcza zgubne błędy propagowane od czasu Soboru Watykańskiego II. Jest w nim obecnie 310 księży, 230 seminarzystów, ponad 50 braci i 140 sióstr.
Zawsze Wierni, nr 1, 09-10.1994, s. 6.